Başında hissettiği sıcaklık. Ona acı veren sıcaklık. Evet, evet... Sonunda birşeyler hissetmeye başlamışken araladı gözlerini yavaşça. Derin, soğukta olsa derin bir uyku ona iyi gelmişti ve benliğini bulmasını sağlamıştı. Artık çelişkili hareketlerdense, tek bir doğruyu kabul ediyordu bedeni.

"Lchemisst olmak. Kaderimde bu var!"

Aklından geçen düşüncelerden sonra gözlerini araladığında başındaki sıcaklığın sebebini anladı. Mette bütün gece yanında beklemişti belli ki. Doğrulduğunda nefes nefese bir şekilde güneş gözlerini aşındırıp ona selamını sundu. Şimdi genç büyücünün asası akşamdan kalma biraya doğru savrulurken eline doğru ilerleyen kutuyu kavradı. Güneşe tutup konuşmaya başladı.

"Şerefine Amaterasu!"

Tek dikişle bitirdiği kutuyu büküp bir kenara attı. Kaymakbirasını yarım burakmak adeti değildi nitekim. Uzun bir süre geçti. Sanki gözlerindeki beklenti ile bacaklarını gövdesine doğru çekmiş Güneş ile dersleşiyorken irkildi. Mette'yi fark edip konuşmaya başladı.

"Sen hala burada mısın Mortenser? Şaşırtıcı... Hasta bakıcılığı sana göre değil sanıyordum. Ama yine de teşekkürler!"

Cümleleri artık daha farklılaşan Stuart'ın ağzından çıkmıştı sanki. Teşekkür etmek bile onun için büyük bir erdemken, bunu Mette'ye sunması cadıya verilen değeri gösterirdi. Değer vermek... Stuart'a aslında çok uzak bir kavramdı. Bunların dışında ayağa kalkıp yerdeki parşomen rulolarını sırt çantasına yükledi. Tökezleyerek ve zorlukla yürüsede, her an düşecekmiş gibi hissetse de gerek yoktu kimsenin yardımına. Parazitli bir öksürmenin ardından bütün akciğerlerini nağzına geldiğini hissedişi onu kötü etkilese de, sırtına attığı çantası ile oturdu tekrar salıncağa.

"Öhm.. Sabah oldu ve rüya bitti. Burada yaşanılanları kimseyle paylaşmayız. Değil mi Mortenser?"

Mette Stuart'ın gözlerini aralamasına sevinmişti. Fakat kalktığı gibi sanki bütün bunlar hiç yaşanmamış gibi kaymak birasını bitirmiş ayağa kalkmıştı bile. Mette sinirle gözlerini Stuart'a çevirmişti. Bayıldıktan sonra başına bekleyip onu ayıltırken iyiydi ama. Stuart çantsını toplarken Mette ayağa kalkmıştı bile. Stuart'ın kenara attığı cübbesini alırken bir yandan da onu dinliyordu. Zaten biriyle paylaşmayıda beklemiyordu. Asasını ve flüdünüde eline alıp Dahlia'nın gelmesi için keskin bir şekilde ıslık çaldı. Baykuş hiç bir şekilde ses çıkarmayarak Mette'nin omzuna kondu. Anlaşılan kafesine gidip uyumak istiyordu. Mette Stuart'ın önünde durup hafifce arkasına döndü. Sessiz bir şekilde asasını sallayarak "Derle topla." diye fısıldadı. Şimdi ise her şey yerli yerine gitmişti. İşaret parmağını Stuart'ın göğsüne doğru hızla vurup sinirli gözlerle ona bir şeyler söylemeye başladı.

"Teşekkürünüz için minnettarım bayım! Eğer kendini hasta olark değerlendiriyorsan bir daha iğrenç bir hastanın yanında durmam! Bunlar rüyadan çok benim beynimin bir köşesine kazınan bir anıydı Stuart Lchemisst! Hem, burda bir şey yaşanmadı ki burda kalsın!"

Hızlıca kapının tokmağını çevirip kapıyı sinirle açtı. Tam bir iki adım inmişti ki tekrar Stuart'a başını çevirdi. Ne söyleyeceğini bilemeden tekrar başını önüne çevirdi. Ne söylemeliydi? Tam yavaş yavaş aşağıya inecekken aniden söyleyecek en uygun lafı buldu. Hızla arkasına tekrar dönüp;

"Madem o kadar iyisiniz. Kendinizi iyi hissediyorsunuz bayım, buyrun önden siz inin. Benim gibi bir hastabakıcısının sizin gibi saygı değer birinin önünde inme gibi bir hakkı yok değil mi?"

