Yılanlar Okul'u Sarıyor

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ölümün sessizliğini düşünürken etrafta kolaçan ediyordu Kurnaz, çocukların gece gezmelerinden aşırı derecede rahatsız olur ve ispiyon edecek bir öğrenci bile hoşuna gidiyordu. Süzülürken muhteşem koridorlarda etraftaki birçok gizli bölüme şeffaf kafasını sokuyor içeriye sesleniyordu, “Pştt, küçümencikler, burada mısınız?” elbette orada olsalar bile ona ses vermeyeceklerini kendiside biliyordu. Ama korkutmak öyle bir anda güzel olurdu en azından bir dahaki sefere dikkatli olmak için bazı hatalar yapabilirlerdi. Kurnaz’ın aklına birden kanlı joker gelmişti evet böyle rahatça dolaşabiliyordu ama karşısına Joker çıkarsa sorun yaratabilirdi, nede olsa görgüsüz bir adam dedi kendi, kendine benim kadar asaletli birisi değil ki konuşarak bazı şeyleri anlatalım, arkasındaki profesör gücüyle sürekli kaba hareketler içerisinde diye söylenerek koridorlarda ilerliyordu. Kütüphane’yi seviyordu orda dolaşmak bazı kitapların arasından kafasını çıkarmak öğrencilerin yüreklerine indirmek için önemli bir yerdi Kurnaz için, süzüldü kütüphaneye doğru ama belli, belirsiz bir şeyler oluyordu bir öğrencinin kütüphane kapısında nöbet tutuğunu gördü Kurnaz ve duvarın içine girdi. Gizliden öğrencinin armasına baktığında bunun bir yılancık olduğunu gördü “hımm” dedi kafasından “anlaşılan bir işler çeviriyor bu küçümencikler” söylenerek diğer duvara süzüldü ve daldı.

