3. Yatak

Gezgin

'-Siz burda kalın ben savaşmaya gidiyorum' Tüm gözler Aysa'ya kaymıştı. Şifacılar bile garip bir ifade ile ona bakıyorlardı. Tabiiki şifacılar bile ona engel olucaklardı fakat Luke, Aysa'nın arkasına dönüp gitmesi ile bağırmıştı;

'-Ne!? Orada seherbazlar bile zor durumdalar Aysa! Büyülerimiz onlara karşı bir sinek ısırığı.... Ayrıca salonda hiçbir öğrenci de kalmadı. Hiçbir yere gitmiyorsun!'
Emir verir gibi konuştuğunu fark etsede ne bakışlarındaki ne de sesindeki ifadeyi dğeiştirmişti. Aysa'nun Luke'u dinlememesi üzerine şifacı ileriye atılmıştı fakat Luke elini cüppesine götürerek asasını çıkartmış ve Aysa'ya doğeu yöneltmişti;

'-Impedimenta!' Büyü ona isabet ettikten sonra Aysa hafif duraklamıştı. Adımları yavaşlamıştı. Adeta yavaş çekimde yürüyordu. Asasını cüppesine geri koyduktan sonra uzandığı yerden kalkarak John'un bitkin yüzüne hafifçe bakmıştı. Ardından Aysa'Nın yanına gitmişti. Büyünün etkisi geçmeye başlamıştı. Tamamen geçtiğinde ise bir eli ile hafifçe John'u göstermişti, ardından ise bileğini.... Çok geçmedende konuşmaya başlamıştı;

'-John'u görüyor musun, ya da şu kırık bileği! Bunların iki katını gözlerini yummadan sana da yapabilirler Aysa. Yardım edemiyeceğimiz bir gerçek! Yalnızca çocuk olmamız gerekiyor ki bu gün bu yeterince aşıldı. Bu yüzden bırak dua edelim... Ölüm yiyenler toz olup gitsinler?'

Bakışlarında ve ses tonunda oluşan bir yumuşaklık ile razı olup geri dönen Aysa'nın ardından o da John'un yanına tekrar kıvrılmıştı. Yanına gelen şifacıya hafifçe bakarak bileğini göstermişti. Bunu hemen geçirmesini diliyordu... Kadın bileğine biraz baktıktan sonra sorulması gereken soruyu yöneltmişti;

'-Nasıl oldu?'
Luke üzerindeki hafif ifadeyi hiç silmeyerek konuşmuştu. Bir yandan da hafifçe gülüyordu;

'-Düştüm...'
Şifacının somurtan yüz ifadesine karşın yüzündeki gülümsemeyi silmişti. Şifacı, Luke'un elini bırakırken kollarını kavuşturmuş ve tek kaşını havaya kaldırarak konuşmuştu;

'-Salıncaktan düşmedin ya çocuk? Aşağıda bir savaş var ve sizde "çok şey biliyormuşçasına" katıldınız. Şimdi söyle... Nasıl oldu?'
Gözlerini hafif kısarak kaşlarını çatmış ardından mırıldanır bir ses tonu ile cevap vermişti. Şifacıyı hiç sevmemişti fakat kolunu iyileştirebilirse ona minnet duyacağı kesindi.

'-Göğüs hizama ve sırtıma gelen iki sersemletme büyüsü karşılığında yarım metre havalanıp yere düştüm. Bendeki de şansıtrki bileğimin üzerine düşmüşüm... İşte böyle düştüm!'
Şifacının dikkatle Luke'u dinlemesinden sonra beyaz bir masanın yanına giderek dolaptan bir şişe çıkarmıştı. Dışı uçuk maviydi fakat oldukları yerden ne olduğu belli olmuyordu. Kadının ise bir yandan konuştuğunu duymuştu;

'-Bileğin hemen geçicek gibi değil... Bu yüzden sana bir iksir veriyorum. 1 hafta boyunca içeceksin. Sabah ve akşam.. Vee' -arkasına yarım bardak dolusu bir iksir ile dönerek konuşmaısna sürdürmüştü - 'şu andan itibaren. İç bakalım!'

