Uzun süren sessizlik. bu ona ne düşünebilir, yada ne hissettirebilirdi ki? Aslında bu zamanlarda çok iyi aklını kullanır ve birşeyler çıkartabilirdi. Zihni kendini hapsettiği insanlar içerisinde kaybolmuşken, kendini arıyordu şimdi küçük bir analiz ile yok ettiği bedenlerde. Küçük bir gülümseme. Bir öpücük yada sevgisini belirtsen bir söz... Ne kadar da iyi olurdu şimdi Stuart için. Ama bu şimdi imkansız bir durum olduğundan, aydınlığa bir anlık .ıkan yüreği, ürkek bir karabatak gibi tekrar dönmüştü kasvetli karanlık ve sessizliğe.

"Mette! Hareketlerimizi bu kadar ciddiye almamız neyi işaret ediyor? Birbirimizin umrundayız çünkü birbirimize değer veriyoruz. Bunu nsınırı ne ve neresinde durmalıyız? yaptığımız hareketlerin hepsi saçma biraz farkına varalım."

Dudaklarını sıyrılan sözcüklere kapattığında, kendini biraz daha rahat hissediyordu. Ancak daha rahat konuşabildiğini ve daha anlatılacak çok şey olduğunu düşünse de, susması belki herkes için çok iyi olacaktı. Stuart bazen çok konuşarak insanları sıkardı.

Bu kadarcık mı? Mette Stuart'ın biraz daha uzun konuşacağını sanmıştı. Gene o bilgili laflarından birini söyleyip Mette'yi hayrete düşüreceğini sanmıştı. Afallamış bir ifadeyle Stuart'ın yüzüne bakıyordu. Başını iki yana sallayarak saçlarıyla uğraşmaya başladı. Turuncu saçlarının bir bölümünü eline alıp saçma sapan şekillere sokup tekrar bozdu.

"Seni umursadığımı ve seni sevdiğimi kaç defa söylemem gerekecek küçük bey?"

Çok tatlı bir ses tonuyla konuşmuştu. Güneşin vurmasıyla parlayan zümrüt yeşili gözlerini Stuart'a çevirdi. Gerçekten ne cevap vereceğini merak diyordu. Aslında onu sevdiğini ve umursadığını her şekilde belli edebilirdi. Gözlerini biranlığına güneşe sonra tekrar Stuart'a çevirdi. Ne diyecekti? Belkide afallayacaktı. Onca laftan sonra. Ama Mette'nin böyle ani tavır değişikliklerine alıştığını biliyordu.

"Artık sıktı! Ama bir şekilde olanları takmadan devam etmem gerekiyor. Mette'nin kalbini kırmak istemem."

Sonunda rahatlamıştı. Gülümsemesi yüzünde yayılmış, ve ardından Mette'nin elini tutmuş tek bacağının üzeirnde eğilmişti. Babasının taklidini yapmaya çalışıyordu. Bu Mette ile Stuart arasında bir oyunken şimdi gülümsüyordu Stuart. Genç yaşta hep birlikte zaman geçirdiklerinde Mette, babasının bir resmindeki taklidini yapardı. Bunu hatırlamış olacak ki aynı pozisyonu hatırlayan Stuart rol yapmaya başladı. Ruhu şimdi eskisi gibi mutlu hissetmiyordu ama bir şekilde bunu oynamak zorundaydı karşısındaki genç cadıyı çok üzmüştü çünkü. Biraz da ha onunla vakit geçirmek istediğini düşünürken arkadaşına birkez daha veda etmesi gerektiğini düşünüyordu. Derslere yetişmeli, ve uykuya yenik düşmeden gerekli notları almalıydı. Arkadaşının gözlerine bakıp devam etti.

"Eh. O zaman dersler başlamadan yetişsek mi küçük bayan?"

"Ah benim için bir şereftir Bay Lchemisst."

Yavaşca oturduğu yerden kalkıp Stuart'a gülümsedi. Birde Mette'ye ani tavır değiştiriyor diyorlardı. Stuart'ın ayağa kalkışını izledi. Stuart'la aralarının düzeldiğini görmek hoşuna gitmişti doğrusu. Yanlış bir cümle kurmaktan korkuyodu. Hiç bir şekilde ağzını açmadan asasını ve flüdü alıp Stuart'a döndü. Gözlerini Stuart'ın gözleriyle yarıştırırcasına o mükemmel yeşil gözlere dikti.

"Artık gidebilir miyiz?"

Ne diyeceğini bilememişti ki. Burda öylece dikilemezlerdi. Islık çaldığında hızlıca Dahlia uçuşmaya başladı. Fakat Mete'nin değil Stuart'ın omzuna konmuştu. Mette şaşkın bir şekilde Dahlia'ya baktı. Hafifce homurdanıp gözlerini Dahlia'ya çevirdi.

"Dahlia buraya dedim. Stuart'ı rahatsız etmeni istemem."

Koluna konan kendinden farklı yaratığa gözlerini dikti. Ne kadarda muhteşemdi. Bunu daha önce uzaktan fark edememiş olsa da, yakınlaştığında boynunu okşadı Dahlia'nın. Gözleri bir anlık irkilmeyle Dahlia'ya döndü.

"Ah.. Gitmek zorunda olmasaydık seninle bütün günü burada geçirmek isterdim dostum!"