Kütüphanenin gizli bir bölümünden önce kafasını çıkardı sesizdi, öğrencilerin bir şeyler karıştırdığı hareketlilikten belliydi ama bulunduğu bölümden de pek sağlıklı göremiyordu aniden de çıkmak istemiyordu nede olsa ne çevirdiklerini öğrenebilirse daha iyi olurdu. Yılancıklardan birisi sessizce bir şeyler fısıldıyor diğerleri onu dinliyordu anlaşılan olmaması gereken şeyler oluyordu. Derken ortalık biranda karıştı Kurnaz bulunduğu duvardan zıpladı, neler olduğunu anlamak için duvardan şeffaf bedenini çıkarmıştı ki kırmızı bir ışık hemen yanındaki kitaplığa vurdu. Kitaplık sallandı, sallandı ve kurnazın üstüne doğru yıkılmaya başladığında kurnaz elini kafasına koydu ayaklarını da karnına kadar çekti, biri hayaleti bu haliyle görse kesin gülerdi ama bazen insani olan refleksleri devreye giriyordu. Kitaplık şeffaf vücudundan geçerek yere büyük bir gürültü ile düştü, kitaplar etrafa saçıldı kitaplığın tahta parçaları kırılmıştı, gözlerini kitap düşerken kapatmış olan Kurnaz sesi duyduktan sonra önce gözlerini açtı sonrada ellerini indirdi ve kendi, kendine söylendi. Derken bir Slytherinli’nin yaptığı bir büyünün büyüklüğünü hissetti, tanıyordu bu büyünün gücünü kütüphaneye sıkışmak istemeden duvara attı kendini, önce duvardan geçemeyeceğini zannetmişti ama geçmişti, birilerine haber vermesi gerekiyordu içerdeki olayları tam olarak görmemişti ama kötü işler olduğu kesindi. Okulda bu yılancıklara gününü gösterecek birkaç öğrenciyi tanıyordu, hızlandı süzülerek bir yandan da telaşlanıyordu birkaç yiğit Gryffindor’dan öğrenci geldi karşısına “Hey! Hey, sizi aptal küçük” çocuklar arkalarına bakma gereği duymadığı için çok sinirlenmişti, bir tanesinin ayağının dibinden geçti ve soğukluğunu hissettirdi, çocuk yerinden zıpladı Kurnaz çocuğa baktı ve “Kütüphaneye yardıma gidin sizden biri orada sıkıştı ve yılanlar onun için kötü şeyler düşünüyorlar” dedi. Çocuk neler olduğunu anlamaya çalışıyormuşçasına hayalete baktı kurnaz çocuğa biraz daha kızdı “Koşsana seni aptal” çocuk bunu duyunca koşmaya başladı. Kurnaz okulu ayağa kaldırmalıydı birkaç öğrenciye daha bunu söylemeliydi süzülüyordu ki karşıdan gelen öğrencileri gördü heyecanlıydılar ve koşuyorlardı “Hey! Kütüphanede zor durumda biri var yardıma ihti-” derken içlerinden biri bağırdı “Çekil önümüzden seni aptal hayalet, biliyoruz” dedi. ‘Aptal’ denmesi Kurnazı çok kırmıştı çocuklar yanından geçerken duvara doğru çekildi aptal diyen çocuğa arkasından seslendi “Senin suratını ezberledim şebelek, nasıl olsa Kurnaz sana bir şeyler düşünür” ve sonra duvardan içeriye süzüldü hayaletlerden birilerini bulmak istiyordu onları da haberdar ederse hem şenliğe katılırlardı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Geride kalanları kimse umuramaz mıydı?Gerçekler her zaman bir sır olarka mı kalırdı?Zaman bize her zaman engel mi olurdu?Herşey bir koşuşturmadan mı ibaretti?Korkular artık ortalığı kasıp kavurmak zorunda mıydı?Mary artık ne korkmak ne de sırlarla yaşamak istiyordu.Zaten herşeyin yeterince gizemli oluşu yetmiyormuş gibi bir de ortalığa aydınlatmayan sırlar vardı.
Hogwarts'ın gizemli koridorlarında gezinmek belki bir ayrıcalık olabilirdi belki de sadece ona ölümün getirdiği bir lüks.Ama her zaman bu koridorlar sessiz olmuyordu.Her zaman bu kadar huzur dolu olmuyordu.Mary gece bütün öğrenciler yataklarına çekildikten sonra bina içerisinde gezmeye bayılıyordu.Bu sefer de aynısı olmutu.Ama bu sefer karşısına çıkan öğrenciler onu tedirgin etmeye başlamıştı.Biraz onları takip etmiş biraz da hayalet özelliklerini kullanmıştı.Kütüphaneye giden öğrencileri takibinin ardından Hogwarts'ın karışacağını anlamıştı.Yılancıkların gene iş başında olduğunu işaret eden konuşmalar endişelenmesine sebep olmuştu.Daha da dikkat edince Slytherin'lerin arasında bir Gryffindor'lunun olduğunu fark etti.
Diğer öğrencilere haber vermek için geri dönse de yolda karşısına çıkan troller Mary'nin ufak bir korku yaşamasına neden olmuştu.Daha fazla aldırış etmeden ortak salonlara doğru süzüldü.Yolda birkaç öğrenci görmüştü.Hemen karşılarına çıkıp ''Hey siz çabuk kütüphaneye gidin.Yılancıklar gene iş başında.''Mary bu sözcükleri söylerken öğrencilerin ona şaşkın şaşkın bakması çileden çıkartmıştı onu.''Ne bakıyorsunuz aval aval size gidin dedim.''Mary öğrencilerin bir yandan telaşla kütüphaneye gitmesini izlerken bir yandan da diğer öğrencilere haber vermek için ortak salonlara süzülüyordu acele acele.Kendi kendine söylenmesi de yetmiyormuş gibi konuşuyordu hala.''Lanet olsun Hogwarts bir yıl da normal geçsin.Pis yılancıklar.Cık cık cık.Olmaz ki böyle canım.Bir de hiç işi gücü yokmuş gibi troller.Off off Hogwarts karışıyor.''

