Dayanılmaz savaşın tüm kasveti, Hogwarts'ın damarlarına işliyordu her saniye. Çığlık çığlığa bağıran öğrenciler tüm okul çalışanlarının içine kor düşürüyor, yüreklerini yakıyordu. Minicik bedenlerin bu kadar güvenli bir yerde bunu hakedecek olması hangi akla, mantığa sığardı? Hogwarts'ın herkese açık olan ve tüm öğrencilerini güvenle saran saf kanatları, hiçbirini koruyamayacak kadar bitkin düşmüştü şimdi. Yıllardır geniş ve kuvvetli bir emniyet içinde yaşattığı anlar, belki de bini aşmış lanet sayesinde son bulmuş gibiydi sanki. Herkesin aklında bu olayların, Hogwarts için büyük darbeler oluşturduğu yatıyordu hiç şüphesiz. Mantıklı ve sakin davranmak isteyenlerin bu dehşet dolu ortamdan dolayı çıldırdığı çok açık görülebiliyordu. Bunların içinde Ernést de vardı. Dakikalardır çektiği işkence gözlerini doldurmuş, tüm bedeninde manevi bir ağrı yaratmıştı. Zayıflaşmış bünyesi olanları kaldıramıyordu, bu onun için fazlaydı. Yedi yılın verdiği bilge gözlemle böyle bir şeyin kâbus olduğuna inanıyordu ama gördüğü her şey gerçekten başka bir şey değildi. Dehşete kapılmak istemiyordu ama vücudu onu bu konuda çoktan yalnız bırakmıştı bile.
Duygusuz ve katılaşmış bakışlarla bir oraya bir buraya koşarken son derece ruhsuz ve bitkindi. Bir yandan öğrencilerin güvenliği için onları telaşa sokmadan çıkarmaya çalışırken, bir yandan da ölüm yiyenlerin acımasız lanetlerinden kaçıyordu. Sürekli bunun bir skandal olduğunu düşünen beyni tüm vücudunda dayanılmaz bir acıya sebep oluyordu. Binbir türlü zorlukla çoğu öğrenciyi dışarıya çıkarmaya uğraşırken, açık mavi gözleri şiddetle Mia'yı arıyordu. Onu kurtarmalıydı, yoksa o böyle bir ortamda nasıl yaşayabilirdi? Ya ölürse? Buna kesinlikle dayanamazdı. Her zaman utandığı bu aşkından dolayı gözü dönmüş bir Ernést boy gösterirken, asasını kendisine gelen büyülere yönelterek koşmaya başladı. ''Mia! Mia!'' Avazı çıktığı kadar bağırırken her sesin birbirine karıştığı kesindi. Hızla asasını sallayarak ''Sonorus!'' diye haykırdı. Sesinin yükseldiğinden emin olduğu bir anda tekrar Mia diyerek bağırmaya başladı. Onu bir an önce bulup çıkarmak istiyordu fakat Ernést'in bu bencilliği diğer zavallı öğrencilerin aleyhine işliyordu her saniye, hatta salise. Fakat o gözü dönmüş bir şekilde Mia'yı aramaya devam ediyordu. Etrafına şişmiş gözlerle nahoş bir şekilde bakınırken, sonunda Mia'yı gördüğünde fazlasıyla sevinmiş bir ifade geldi yüzüne. Parlayan gözleri korkudan titreyen kıza kenetlenmişken, hızla onun yanına koştu. Hiçbir şey söyleme gereği duymaksızın onun ensesini nazikçe tutarak koşmaya başladı. Onu bu dehşet dolu yerden çıkaracak kapıyı arıyordu gözleri. Artık öyle bulanık görmeye başlamıştı ki her an bayılabilirdi. Farkına varmadan Mia'yı buradan çıkarabildiğinde aceleden yemiş olduğu büyü, kolunda büyük bir yara bırakmıştı. Küçük Ravenclaw'lı kızı kurtarabildiği için mutluydu ama ya diğerleri? Koluna aldırmayıp koşmayı bırakmadan diğerlerine çıkın diye haykırırken, tümüyle ölüm tehlikesi taşıyan bu ortamda şiddet son raddedeydi artık. Hızdan görülmeyen parlak ışınlar bazılarının tam kalp hizalarına isabet edip, onları yere yığıyordu. Bunlar öğrencilere de olmamalıydı, bu yüzden Ernést son hızıyla diğer profesörlere yardım etmeye çalışarak herkese çıkma işareti verdi ve biraz olsun dinlenmek için kuytu bir yere atıverdi kendini. ''Selvia Hexia!''