"Hala aynı çocuk!"

Gözlerini devirerek etrafın toplanmasını izlediğinde, kendisi de, gitarları ait olduğu yere göndermişti. Cüppesini kendine doğrultup kurumasını sağladıktan sonra asasını yerine koydu.

"Aire Fenris!"

Kuruyan bedeni tekrar hayat bulmuş gibiydi ki, gözleri şimdi kapıda duran Mette'ye odaklandı. Neler olmuştu da bu kadar alınmıştı yapılanlara cadı? Kim ona birşey demişti ki sert tepkileri vardı böylesine? Takındığı tavır normalde aralarında olandan farksızken, gece boyunca ikisi de kendilerini aşmışlardı. ancak söylendiği gibi rüya bitmeliydi. Bunları ne Lchemisst'ler ne de Mortenser'ler kaldırırdı çünkü.

"Neden saçmalamak konusunda bu kadar kararlısın? Ben hep aynıydım Mette!"

Yüzüne alaycı bir ifade takındı. Ne söylediğinin farkında mıydı? Güya hep aynıydı. Gözlerini sinirden devirmişti, yüzündeki alaycı ifade gitmiş yerine sinsi bir ifade gelmişti.

"Saçmalamak saçmalamak öyle değil mi? Sen hep aynıydın zaten! Çok istiyorsan burda yaşanan şeyleri pardon sana göre bir rüya olan şeyi kimseye söylemem tamam mı?! Kendine gel artık Stuart! Sen öylece yatarken seni burda bırakıp gayette içim rahat bir şekilde ortak salona geri dönebilir ve senin yüzüne bir daha bakmaya bilirdim! Hatta ömür boyu arkadaşlığımızıda kesebilirdim. Seni gördüğüm yerlerde seni hiç tanımıyormuş gibi yüzümü ekşitip hakkında seni ezebilecek yorumlarda yapabilirdim!"

Bunları hepsini oldukça içten söylemişti. Eğer böyle konuşmaya devam ederse kendine hakim olamayıp kavga çıkarabilirdi. Tam aşağıya inecekken tekrar yönünü çevirip baykuşhaneye çıktı. Dahlia olanlarda kafası karışmış gibi sadece Mette'yi dinliyor ve izliyordu. Mette hızlıca bir camın kenarına oturdu ve başını sağa doğru çevirdi.

"Şimdi... İstediğini yapmakta özgürsün. Zaten hep öyleydin!"

Açıklayacaktı. Artık ruhuna, bedenine ve zihnine tak etmişti bu söylenenler. sıkıntı ve boşluğun içerisinde cadının yanına sinirli ve koşar adımlarla gitti. Burnundan soluyormuş gibi bir eda ile iki omzundan sıkıca tutup katı bir şekilde anlatacaklarını anlamasına çabaladı.

"Alınganlığı bırak! Beni ezecek kadar ne biliyorsun ki hakkımda. Lanet çocukluğumuz bearaber geçti tamam ve dün gece onu andık. Ama artık bitti. Anlayamadın bile değil mi? Biraz önce uyandım daha ve gece boyunca kendimle ilgili çok büyük bir savaş verdim. İçinde olan ve yapmama gerekenler arasındaki savaş. Sana böyle davranmayı istiyor değilim ama yapmam gereken bu. Peki sen neden anlayamadın beni? Vucudumdan onca sihir etrafa boşanırken ne yapıyordun? Bir insana dokunarak yada sevgini bu şekilde gösteremessin Mette. Lanet profesörlerden birini çaığrabilirdin. canımın yanmasını sadece izledin. İçin rahat bir şekilde gitsen ne olacaktı ki? Ne farkı olacaktı. Ama inan bu yaptıkların hakkımda ileri geri yanlış konuşmandan daha çok koydu bana."

Dudaklarından çemkirircesine çıkan kelimeler artık canını yakmaya başlamıştı. Her adımda, her nokta ve vürgülünde biraz daha fazla acıyordu canı ama söylemeliydi. Saçma da olsa dile getiriyordu işte olması gerekenleri.

"Yani sana bütün sevgimi dokunarak mı gösterdiğimi söylüyorsun?! Peki benim düşüncelerimi okuyabiliyor musun Stuart?! Bunu bana söylemeni istiyorum! Benim düşüncelerimi okuyabiliyor musun?! Senin yerine cevaplayayım! Hayır! Çünkü sen bir zihinbendar değilsin! Benim düşüncelerimi okuman imkansız! Sanki beni ilk defa tanıyormuş gibi konuşuyorsun! Ben sana ne zaman seni sevdiğimi söyledim! Belki çok az! Neden?! Çünkü yapım böyle. Çok istiyorsan artık benimle konuşmayabilirsin! Hatta hayatından bile silebilirsin! Profesör olayına gelince! Sence sabahın köründe kaç tane profesör bulabilrim Stuart! Hepsi bizim gibi ayakta değiller!"