Dudaklarından çıkan sözcükler şimdi Mette'nin gülümseyişini az da olsa gösteriyordu ki, Dahlia tekrar şakımaya başladı. Sanki konuşulanları anlıyor gibiydi. Stuart gerçekten de uzun süre baykuş ile vakit geçirmeyi istese, de bunu yapacak zamanı yoktu. Hem... Hem Shiratz vardı daha bulunması gereken. Nareye kaybolmuştu o aptal yılan.

Aklına aniden gelen bir soru şimdi kanını dondurmuştu nerede ise. Gözlerini baykuştan tekrar Mette'ye çevirdi. Küçük ve yapmacık bir gülümseme ile devam etti.

"Bu arada Dahlia babandan bir mesaj getirdi mi acaba? Anlatmak ister misin?"

Gerçekten mektup nerdeydi? Aklına gelen soru olamazdı değil mi? Mektubu bu yağmurda düşüremezdi. İster istemez korkudan Stuart'ın elini sıktı. Fakat sıktığını hissetmiyordu bile. Başını yavaşca Dahlia'nın olduğu tarafa götürdü. Gözlerini Dahlia'nın gözlerine dikip endişeli bir şekilde baktı.

"Onu Moln mu aldı, Dahlia? Lütfen..."

Yalvarır gözlerle Dahlia'ya bakıyordu. Söyleydi artık kimin aldığını. Moln'un aldığına şüphe yoktu ama en azından onaylarcasına şakmasını istiyordu. Dahlia hala ses çıkarmıyor inatla Mette'nin gözlerine bakmaya devam ediyordu. Mette tam umutsuzlukla başını geri çekip Stuart'a Moln'un aldığını söylecekti ki Dahlia Moln'un aldığını onaylarcasına şakmıştı. Mette'nin aniden gözleri parlayıp sevinçle Stuart'a sarıldı. Dahlia Mete'yi böyle sevinçli görmeye alıştığı için hiç bir şekilde yerinden kıpırdamamıştı. Mette hızlıca Stuart'ın sağ omzuna ters bir biçimde başını koyup sessizce konuşmaya başladı.

"Moln çok hırçın bir baykuştur. Eminim babama ulaştıracaktır Stuart."

Elinde beliren sıcaklık. Ne olduysa da çekmemişti elini geri. Arkadaşına destek olması gerektiğini hissediyordu. Gözlerini MEtte'ninkilerde toplamış, Moln isimli kuşla ilgili bilinmeyen şeylerin açığa kavuşmasın ıdiliyordu ki, sonunda Mette konuşmaya başladı.

Dahlia bu sırada Mette'nin koluna doğru uçmuşken, kollarını Stuart'ın omzundan çeken Stuart, omzunda hissettiği sıcaklık ile Mette'nin elini nazikçe bırakmıştı.

"Kan mı?"

Koluna dokunduğunda hiç bir acı çekmemesine rağmen eline bulaşan kan, biraz düşündüğünde Dahlia'nın olabileceğine karar vermesini sağlamıştı.

"Hey! Biryerleri kanıyor mu? Çabuk bak!"

Adrenalinin içerisinde verdiği olağan dışı tepki ile Mette'yi de korkutmuş olan Stuart, olanların farkına varmasını dileyerek, elindeki sıvıyı gösterdi.

"Kanıyor!"

Mette'nin Stuart'ın geyecanlanması ve 'kan' kelimesini söylemesiyle rengi atmıştı. Korkmuş bir şekile başını Dahlia'ya çevirdi. Dahlia hala o mutsuz gözlerle Mette'ye bakıyordu. Hiç bir şekilde ses çıkarmıyor sadece hafif titriyordu. Mette hafifçe tökezleyip parmağını Dahlia'ya uzattı. Dahlia hızla Mette'nin parmağına geçerek sıkıca tutundu. Olabildiğinden daha sıkı tutuyordu.

Gözleriyle vücudunu süzmeye başladı. Tam gövdesinden biraz daha aşağıya inmişti ki gözlerini kocaman açtı. Gözbebeği küçücük olmuştu. Sol elini titreyerek Dahlia'nın o bölgesine doğru götürdü. Yumuşak tüylerini biraz araladığı anda elinde kan bulaşmıştı. Ne olmuştu böyle. Tüylerini biraz daha aralamıştı. Sağ tarafında büyükçe bir sıyrık vardı. Mette sertçe dizlerinin üstüne düştü.

"Kim yaptı bunu?! Moln yaptıysa yemin ederim o iğrenç uğursuz baykuşu öldürürüm Dahlia! Babamı bile göze alarak!"

Moln'un uğursuz olduğu doğruydu. O baykuş hem simsiyah gözler ve tüylere sahip hemde uğursuzdu. Gözleriyle etrafta en azından peçeteye benzer bir şeyler aramaya başladı. Belki kanamasını durdurabilirdi. Dahlia'nın tüylerini bırakıp sol elini yavaşça yarasının üstüne koydu. Dahlia'nın huzursuzlandığını fark eder etmez hızlıca onu sol omzuna koyup elini yarasından çekti. Dahlia korkudan iyice Mette'nin yanağına yaklaşmıştı. Mette sinirli bir şekilde sağ elini taşlara vurarak Moln'a sinirle ağzına geleni saymıştı.