Sintié hala Ilsa'yı düşünüyordu. Neden böyle bir şölenden gitmişti ki? Onun peşinden gitmekle, şölen bitince ne olduğunu sormak arasında kararsız kaldığı sırada bir anda cinleri ve ellerindekileri gördü. Gelen yemekleri görünce acıktığını hissetti. Belki de daha sonra bakmalıydı ablasına. Eline aldığı bir çatalla masadaki en hafif sayılabilecek yiyeceğe uzanmışken bir anda geri çekti elini. Midesinde bir ağrı hissetti. Belki de başında, aslında tam olarak ne olduğunu da bilmiyordu. Sadece içini kötü bir his kaplamıştı. Artık aç da değildi, tek isteği şöleninin mümkün olduğunca çabuk sona ermesiydi. Gözlerini tavana dikti. Güzel bir şeyler düşünmek için... En son böyle bir his içinde olduğundan bir gün sonra kuzeninin ölüm haberini almışlardı. Gerçi her zaman bu kötü bir şeye işaret etmezdi ama yine de Sintié huzursuz olduğunu hissetti. Tavana bakmaya ve yapılan büyünün tüm detaylar düşünülerek yapıldığı gibi yorumlarla bulunmaya devam ederken masaların üzerindeki iri süslerin sallandığını fark etti. Garip bakışlarını sallanan sandalyesine çevirmişti ki bir anda kapılar ardına kadar açıldı. İçeride bir maskeli balo varmış havası veren bir sürü maskeli siyah cüppeli büyücü etrafa yayıldı.
"Olamaz..." Bu görüntü karşısında şaşkınlığa uğrayan küçük kızın bir anda ağzından dökülen sözler, neredeyse büyük salondaki herkesin ağzından çıkanlarla aynıydı. Birkaç saniye içerisinde normal bir açılış töreninden ve tek düşünülen şeyin yeni müdür veya yemekler olduğu şölenden, garip bir koşuşturmaya dönmüştü ortalık. Sintié'nin gözlerini çok kısa bir süre içerisinde etrafta gezindirmesiyle karşılaştığı manzara, pek de hoş bir karşılama şekli değildi. Herkes çığlık atarak, birbirlerini devirerek ordan oraya koşuşturuyordu anlamzsızca. Bazı 1. sınıflar ise haklı olarak profesörlerin arkasına saklanmış ya da kuytu bir köşe bulma çabasına girmişlerdi. Sintié hala inanamıyordu. Hogwarts, en güvenli yer olarak bilenen bir okul, nasıl olur da böyle bir saldırıya mazur kalabilirdi? Nasıl olur da bir grup ölüm yiyen bu kadar rahat girebilirdi içeri? Bu kadar mı seviyesi düşük bir koruma yöntemi uygulanıyordu yani şatoda? Sintié mümkün olduğunca düşünmemeye, etraftaki saldırılardan uzak durmaya
çalışırken aklı da onlarca sorunun istilasına uğramış gibiydi.
Aradan birkaç dakika geçtikten sonra artık eski şaşkınlığı kaybolmuştu Sintié'nin. Mümkün olduğunca hızlı ve güvenli bir şekilde Alain'i bulmaya çalışıyordu.
"Umarım aptal bir cesurluğa karışmamışsındır Alain. N'olur öyle olmasın..." Gözlerinin dolduğunu fark ederek duraksadı. Her ne kadar ağlamayı zayıflık olarak görmese de ölüm yiyenlerin karşısında ufak bir kız çocuğu imajı çizmek istemiyordu. Yapabilecekleri sınırlı da olsa, bir grup çocuğun da onları bir nebze zorlayabileceğini kanıtlamak istiyordu. Gerçi bu oldukça komik bir düşünceydi. Sonuçta daha boyları yüksek raflara yeni yeni yetişmeye başlayan büyücü ve cadılardan oluşuyordu tüm okul. Yine de bir şeyler yapabilirlerdi. En azından kendilerini koruyabilirlerdi. Zaten daha ileriye gitmeyecekti Sintié. Tüm dikkati üzerine çekmeye ya da kendisinden katlarca büyük birine karşı olmayan şansını kullanmaya niyeti yoktu. Bu da sadece aptallık olurdu. Asasını sımsıkı tutmaya devam ederken bir ara siyah maskeli büyücülerden birinin kendisine baktığını gördü. Korktuğunu hissettmişti. Büyücü kendisinin kaçmasına ya da eğilmesine fırsat vermeden kendisine lanet yollamıştı. Tam o sırada dersine girmediği Eski Yazılar profesörünün kendisini koruyup, ölüm yiyene öldürücü lanet yolladığını gördü. Bir anda kadına minnet duymaya başlamıştı. Hatta onun dersine girmeyi bile düşünmeye başlayabilirdi. Profesörün başka bir yere yönelmesiyle yere yığılan siyah giysili büyücüye tekrar baktı. Ölmüştü. Sintié başka bir yere koşmaya başlayan profesöre tekrar baktı. Bir profesör olarak birini öldürmek? Ne kadar iğrenç biri olrusa olsun birinin yaşamına son vermek? Bu bir profesöre yakışacak bir davranış mıydı bilemiyordu Sintié. Onun dersine girme konusundaki pozitif fikirleri de kayboldu. Alain'i görmesiyle ölen büyücünün başından ayrılarak çocuğa dorğu yürümeye başladı. Alain'a yaklaştıkça kolunu tutarak yere eğildiğini fark etti. Alain'in hemen yanında siyah saçlı bir kız yatıyordu. Sintié hızlı bir şekilde kızın yanına çömelip saçlarını yüzünden çekti. Dia!? Slytherinli kızın cansız bedenine, bir profesör gelip onu alana kadar baktı. Gözünden süzülen yaşları hızlı bir hamleyle sildi.
"Alain... Sen?... Sen iyi misin?" Sesi boğuk ve güçsüzdü. Küçük bir çocuk için arkadaşlarının öldüğünü görmek, acımasızca biribirlerinin canını acıtan yetişkinlerin arasından geçmek, kardeşlerinin derdine düşen birçok üst sınıfla çarpışmak, bir ölüm yiyenin büyüsünün neredeyse kendisine isabet edeceğini düşünmek, tüm bu olaylar yaşanırken kayıp ablasını merak etmek ve ikizinin yaralandığını görmek... Bu kadar çok şeyi kaldırabilecek güçteydi Sintié, en azından kendisine defalarca bunu tekrarlıyordu. Arkadaşlarını düşünürken neredeyse her zaman sakin kalan birinden beklenmeyecek bir telaşla kafasını kaldırıp etrafa bakındı. Ölüm yiyenler en çok Gryffindorlulara saldırıyorlardı. O zaman... Ya Toma? O da bir Gryffindorluydu. Sintié profesörlerin masasının orda duran iki japon kuzeni fark edince rahatladı. Toma iyiydi. Yüzünde beliren ufak bir tebessümle tekrar Alain'e dönmüştü ki Ravenclaw'lı bir çocğun üzerine gelen ağır dolabı fark edince hızla asasını ona doğru çevirdi.
"Impedimenta!" Dolabın kendisini ezmesine ramak kalmasına rağmen bunu Sintié'nin onun için kaçma fırsatı yaratmasına kadar fark edememiş çocuk Sintié'ye gülümseyerek bakıp hızla başka bir yere yöneldi. Sintié morali biraz daha düzelmiş bir şekilde kolunda bir sorun olduğu belli olan çocuğa baktı tekrar.
Anasayfa 
