Uzun süren sessizlik içerisinde kendini dinleyişi ve aklının derin zindanlarından başka kaybolacak bir yer bulamamışken gelmişti Baykuşhane kapısının aralanması ile gıcırtı sesi. Gözlerini aniden büyümüş bir şekilde kapıya döndürdü. yüzünde ağlamaklı ir ifade ile gidiyordu şimdi Mette. Buna neden üzülüyordu ki? Daha önce de umursamadığı bir çok insan oılmuştu ama Mette'nin bunlardan farkı neydi?

Sıkkınlık ve umursamama saplantısı içerisinde geçirdiği bir süre sanki ona kısa sürmüş bir ömürden ibaret gelmişti ki, Kapı kolunun çevrilmesi odaya yayılan gıcırtıyı arttırmıştı. bu eylemi gitmek olarak algılayarak şakıyan Dahlia'da şimdi Stuart'a bakıyordu. Ne diyeceğini bilemeden Lhmesmiss olmanın karanlığına erişmek istediği halde güleç bir yüz ile ayağa kalktı. Kollarını Mette'ye doğru açtı ve gecenin bir yarısı baykuşhanede olacakları kimse akıl edemez düşüncesi ile dudaklarını araladı.

"Bir veda etmeden mi gidiyorsun eski dostum? Artık bu vedaların arasını kısa kesmeliyiz bence. Birbirimizi bulmuşken kaybetmek anlamsız!"

Mette tam merdivenlere adımını atacakken karanlık odada yankılanan Stuart'ın sesiyle irkilerek arkasını döndü. Ne yapıyordu şimdi? Kollarını iki yana açıp özre benzer bir şey mi yapıyordu. Dahlia hala gidelim dercesine o tiz sesiyle şakıyordu. Mette sinirle başını Dahlia'ya çevirip gözlerini kocaman açarak "Dahlia, hold kæft!" diye tısladı. Dahlia Mette'den korkmuş bir şekilde sesini kesti. Yeşil gözlerini Stuart'a çevirip karanlıkta yüzünü süzmeye çalıştı. Sakin adımlarla yanına doğru yaklaşıp kendini yavaşca Stuart'a dayadı.

"Seni bir daha üzmeyeceğim Stuart."

Gözlerini bu sefer kapatmamıştı. Açık duruyordu ve kapatmayı planlamıyordu. Çünkü her kapattığında uykusu geliyor ve kendini oracıkda uyuyor sanıyordu. Dahlia hızlıca Mette'nin omzundan uçup sarmaşıklardan birine konmuştu. Fakat düşme durumu çok fazlaydı.

"Sana veda etmek isteyen kim ki."

Yüzünde tatlı bir gülümseme gene oluşdu. Ona veda etmek isteyen... Hayatta böyle bir şey yapmazdı.

________________
*hold kæft: kapa çeneni ^^

Gözleri şimdi merdivenlere daha da yaklaşmış kıza bakarken karanlığın koruyuculuğu sayesinde kinle bakıyordu. Bu kin hem kendine hem de yaşadıklarını bu denli fazlalaştıran arkadaş sıfatındaki kızaydı. Neler olduğunu anlamadan baykuşun susması ve ardından kızın birşeyler dedikten sonra Stuart'a yaslanması umrunda bile değildi şimdi. Kendini geri çekti ve yerdeki örtüyü el yordamı ile bulup asası sayesinde tekrar parşomen rulosu haline getirdi. bunları yaptıktan sonra asasını savurması ile bütün baykuşhanedeki camları açmıştı bile. Baykuşlar etrafta çuşurken, içeriye giren soğuk rüzgara yüzünü dönüp kollarını iki yana açmış kendine gelmeye çalışıyorken, ortaya çıkan bir haykırış...

"Lanet! Neler yapıyorum böyle ben?"

Dudaklarından sıyrılan bu son kelimelerin birleştirdiği cümleler ruhunu tanımlamak için yeterince gerekli değilken, çıkmaz bir karanlıkta gidip geliyordu genç büyücü. Ne yapacağını yine bilmiyordu her zaman olduğu gibi. Neredeydi o çok güvendiği zihni? Neredeydi onun öğretileri? Sadece zihin gücü ile herşeyi aşabileceği gerçeği? Bilmiyordu. Anlayamıyordu. Belki de ilk kez birşeye mantığı yetmezken bütün rüzgarı boğan ve artık baykuşların iyice kaybolmasını sağlayan bir ışık belirdi. Sıcak olamayacak kadar ılık, karanlık olamayacak kadar aydınlık ve kaynağı rüzgara göğüs geren genç bir büyücü olan ışık.

