Aklında biriken sorunlarla boğuşurken fark ettiği farklı bir ses. Gözlerinin önünde flüt çalan genç cadı şimdi nedense garip geliyordu Stuart'a. Hünerli ve değişken yapısını kavramak için bu gece yeterince çaba harcamıştı Stuart sonuç olarak. Melodinin ortalarında şarkının kime ve neye ait olduğunu yeni çözmüştü ki, anında ayağı ile ritm tutmaya başladı.

Mette... Ne kadar da güzel çalıyordu elindeki flütü. Her konuda başarılı olduğunu düşünecek olurdu biri uzaktan görse. Zaten hep öyle değil midir? Kimse bilmez içinizde kopan fırtınaları, kimse bilmez gönlümüzdeki canavarlarında herşeyden önce sevgiye aç olduğunu, ve yine kimse bilmez daha zihni oturmamış bir çocuğa ne öğretilirse onu doğru kabul edeceğini.

Ailesi Mette'yi iyi konularda eğitmişti ki, elindeki enstrumanı çalıyordu. Bir çalgı çalmanın ne gibi iyi yönü olabilir soruları Stuart'ın da şuan aklında canlansa bile cevabı çok geçmeden gelmişti. Bir klişeye yaslamıştı aniden zihni varlığını. Müzisyen insanlar başkalarına zarar vermezlerdi bu klişeye göre. Ayrıca sosyal çevre açısından bakıldığında her şekilde önde olurdu böyle insanlar.

Ruhunda biraz olsun liderlik varsa, gözlerinden çıkacak ışık daha farklıdır genç bir kuşağın. Ve ruhu biraz gelişmişse, kendini eğiterek doğrusunu bulacaktır her insan. İzter sosyal, ister asosyal olsun, ister ezik ister en ön planda olsun herkesin bilmesi gereken birşey hep vardır dünyada.

"En büyük aptallar bile çalışarak bir dahiyi alt edebilir."

Aptal-dahi ilişkisi... İşte bir klişe daha. Gözleri önünde yaşadıkları hayat aslında bir klişe iken farklılık onların neyineydi acaba? Neden sürdürüyorlardı varlıklarını? Sadece bir amaç için mi? Peki o amaca ulaştıklarında yaşamanın ne anlamı kalacaktı? İşte bu sorulara aklında cevap vermeye yeltenirken gelmişti Mette'nin sorusu. O'na harika çaldığı gerçeğini söylemektense biraz daha kabalaşacaktı Stuart. En iyi olduğunu düşünmek bir insanı hem küstahlaştırır hem de o konuya ait ilgisini kaçırırdı çünkü.

"Gayet iyi Mette. Ama biraz daha üzerinde çalışmalısın. Daha iyisini yapabilirsin."

Mette yüzüne tatlı bir ifade alıp topuklarının üstünde arkasına dönmüştü. Güzel çaldığını söylemişti. Ama üstünde biraz daha durmasınıda söylemişti. Evet biliyordu. Daha güzel çalması gerektiğini biliyordu. Camın önünden Stuart'ın önüne kadar olan bölümde yavaş yavaş bir oraya bir buraya gitmeye başladı. Yürürken bir yandan da cebinde duran parşomeni açıp okumaya başladı. Parşomende Stuart'a karşı her türlü ettiği lafı görünce sanki Stuart yazıyı okuyormuş gibi yerin dibine giriyordu. Dostuna nasıl bunları söyleyebilmişti daha doğrusu yazabilmişti. Parşomeni okumayı bitirdiğinde hızlıca salıncağa oturdu. Parşomeni tekrar katlayıp Stuart'a burda yazdıklarını nasıl açıklayaacağını düşünürken bir yandan da içi içini yiyordu. Cesaretini toplayıp gözlerini gerçekten doğruları söyleyebilmek için Stuart'ın gözleirne dikti.

"Stuart. Şey... Parşomende yazdıklarım için ve daha demin söylediğim saçam sapan şeyler için özür dilerim."