Gezgin

Olayın şokuna öyle bir girmiştim ki kilitlenmişti bedenim. Şaşkınlık dolu yüzümü ateşlerden ayıramıyordum. Arkamdan birkaç kişinin geldiğini duydum. Ama o anki şokla dönüp bakamadım bile. Ahşalık yılanlar! Kendime gelmeye çalıştım. Başımı birkaç kez sağa sola oynattım ve aceleyle Tristan’a doğru koşmaya başladım. Yanına vardığımda alevler içerisindeydi. Arkamdakilere dönerek; “Yardım edin!” diye seslendim. Anita ve Fred arkamdan gelmiş olmalıydılar. Yemyeşil parlak gözlerim kocaman kocaman açılmıştı. Etrafıma bakındım. Alevleri daha fazla yayılmadan söndürmemiz gerekiyordu. O kadar telaşlıydım ki ne yapacağımı bilemiyordum. Koridorlardan gelen sesler ise beni hem daha çok telaşlandırıyor hem de sinirlendiriyordu. Zihnimi uğultulara tıkadım ve bizimkilere döndüm. Anita ve Fred’e umut dolu gözlerle bakmaya başladım. “Bir şeyler yapmalıyız.” diye fısıldadım.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Dominique'nin isteği üzerine bulunduğu konumu sorgulamayı bir kenara bırakıp asasıyla dört mum yarattı ve üzerlerine şu sözü adeta kazıdı ' Veaavta et Adonay eloeha behol levaveha uvhol hafşeha uvhol meodeha' Sonra mumları hızlıca Dominique'ye verdim ve neler olacağını beklemeye başladım. İçinde buram buram nefret vardı ancak sebebini kendisi de bilmiyordu Nadja. Boş boş beklemektense çevreyi inceleyip neler yapılacağı konusunda bir fikir sahibi olmaya çalıştı. Gözleri masaya ve üzerindeki bıçağa takıldı. Bir ayin yapılacağını zaten biliyordu, apaçık ortadaydı. Sonra birden olaylar hızlıca gelişti ve Nadja'nın gözlerinin önünden bir film şeridiymişçesine aktı, sanki sinemada en arka koltuktaydı ve pasif bir izleyiciydi. Büyük bir sessizlikle ayini izledi ve kafasının içindeki çığlıkları hissetti, iliklerine kadar ürperdi. Diğer binanın öğrencilerinin kütüphane hükmedişini hissetti, yangını hissetti, trolleri hissetti. Hissetti çünkü tüm bunlar olurken gözleri sımsıkı kapalıydı. Dominique'nin ayinini gerçekleştirdiğini ve büyük bir öfke patlaması yaşadığını gözleriyle gördü, haklıydı.

Dominique, Tristan'a büyü yapmış ve bir masaya yatırmıştı. Ona acı çektiriyordu ancak bu Nadja'nın da çok hoşuna gitmişti. Tristan neredeyse bilincini kaybetmek üzereydi ve Dominique hızından biraz bile eksiltmeden devam ediyordu. Hayaletler her tarafı sarmış çığlık çığlığa haykırırken Nadja izlemeye ve uygun zamanın gelmesine dikkat ediyordu. Tristan'ın ipleri çözüldüğünde aciz bir şekilde bir köşeye sığındı yaralarını dindirdi sonra da bir patronus gönderdi. Sonra da ardı arkası gelmeyen lanetler ve büyüler havada uçuştu. Nadja ise çıldırmak üzereydi, kendisini ve Dominique'yi korumak için haykırdı: '' Absorpe Protegrus '' Aslında bu tehlikeli bir büyüydü ancak Nadja daha önce bu büyüyü yapmıştı ve büyüyü kaldırabilecek kadar güçlü olduğunu biliyordu. Sonra da Dominique'nin çağrısına kulak verdi ve asasını yukarı kaldırdı. Kapıdan içeri akın halinde giren öğrencilere baktı ve sırıtarak tekrar Tristan'ı çevrildi. Asasını havaya kaldırdı ve ateşle uğraşan öğrencilere doğru haykırdı: '' Finite İncantatem '' Sonra tekar Tristan'a dönerek bu sefer çok güçlü bir şekilde haykırdı: '' Sectumsempra '' Trollere ise hiç bakmadı kendisi için onlarla ilgilenen küçük sınıflar vardı ne de olsa...

Out: İğrençliği görmezden geliniz.