Önüne gelen bardağın ardından şifacının gidişini izlemişti. John'a hafifçe baktıktan sonra yerinde durmaya çok niyetli olmayan Aysa'ya çevirmişti yüzünü. Ardından ise gözleri dalgın Ines'in üzerinde toplanmıştı. Yarım bardak dolusu iksiri ağzına alarak yere püskürmesi bir olmuştu. Az önceki şifacı koşar adımlar ile oraya geri dönmüştü. Yüzündeki telaş oldukları yerden okunuyordu. Luke yüzünü ekşiterek kadına bakmıştı;

'-İksir olduğunu söylemiştin zehir değil!'
Ağzının kenarını eli ile iğrenir bir şekilde silerek John'un kıkırdamaları ardından ona hafifçe bakmış ve şifacıya geri dönmüştü. Şifacının üzerindeki umursamaz tavır ile sesinde oluşan şapşal ses tonu ardından onu dinlemişti;

'-O ilaç evlat! Ve üzgünüm, ilaçlarımız balyumrukta üretilmiyor!'
Luke somrutur bir şekilde boş bardağı masaya koymuştu. Şifacının bardağı tekrar doldurduğunu gördükten sonra gözlerini ona çevirerek yalvaran bir şekilde konuşmuştu;

'-Lütfen!... Başka yolu yok mu?'
Şifacı şişenin ağzını kapatarak bardağı Luke'a uzatmış boş bir yüz ifadesi ile bakışları yardımıyla yanıtlamıştı. Cevabı alan Luke, bardağı avcuna alarak tekrar yüzünü ekşitmişti. Hastane Kanadındaki iğrenç ilaç kokuları yetmiyormuş gibi bu iğrenç ilacı içiyordu. Ne vardı ki herkesi zamanında bulup oradan çıksaydı? Bardağı başıa dikerken tekrar püskürtmemek için kendini zor tutmuştu. Yarım bardak dolusu ilaç midesine inerken Luke, elindeki bardapı masaya koymuş ve sırtını tekrar duvara yaslamıştı. Başını ise duvara geri yasladıktan sonra derin bir nefes almıştı. Evet, bir hafta boyunca günde iki kez bu işkenceyi çekmek zorundaydı.....

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Aysa çıkışa doğru ilerlerken birden herkesin ona baktığını fark etti,hafif kızardı ama takmadan çıkışa ilerlemeye devam etti.Luke'un sesini duydu.Gitmemesi gerektiğini söylüyordu.Ama aysa'nın inatçılığı tutmuştu gidicekti.İlerlemeye devam etti.Ama bir anda adımlarını yavaşladığını hisetti.Ah Luke diye düşündü.Sinir olmuştu...

-John'u görüyor musun, ya da şu kırık bileği! Bunların iki katını gözlerini yummadan sana da yapabilirler Aysa. Yardım edemiyeceğimiz bir gerçek! Yalnızca çocuk olmamız gerekiyor ki bu gün bu yeterince aşıldı. Bu yüzden bırak dua edelim... Ölüm yiyenler toz olup gitsinler?'

Aysa yavaşca Luke'a baktı.Sesi yumuşaktı.Ve en önemlisi haklıydı!Oraya gitse belkide zararı dokunacaktı.Bir yerinin kırılmasını takmazdı ama zararı dokunmasını takardı...Her ne kadar içinden savaşmak geçsede söz dinledi.Ve diğerlerinin yanına geçti.O sırada şifacı ile Luke'un konuşmalarını dinliyordu.Hatta kıkırdamaya bile başlamıştı.Sonra şifacının Luke verdiği ilacı gördü.

Umarım tadı iğrençtir diye düşündü.Haklı da olsa Luke'a kızgındı.
Onu sevmese şu anda diğerlerinin yanında savaşıyor olurdu.Kendini zor tutuyordu.

O sırada Luke'un ilacı içmesi ile püskürtmesi bir olmuştu.Aysa o anda kahkalarla gülmeye başladı.Bu kadar olabilirdi.Keşke başka bir şey isteseydim diye düşündü...

O sırada Luke ilacı tekrar içti.Aysa gözlerini Luke'un gözlerine diktiVe sırıtmaya başladı.Gözlerinde çok büyük bir zevk vardı.Oh olsun der gibiydi.