Son cümleyi olabilidiğince uzun söylemişti. Şimdi ise tek yanıt Stuart'ın ne cevap vereceğini beklemesiydi. Belki onu aşağılayıp parşomeni elinden alıp okmaya başlayacaktı, belki de gerçek bir dost olduğunu ispat edip -ki bunu bir çok kez söylemiştir- Mette'yi afedecekti.

Parşomen mi?

Omzuna kadar uzanan saçları. Yüzünün görünmesini engeller bir şekilde duruyordu. Taş zemine çevrili yüzü saçlarının eğikliği yüzünden görünmezken öylece bekledi azda olsa gülümsediğini belli etmeden genç büyücü. Ne olduğunu bilmiyordu. Bu gece boyunca çok değişmişti ve farklı biri haline gelmişti. Gözlerini sadece kapatıp istemsiz gülümsemesine engel olamadan konuşmaya başladı.

"Bana parşomene yazdıklarını kendin okumak istemez misin? En azından istediğimi yap ve yazılanları oku! Erm... Lütfen."

Son söyledikleri biraz emire kaçsa bile sesi oldukça tatlı çıktığından gözlerini ve gülümsemesini aynı konumda tuttu. Sadece duyacakları önemliydi onun için. Yaşadıkları şeylerden sonra büyük bir analiz ile yazmış olmalıydı o satırları Mette, ki okunanlar Stuart için de önem taşıyacaktı kuşkusuz. Karşısında değer taşıyan en önemli tanıdıklarından biri dururken ne olacağını kestiremiyor gibiydi.

"Kırılabilirsin ama. Seni üzebilecek onlarca hatta binlerce şey yazdım Stuart... Eğer seni üzecek bir şey yazdıysam gerçekten çok özür dilerim."

Hafif titreyen elleriyle parşomeni cebinden çıkartıp yavaşca açmaya başladı. Keşke kırıştırıp atsaydı. Lanet olsun! Neden bunlar hep Mette'yi bulurdu ki zaten. Göz ucuyla Stuart'a bakıp tekrar gözlerini parşomene çevirdi.

"Okuduklarıma alınabilirsin. Buna hak veriyorum." Parşomenin kenarlarını iyice sıkıp okumaya başlamak için iyi bir hazırlık yaptı ve hafif sessiz bir şekilde okumaya başladı.

"Lanet olası çocuk! Lanet olası kitap! Beyinsiz yazar. Kendini bir şey sanan bulanık! Yazarlardan nefret ediyorum. Zekilerdende! Özellikle Ravenclaw'lılardan. Hey hey.. En yakın dostun bir Ravenclaw'lı. Bana ne! Bunu kim okuaycak ki sanki? Nasılsa Slytherin şöminesinde yanıp gidecek. Yazara bak! Veelaymış. Çokda umrumda. Hah! Havalı kanı bozuk! Hayatımda bir daha kitap okumayacağıma yemin ederim! Her ne kadar bu yeminin yalan çıkacağını bilsemde. Tanrı aşkına şu Stu-"

Artık durmuştu. Devamını getirecek durumda değildi. Parşomeni kenarlarından iyice tutup buruşmasına sebep olmuştu. Yavaşca parşomeni aşağıya indirip başını öne eğdi. Kulaklarının üstünden dökülen saçlarına aldırmayarak kısık seste Stuart'a bir şeyler söylemeye başladı.

"Devam etmemi isteme Stuart. Lütfen..."

Kendini öldürmek istiyordu. Nefret ediyordu kendinden. Parşomeni hızlıca yırtıp kucağına koydu. Artık okumak istemiyordu.

"Ne kadar da çocuksu?"

Öfke... İşte yalnız yada kendimizce doğru ama yanlış olmasını istediğimiz her olguda öfkemiz devreye girmez mi? Hangimiz ona yenilmeyecek kadar güçlü yada hangimiz onsuz bir yaşam sürüyor ki? Tabii ki hiçbirimiz. Gözlerimizin önünde geçip giden yaşamımızda belki sadece bir seyirci iken bu öfke ile hayata ettiğimiz etkiler de neyin nesi oluyordu.