VII. Sınıf

''Lanet olsun! Caprice kalk!'' Gece yatakhanede uyumakta olan cadıların üzerine bir sarsıntıyla düşmüş gibiydi. Etrafındakileri uyandırmaya çabalamayı bırakıp sert ve tiz bir çığlık attı Irené. Yataklarından zıplayan birkaç kişinin ona verdiği tepkilere aldırmadan hemen merdivenlerden aşağı koşturmaya başladı üzerindeki gecelikle. Kapıya yaklaştığında geriye doğru savrulduğu açıkça belli olan binadaşına baktı. Düşmeden önceki halini gözlerinin önüne getirdi. Kucağında bir kağıt duruyordu. Üzerinde yazanları okudu. ''Yılanlar demek.'' Boynunu kütletti hiç de ondan beklenmeyen bir hareketle. Arkadaşını ayağa kaldırdı ve ardından yeniden henüz kimsenin çıkmamış olduğu yatakhaneye çıktı. '' Millet, beceriksizin biri kapıyı patlatmaya çalışmış ama sadece tabloyu parçalamış ve biraz da sıvaları çatlatmış. Ama bakın ne buldum.'' Elindekini diğerlerine gösterdiği anda uğultular duyulmaya başlamıştı. Üzerine kışlık cübbesini geçirdiği gibi kimseyi dinlemeden yatakhaneden fırladı. Tiz çığlığı yerini haber veriyordu zaten.'' Ben gürültüyü takip edeceğim. Peşimden gelin! '' Kimlerin arkasından geleceğine emin olmadan Hogwarts koridorlarında koşturmaya başladı. Kapıdan çıkmadan önce aldığı iğrenç kokuya karşılık midesindeki bulantıyı bastırmaya çalışıyordu. Ancak mutfağa yaklaştıkça sabah için hazırlananların kokusu bu durumuna hiç de yardımcı olmuyordu. Yavaş yavaş ilerlediği koridorda bir profesör görmemeyi umarken, birden bire mutfağın zindanlara bağlandığı iki koridorun arasından koskoca bir yaratığın ilerlediğini gördü. '' Yok artık! '' Bağırdığını fark edemeden anında toparlanıp ters yöne koşturmaya başladı.

Korku içerisinde nefes alıp verirken, kendisi gibi bir başkasının daha ters yöne, yukarı doğru koşturduğunu gördü. Aşağı, yılanların yuvasına inmemeliydi zaten. Bu yüzden yönünü çevirip Gryffindorlu olduğunu düşündüğü kızı takip etmeye başladı. Kütüphaneye dalarcasına giren kızın ardından düşünmeden gidecekti ki, birden bire olduğu yerde durdu. Sakin sakin etrafına bakınmaya başladı. Gidecek gibi döndü yüzünü kapıdan ters tarafa. Ardından zorlukla yeniden kapıya yöneldi. Çatışmaya başladığı kişilikleri yeniden nüksetmişti. İçinden bir ses, tanımadığı Irené, tehlike seziyor ve onu korumak istiyordu. Ancak bedeni çoktan çıkamayacağını daha sonra anlayacağı kapıdan içeri dalmıştı bile. Ortalık duman olmuştu. Alevlerin ışığında tek görebildiği birkaç tanıdığıydı. Ve bir çift yeşil göz. Sinsi bakışlarını alevlerin yansımasından mı değil mi anlayamadığı bedene hayretle baktı. Asasını alevlerden nefes alamadığı için havaya kaldırdı. '' Depulso! '' En yakındaki rafı yere yıkmak için davrandığında, büyücünün orada ne aradığını bile bilmiyordu. Rafı kullanarak ona yaklaşmayı planlıyordu. Neler olduğunu sormak için yapacağı hareketin aptallık mı akıllılık mı olacağını bilemediğinden devam etti. Ancak yarı yolda ayakları daha fazla ilerlemedi. Çünkü hemen yakınında Slytherin'i yılanları ve balgam dolu hırıltılarını duyuyordu. Ve Bradley, onlara yakın duruyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Biraz daha ilerleyebilirse kimseye görünmeden, belki birkaç metre daha, son köşeyi dönecekti. Ondan sonra önünde uzanacak olan düzlükte onu durduracak hiçbir şeyin olmamasını bekliyordu. Gecenin bu saatinde koridorlarda ne aradığı sorusunun cevabı ise basitti, kütüphaneye gidiyordu. Ortak salondan sonra en çok vakit geçirdiği yer olan kütüphanede, geç saate bıraktığı çalışmalarında kullanmak üzere bir iki kitap arayacaktı. Çok ileri seviyede kaynaklar veya büyüler değildi ilgisini çeken, sadece ender ve aynı zamanda pratik olanların peşindeydi genç büyücü. Etrafının kolaçan etti, en ufak bir ayak sesi bile duymadığına ikna olduktan sonra, başını, arkasına saklandığı zırhın yanından dışarı çıkarıp birilerinin olup olmadığına baktı. Kimseyi göremeyince gülümsedi. Kütüphaneye doğru hafif ama seri adımlarla ilerledi. Giriş kapısına ulaştığı zaman kapının kilidinin zaten açılmış olduğunu görünce bir anlığına duraksadı. Kendisi gibi meraklı bir öğrencinin bu saatte kütüphanede olması ihtimali oldukça yüksekti elbette, ama kapıdan geçer geçmez duymaya başladığı sesler bu konuda şüphe etmesine neden olmuştu. İçeride yankılanan sesleri ayırt etmekte zorlanıyordu büyücü. Yavaşça ilerlediği zaman bir grup Slytherinlinin, bir öğrencinin etrafında toplanıp bir ayin düzenlediklerini gördü.

