3. Yatak

Gezgin

'Nasıl kendine getireceğimi çözemedim ama'

Inés'in aklına bir şey geliyordu. Ve yapmazsa Luke uyanamazmış gibi hissediyordu. Asasını aldı ve Luke'a doğrulttu.

'Aquamenti!'

Luke'un yüzüne sular dökülmeye başlamıştı. Nihayet uyandığında Dina'nın yüzünde sinirle karışık mutluluğun verdiği bir gülümseme oluştu. Bunu kimsenin görmemesini sağlamalıydı. Bu yüzden kafasını geriye çevirip arkasındaki savaşa bakar gibi yaptı. O sırada başını çevirirken omzuna batmış olan kocaman cam parçasının açtığı yarayla karşı karşıya geldi. Yutkundu. İğrençliğin daniskası bir hali vardı. Sağ elini yavaşça sol omzunun üstüne dokundurdu. Eline gelen yoğun kanı iki parmağıyla ovaladı ve elini silkeledi. Ardından tekrar Luke'a döndü. Aysa'ya başıyla "Onu ben alırım" der gibi bir işaret yaptıktan sonra Luke'un kolunu kendi omzuna attı. O sırada yanlış bir şey yaptığının farkına varmıştı. Luke'un eli yaralı omzunun üstüne şlap diye oturmuştu. Küçük bir inilti çıkardı ama belli etmeden yürümeye devam etti. Aysa da arkalarından geliyordu.

Başkası olsa oracıkta bırakıverir, belki de baygın ya da ölü olmasına aldırmadan çekip gidebilirdi. Ama Luke ona farklı bir melodi fısıldıyordu sanki. Yıllarca uğraşsa besteleyemeyeceği bir melodi.. Düşe kalka üçü birden hastane kanadına varmışlardı. Neredeyse dolup taşmıştı burası. Alnından dökülen terlerle Luke'u üçüncü yatağa saldı ve yanındaki sandalyeye çöküverdi. Luke'un, Dina'nın omzuna attığı eli kan içinde kalmıştı. Onun bunu fark edip etmediğinden pek emin değildi. Üstelik üstü başı da su içindeydi, Dina'nın az önceki büyüsü yüzünden. Aysa'ya baktı.

'Sanırım burada biraz bekleyeceğiz. Diğerlerinden bize sıra gelebileceğini sanmıyorum.'

Sonra içinden geçirdi. "Merlin'in kokmuş çorabı!! Nasıl bir gündü.. İşin acayibi, hala da devam ediyor..Acaba Thor iyi mi? Onu öldürdülerse bunu o profesörlerin ve seherbazların yanına bırakmayacağıma ant içebilirim" Bunları içinden geçirirken bile gözleri kıpkırmızı olmuştu. Ama bunun nedeni sadece sinirli olması değildi. Cüppesinin üstündeki yeşil Slytherin arması bile kıpkırmızı kana bürünmüştü. Kan dökerken bile, safkan olmaktan gurur duyuyordu. Muggle ya da kofti falan olsaydı..!! Aman Tanrım!! Böyle bir şeyin olmasını düşünemiyordu bile..!

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Aysa Luke bakmaya devam ediyordu.Inés Luke'un yüzüne suyu fırlattığını gördü.İyi fikir diye düşündü.Sonra Luke'un gözlerini kırpıştırdığını gördü.Endüşeli bir şekilde ona baktı.Luke'un kalkmasına yardım etti.Ama Luke iyi olduğunu sölemişti.Aysa bunun üzerine Alain'e yöneldi onun yürümesine yardım ediyordu.Arada sıra Luke'u da kontrol ediyordu.

Yürüken acı içinde etrafa baktı.Savaş hala devam ediyordu ama seherbazlar gelmişti.Yakında okul ölümyiyenlerden temizlenirdi.En azından o öyle umuyorduDüşüncelerle boğuşurken hastane kanadına gelmişlerdi.

Yavaşca Luke ve Inés'e baktı.O sırada da Inés konuştu.

'Sanırım burada biraz bekleyeceğiz. Diğerlerinden bize sıra gelebileceğini sanmıyorum.

