Kendi de ailesi konusunda biraz sorunlu olduğu için çok iyi anlıyordu Mette'yi. Şuan ne kadar ona sarılıp ağlamasını sağlamak istese de, içini boşaltıp rahatlamasına yardımcı olmak istesede yapamıyordu Stuart. Mette böyle biri değildi. Ağlamak ve benzer duyguları her zaman için kendinden uzak ve küçük düşürücü görmüştü Stuart gibi.

"Aile... Bizim için çok değerli olduklarını bildiklerinden ilgilenme gereği bile duymazlar yeri gelince! Sadece işlerini yaptırabilecekleri bir araçtırsın onlar için. Belki seni severler ama belli etmezler, belki seni sevmezler ama sahte bir sevgi ile avuturlar seni. Gözler önünde yaşanan sevgi dolu kişilere özenir gıpta edersin kimi zaman. Bu, bu berbat bir duygu.."

Kızarmış gözlerini Mette'ye çevirdi. Sanki bu eylem artık onun için bir refleks haline gelmişti. ÜZülmemeliydi. Ailesi ona ne kadar kaba davransa da bunu dert etmemeliydi. Şuan bile odaya hakim olan lanet olası karanlık bir gün son bulmalıydı. Onu soğuracak bir ışık. Her zaman ortaya çıkardı.

Bir süre sonra Stuart'ın dikkatini mektup mühürlemede kullanılan birkaç yanıcı nesne çekti. Onlara doğru asasını doğrulttu ve birkaç bilek hareketinden sonra mühürün yanarak karanlığı boğmasını sağladı.

"Kötü günler geçecek Mette! Buna inanmazsan yaşayamassın. Birgün herkes farkımıza varacak. Yada biz varmalarını sağlayacağız!"

Mette, Stuart'ın kendisiyle dalga geçmeyeceğini biliyordu ama aklındanda bu düşünce geçmiyor değildi. Gözlerini olabildiğinde Stuart'ın bakışlarından uzak tutmaya çalışıyordu. Mette Stuart'ın son kelimelerini dinledikten hemen sonra istemsiz bir şekilde aklının ucundan *Umarım* diye geçirdi. Bu lafı söyler söylemez arkasındaki masada duran bir şeyin yandığını fark etti. Bunu Stuart'ın yaptığından emindi.

Stuart'ın son söylediklerini uzun bir süre düşündü. Yüzüne kızgın bir ifade yerleştirip hızlıca salıncaktan kalkmıştı. Ayağını sinirli bir şekilde yere vurarak camın kenarına geçti. Camı sonuna kadar açıp esen rüzgarın yüzünü yalaması çok hoşuna gitmişti. Pencerenin önüne oturup -her ne kadar arkasına düşme tehikesi olsada- elini camın kenarlarından tutup kendini hafifce aşağıya sarkıtmıştı. Sanki bunu yaptığında bütün düşüncelerinden arınacaktı.

Yaklaşık yarım saat kadar öyle durduktan sonra kendini güçlükle doğrulttu. Stuart'a neşeyle bakmaya başlamıştı. Aslında bakışları hem kızgın hemde neşeliydi. Bu tür bakışla baktığında insanların aklı karışıyordu.

"Tanrım! Çok zevkliydi. Kulenin en tepesinden kendimi aşağıya sarkıttım! Ayrıca..." Uçuşan saçlarını zaptetmeye çalışarak "İlerle... Hogwarts'dan mezun olduğumda asil bir Slytherin'li olarak Lord'a yardım etmeye başlayacağım zaman babamı öldüreceğim! Hemde kendi ellerimle!" diye hafif yüksek seste konuşmuştu. Burda kimsenin Mette'yi duyacak hal yoktu.

Sevimli göslerde beliren yaşların ani bir hal içerisinde kuruması ve ardından yerini gülümseyen yüze bırakması... Stuart'a çelişkili gelen onca sorundan biri de buydu şimdi. Aklı sadece aileisnin ona verdiği kıt ilginin yokluğu ile dolu iken, Mette'nin yaptıkları ona ilgi çekici gelmiyordu. Sonunda sadece kendi dünyasına kapanmış harıltılı düşlerine dalmışken cadının kule pencerelerinden birinde sarkması ani bir endişe ile ayaklandırmıştı genç büyücüyü...

