"Hı? Ne oldu şimdi?"

Aklından geçen kelimeler oluşurken kendini Mette'nin kolları arasında bulmuştu. Şaşkın bir şekilde gözlerini açtığında kararsız kalmakla beraber ellerini cadının sırtında birleştirip Stuart'ta ona sarıldı. Birinin onları böyle görse tutkulu iki aşık sanacaklarından çekiniyordu ki, sadece Mette'nin farkına varması gereken anlamlı sözler söylemeye koyuldu olgun zihni.

"Değerlisin biliyorsun değil mi? Unutma ki bana olan sevgin karşılıklı küçük bayan. Ama asla aklını saçma düşüncelerle doldurup ailene karşı çıkma. Çünkü en zor anlarında şaşılası derecede değişip yanında oluyorlar. Vefa diyorlar buna sanırım.. Nerfret ediyorum."

Dudaklarından sıyırdığı kelimeler Mette'nin kulaklarına akarken tek yapılması gereken öylece beklemekti belkide.. Saatlerce belki de günlerce! Arkadaşının üzüntüsü geçene kadar gözyaşlarının barınabileceği omuzu hep yanında olacaktı genç cadının. Şimdi aniden gelen irkilme bile buna engel olamazdı. İnsanların sorunlarını normalde önemsemeyen Stuart mı gözteriyordu bu davranışı? Kendiyle çelikşili derecede hissettiği bunalım şimdi daha da artmışken bunu bir kenara itti geniş zihninde ve arkadaşının rahatlaması için bir etken olduğu düşüncesi ile ferahlamaya çalışarak soludu toprak kokusunun sindiği havayı.

Öyle olduğunu sanmıyordu. Bazen, yanlız başına otururken kendini kullanılıp kenara atılmış bir çorap gibi hissediyordu. Bu olay geneldeyatakhanede veya kitap okurken aklına geliyordu. Tek başına, yapayalnız kaldığında... Gözlerini yavaşca aralayıp yakınlıktan dolayı olan karanlığa bakıyordu.

"Kendimi Gryffindorlu bir ezik gibi hissediyorum."

Yüzünde hafif bir gülümseme oluşmuştu. Kendini onlara benzetince gerçekten gülümsemeye başlıyordu. Gözlerini tekrar kapatıp kısa kısa nefesler almaya başladı. Şimdi yavaşca Stuart'ı sıkmayı bırakmıştı. Sadece kollarıyla onu sarmıştı o kadar.

"Çok aptal bir kızım değil mi? Kendi babasını öldürmek isteyen kız büyük bir aptal olmalı. Bende öyleyim işte."

not: kısa mı oldu ne -_-" aklıma pek yazacak bi şey gelemdi kusura bakma ^^

Anlıyordu. Utanç ve öfke bir o kadar da değişkenlikle karıştığında işte Mette'de olduğu gibi bir sonuç veriyordu karşılarına. Stuart küçük bir gülümseme ile geri çekilmesine izin verdi genç cadının. Gözleri sadece onunkilere odaklanmış ve anlatılanları dinliyorken, varlığı ve kalbi sadece arkadaşına yardım etmek için oradaymış gibi gözüküyordu.

"İnsanlar. Ne kadar değişebiliyorlar. Bu kız ışığı ne kadar sönmüş olsada karanlıkta yaşamayı biliyor olmalı. Ama artık aydınlanmanın zamanı da gelmiş olabilir. Buun için birileri birşey yapmalı. Sanırım bu kişi de benim."

Düşüncelerinden sıyrılıp irkildiğinde şimdi Mette'ni nbaşını kendi omuzunda bulmuştu. Karanlığın getirdiği ferahlık artık rahatsız edecek derecede soğuklaşmışken, çantadan çıkartılan 2000 satırlık Flourish&Bloots'tan alınan parşomen, biçim değiştirilterek onları ısıtacak bir örtü görevini görmeye başlamıştı bile. Kızın omzundan kendi omzuna kadar sırt bölümlerini kaplayan örtünün sıcaklığı uyku getirse de, Stuart aklına geleni yapmalı ve eski arkadaşına biraz yardımda bulunmalıydı.

"Mette.. Sana Yazar İnchio'nun bir yazısını okumak istiyorum. Bundan sonraki hayatında dikkate almanı ve artık ne kadar önemli olduğunun farkına varman için yazılmış cümleler.."

Çantasına uzanan eli, çıkarttığı kitap ile kucağına dönerken, ayraçlar sayesinde bulunan bir sayfada yazılı ve göz gezdirdikçe parlayan efsunluymuş gibi görünen yazılar. Stuart'ın okumaya başlayışı ve zihninden yazarın ne kadar doğru bir görüşe sahip olduğunu bir kez daha onaylayışı.