Etraf artık aydınlıkken, nedeni anlatılmaz bir biçimde göz irislerini kaybetmişti Stuart. Tabii bu irislerle beraber zihninide. Çelişkisi kuşkusuz dışarıya vuruyordu. Belki değişiyor belki de değişmek için bedenini tüm gücü ile zorluyordu ruhu. Bir şekilde kendine gelmeliydi, ama nasıl? Ona yardım etmesi gereken sevgi dolu bir dış etken. Belki tüm ihtiyacı olan buydu farkına varılması gereken gerçeklerinin...

Mette aniden Stuart'ın çekilmesiyle biraz tökezledi. Şaşkın bir biçimde Stuart'a bakıyordu. Birde kendisine diyordu çabuk karar değiştiren diye. Şimdi buna ne oldu? Bütün camları açmış mıydı? Baykuşların çoğu uzun süredir dışarı çıkmadığı için hevesle cam lardan dışarı süzülüyorlardı. Hafif korkuyla ve merakla ellerinin gevşemesiyle asası ve flüdü elinden kayıp yere hafif sesli bir şekilde düştü. Stuart'ın camın önüne geçip kollarını yana açıp sanki kendisini camdan aşağıya bırakmak istiyormuşcasına bekliyordu. Hava yavaş yavaş aydınlanıyordu ve yağmur dinerken rüzgar şiddetini arttırmıştı. Bütün camların açık olması insanın üşütmesi için birebir etkendi.

Mette hızlıca en yakınındaki cama koşup hızla ve güçlükle camı kapattı. Her taraftan baykuş tüyleri havaya uçuyordu. Zorlukla diğer camlarıda kapattı. Artık içeride fazla esinti yoktu, sadece aşırı derecede soğuk vardı. Sessizce Stuart'a doğru ilerledi. İki yana açmış kollarını güçlükle kapatarak ona arkasından sarıldı.

"Stuart! Üşüteceksin... Ayrıca beni çok korkuttun."

Bir daha aynı davranışları yapmaması için Stuart'a sıkıca sarıldı. Kalbi hala hızla çarpıyordu. Ne yapmaya çalışıyordu bu? Ya ordan düşseydi. Bu kadar insanı geride mi bırakacaktı? Yavaşca Stuart'ı bırakıp hemen önünde durduğu camı kapatmaya yeltendi. Baykuşhanedeki bütün her yer birbirine girmiş, çoğu baykuş kaçmıştı. Camı kapatır kapatmaz arkasını dönüp hızla Stuart'a tekrar sarıldı.

"Ne yapıyorsun sen..? Korkudan beni öldürmeye falna mı çalışıyorsun?"

Vücudundan çıkan ışık odadaki herkesin gözlerini kamaştırırken, baykuşhanenin açı ktavanından mekanı terk eden baykuşlar, birdaha ne aman geri dönerdi acaba? bunların yanında kapatılan camlar, çocuğun vücudundan çıkan ışığın şiddeti ile patlayarak mekana yayılırken, gözleri etrafı değişik bir ışık hüzmesi içerisinde görüyordu Stuart'ın. Belinden sıkıca sarılan Mette'yi sadece bakışları ile geriye savurdu. Şimdi eskisinden daha güçlü ve farklı hissediyordu. İçindeki çelişki belki değişmesine sebep olmuştu. Ne olduğunu anlayamamakta ısrar ediyordu güçlü zihni ve bir o kadar da esnek ruhu. İrislerinden yoksun gözleri bir anlık farkındalık sayesinde kapandı. Şimdi bütün ışık yok olmuş, Stuart'ın bedenine dönmüştü aynı kasvet ve karanlığa yerini bırakarak. Her yer yağmur sayesinde ıslanmışken yere düşen çocuğun bedeni, artık ruhundan ayrılmak üzereydi belkide. Yenik düşmüş çelişkilerine başını eğip yitmektense daha farklı etkilerle kurtulabilirdi bu lanetli anlardan. Baykuşhane bulutların gözyaşları misali inen yağmurla ıslanmaktayken, genç büyücünün bedeni kupkuru ve oldukça sıcaktı.

Düşünceleri bile saçmalaşmış bir anda ruhunu bedeninde tutmak için büyük bir gayretle çalışan Stuart, dudaklarını araladı. Gözlerini bile açmaya mecali yokken bilinci yerinde olmadan dudakları yardım istediği arkadaşının ismini sayıkladı.

"Mette!"

Vücudunda son anda beliren mavi bir ışık hüzmesi daha, ve ardından çocuğun dudaklarını kapatıp baygın düşmesi. Artık yağmur Stuart'ın da bedenini ıslatırken, baykuşhanede şahit olunabilecek yaşananlar sadece bunlardan ibaretti.