"Sen nasıl?"

Ağzından korkununda yeri olduğu bir öfke bulutu sıyrılırken gülümsemesi aniden belirdi. Cadı arkasına dönmüş ve Stuart'a bakıyordu. Saçları dağınık rüzgarda oldukça komik gözükürken Stuart onlara dikkat etmeyi bırakıp yerine tekrar oturdu.

"Yeterince çocuk. Ama bir o kadarda güçlü bir bedeni var. Kinin onu yiyip bitirmemesini umarım."

Düşüncelerinin sıyrıldığı kalbi gülümser bir şekilde dudaklarından dökülen kelimelere bıraktı hareketliliği.

"Ailelerimiz ile ilgili büyük kararlar vermek için bedenimiz daha büyümedi."

"Ah evet. Doğruyu söylemek gerekirse öyle. Ama bu senin için değişir."

Gözlerini Stuart'ın gözlerine dikip yavaşca Stuart'ın salıncağının yanına gitti. Sağ eliyle salıncağın bir kolundan tutmuştu. Bu durum tabii ki de Stuart için değişirdi. Hayatında onun kadar zeki birisini daha görmemişti. Bütün hareketlerini zekasını kullanarak yapıyordu.

"Senin için değişir Bay Lchemisst..."

Bu lafı hafif kıskançlık ve sinirli bir şekilde söyledi.Hızlı bir şekilde yere kurulmuştu. Stuart'ı görmek için başını hafifçe yukarı kaldırıp rüzgardan uçuşan siyah saçlarına bakınmaya başladı. Gözlerini yavaşca Stuart'ın gözlerine doğru indirdi. Daha deminki söylediği laflardan dolayı bedeninde biranlık utanç hissi belirmişti. Ne yapacağını bilemez halde başını önüne indirdi. Gözleriyle yerdeki taşlara bakarken bir yandanda başından ayaklarına kadar kızardığını hissedebiliyordu.

"Öyle demek istemedim, Stuart... Sadece..."

İşte sadece bu kadardı. Böyle durumlarda asla konuşmayı beceremez ya kekeler yada cümlenin devamını getiremezdi. Bakışlarını hafifçe tekrar Stuart'a çevirmişti. Gözlerinin altı ve yanakları utançtan kızarmıştı.

Küçük dünyasında yaşadıkları genç büyücüyü o kadar deneyimli kılıyordu ki, artık büyük olgun bir insan gibi düşünmeye ve yaşamaya zorluyordu bedenini olgun ruhu. Hayatından geçen herkes sadece bir selam kadar ona uzaktayken, kimseyle konuşup sahte tebessümler göstermek istememesinin sebebi de belki buydu. Gözleri yuvalarında sadece bilgi hırs ve başarı için bakarken, zihni gözlerine eşlik edercesine bir coşku ile çalışıyordu. Yine çalışan zihninin yardımı ile ortaya çıkarttığı birkaç kelime Mette'nin yorumlaması için açığa kavuşmuşken tek yaptığı dudaklarının kıvrılmasını hissetmekti.

"Biliyorum. Ailemizi ne kadar öldükmek yada yok etmek, hayatımızdan atmak istesekte buna emin değilizdir. Be senin içinde geçerlidir eminim ki Mette. Çünkü seni tanıyorum. Beraber büyüdük ve inanıyorum ki, bir insanın değişmesi imkansız olan tek olgusu düşünceleridir. Onlara kimse etki edemez sadece sen yorumlarsın. Objektif olamayacağından düşüncelerin hep aynı kalacaktır. Tek bilmen gereken, daha ölümün ne demek olduğunu bilmediği bedeninin, kini ve usanmışlığı sonu sonsuzluk olan ölümle karıştırmasıdır."

Sözleri bittiğinde dudak kıvrımları da etkinliğini yitirmiş ve tekrar birleşmişlerdi. Mette'nin zümrüt gözlerindeki ağlamaklı his, şimdi ortaya çıkan kılcal damarların yok olması ile, yerini yüzüne yayılan kırmızılığa devretmişti dikkat çekmek adına.