Evet bu kadardı. Söyleyebilcekleri bu kadardı. Stuart'ın omuzlarına bastırmasıyla dayanılmaz bir ağrı girmişti. Her cümlesinden sonra omuzlarına dahada bastırıyordu ve Mette'ye dayanılmaz bir ağrı veriyordu. *Benim düşüncelerimi okuyamıyorsun Stuart! Ve... Şaun hissettiklerimin hiç birini bilmiyorsun ve beni anladamadan konuşuyorsun. Tanrı aşkına omuzlarım!* Acıyla yüzünü iyice buruşturdu. Bu kadar sert davranmasına gerek yoktu.

"Hah. Bu kız neler diyor böyle!"

Gözlerini fal taşı gibi açmış öylece Mette'ya bakakalmıştı. Yapı. İşte şuan kendi yapısnın bir parçaısnı gösteriyordu genç kıza. Gözleri hala umut dolu ışıyan güneşe kaymış, öylecek bakmıştı. Ardından konuşmalar. Uzun ve anlamlı sanılan konuşmaları bir şekilde dinledi Stuart. Sıranın kendine geldiğini görünce devam etti.

"Zihinbendar değilim evet ama isteseydim olurdum. Sana özel şeyleri kurcalamak umrumda değildir. Kimsenin özeli umrumda değildir. Dokunarak sevgi göstermekten bahsetmiyorum. Sadece zor anlarında yapılacak şeyler konusunda düşünmen gerekiyor. Hayatımdan senin gibi birini silmem olası değil, çünkü bütün çocukluğumun bir parçası sende."

Kızın kollarının acıdığını hissederek onları bıraktı Stuart. İlk olarak parmaklarından birini kızın kalbine, sonra da zihnine koydu. Çocukluğu bu gösterdiği bölgelerde olanlardan ibaretti. Son olarak kızın Profesörler ile ilgili söylediklerine karşı şaşırıp boynunu eğerek düşündü.

"Amaterasu bana güç ver!"

Zihninden sıyrılanların kıza ulaşması olası bir durum değilken, doğruca kaşlarını şaşırmış gibi çatarak sırt çantasını açtı. İçinden yanında bulundurduğu bir kitabı Mette'ye uzattı. Kitabın kapağında altın harflerle, "Bir Tarih: Hogwarts" yazıyordu. Ardından tekrar dudaklarını araladığında ağzından şunlar döküldü.

"Sanırım bunu okursan faydalı olur. hogwarts'ın kurulduğundan bu yana, her koridorda devriyeli olarak dönem başkanları ve profesörler nöbet tutarlar."

Stuart'ın omuzlarını bırakmasıyla dirseğine kadar bir uyuşukluk hissetti. Mette kitaba bakıp istemsizce geri çevirdi. Ne yapacağını bilemez halde öylece durdu. Ne yapmalıydı? Hızlıca Stuart'ın kolları arasından sıyrılıp gitmeli miydi? Hayır bu bir Slytherin'liye yakışmazdı. Peki ya öylece beklemeli miydi? Belki bir seçenek.

Kendini iyice cama yaslayıp gözlerini Stuart'tan kaçırmaya çalışıyordu. Sağ gözüne vurna güneş ışığından da rahatsız olmuştu zaten. Sağ gözünü sinirle kapatıp sadece sol gözünü yerde gezdirmeye başladı. Artık güneş sıcağını göstermeye başlamıştı. Mette saçlarından dolayı terlemeye başlamıştı. Sağ gözünü isteksizce açıp yorgun gözlerini direkmen Stuart'ın gözlerinde dikti. Ne yapacağını bilemiyordu. Bir GRyffindor olsa hemen özür dileyip, yaptığı saçma sapan davranışlarından dolayı özür dileyebilirdi. Ama değildi.

Bu sefer Stuart'ı sevdiğini ne dokunarak fark ettirecekti, ne de konuşarak. Sadece gözlerinin içine bakacaktı. Belki aklına gözlerin yalan söylemediği gelirde onu ne kadar çok sevdiğini anlayabilirdi. Derin bir nefes alıp gözlerini Stuart'ın gözlerinin irisine dikti. Sadece o bölgeye bakıyordu. Hiç bir şekilde göz bebeğine değil.