Mette gözlerini kocaman açıp kolarının arasından hafifçe yere düşen Stuart'a baktı. Ne yapması gerekiyordu? Bayılmış mıydı? Belkide ölmüştü. Ölmüş olamazdı. Hızlıca biraz fikir düşünmesi gerekiyordu. Ne yapması gerekirken etrafa bakınıyordu. Tam gözlerini tekrar Stuart'a çevirecekti ki asasını gördü. Hızla yerinden fırlayarak asasına doğru yöneldi. Asasını alır almaz Stuart'ın yerde yatan bedenini gördüğünde içi burkuldu. Yavaşca Stuart'ın başına gelip dizlerinin üstüne çöktü. Birisini ayıltmak için en iyi yöntem suydu. Asasını sallayarak ağzına gelen ilk büyüyü söyleyi verdi.

"Aquamenti."

Asasından belirli oranda su çıktı. Asasını hemen yanına koyup tekrar Stuart'a bakmaya başladı. Uynamasını umut ediyordu. Gözlerini tekrar aralamasını. Yavaşca elleriyle Stuart'a tokat atmaya başladı. Başka yapabileceği bir şey yoktu zaten. Ya kenara çekilip ayılmasını bekleyecekti yada ayılması için kendisi bir şey yapacaktı. Her ne kadar ikilemde kalsada ilk seçenek daha cazip gelmişti.

Hissettiği, düşündüğü hiçbirşey yoktu şimdi. Ne birşey görebiliyordu, nede hissediyordu dış etkileri. Gözleri uzun bir süre boyunca kapalıydı. Acaba kapalı mı kalacaktı artık bundan sonra. Anlamsız olsa da düşünemiyordu artık. Varlığının bulunduğu dünyadan çok uzakta, bir bilinmezliğe göçen zihni aslında Mette ve tanıdıklarının yanında olmak isterken başaramıyordu işte. Buraya kadar mıydı herşey? Daha yeni selam verdiği dostuna, selamları eskiyip yok oluncaya kadar veda etmeden ayrılmanın boşluğunda kısılmıştı belki de. Anlamsız. Saçma ve boş varlığı son bulacakken yapılmayı bekleyen hayaller ve istekler kül mü olmuştu şimdi? Bilmiyordu. Zaten bilmek için çaba harcayacak kadar da yerinde değildi zihnini kapsayan beden. Gözleri aralanmak için büyük bir istek duyarken, ruhu belki de ayağa kaldırmak istemiyordu 14 yaşındaki yorgun bedenini.

Mette hala Stuart'ın hiç bir tepki göstermediğini fark edince hızlıca Stuart'ın başını alıp kucağına koydu. *Tanrı aşkına Stuart! Uyan artık!* Zihninden bir dolu düşünce geçiyordu. Peki ya şimdi ne yapmalıydı? Öylece bekleyecek miydi? Aklına bir fikir gelmişti ama o zamanda kendisi üşüyecekti. Yaklaşık on dakika kadar bu düşünce beynini kurcalasada sonunda Stuart'ı rahatsız etmeden üstündeki cübbesini çıkarıp Stuart'ın üstüne örttü. Şimdi ise sadece süveter ve gömlekle kalmıştı. Yavaşca Stuart'ın başını kucaından kaldırıp yere koydu ve hızla olduğu yerden doğruldu. Güneş artık doğmuştu ve o sıcak yüzünü göstermeye başlamıştı. Odanın diğer ucuna gidip pencereyi açtı. Yüzüne bu sefer nemli ve hafif soğuk bir rüzgar vurdu. Belki temiz hava Stuart'a iyi gelebilirdi. Yavaşca salıncağına doğru yönelip orda öylece oturmaya başladı. Yapacak pek bir şeyi yoktu. Ayrıca uykusuda gelmişti. Fakat uyumamalıydı.

Şimdi ise suçu kendinde aramaya başladı. Kendinde ne suç vardı ki? Bütün suç Stuart'ındı. Ama arkadaşı olarak ona yardım etmekte Mette'ye düşüyordu. Tam salıncaktan kalkmıştı ki hapşurması bir oldu. Anlaşılan akşama ateş çıkabilir veya başı ağrıyabilirdi. Yavaşca Stuart'ın baş ucuna gidip dizlerinin üstüne oturdu. Endişeli bir şekilde tekrar Stuart'a sert olmamak şartıyla tokat atmaya başladı. Belki bu sefer uyanırdı. Tam bir daha vuracakken aniden ellerini Stuart'ın yanaklarında durdurdu. Soğuktan buz gibi olmuştu yanakları. Şimdi ne yapmalıydı. Hem Stuart üşüyordu hemde kendisi. Sessiz bir şekilde Stuart sanki onu duyacakmış gibi söylenmeye başaldı.

"Tanrı aşkına Stuart. Uyan artık. Başından beri gelmemeliydim buraya zaten. Hepsi benim suçum. Ah tabii senin suçlarında var ama.. Ne diyorum ben? Sanki beni duyacakta onunla konuşuyorum."