Gezgin

Çok gürültülü yerlerde durmaktan hoşlanmazdı Dina. Ve hoşlanmadığı yerlerden de bir an önce uzaklaşmak isterdi aslında. Ama olduğu durumda bu imkansızdı. Çünkü buradan başka bir yere gidemezdi. Üstelik Letty ve Lenny'den de hala haber yoktu. İnsan ablasına bir şekilde haber yollamaz mıydı? Onları kafasından çıkarmaya, içinde olduğu yere ve duruma odaklanmaya karar verdi. John içeri girmiş, girdiği anda da Dina'ya soğuk bir bakış fırlatmıştı. Onunla anlaşamıyorlardı. Zaten Dina kiminle anlaşabiliyordu ki? İnsanların onu sevmemesi umrunda da değildi zaten ki onu sevmeyeni o da sevmezdi zaten. Hatta bazen onu sevenleri bile. Ölüm yiyenlerden neden bu kadar korkuyor ve tiksiniyorlardı ki? Dina'nın ailesinde onlardan binlerce vardı ve Dina da bundan içten içe gurur duymuyor da değildi. John kısa bir süre şifacıyla tartıştıktan sonra bir posta da Luke'tan fırça yemişti. Koridorlardan ve odanın içinden çeşitli çığlıklar gelmeye devam ediyordu. İçtiği iksiri beğenmeyip -sanki daha iyisini yapabilirmiş gibi- kusanlar, kusanları görünce midesi bulanıp kusanlar, kırık kolları, bacakları düzeltmeye çalışan zavallı şifacılar.. İşin acayibi herkesin yüzünde de bir buruşukluk, bir acıma, bir üzüntü vardı. Bunları niçin bu kadar abartıyorlardı ki? Dina'nın dudakları bile bükülmemişti. Tüm bu olanlardan etkilenmemiş, hatta bir bakıma mutlu bile olmuştu. Ölüm yiyenler bu aşağılık seherbazlara güzel bir ders veriyor olmalıydılar. Ve bugün yaşanan kayıplar, gelecekte ne kadar büyük bir savaşın başlayacağına dair bir işaretti. Bu Dina'nın daha çok hoşuna gitmeye başlamıştı. Hatta belki günün birinde aptal Filch'ten bile kurtulurlardı. Koftiler de en az muggle'lar kadar aşağılıklardı zaten...

Şifacı bu kez telaşlı adımlarla Luke'un yanına gelmişti. Luke'la kısa bir tartışmadan sonra ona bir iksir içirmişti. Ama Luke iksirin balkabağı suyu tadında olacağını ummuş olmalıydı ki büyük bir hayal kırıklığıyla iksiri ağzına alır almaz püskürtüverdi. "Ah.." dedi Dina içinden. "Bulundukları ortama ayak uydurmayı öğrenmeliler. Hey!! Üstelik üstüme püskürttü! Lanet olası! Bunları Ravenclaw'a nasıl seçiyorlar bilmiyorum!" Bir anlık sinirle içinden bunları geçirmişti. Ama tekrar Luke'un suratına baktığında aklından geçirdiği tüm kelimeleri geri almıştı. Onu seviyordu. Gerçek buydu. Ama arkadaşlarının yanında bunu ona belli edemezdi. Hayır, bunu asla yapmazdı. Z.A.Y.'den birine aşık olmuş olmak yeterince can sıkıcıydı.Onlar bunu önemsemiyor olsa bile diğerleri bunu duyarsa ikisi de içinde bulundukları topluluktan atılırdı.Luke zorla da olsa iksiri içmeyi başarmıştı.Aysa ayağa kalkmıştı. Aptal bir cesaret gösterisi sunmaya hazırlanıyor gibiydi. "Merlin'in pörtlek gözü aşkına! Bu kız neden yapamayacağı şeylere karşı özel bir ilgi duyuyor? O aptal "ben cesurum" diyen Gryffindor'lulara benziyor bazen. Öğrk! Tanrım! İyi ki Ravenclaw'lar. Bu sayede onlarla yan yana durabiliyorum en azından. Ama zaten onların da bana bayıldıklarını sanmıyorum.." dedi içinden. Arkasına yaslanıp rahat bir hal aldı. Oynanacak tiyatroyu güzel bir yerden izleyecekti bu kez. Bu tip şeyler ona o kadar gülünç geliyordu ki. Aysa gereksiz inadını bir yana bırakıp Luke'un ısrarları sayesinde çanağının üstüne oturuvermişti. OLması gereken ve olacak olan da buydu zaten. Sonunu bildiği bir kitabı okumak gibi bir şeydi bu. Sonra başını kaldırdı. Çünkü omzunun üstünden bir el ona dokunmuştu. Birinci sınıflardan bir çocuğun gelip onunla oyun oynamak istediğini sandığı için hışımla arkasını döndü.

