Yolladığı büyü umrunda değildi. Büyünün ona isabet edip etmediğini bilmiyordu bile! Aklı arkadaşlarındaydı. Hogwarts'ta kardeşi gibi gördüğü çok az sayıda arkadaşları vardı. Eğer onlarıda kaybederse, hayatının söneceğini biliyordu. Asasını elinde kuvvetle kavrıyor, havada süzülen büyülerin ona çarpmaması için sürekli yer değiştiriyordu. Masalar alev almıştı... Portreler delinmiş, sandalyeler patlamış, yerler çatlamıştı. Hogwarts'ta gerçekten bir savaş başlamıştı. Ve durdurulması gerektiği çok açıktı.

John'un ölüm yiyenlere yolladığı büyülerf ile birlikte ilkilerek bakışlarını Alain'e kaydırmıştı. Tabii, birde sonra Aysa'ya. Onun büyücü olduğunu anladığı zaman sevinç ve şok etkisiyle uyanmıştı. 9 yaşında muggle okulunda tanışmışlardı. Beraber ders çalışırlar, kitap kurlardı. 11 yaşında ise, beraber trene binmişlerdi. Birde John vardı... Daha bebekken birbirlerini tanımışlardı. Aralarında yaşanan en ufak kavga Luke'un sersemliğinden yola çıkmıştı. Herne söylemiş olsa bile, onu seviyordu. Peki neden böyle düşünmüştü? Ölücek miydi? Yaşadıkları bir film şeridi gibi gözleri önünden mi geçiyordu? Byük salonda taş gibi ortada durması ölüm yiyenlere kazanç sağlardı. Bir öğrencinin ölümü, profesörlere iyi bir ders olurdu. Bu yüzden kendine geldiğinde gözleri önüne yeşil bir ışık gelmişti. Fakat neyseki biri onu yakasından tutmuştu. Evet, yere düşmüştü ve zaten ağrıyan beli daha da ağrımaya başlamıştı. Ama umrunda değildi. O çocuğa borçluydu. Teşekkür edermişçesine baktıktan sonra asasını ölüm yiyene kaldırmıştı. Bir büyü yolluyacaktı. Böyle duramazdı. Fakat yanına gelen Ines ile beraber şoka girmişti. Fark ettirmemişti diğerlerine, fakat kaşları çatıktı. Sanki "Seninle savaşmak istemiyorum." dercesine baksada onu tanımayanlar bunun "Def ol git!" olduğunu anlardı. Yanağına gelen öpücük doğrultusunda etraftaki bütün seslerin kapandığını hissetmişti. Yalnızca Ines'in konuştukları kulağına geliyordu. O gittikten sonra ise, tüm çığlıklar tekrar kulağına dağılmıştı. Diğerlerine bakmadan asasını tavandaki lambalara çevirmişti. 1. sınıfa geldiğinde, onlara hayran kaldığı belliydi. Şimdi ise onları kullanmak zorundaydı..

Profesörlerin Masası'na yöneldikten sonra asasını tavana kaldırarak bağırmıştı "Reducto!" Tüm lambalar, havada patlayarak cam kırıkları yere düşmeye başlamıştı. Amacı birilerine zarar vermek değildi. Dikkat dağıtmaktı. Savaşın olmasını istemiyordu. Fakat bunda gerçekten ısrarlılarsa, kendi tarafından olmakta gurur duyuyordu.

Evet dikkat çekmişti. Hemde gereğinden fazla! Önünde 5 ölüm yiyen bulması onun yüzünde şapşal bir gülümsemenin oturmasını sağlamıştı. Peki şimdi ne yapıcaktı? Bir palyaço yaratıp gülmelerini mi sağlayacaktı? Hayır! Büyülerden kaçıcaktı. Fakat en azından birinin ona isabet ediceğini biliyordu. Bakışlarını John'a çevirmişti. Onun savaşla iç içe olduğunu gördükten sonra Alain'e dönmüştü. Ondanda çıt çıkmıyor gibiydi. Son umut Aysa'ya bakmıştı. Onunla göz göze gelmek anca o kadar Luke'u sevindirirdi. Garip bir işaret göndermişti Aysa'ya. Yardıma ihtiyacı vardı.