"Kaderinizi yansıtan her aynanın ışığı sizsiniz,
Kalbinizden gelen her umuttan yükselirsiniz.
İşte bu yüzdendir ki, varlığınızı koruyun. Sizden önemlisi olmadığını ve sadece kendi sorunlarınızı çözmeye çalışmanız gerektiğini kavrayın. Bunları kaleme almamla biliyorum ki birçok yazar arkadaşımdan tepk igöreceğim. Ancak hayatta sadece size yarar katabilecekleri yanınızda barındırın ki, hedefinize ulaşmanız kolaylaşsın. Şimdilerde " Onun için canımı bile ortaya sererim." dediğiniz insanlar gelecekte tatlı bir anıdan ibaret olacaklardır.

Saygılar,
İzlanda Veela soyundan gelen soylu,
İnchio Drawena."

"Saçmalıyor bu! Ben o cümleyi duymak istemiyorum Stuart. Şuan için en yakın arkadaşımın, yani senin, bir beladan kurtulman için canımı verebilirim! Hatta buna hemen şurda yemin ediyorum!"

Saçmalıyordu bu yazar. Hah..! Neymiş tatlı bir anı olarak kalacakmış. Uyduruyor. Kendini bir şey sanan budala. Birde veela soyundan geliyormuş. Çokda umrunda. Gözlerini sinirle yuvalarında döndürüp tekrar kitaba çevirdi. O kitabı yakmak istercesine bakıyordu.

"İğrenç bula-" Cümlenin devamını getirememişti. Uygun cümleyi arıyordu. "Kendini bir şey sanna vee-" Gene gelmiyordu. Mette artık dayanamayıp sinirle "İğrenç, saçma sapan cümleler yazan ve bu cümlelerle kendini yazar sanan kanı bozuk!" diye bağırmayı başarmıştı. Sonunda söylemişti. İçinde kalmayacaktı. Yüzünde sinirli bir ifade oluşmuştu.

Fakat, ya bu Stuart'ın en sevdiği yazar ise? Gözlerini yavaşca Stuart'ın gözlerine doğru kadırmıştı. Biraz bulanık görüyordu ama umrunda değildi. Şaun sadece onun düşüncelerini öğrenmek istiyordu.

"İşte.. Vereceği tepkiyi sezmek zor değildi."

Sadece düşünceleri ile varlığını hissederken söylediği sözler Mette'yi kendi amacına ulaştırmak için bir adımdı belkide. Sonuçta kendi düşünceleri bunlar olduğundan Stuart objektif davranamazdı. Kırptığı gözlerini bir sinirle omzundan başını kaldıran cadıya yöneltip gülümsedi. Şuan böyle düşünüyordu ama gelecek.. Katran karası karanlığın daha da artacağı gelecek şimdiden sıcak bedenlerinin kaderini yazmaya başlıyordu. Geldikleri ailelere bakılırsa karanlık çağı farkedecekleri bir dönemdeydiler. Ergenliğin tam ortası.. İyi ve kötünün kavranışı ve belkide bir bebek olarak kabul ettikleri zihinlerini aileleri yerine kendilerinin büyütmesi gerektiği tartışılmaz doğruyu fark edişleri..

"Yanılıyorsun. Ne olurs aolsun bu düşünceler aklının bir köşesine kazılı durumda şimdi. Tepkini sezmek zor değildi ama yeri gelince dedikleirmi anlayacaksın. Umarım o zamana kadar kalbin çok incinmez."

Dudaklarından sıyrılanlara şaşırarak verdiği tepkiler Staurt'a ait değildi belki de. bu kadar ince düşünüp konuşamayan çocuk şimdilerde nedense sadece birilerinin iyiliğine uğraşıyordu. Zihni sanki bulanıyormuş gibi götürdüğü parmakları şakaklarına masaj yaparken beyninin çalışmasını sağladı.

"Argh.. Neler oluyor bana?"

Mette Stuart'ın söylediklerini anlamaya çalışıyordu. Daha doğrusu son cümleyi anlamaya çalışıyordu. Yüzünde anlamsız bir ifade oluşdu. Gözlerini boşluğa dikip öylece bakmaya başladı. *Asıl kendisi yanılıyordu. O yazara uyacak değildi ya. Ah Stuart, bazen çok fazla beynini böyle şeylerle yoruyorsun.* Sadece bir düşünceydi. Belkide Stuart'ın dedikleri doğruydu. Gözlerinde de aynı şekilde bir boşluk oluşmuştu. Anlamsız bir şekilde konuşmaya başladı.

"Asıl sen yanılıyorsun. O düşünce beynimin en önemli yerinde kazılı durumda, ve asla o kazılı yerden ayrılmayacak!"

Son cümle hakkında pek fazla bir şey söylemek istemiyordu. Aslında hiç bir şey söylemek istemiyordu. Sadece o düşüncenin asla yerinden kalkmayacağını düşünüyordu. Islak olan kirpikleri her gözlerini kırpışında açmasında güçlük çekmesine yardımcı oluyordu. Ayrıca her gözünü kırptığında yanmasıda cabasıydı. Kollarını Stuart'ın bedeninden çekip kendi kollarıyla kavuşturmuştu. Yüzündeki anlamsız ifade hiç bir şekilde değimemişti ve gözlerindeki o boşluk daha gitmemişti.