'Seni bücü-'

O anda derin bir nefes almıştı. Letitia arkasında duruyordu. Ayağa kalktı. Ona sarılırdı ama insanların yanında bu tür şeylerden ikisi de kaçınırdı.

'Burada ne arıyorsun. Madeleine nerede?'

Letitia onu sakinleştirmek istercesine yerine oturttu.

'Merak etme o iyi. Ortak salonda. Ben de gelip sana haber vermek istedim.. Hey, koluna ne oldu?'

Dina başını salladı.

'Bırak şimdi kolumu. Sana bir haberim var..'

Onu kendine doğru çekti ve kulağına eğildi.

'Noir burada, aşağıda. Onu gördüm. Ama...'

Gözleri bir an Luke ve Aysa'ya döndü. Ardından tekrar Letty'ye baktı.

'Ama durumu en son gördüğümde pek iyi değildi. Onu karargaha götürmüş olmalılar. Endişelenmeyin. Şimdi sen de git. Güvenli bir yerde olduğunuzdan emin olun ve gürültüler bitene kadar da oradan ayrılmayın. Unutmayın, kendinizden başka kimse sizi korumayacaktır!'

Letitia başıyla onayladı ve elini sallayarak uzaklaştı. Dina tekrar diğerlerine döndü. Aklına yine Thor amca takılmıştı. Letty'ye onu karargaha götürdüklerini söylemişti ama acaba gerçekten de öyle miydi yoksa oracıkta kan kaybından geberip gitmiş miydi? Aslında ha bir eksik, ha bir fazlaydı. "Çoğunluğun iyiliği için.." diye geçirdi içinden..

Gezgin

-Ee.. aslında orada yaramı görseydin direk getirirdin sanırım.Şey sanırım önceden yaralanmıştım.Aslında devam edecektim ama dayanamaz haldeydim. dedi başını hafifçe tutarken.Koluna yediği büyüden sonra asa tutmasını bırak ayakta durması imkansız olmuştu.Ancak yine de başarılı bir şekilde saklayabildiğine göre güçlü olmayı ya da öyle görünmeyi başarıyor gibiydi.Güçsüzlerin sonu ezilmek ve yok olmaktı.Bu yüzden John her zaman güçlü olmayı isterdi.Kargaşa ve Luke'un yaralı olmasının da bunda faydası var olmalıydı.John bunları düşünürken Luke çığırtkanlardan bahsediyordu.Dalgınlığını bastırarak onun sorusuna kafa yormaya koyuldu.Birkaç kere onlardan görmüştü ve gerçekten Luke'un annesi sinirlendiğinde o yumuşak ses yerini kulak tırmalayan tiz bir cıyaklamaya bırakıyordu.Çoğu aile isteyecekti belki bunu ama ne Luke’un ailesinin ne de kendi ailesinin bunu istememesini umuyordu.Hogwarts onun için bir yuvaydı ve kimse onu yuvasından koparamazdı.

Aysa ise onlar konuşurken aniden ayaklanmıştı.Savaşa gideceğini söylüyordu.O katliama geri dönmeyi kim isteyebilirdi ki.Bir an yaralı olmasa kendisinin de isteyeceğini fark etti.Savaşı sevmiyor hatta iğreniyordu artık ama her şeye rağmen ona seyirci kalmanın da kabullenmek olduğunu düşünüyordu.Aysa ile Luke’un tartışmalarını sessiz bir şekilde dikkatle dinledi.Luke büyüyle onu yavaşlatmıştı.Bacaklarından iple biri asılıyormuşçasına yavaşlayan Aysa’ya kendilerinin savaşta ne duruma geldiklerini gösterirken sinirinin sebebini düşündü.Şimdi düşününce John da sonradan oturan Aysa gibi yarar değil zarar getireceklerine ikna olmuş gibiydi.Aslında direnişin bir sinek gibi olması lafı kaşlarının çatılmasını sağlamıştı.Ancak ölümlerinin bir faydası olmayacağını görmüştü.Tek faydası karanlığı sevindirmek olurdu.Bu yüzden mümkün olduğunca savaştan uzak kalacaktı.Yine de onların karşısına çıkmaktan korkuyor değildi.