Aysa'da iç çekerek

Haklısın dedi.

O sırada gözü Inés'in omzuna kaydı.Çok kötü görünüyordu.üzüntü ile baktı.

Nasıl oldu? diye sordu omzunu işaret ederek

Gezgin

Merdivenlerden çıkarken güvende olduğunu ve içinin huzurla dolduğunu hissetmişti. Yan gözle bir müddet Ines'e bakmıştı. Onun fark ettiğini bilmiyordu, ama dudaklarında hafif bir tebessüm oluşmuştu. Arada bir, başını arkaya çevirerek omzunun üzerinden Alain ve Aysa'ya bakıyordu. Alain'e üzülmüştü. Böyle birşeyin en iyi arkadaşının başına gelmesini hiç istemezdi. Aklı ise daha çok John'daydı. Biran önce o katliamdan çıkmasını umuyordu.

3. Kat'a çıkmak onun için ölüm gibi gelmişti. Bacakları iyice ağrımaya başlamış Ines'inde yorulduğunu fark etmişti. Bozuntuya vermediğini görüyordu fakat, anlıyordu. Nihayet Hastane Kanadına ulaşmışlardı. Fakat gördükleri manzara hiç de güzel bir manzara değildi. Hafifçe iç çektikten sonra 3 numaralı yatağa uzanmıştı. Yastığı, düz tutmuş, uzanmak yerine sırtını yaslamayı seçmişti. Aysa'nın Ines'e yolladığı soru sonucunda bakışları Luke'un eline gelmişti. Kandı bu... Kaşlarını hafifçe çatarak Ines'e dönmüştü. Ardından bakışları onun omzuna kaymıştı.

'-Evet? Cevap vermiycek misin?' Diyerek Aysa'nın sorusunu yenilemişti. Ines'in gergin yüzüne doğru bakmaya başlamıştı. Vericeği cevabı bekliyordu. Bir yandan da düşündüğü şeyin olmaması için dualar ediyordu. Streslendiği zaman ki yaptığı şeyi yapmıştı.. Yatağın çarşafının bir bölümünü avcunun içine almış, elini yumruk yaparak onu sıkmaya başlamıştı.

Gezgin

Inés yatağın yanına oturduktan sonra etrafa şöyle bir göz gezdirdi. Ne kadar da çok bağıran insan vardı.. İnsan canı yandığında niye çığlık atardı ki? Bunu düşünecek durumda olmadığının farkındaydı bu yüzden onlara doğru telaşla yaklaşan şifacıya çevirdi başını.

'Evet, evet, Merlin'i kırık topuğu!! Bu insanlar birbirlerinden ne istiyor.. Adamotu!! Adamotu getirin!!'

diye sayıklayıp duruyordu kadın. Inés içinden ona hak veriyor olsa bile yüzünü yine de somurtkan bir ifade sarmıştı. Şifacı onların yanına ulaştığında sordu.

'Nesi.. neyiniz var?!!'

İlk önce yatakta yatan Luke'a bakmış, sonra Dina'nın omzunu görünce cümlesini değiştirmişti. Inés cevap vermedi. Aysa ya da Luke'un cevaplamasını bekledi. Ardından kadın üçüne yargılayıcı bir bakış atıp arkasını dönerek hızla uzaklaştı.

'Devedikeni yaprağı, ah Tanrım! Ne köküydü o? Me-me... Hah, evet meyan kökü..!!'

Inés başını anlam verememişçesine iki yana salladı. OLdum olası Bitkibilim'de yeterince iyi değildi. O sırada Aysa'nın sesini duydu. Gözleri Inés'in omzundaydı. Bir şekilde fark edeceklerini biliyordu. Cevap vermedi. Ama Luke'tan ısrarcı bir yineleme gelince kestirme bir cevap atıverdi.

'Mühim bir şey değil. Biraz çizildi.'