Normalde hiçbirinden hoşlanmadığı bu öğrencilerin bir şeyler düzenlediğini birilerine söyleyip, Slytherin'i bin yıldır görmediği bir puan kaybına uğratabilirdi belki, ancak tenindeki tüyleri diken diken eden bu his gitmesini engelliyordu. Bu hisse neden olan şeyi biliyordu. Kara büyüde kullanılan enerji... Bu ayinin yapılış nedeni bir kara büyüydü. Bu yüzden geriye doğru bir adım atmaktan vazgeçen büyücü yavaşça ilerledi ve kalabalığın arasına karıştı. Üstünde binasının cüppesi yerine günlük kıyafetler olduğu için çoğu kişi onun kim olduğunu anlamadı, ancak kimliğini fark edenler arasında çıkan homurdanmalara karşılık verdi. "Kesin sesinizi. Ben de böyle bir güce sizlerle birlikte tanıklık etmek istemezdim." Ama ortada dolaşan enerjinin çekimi öylesine makuldü ki, büyücü ona kapılmaktan kendini alamıyordu. Bir anda çıkan yeşil ışık kapıdan hızla dışarı akarken, hayranlıkla seyretti. Ne kadar sevdiğini söyleyemese de, Dominique iyi iş çıkarmıştı. Bunun kanıtı, birkaç saniye sonra duydukları gürlemelerdi. Daha sonra kapılar zorlanınca, içeriye diğer öğrenciler girmeye başladı. Kendisine yaklaşan kızı görünce, onun karşı tarafta olduğunu idrak etmesi pek zaman almamıştı.

Kendisine bakıyordu, bakışlarına yüklediği anlamları kavramasına engel olacak bir toz bulutu oluşmuştu aralarında. Ona bakarken hissettiği tek şey kederdi. Tüm duygularının önüne geçen bu his bedenini ele geçirmiş, onun bir mahkum, karşısındakinin ise bir asilzadenin kızı olduğunu yüzüne vururcasına farklı olduklarını hissettirmişti. Benim olmanın tek yolu, benim gibi olman, diye geçirdi içinden. Düşünürken bile bunun ne kadar imkansız gözüktüğünü biliyordu. Aralarına devirdiği rafın neden olduğu toz bulutu dağılınca, gözlerine baktı Bradley. Durumun trajedisini vurgulamak istercesine, konuşmadan önce bir anlığına alaycı bir şekilde gülümsedi. "Hoşgeldin, Becquerel." Yüzündeki ifade, o andan sonra değişmeyeceği üzere, yerini keder dolu bir kabullenmişliğe bırakmıştı.