Şifacı Luke’un yanına koyduğu gibi kendi yanına da bir iksir koymuştu.Luke’unki çok kötü olmalıydı ki slytherinli kıza yakın bir yerlerde içmesiyle püskürtmüştü.Gülmekten kendini alamamıştı ki gözleri kendi iksirine kaymıştı.Ah… Merlin aşkına bal gibi kıvamlı koyu kırmızı renkte bir şey vardı şişenin içinde.Kadın ona da ters bakışlar atarken umursamazca şişeye baktı.Bu lanet baş dönmesinin geçmesi için yapmak zorundaydı.Gözlerini hafifçe kapattı ve bir çikolata sosu yediğini hayal ederken ağzına dolmasına izin verdi.Garip bir tadı vardı.Acı değil aksine tatlıydı ama fazla tatlı oluşu da midesinin takla atmasına sebep olmuştu.Yüzünü buruşturup yutkundu.Aynı sıvıdan önüne bir tane daha geldi ve yutkunarak onu da içti.İkinci daha kolay olmuşa benziyordu.

-O içtiklerin akan kanının geri gelmesi için.Bu da yorgunluğunu alacak bir uykuya girmeni sağlayacak. diyerek bu sefer bir başka iksir şişesi koydu.Onu tanıyordu…Bir huzur sıvısıydı.John ona hemen uzanmadı çünkü şimdi hemen uyumak istemiyordu.Burnuna dolan iğrenç kokularla ve aşırı tatlı iksirin etkisiyle midesi bulanmaya başlasa da kendini tutmayı başardı.Luke hala kadına yalvarmaya devam ediyordu.Sonuçsuz kalacağına ikna olmuştu ki çaresizlikle kabullenmişe benziyordu.bu sırada resmi kıyafetler içindeki iki kişi kapıda görünmüştü.John yutkundu.Tabi ya müdür seherbazları çağırmıştı ve ailesi de bir seherbazdı.

-İyi misin John… Seni orada savaşırken gördüm de arkadaşlarımdan birini kurtarmıştın.-demiş ve sonra Luke'a dönerek-Nasılsın Luke.. diyerek sözlerini sonlandırmıştı babası ikisinin de tek tek yanlarına gelip bakarak.Luke’un babasıyla kendisininki bakanlıktan birbirlerini tanırlardı.Zaten bu yüzden Luke ile çocukluktan başlayan sıkı bir dostluğu olmuştu.Annesi telaşlı görünüyordu.John’a sarılırken az önce tamir edilen kolunun acısını yada bitkinliğini göstermemek için kendini zor tutmuş ayrılırken de bir baş dönmesinin etkisine girmişti.Eskisi kadar güçlü bir baş dönmesi olmasa da yine de sendeletmişti.Annesinin kaşları çatılmıştı.Onun da savaştığını ve kötü şeyler yaşadığını anlamıştı.Merlin aşkına o kadından hiçbir şey saklayamıyordu.

-İyiyim anne… baba...Emin olun ufak bir kaza dışında... diyordu ki annesi çoktan şifacıya yönelirken yüz buruşturmuştu.Lanet kadın kimbilir neler söylemişti ki annesi yanına daha beter çatılan kaşlarla gelmişti.Annesi bir Gryffindor’du ve özellikle babasıyla birçok macera yaşamıştı.Buna rağmen kendisinden köşeye çekilip kendini korumasını bekliyordu.John cesaretini ondan almıştı zekasını ise babasından ancak yine de bu konuda niye böyle düşünüyor anlamıyordu.Kimbilir belki de anaç bir duyguyla yapıyordu.Babası ona daha yumuşak bakmış sonra John’un anlayamayacağı bir şey demek istercesine annesine bakmıştı.Annesinin bakışlarını yere indirmesinin arkasından dışarı çıkartıp John’un omzuna dokunarak konuştu.

-Zeki ve cesursun evlat…Ancak cesaretini aptallığa dönüştürme.Çünkü ölürsen ya da başına geri döndürülemez bir şey gelirse bizler üzülürüz.Seni okuldan almayacağız.Bu konuda anneni ikna ettim.Ancak dikkatli ol derken John’un yüzünde bir gülümseme oluşmuştu.Okuldan alınmıyor yuvasından kopmuyordu.Karanlık günün en güzel haberiydi.Şimdi bu ilaç dolu oda bile ona sevimli geliyordu.Burnuna dolan kokuları da o iksirin tadını da artık pek umursadığı söylenemezdi.Baş dönmesi büyük ölçüde geçmişti ve iksir etkisini göstermiş olacak ki baş dönmesi azalmıştı.Luke’un yanına giderken yüzünde yeniden neşe açıkça belli oluyordu.