İçinden "Zaten o karmaşadan yara almadan kurtulmak mümkün değildi." diye geçirdi. Gözleri Letty ve Lenny'yi arıyordu. Onlara bir şey olmasına razı olamazdı. Burada olmalarına bile razıydı. Hiç olmazsa burada onları görebilirdi. Uzun, açık renk saçlı bir kız gördü. Yanında da ona tamamen benzeyen ama farklı cüppeli bir kız daha. Ama bayağı uzaktaydılar. Bu yüzden Inés onların kim olduğunu seçememişti. Letty ve Lenny olmaları mümkündü ama hızla ortadan kayboldukları için bunu tartmaya fırsat bulamadı Dina. Ama eğer Dina'yı görmüş ya da tanımış olsalardı yanına gelirlerdi öyle değil mi? Bunu düşündükten sonra kafasını tekrar yatağa çevirdi ve Luke'a baktı. Deminki halinden daha iyiydi. Ya da öyle görünüyordu.. Omzundan akan kan hala durmamıştı ama Inés artık alışmıştı sanki. Arada bir bir sızı duyuyordu ve irkiliyordu o kadar. Onun dışında pek bir acı hissetmiyordu. En azından çğlık atacak kadar büyük bir acısı yoktu..

Gezgin

Büyük karmaşanın içinden nasıl sıyrılmayı başardığını hatırlayamıyordu bile. Hogwarts’ın karanlık koridorları birkaç öğrenciyle dolmuştu. Kaçışan ya da yaralı bir şekilde yürüyen bir çok insanla dolu bir kaos orda da devam ediyordu. Hala savaşın sesleri kulağındaydı. Çığlıkların ve kırılan şeylerin sesleri kulaklarını tırmalamakla kalmıyor içinde derinliklerde bir acının da yükselmesini sağlıyordu. Her şey ölümyiyenlerin gelmesiyle başlamıştı neşe ve heyecan çoğu kişide korku ve üzüntüye dönüşmüştü. Eh bu durumdan mutlu olan Slytherinliler var olabilirdi ama John onların insanlığından açık açık şüphe ediyordu.

Kolundan akan kan şapırtılar halinde yere damlıyordu. Koridor karanlıktı ve ilerde Luke’u hayal meyal biraz ilerde görüyordu. Yanına giden Slytherinli kız ve başlarda karşısına çıkan Aysa ile yürüyordu onlara ulaşmak için koşmak istedi. Ama bacakları bir krampla zonkladı ve diz çökmek zorunda kaldı. Başı bir an için döndü ileriden süzülen ve karanlığı delen solgun titreşti ve bulanıklaştı. Bu sırada görüş alanından çıkmışlardı doğrulurken yaralı kolundan akan kan kasılmanın etkisiyle fışkırırcasına aktı ve yere boşaldı. Zorlukla doğruldu ve boğazına kadar ateşviskisine bulanmışçasına bir o yana bir bu yana çarparak ilerledi.

-Lanet ölüm yiyenler…La… Lanet diye söylenerek merdivenden çıkmaya koyuldu. Adımları yavaş ve yerde sürtünürcesineydi. Akan kandan mı böylesine kötüleşmişti bilemiyordu. Ama kesik kolunda güçlü bir şekildeydi. Sonunda merdivenleri bitirip yukarı çıkmayı başardığında girişteki hastane kanadına kendisini attı. Hemen ilk yatakta önü kalabalık bir alan görünüyordu. Yarasına aldırmadan hızla oraya giderken yine sendelemişti. Yine başı dönmüştü. Kan hafifçe yerden uzanmıştı.

-Ne. . ne sen de mi?Merlin’in kazanı…. Bu gece uyumayı umuyordum. demişti ona bakan ifacı ve John o vahşetten sonra ilk kez muzipçe kıkırdamıştı. Kadın diğerlerinin yaralarıyla ilgilenirken dayanamayarak kendini Luke’un yattığı yatağın köşesine bırakıp yatağın arkasına yaslandı. Kadın iksiri hazırlarken başı bir kez daha döndü. Dönüşü geçirmek için gözlerini kırpıştırırken bakışlarını önce diğerlerinde gezdirdi ve sonunda Luke’da sabitledi. Elinden geldiğince güçlü görünmeye çalışıyordu ki yerinde bir başkası olsa sızlanmaya başlayacağından ya da korkudan bayılacağından emindi.