"Yinede, yinede benim fikrim değişmeyecek Stuart."

Şimdi ise kısık sesle söylemişti. İnsanların zihnini kurcalamaktan başka hiç bir şeye yaramıyordu zaten şu ani tavırları ve ses değişimleri. Bir ağlarken aniden yüzüne gülümseme oluyordu. Gülerkende ani bir boşluk yüzünü gösterebiliyordu. Şuan ise gözleri anlamsız bir şekilde bir gölün ufkuna bakar gibi uzaklara bakıyordu.

"Neden uğraşıyorum ki!"

Aniden gelen bir onaylamaz ifade. Bedenini tekrar umursamazlıkla doldurmuştu genç büyücünün. Oturduğu yerden kalkıp açık pencereyi kapatması ile geçtiği salıncak, elinde bira kutusu ile sallanmasını sağlarken Mette'nin yüzüne bile bakmıyordu Stuart.

"Biraz olsun olgunlaş, o zaman anlayacaksın. Yaşadıkların benimkilerin yanında sadece bir hiç!"

Ah. Ne kadar da küstahlaşmıştı yine. Karşısındakinin kalbini kırmaya etik kurallar bakımından dikkat etmesi gerekirken şimdi hiç umrunda değilmiş gibi davranıyordu. Aslında umrunda olan çok şey varken, davranışları sadece eylemlerine geçirdiği aptal bir kılıftan ibaretti. Gözlerini kıstı. boğazını yakan alkolün kanına karışmasını hissetmek için salıncağın iplerinden tutarak başını arkasına yasladı.

Mette hala boş gözlerle belirlediği noktaya bakıyordu. Stuart yanından kalkıp salıncağına oturmuştu bile. Gözlerini bir iki defa kırpmıştı. Hala boş gözlerle Stuart'a bakmaya başladı. Yaklaşık beş dakika sonra yavaşca erinden kalkıp üstünü düzeltmişti. Kendi salıncağının arkasında duran masaya doğru yaklaşıp eline bir parşomen ve tüy kalem aldı. Mürekkep kutusunu kendine doğru çekerek tüy kalemin sivri ve yamuk ucunu mürekkebe daldırıp çıkardı. Yavaş yavaş gözlerindeki boşluk yok olmaya başlamışdı. Tüy kalemi elinde sıkıca tutuyordu. Eğer biraz daha bastırırsa kırılacaktı. Parşomeni biraz kendine doğru çekip Danca hemen bir şeyler yazamaya başladı. Odayı sadece yağmur damlalarının camı döverken çıkardığı boğuk ses ve parşomenle tüy kalemin birbrine sürtüşünden çıkan bir hışırtı dolduruyordu.

Yazu ritmi biraz daha hızlandı. Aklındaki bütün her şeyi kağıda döküyordu. Arada bir göz ucuyla Stuart'a bakıp tekrar parşomene dönüyordu. Kendisinin bile zor okuduğu karman çorman yazısı iyice beter olmuştu. Parşomenin artık sonlarına doğru geldiğinde yüzüne rahatlamış bir ifade yayıldı. Tüy kalemi sakince parşomenin yanına koyup derin bir nefes aldı. Hızlı yazışından dolayı sol bileğine bir ağrı girmişti. Parşomeni sıkıca kavrayıp daha kurumamış olan mürekkebi umursamadan dörde katladı. Hızlıca salıncağına oturup parşomeni hızlıca cebine koyup salıncakta gene hafif hafif sallanmaya başladı.

Şuanda tek yapmak isediği yan flütüyle bir kaç parça çalmakdı. O çalgının hafif sesi her zaman Mete'yi yumuşatmaya yetiyordu. Cebinden asasını çıkartıp bir şeyler fısıldadı. Sanki Stuart'ın duymasını istemiyormuşcasına. Aniden bacağına dayanmış demirden yan flüdünün soğunu hissetti. Gözlerini flüde doğru çevirip yavaşca gerekli pozisyonu aldı. Derin bir nefes alıp her zaman çaldığı o insanı her şekilde rahatlatan parçayı sakince çalamya başlamıştı. Kulağına gelen müzik sanki ruhunu okşuyordu.

Parça bittiğinde gözlerini yavaşca araladı. Flüdü kenara koyup gözlerini Stuart'dan kaçırmaya başladı. Belkide onunla göz göze gelirse kendini tekrar kasacağını düşünüyordu. Derin bir nefes alıp gözlerini camdan dışarı, yağmurların sakin yaprakları dövüşünü görmek istercesine o tarafa çevirdi.

"Sence nasıl çalıyorum?"

Sadece bu kadarcıktı. O kadar dakika içinde sadece bu kadarcık söyleye bilmişti. Yavaşca yerinden kalkıp gözlerinin baktığı yöne doğru ilerledi. Camın önünde durup sakince dışarı bakmaya başladı.