-Luke… gitmiyorum.Her şeye rağmen burada kalıyorum.İzin verdiler…Bakalım sizinkiler ne diyecek?dedi.Son cümleyi sevinçli yüzü bir parça sıkkınlaşarak kısa bir duraklamadan sonra demişti.

Gezgin

İlacı içtikten sonra Aysa'nın yüzünde oluşan ifadeye karşın üzgün bir tavırla gözlerini yere devirmişti. Yazık.... Onun iyiliği için çıkıştığını acaba anlamamış mıydı? John, Alain ve Luke yaklaşık 10 dakika içerisinde bu hale gelmişlerdi. Ne yani? Aysa'nın tekrar savaşa dönüp 10 dakika sonra hastane kanadına kanlar içerisinde gelmesine göz mü yumucaktı? Ölüm yiyenlerin hobisi zarar vermek, nedensizce adam öldürmekti. Onların yaptığı cinayetten farksızdı. Onlar gibi olmayı kim, neden isterdi? Gözlerini tekrar üzgün ve dalgın bir ifade ile Ines'e çevirmişti. Onu seviyordu. Peki bu nereye kadar devam ederdi...?

İçeriye giren küçük bir kıza gözlerini dikmişti. Benzerlik inanılmazdı. Ines'in yüz hatlarını almıştı. İlk gördüğünde kardeşi olduğunu anlamıştı. Gözlerini onlardan çektikten sonra John'a yöneltmişti. Acı çekmemesi gerekiyordu... Kardeşten öte duyguları besliyordu onun için. Biryerden düşse oda düşerdi, ufak bir neden için ağlasa oda ağlardı. Kardeşi ile onunla bu kadar yakın olabileceğini sanmıyordu. Az önceki azarlamaları doğrultusunda yinede sıcak bir gülümseme ile onu aydınlatmıştı. Ines'in kardeşi gitmiş onun yerine içeriye iki tane tanıdık yüz gelmişti. Bay ve Bayan Peterson... Onlarıda ailesi gibi görürdü. Yazın John ile oyun oynarken ufak bir kaza geçirdiklerini hatırlamıştı. Bayan Peterson'un üzerindeki endişe o zamanlar Luke'a bir anne gülümsemesi gibi geliyordu.

John'un babası Bay Peterson onların yanına gelerek nasıl olduklarını sormuştu. Luke iyiyim dercesine hafif bir gülümseme yerleştirmişti yüzüne. Ardından Bayan Peterson'nun yanlarına gelmesine bakmıştı. Hafifçe gülümsemişti ona. Yüzündkei endişe tekrar belirmişti işte. Dakikalar sonra Johyn'un yanlarından ayrılıp kapı eşiğinde babası ile konuşmasına karşın başını hafifçe uzatarak en konuştuklarını duymaya çalışmaya başlamıştı. Evet? Okulda kalıyor muydu kalmıyor muydu? Cevabı John'un yanlarına zafer sırıtıışı ile gelmesinden anlamıştı...

'-Bu harika ama kısmen ailemin bana ne diyeceklerini biliyorum...'
Boğazını temizleyerek ses tonunu bir çığırtkanın sesine benseterek konuşmaya başlamıştı. Bir yandan da anlamsızca sırıtıyordu;

'-Luke Archer Millard! İlk trenle evine geri dönüyorsun!' Bu kadar umutsuz olmayı istemiyordu. Fakat ailesini tanıyorsa böyle bir günden sonra Hogwarts'ta okumasına izin vermiyeceklerini biliyordu. Derin bir iç çektikten sonra kollarını kavuşturabildiği kadar kavuşturmuş ve uzandığı yerden kalkarak camın kenarına geçmişti. Açık camın ardından gelen serin esinti yüzüne vururken bir yandanda aşağıda yanıp sönen ışıklara bakıyordu. Savaş hala tam hızıyla devam ediyordu. Ah, keşke büyük olsaydı... Keşke yeterince güçlü olsabilseydi. O zaman burada durmak yerine anlamlı şeyler yapardı. Fakat onların bulunduğu şu zamanda yaptıkları en anlamlı şey buydu.