Gezgin

Kütüphanede ortalık iyice karışmıştı. Kalbi çok hızlı bir biçimde atıyordu. Bu normal değildi. Jessica'nın kemirgenleri bombalamasıyla ortalık iyice karışmıştı. İleride üstümüze doğru gelen kemirgen sürüsünü gördüğünde asasını doğrulttu ve onları oyalamak istedi. Etrafına bakındı. Bir kemirgeni vurabilirse belki diğer sürüde onun başında durur diye umut etti. " Rictusempra! " dedi kuvvetlice. Kemirgenler kendilerine doğru gelen büyüyü hissettiler ve manevra yaparak büyüden kurtulmayı başardılar.
Chéce, onları uzak tutmanın tek başına yapılabilecek bir iş olmadığını anladı ve biraz daha arkasında ki Slytherin ordusunun arasına katıldı. Arkasını döndüğünde diğer arkadaşlarınında kemirgenleri durdurmanın yollarını arıyorlardı. Birden aklına parlak bir fikir geldi ancak bu başına büyük bir iş açabilirdi. Büyük kitaplığı kaldırarak kemirgen sürüsünün önüne düşürüp onları engelleyebileceğini düşünüyordu. Asasını tekrar doğrulttu ve söylemeye başladı " Wingardium Leviosa! " ancak gücü 13 yaşındaki bir çocuğa göre kitaplığı kaldırmak fazlaydı. Pes etmeyerek tekrar denedi " Wingardium Leviosa! " dedi sertçe tekrar ancak yine bir sonuç alamadı. Arkadaşlarının ona baktığını hissetti ve yerinde kaldı. Ona yardım etmelerini bekler gibi onlara bakış attı ve gözlerinin içine bakakaldı.

VII. Sınıf

Hayal kırıklığı öfkeden daha büyük bir güdüleyici olabiliyordu zaman zaman. Irené, alevlerin ortasında, Bradley’e uzanabilmek için koca bir rafı aşağı devirmiş ve belki de önemli kitapların yanmasına sebep olduğu için kendini kötü hissederken, bir yandan da bambaşka bir rahatsızlıkla uyarılıyordu. Ortama dört nala hızla dağılmış ve teninin kesinlikle kabul etmediği hissi bir türlü etrafından kovamıyordu. Midesi bulanıyor ve içindekileri çıkartmak istiyordu. Üstelik burnuna gelen kan kokusu da ona hiç yardımcı olmuyordu. Hayal meyal görebildiği birkaç dostu, başlarına ciddi belalar gelmiş ya da Slytherin binasının kendini bilmez büyücü ve cadılarıyla dövüşüyorlardı. İş artık tehlikeli bir boyuta varmıştı. Okuldaki görevlinin nerede ne yaptığını bilemedi. Bunca gürültüye çıkıp gelecek bir yetişkin mutlaka olurdu. Bunun en mantıklı açıklaması, kapının açılmıyor olması olabilirdi. Ve bütün bu olanların duyulmaması için sesi kesici bir büyü yapılmış olmalıydı.

Küçük sınıflarda olduğunu bildiği öğrenciler bile birbirlerine tükürük saçarak kötü büyüler fırlatıyorken, kendisine böyle bir ortamda var olmaktan hoşlanacağını düşünerek ‘’Hoş geldin.’’ diyen büyücüye baktı. İki saniye hiçbir şey söylemeden kalan genç cadı, saniyelerin sonunda ne kadar derinden geldiğini bilmediği güçlü bir çığlık koyverdi. Öyle ki, içerideki gürültü bir anlığına susmuştu. Çığlığı gürültüyü yırtarken, gözlerinden hayal kırıklığının kamburluğuna bürünmüş nefreti akıyordu. Kara büyü, kanındaki aydınlığa dolanmaya çalıştıkça biraz daha rahatsız oluyor, duman yüzünden gözünden akan yaşlarla zorlukla görmeye çalıştığına lanet ediyordu. Ancak iki yeşil gözün karanlıkta zaferle parıldayışı ona yol gösteriyordu. Asası Bradley’nin üzerine doğrulmuşken, ne derslerde yaşadıklarını ne de uyuyamadığı zaman hayalinde canlananları umursadı. ‘’Incarcerous! ‘’ Bu dağınıklığı bir yerden düğümlemeye başlamalıydı.