Birkaç dakika görünmez bir yerde kalmak her ne kadar büyük bir bencillik de olsa ölmek istemiyordu. Nasıl bir Gryffindor mezunuydu? Savaşın verdiği şaşkınlık tüm karakteriyle olan iletişimini kesmişti sanki. Acılar bedenine Crucio büyüsü yemiş gibi yükleniyordu kimin yaptığı belli olmaksızın... Gördüklerinin hepsi bir işkenceydi kesinlikle. Az önce gördüğü minik cansız bedenler aklından asla çıkmayacaktı. Hiçbir yerde olmayan bu olaylar en güvenli yer tarif edilen Hogwarts'ta mı olmuştu yani? Dayanamayıp hüngür hüngür ağlamaya başlayan Ernést, cansız minik bedenleri aklına getirdikçe daha da çökmüş bir hale bürünüyordu. Yerde yatan, artık yaşamayan küçük öğrencilerin en güvenli yer diye güvenip geldikleri bu koskoca, şöhretli (!) okul, nasıl böyle bir savaşa tanıklık edebiliyordu? ''Nasıl ha... Nasıl!!!'' O an tüm sinirini boşaltabilmek için salonu inleten bir çığlık koparmak istedi fakat dilini yutmuş gibiydi. Boğazında düğümlenen hıçkırıkları, kendisini daha da kötü hissetmesine neden oluyordu. Kim bilir Gelecek Postası okul hakkında neler neler yazacaktı. ''Skandallar! Ölümler! Hogwarts basıldı! Minicik bedenler cansız yatıyor! Herkesin güvendiği Hogwarts nasıl bir komplo hazırladı!'' Tüm manşetleri şimdiden tahmin edebiliyordu, zor değildi. Olayları büyüttükçe büyüten gazetenin daha nasıl şeyler yazacağı belki tam bir muammaydı ama şu an tek sorun ortadaki bitmeyen savaştı. Dakikalardır hiçbir şey yapmayan Ernést James'e yapılan haksızlık gibi adaletsizlik yaratmak istemiyordu. Olanca gücüyle ayağa kalkarak görünmez yaptığı alandan çıktı ve savaşa tam hazır bir pozisyonda dik durmaya çalıştı, her ne kadar zor da olsa.
Haksızlığın ve adaletsizliğin hat safhada olduğu böyle bir savaşta samimi dostu James'i hatırlamamak da mümkün değildi. Eşitsizliğe ve bakanlığın yanlış kararına kurban giden dostunu kurtarmak için elinden geleni ardına koymayacaktı güya. Ama ne yapabilmişti ki onun için? Koca bir hiç... Akabinde Robert'a da feci halde kızgın ve dargındı, haksızlık yapıp James'i Azkaban'a attığı için. Oysa ki James o gün boyu kendisi ve John Nicholas'la birlikte olmuştu ve fiyasko bir haber yüzünden Azkaban'a hapsedilmiş hatta kabaca bir deyimle 'tıkılmıştı!' Kim bilir o karanlık yerde neler yapıyordu. Arada sırada ruh emicilerin saldırısına uğramak da çok kötü olmalıydı. Yine dayanamayarak ağlamaya başlayan Ernést çok kötü olduğunu hissedebiliyordu. Tüm samimi arkadaşlarına bir şeyler olmaya başlıyordu. Hemen ardından kendisine de bir şeyler olacağını hissetmiyor değildi, endişeli ve panik atak oluyordu her kaçtığı büyüden sonra. En korkusuz Ernést şimdi kabusuyla boğuşuyordu istemeden. Hiçbir karakteristik özelliğini taşıyamıyordu bu savaş esnasında. Dalgınlıktan ve ne yapacağını bilememekten bir tek büyü ismi bile çıkmamıştı kurumuş dudaklarından. Artık hiçbir şey söylemek istemiyordu, elinden geldiğince bu savaş bitsin istiyordu.
Ortalık dinmiş, her yer büyük bir sessizliğe bürünmüştü. Hiç kimsenin ağzından tek bir harf bile çıkmıyordu artık. Ernést'in dilediği gerçekleşmiş, savaş dinmişti. Ardından tek kalanlar, yerde ölü bir şekilde yatan seherbazlar ve masum, ölmeyi haketmeyen öğrencilerdi. Skandalı yaşatan ölüm yiyenler çoktan kaçmışlardı bile, cesaretsiz ve alçakça. Geride bıraktıkları izler asla unutulmayacaktı. Hogwarts için derin bir şekilde darbeler oluşturmuşlardı. Kimin nasıl kendilerine ağır bir komplo kurduğu tam bir muamma idi fakat asla çözülmeyecek bir sırra kurban gitmişler gibi gözüküyorlardı. Akabinde samimi dostu John'a da çok üzülüyordu, daha ilk müdürlük yılında böyle bir savaşla karşı karşıya kalmıştı. Bu onun için büyük bir şansızlıktı her ne kadar herkes için olsa da. Savaşın bitmesinden yararlanarak John'u aramaya başladı. Kırık dökük yerleri zıplayarak geçen Ernést biraz olsun düzelemiyordu, gözünden akan yaşların hepsi kurumuştu. Sarı saçları birbirine karışmış ayyaş bir serseri görünümü almıştı. Artık tenha sayılabilecek büyük salonda John'u gördüğü ilk adımlarda yavaş bir koşma takındı kendine. Yanına vardığında : ''Odana çıkmalıyız John, hemen.''
Anasayfa 