Uzaktan gelen baykuş sürüsünü gördükten sonra kaşları şaşkınlık ile yukarıya kaldırmıştı. Baykuşların hastane kanadına hücum etmelerinden sonra ise koşar adımlar ile camdan uzaklaşmıştı. Camın, duvarların çıkıntılarına tünemiş olan baykuşlara göz uvuyla tüm öğrenciler bakmaya başlamıştı. İşte.... Büyük an gelmişti! Aileler savaşı öğrenmişti. Kalbinin yavaş yavaş hızlandığını hissetmişti. Ailesi acaba haberi duymuşlar mıydı? Fakat bu biraz imkansızdı. Şu anda Mısır'da tarihi geziyorlardı. Peki ya bu okula Mısır'dan gelen hiç öğrenci yok muydu? Hafifçe yutkunarak bakışlarını içeriye gelip sahiplerini bulan baykuşlara çevirmişti. Korku dolu gözlerile John'a kaydırmıştı gözlerini. Onun bile endişelendiğinin farkındaydı.

Yaklaşık 10 dakika olmuştu... Hastane Kanadı biraz boşalmıştı. Bazıları ise hala sahiplerini arıyorlardı. Luke'un ise içi rahatlamıştı. Mektup henüz eline geçmemişti ki bu saatten sonra da geçmezdi. Ne olucaksa yarın olucaktı, bunu biliyordu. Baykuşların hastane kanadını terk etmelerinden ve çığlıklari le bağıran çığırtkanlardan sonra tüm bakışlar mektupların açıldığı yöne kenetlenmişti. "Ah aileler!.." diye hafifçe geçirmişti içinden Luke ve gözlerini tekrar yere kaydırmıştı. Diğerlerinin yanına giderken ise konuşuyordu;

'-Şimdilik yırttım. Fakat sabah önümde bir zarf bulucağımı biliyorum.'

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Aysa Luke'a büyük bir neşeyle bakarken onun üzüldüğünü fark etti.Birden ici cız etişti.Luke'u üzmek isteyeceği son şeydi.Sadece ortamı neşelendirmek istemişti.Luke'a uzun süre baktı ama başka yere bakıyordu.Oda etrafa bakmaya başladı.

İçeri küçük bir kız girmişti.Ah aynı Inés'e benziyordu.kesinlikle kardeşi olmalıydı.Aysa yavaşca iç çekti.Acaba annesi ne diyecekti.Diğerleri gibi okuldan alınma sorunu yoktu onun.Ne de olsa anneside yoldaşlık için çalışıyordu.Tam bir gryffindordu.Biraz önce yaptığı gibi delilikleri ondan almıştı.Arada böyle gaza gelebiliyordu.Babası ise...O belki bu savaşta bile olabilirdi...Ki Aysa'ya göre burdaydı,sadece ona gözükmemişti.

Ne garip ve ne acı... diye düşündü.Annesi tam bir gryffindor,babası tam bir slytherin.Nasıl birbirlerini bulmuşlardı ki?Aysa ise onların tam karışımı olmuştu.Cesur,ama mantıklıydı.Belki de bu yüzden Rawenclaw'daydı...

Gözleri tekrar Luke'a kaydı.Sonra Inés'e,onların birbirlerine karşı bir ilgisi olduğunu anlayabiliyordu.ikisini de çok seviyordu ve bir gün mutlu olmalarını istiyordu.Inés başkalarına göre soğuk biri olabilirdi ama,Aysa onu bu haliyle seviyordu.Umarım mutlu olurlar diye düşündü.İstemeden gülümsemişti.

O kadar dalmıştı ki bir an Luke ve John'un konuşmaları kulağına çarptı.Konuşmanın yarısına gelmişlerdi bile.Ve anladığı kadarıyla John gitmiyordu.Buna sevinmişti.John'a bakıp hafifce gülümsedi...

Sonra gözleri tekrar Luke'a kaydı.Peki ya onun ailesi...Luke'un ailesini çok iyi tanıyordu Aysa.Hatta iyi bile anlaşıyorlardı.Bildiği kadar şu anda mısırdaydılar...