-Bir büyü yaptı bayan…Sanım bu yüzden dikmek zor olacak. Sec… sectumsepra… sanırım böle bir şey dedi ona soru soran gözlerle bakan ve tam konuşacak olan kadını susturarak kadın hızla öne gitti yarasını açtı ve yüzünü buruşturdu. John da onların önünde olduğu için yüz buruşturmuştu. Merlin aşkına güçlü görünmek isterken yine sendelemesine sebep olmuştu. Kadın asasını çekip bir şeyler fısıldadı uzun uzun ve yara kapanmaya başladı. Eh en azından yaradan kurtulmuştu. Sonra ona bakan gözleri kızgın gözüküyordu.

-Neden ayrılmadınız? Onlara bulaştınız değil mi? Merlin aşkına boyunuza bakmadan kahramanlık etmeye çalışıyor sonra… sözleri John’un sert bakışları ile kesilmişti. Kadın umursamazca arkasını dönüp bir iksir hazırlamaya koyulurken John yeniden ikisine döndü. Baş dönmesi geçmiyordu ancak kanamanın durması biraz rahatlatmıştı. Burnuna yine keskin bir şekilde ilaç kokusu dolmuştu. Beyaz masa ve dolaplardaki iksirler ve otların birbirine bulanmış nahoş kokusundan nefret etse de anlaşılan bir süre burada kalmak zorundaydı.

-Siz… siz iyisiniz değil mi? dedi onlara bakarken.

Gezgin

Ines konuyu geçiştirmişti. Bakışlarından ve onlara yönelttiği cevaptan bunu anlıyordu. Geçip gitmesine izin vererek gözlerini devirmiş ve yatakta oturur bir vaziyette dizlerini karnına çekmişti. Evet, şimdi daha iyi hissediyordu. Karanlık döneme girdikleri ise bir gerçekti. Ölüm yiyenlerin ilk saldırısı bu olmıyacaktı. Yıllar önce Harry Potter'ın savaşı, Lord Voldemort'un ölümü ve şimdi de bu. Peki savaş emrini kim veriyordu? İntikam ile dolmuş olan ölüm yiyenler mi? Lord ölmüştü, peki ya şimdi ne olmuştu? Yeni bir lider mi gelmişti?...

Koridorlardan gelen ayak sesleri, hastane kanadından yükselen acı dolu çığlıklar ile Aysa ve Luke'un yüzleri buruşmuştu. Ines herzamanki gibi soğukkanlı tavrını önce tutuyordu. Ah, onun bu kişiliğinden sıyrılması için herşeyini verirdi. Onu seviyordu, fakat birleşmeleri zıt kutupların birleşmesi gibi birşey olurdu. Bu da onun canını yaksa da ona saygı gösteriyordu. Herkesin önceden yaşadığı şeyler vardı, aile baskıları, kişilik sorunları.... Belki de Ines böyle olmaktan hoşlanıyordu. Derin bir iç çekerek bakışlarını çığlıklardan uzakta tutarak cama çevirmişti. Gecenin karanlığında uçuşan yarasalar göze batıyordu.

Hastane kanadına girenler yalnızca öğrencilerdi. Hala bir kişinin öldüğüne inanamıyordu. Ailesi aklına gelmişti. Gelecek postasında yankılanıcak bu haber ile kesinlikle bir azar mektubu önünde olurdu. En kötüsü de belki de ailesi onu almak için geri gelirdi. Bunun olmaması için dua ederken bir yandan berbat bir halde içeri giren çocuğa bakmıştı. Çocuğu görür görmez oturduğu yerde sırtını doğrultmuştu. Bakışları endişe ile dolmuştu. John'du bu! Şifacı onunlak onuşurken canının yarısının yok olduğunu fark etmişti. John ile bebeklikten gelen bir bağ vardı aralarında. Onu böyle görmek ise, canını acıtmıştı.