Mette! Artık gelişen bedeninin bir şekilde yaşadıklarını tükürmesi iyiye yönelikti ama yaptıkları Stuart'ı aşağılar nitelikteydi. bu genç büyücünün pek umrunda olmasa da sadece gülümsüyordu saçlarının örttüğü yüzünün ardından.

"Öfkeni kontrol edemiyorsun. Ama Ruhunun kin tükürmesi içinde seni yiyip bitirmesinden daha iyidir."

Dudaklarından dökülenler hala şaşılası derecede MEtte'nin yararına sözcükler olsa da artık zonklamaya başlayan zihni buna engel olacak durumdaydı. bundan sonra nasıl tepki veriridi bilmiyordu ama zihnindeki alışılmadık his onun kendinden bile nefret etmesini sağlamıştı bir anda.

"Sus artık seni gidi herşeyi bilen, havalı küstah.."

Nasıl yani? Böyle öğüt vermeye devam mı edecekti? Kendini şuanda o kadar mahcup hissediyordu ki. Hızlıca olduğu yerden kalktı. Kucağındaki bütn parşomenler birer birer yere düşdü. Hepsinin üstüne basarak en kuytudaki cama kadar ilerledi durdu. Bu cam biraz daha yüksek olduğu için sadece dirseklerini koyabiliyordu. Camı fark edilemeyecek bir şekilde açıp her zaman ki gibi dirseklerini camın kenarına koydu. Yüzüne dondurucu bir şekilde rüzgar ve yağmur taneleri vuruyordu. Yaklaşık bir dakika sonra sırıl sıklam olan yüzü artık hem soğuğa hemde yağan yağmura alışmışdı.

"Senin için bir hiçim değil mi? Çok aptal bir kızım, seni daima üzen veya sinirlenmene sebep olan tek etkenim. Eğer bana, şurda 'git' dersen 'git, seni bir daha görmek istemiyorum' dersen gerçekten gideceğim ve hayatından çıkacağım."

O yeşil gözlerinden ufacık bir damla yaş süzülmüştü fakat bu damlada yağmur sulanırının arsına karışıp yok oldu. Stuart'ın 'git' demesine dayanamazdı. Sadece kendini -her zaman ki gibi- kenara atılmış bir kağğıt parçası gibi hissederdi. Yaşanmış olayların yazıldığı bir kağıt parçası.

"Hayır gitme! Bunun için fazla değerlisin!

~ Ha ne diyorum ben? Küçük ucube bir kızın düşünceleri umrumda olmamalı. Hayır sesimi çıkartmayacağım. Ne istiyorsa onu yapsın!"

Düşünceleri işte o an şahit olunabilecek tek olguydu baykuşhane ismindeki yüksek Hogwarts kulesinde. Birden duraksadı. Neler yaşamıştı burada. Ne heyecanlar ne adrenalin dolu saatler ve dakikalar. Hepsi bir anda gözünün önüne gelmiş ve ne yapacağını anlayamamıştı Stuart. Sessizdi. Düşündüğü gibi öyle de kalacaktı. Şimdi yüzündeki gülümseme silinmişken, tek eli ile kavradığı alnını, bağlı olan saçları ile geriye doğru ittirmeye çalışıp saçlarını gözlerinin önünden çekti. Ne yapmalıydı ne demeliydi ki? Kendinden uzak ve yüksek bir pencere şimdi yine açıktı sıcak baykuşhanede. Yerde biraz önce ısıttığı ve yanmasını sağladığı mühür ise şı sıralar tükenmenin eşiğine gelmişti. Son olarak azalmış ateş, pencereden süzülen rüzgar ile söndü. Aydınlıkta Stuart'ın son anda gördüğü şey, Mette'den uzak bir pencerede Dahlia'nın kurulmuş, gagası ile cama vurarak ıslak bedeninin içeri alınmasını bekleyişiydi.