Luke annen ve baban Mısır'dalar değil mi? diye sordu emin olmak için

Gezgin

John'un yanına tekrar toruduktan sonra birkaç dakikalığına ortamda oluşan sessizliğe kulak kabartmıştı. Aşağıdan arada bir patırtılar geliyor, küçük masalar yerlerinden hopluyordu. Koridordaki portreler bile portrelerine yapışarak neler olup bittiğini görmek istermişçesine etraflarına bakınıyorlardı. Aysa'nın sessizliği bozduğunu duymuştu. Daha çok Luke'a hitap ediyordu. Sorusunu karşılıksız bırakmamıştı. Aysa'Nın susmasından sonra yüzüne hafif bir gülümseme yerleştirip yanıtlamıştı;

'-Hı?.. Evet! Mısır'dalar. Kim bilir bu sefer hangi tarihi süsü getirecekler? Senin ailenle gideceklerdi... Bana öyle söylemişlerdi, tabii sonra n'oldu, bilemiyorum...'
Aysa'nın şaşkın yüz ifadesine karşın bir müddet gülümsedikten sonra yanlarına koşturarak gelen şifacıya bakmıştı. Şimdi n'olmuştu? Arkasından gelen bir başka şifacı büyü yardımıyla bir çocuğu taşıyor gibiydi. John'dan farksızdı... Yani, John'un buraya adım attığı zamanki halinden farksızdı. Yüzünde sanki bıçak darbeleri almışçasına yaralar olmuşmuştu çocuğun. Bir Gryffindor'du ve kanları damla damla yere akıyordu. Luke üzgün bir tavırla yüzünü buruşturmuş ve şifacının aceleci ses tonundan çıkan konuşmayı dinlemeye başlamıştı;

'-Siz hala burada ne arıyorsunuz? Yataklarımız artık kalmadı. Her saniye yaralılar çoğalıyor. Lütfen... Ortak salonlarınıza gidin.'
Tamam nalamında hızlıca başını slaladıktan sonra John ve Luke yataktan direkt olarak fırlamışlardı. Çocuğun bedeni yatağın çarşafına değer değmez, çarşaf kan kırmızısına dönmüştü. Garip bir ifade ile omzunun üzerinden çocuğa bakmıştı. Ardından başını önüne çevirmişti....

Hastane Kanadı'ndan ayrıldıktan sonra 4'ü birden merdivenlere doğru yürümüşlerdi. Hareket eden merdivenler harika görünüyordu. Fakat bu merdivenleri bu sene böyle bir durumda göreceğini hiç düşünmemişti. Portrelere bir bakış attıktan sonra John ve Aysa'nın önden yürümelerini beklemişti. Arkasını Ines'e döndükten sonra hafif bir ses tonu ile konuşmuştu;

'-Biz ortak salona gidiyoruz... Bence artık sen de gitsen iyi olucak. Kardeşlerin seni merak ediyorlardır.'
Hafif ve sıcak bir bakışmadan sonra ona gülümsemişti. Ines'in arkasını dönerek zindanlara yönelmesinden sonra basamakları ikişer ikişer çıkarak John ve Aysa'ya yetişmişti. Kuleler'e vardıktan sonra Ravenclaw ortak salon kapısının önünde durmuşlardı. O kadar basamak çıkmak onları yormuşa benziyordu. Luke, mırıldanır bir şekilde parolayı söyledikten sonra portrenin yana savrulup açılmasını beklemişti. Ardından basamağını Ravenclaw'ın masmavi ortak salonuna atmış, özlemle duvarlarına bakmaya başlamıştı...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Aysa yavaşca Luke'a bakarak cevabı beklemeye başlamıştı.Cevabını aldıktan sonra biraz şaşkınca baktı,sonrada gülümsedi.Annesi'de bazen Luke'un ailesine katılırdı.Beraber gezerlerdi.

Ailem... diye düşündü.Acı acı gülümsedi.Pek de aile denemezdi.Annesi ve o...Babasınu yok sayıyordu.O ölmüştü Aysa için.Kendini bu düşüncelereden uzaklaştıdı ve etrafı izledi.Yardım etmek istiyordum ama etraf yeterince karışıktı zaten.O sırada yanlarına bir şifacı yaklaştı ve onları azarlamaya başladı...

Herkes bir anda ayaklanmıştı.Onlardan daha kötü durumda olanlar vardı.Bir Aysa sağlam kalmıştı.Garip diye düşündü...Bu da demekti ki diğerlerine yardım etmesi gerekiyordu.

Ortak salonlarına doğru yol aldılar.Aysa Luke ve Inés'in geride kaldığını görüp gülümsedi.Önüne döndü ve yürümeye devam etti.Tekrar baktığında Luke onlara yetişmişti.Parolayı söyledi,içeri girdiler.Aysa ortak salonu görünce bir anda yüzü ışıldamıştı.

» 1. Yatak
» 2. Yatak
» 4. Yatak

3. Yatak

3. Yatak

Similar topics

Similar topics