John'un yanına gelmesi ile ona yer vermek için hafifçe kaymıştı oturduğu yerden. Fakat hala birşey söylemek istemiyordu. Bakışları boşluktaydı. Şifacının John'un yarasını açtığı anda Luke'un yüzü buruşmuştu. John, Luke ile göz göze geldikten sonra onun güçlü olmak içni bin takla attığını anlamıştı. Yarasını kapatan şifacı savaş ile ilgili cümleleri onlara yönelttikten sonra John'un yüzünde oluşan sert bakış Luke'un hafif gülümsemesine neden olmuştu. Luke ve diğerlerine yönelttiği sorudan sonra oturduğu yataktan kalkarak sol bileğini narin bir şekilde tutmuş ve onu sağ omzundan tutup yatağa iktirmişti. Azarlayan bir bakış ile;

'-Seninle orda konuşurken arkamızdan gelmeni söylemeye çalışmıştım. Tanrım! Haline bak... Orada biri öldü. Sen, Alain veya aramızdan biri olabilirdi!'
Biraz sert çıkıştığının farkına vararak kolalrını kavuşturmuştu. Kırık bileğine karşın ub biraz zor olsa da sonuçta yaşam mücadelesi vermiyordu. Sadece bir kırıktı, zamanla geçerdi. John'un bakışlarına karşın, onun yanına oturarak Alain'in yattığı yere bakmıştı. Kaşları çatılmıştı boş yatağı görünce. Soru soran bakışlar ile Aysa'ya döndükten sonra başını umutsuzca iki yana sallamıştı. Savaşa katılmıştı Alain gene! Endişelenmesi gereken bir konu daha ortaya çıkmıştı. Umutsuzca John'a ufak bir soru atmıştı;

'-Ne yapıcaz şimdi? Yarın hepimizin önünde bir mektup olucak. Ailem sana da bol azarlı bir mektup atıcaktır John... Ünlü Millard çığırtkanları.... Okula gelip bizi almalarından korkuyorum.'

Bakışlarını dalgın Ines'e attıktan sonra kardeşlerini aradığını anlaması çok uzun sürmemişti. Ne diyebilirdi ki? Zaten kardeşlerini de tanıdığı söylenemezdi. Fakat iyi olduklarını biliyordu. En azından tahmin yürütüyordu. Bakışlarını daha sonra Aysa'ya çevirmişti. Ona birkaç soru yöneltmek için ağzını açsa da bunun devamı gelmemişti. Sessiz kalmayı yeğlemişti. John'un yattığı yerin biraz yakınına gelerek ayaklarını yatağa çıkartmış, sırtını tekrar yatağın demirliklerine yaslamıştı. Derin bir iç çekerek duygularının çığlıklar arasında kayboluk gitmesini izlemişti.....

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Aysa sorusunu sorduktan sonra Inés'e inatla bakmaya başladı.Luke'da soruyu tekrarlamıştı.
Ama Inés soruyu geçirmişti.Aysa inatla Inés'e biraz daha baktıktan sonra iç çekti.

Şimdi gözleri hastane kanadında geziniyordu.Kimileri bağırıyor,kimileri ağlıyordu.Aysa yüzünü buruşturdu.Luke'da onun gibi yüzünü buruşturmuştu.Inés her zamanki gibi soğukkanlıydı.Bazen ona hayran kalıyordu.nasıl bu kadar soğukkanlı olabiliyordu ki?
Hangi sorunlu insan bunu yapabilirdi ki?kim böyle bir dehşeti görmekten mutlu olabilirdi? diye düşündü bir an.

Sonra gözleri savaş başladığında konuştuğu John'u gördü.Çok kötü görünüyordu.Gerçekten cesur biriydi o...Sonra Luke'un Alain'in tarafına baktığını gördü.Şimdide göz göze gelmişlerdi...Aysa tekrar iç çekti.

Birden kendine geldi.Gözleri hafifce açılmıştı.Okulda her yerde insanlar delicesine savaşıyordu ve Aysa.Aman Tanrım! Aysa burda boş boş duruyordu.Hayır burda böyle oturmayacaktı.Ayağa fırladı

Siz burda kalın ben savaşmaya gidiyorum dedi.Ve çıkışa doğru ilerlemeye başladı...

» 1. Yatak
» 2. Yatak
» 4. Yatak

3. Yatak

3. Yatak

Similar topics

Similar topics