Mette ölümün tabii ki de ne demek olduğunu bilmiyordu. Nerden bilecekti ki? Şuana kadar hiç bir yakını ölmemişti. Gözlerini tekrar eski yerleine, taş zeminlere dikmişti. Başını aşağıya doğru eğerek iki elinin içine almıştı. Saçları Mette'nin yaptığı hareketlere göre ordan oraya yer değiştiriyordu ve şimdi başının her tarafını kapatacak şekilde önüne düşmüştü. Gözleri artık taş zeminleri değil avcnun içini görüyordu. Karanlık bir yerdi ve nefes alması güçleşiyordu.

"Ja. Ölümün nasıl bir şey olduğunu bilmiyorum. Bilmekte istemiyorum. O... O sadece bir anlık düşünceydi. Kendimden, bütün, bütün dediklerimden nefret ediyorum!"

Sesi titreyerek mi çıkmıştı? Peki sebebi neydi? Ağlamamalıydı. Zaten bunda ağlanacak ne vardı ki? Her zaman kendisi ağlamanın insanı küçük düşüreceğini söylemez miydi? Sadece gözlerinin dolması ve öyle kalamsını istiyordu. En azından ufacık bir göz yaşının yanaklarından süzülmesini istemiyordu. Derin bir nefes almıştı. Aldığı nefesle içini bir dolu endişe ve acı kapladı. Şuan sadece başını bir yere koyup yaptığı saçma sapan bütün işlerden ağlayarak arınmak istiyordu.

"Lanet.. düşünceleri ne kadar da değişken! İşte her zamanki deli-dolu Mette!"

Zihninden geçenler daha henüz kelimeler ile buluşmamışken Stuart sadece gülümsüyordu. Olgun bedeni salıncaktan kalkıp Mette'nin yanına ulaşıp oturmuştu. Cadının baktığı ele kendi de dikkat vermişken, dudaklarını ıslatıp konuşmaya hazırlandı.

"Sen... Sadece yaşadıklarına karşılık veremediğin için öfkelisin. Bir yerlerde hayatına girenlere yada yaşanmış herşeye katı yüzünü göstersen de, bu ailende etkili olmuyor değil mi? En azından düşün. Şuan benim yanımda az çok deşarj ediyorsun ruhunu. Bırak kirinden arınsın. İstersen ağla ama artık kendine gel ve gözyaşlarının akmasına, kalbinin kırılmasına değecek hiçbirşeyin bu lanet dünya üzerinde varolamayacağının farkına var. Sen özelsin Mette! Hepimiz özeliz."

Dudakları kapandığında cadının eğik başını çenesinden tutup nazikçe kaldırmaya çalıştı. Şimdi göreceği surat ifadesinin biraz olsun rahata ermiş bir Mette'ye ait olmasını ümit ediyordu.

Stuart yavaşca Mette'nin çenesinden tutmuştu. Mette hiç zorlanmadan başını kaldırıp Stuart'a bakmıştı. İstamsiz bir şekilde hızlıca Stuart'a sarılmıştı. Stuart'ın bütün sıcaklığını bedeninde hissetmişti. Onu sıkıca tutuyordu. Sanki birisi onu elinden alacakmış gibi sımsıkı sarılmıştı. Yavaş yavaş gözlerinden yaşlar süzülmeye başlamıştı.

"Lanet olsun. Ailemi, özelliklede babamı çok seviyorum Stuart."

Sözlerini gene titrek ve bir fısıltı halinde söylemişti. Şimdi ise gözlerinden yaşlar daha çok süzülmeye başlamıştı. Küçük bir hıçkırıkla sanki bütün varlığı, hayatındaki tek insan Stuart'mış gibi davranmaya başlamıştı. Veya heran başlayabilirdi.

"Senide seviyorum Stuart. Sana yemine derim, sana bir şey olmasına dayanamam."

Gene başlıyordu. Büyük ihtimalle baykuşhaneden çıkmadan önce kıpkırmızı gözlere sahip olacaktı. Kendini uzun süre tutup sonra yakın birisini bulduğunda direkmen sulugöz olup ağlamaya başlıyordu. Fakat böyle yapınca kendini her zamankidnen daha güvende hissediyordu.