Eragon'un şaşırmış ve tuhaflaşmış hareketleri onu eğlendiriyordu. Ona yaklaşırken adam bir an gerileyecekmiş gibi olmuştu. Niye böyle davranıyorsa? Sanki Myrenala ona zarar verecekti. Eragon sanki düzgün bir adam oluvermişti. Ölen kız ile ilgili söylediğini duyunca tepki vermemişti. Kaza ha? Emin miydi acaba? Myrenala'nın yeşil gözleri hala ona dikiliydi. Kaçırmamıştı gözlerini. Gerçi adamın afalladığını görünce onun düşündüklerini anladı. Küçük bir kız. Evet. Küçük bir kızdı onun gözünde. Bir an her şeyden nefret etmişti. Özellikle de yaşından. Adamın ne yapmaya çalıştığı ile ilgili sorusu ve bakışlarını kaçırmasıyla bir an duraklamıştı.

"Bir şey yapmaya çalışmıyorum Cohen. Ne yapabilirim ki? Sadece konuşurum ben. Beni bilmez misin? Ama işine yarayacağım kısmı doğru. Bundan emin olabilirsin. Yapmamı söylediğin bir şey olursa söylemen yeterli. Tabii.. Beni kandırmadığın sürece. Yoksa neler olacağını hep birlikte görürüz. Bu arada.. Buna hiç gerek yok." demiş ve narin eliyle Eragon'un yüzünü kendisine çevirmişti. Adamın bakışlarını yakalamak için uğraşırken onun tereddütünü gördü. Tereddüt mü? Ne için? Myrenala etrafına göz atmıştı. Ev cinlerinin çoğu gitmişti. Sadece ağlayan bir miktar ev cini vardı ve ağlamaları artık rahatsız edici bir hal almıştı.

"Bakın size ne diyeceğim. İçeri gidip etrafı toparlayın ve birbirinizle ilgilenin. Burada ağlamanıza gerek yok. Hem size ihtiyacımız var." demişti bir anlığına onlara bakıp. Ev cinleri korkuyla karışık şaşkınlıkla ona bakmıştı. Myrenala onlara bir emir vermişti. Dolayısıyla bunu reddedemezlerdi. Eğer reddederlerse Hogwarts'ın bu güzel yapısından gitmeleri gerekirdi. Ev cinleri içeriye kaçışmıştı. İçeride ağlamaya devam ettiklerini hayal meyal duyabiliyordu Myrenala. Ev cinlerine sözü bittikten sonra yine Eragon'a bakmıştı. Bu sefer bir anlık tereddütte olan kendisiydi. Tereddüte düştüğü için kendisine sinirlenmişti ama sadece içsel olarak yaşamıştı bunu. Dışa vuramazdı. O aklına koyduğunu yapan biriydi. Hani? Neredeydi o dediğim dedikliği? Eragon'un yüzündeki maskeye dokunmuştu. Sert, metalik ve ürküç bir maskeydi. O maskeyi ilk görüşü üç yaşındaykendi. İlk o gün görmüştü ölümü. Ondan sonra da insanlara iyilik yapmaya adamıştı kendisini. Sonrasında ne olduğunu kendisi bile bilememişti.

Eragon'u çekiştirerek kapının görüş alanından çıkarttı. Mutfağın en gizli gibi olan yerine çekmişti onu. Eğer biri gelirse Eragon gözükmesin diye. Çünkü düşündüğü şeyi yaparken biri oraya gelirse işlerin karışacağından emindi. Eragon'un iyice şaşırmış yüz ifadesi ile hafifçe gülümsemişti. Eragon hep tuhafına gitmişti. Acaba o da Eragon'un tuhafına gitmiş miydi? Düşündüğü şeyi cümle olarak okusa heralde gülerdi çünkü tuhaftı. Zaten ne zaman düzgün olmuştu ki? Sağ elini hafifçe adamın maskesine götürmüştü. Metaliklik canını yakmıştı aslında. Demin de canını yakmıştı. Belki de sahibini tanıyor, başka birisinin dokunmasına izin vermiyordu. Bilemezdi bunu. İleride öğreneceği şeylerin listesine eklemişti. Tutuşu sabitleşmişti. Maskeyi hafifçe çekiştirerek kısmen çıkarmıştı. Onun yüzünü gördüğünde 'yine' kendisini tuhaf hissetmişti ama bunu dışarı vuramazdı. Sevinci, üzüntüsü, kızgınlığı olduğundaki gibi.. Dışarıya vurmazdı. Şu anda Myrenala'nın tuhaf ürkütücülüğü gitmişti. Arada sırada ortay çıkan canayakın hali gelmişti. Şirin hali. İyi hali. Gerçi onun ne zaman ne yapacağı kestirilemezdi. Adamın yüzünü de çok fazla açık tutmamalıydı. Ne olur ne olmaz. Adamın dudaklarına bir öpücük kondurmuştu sadece. Eragon'un tepkisini de merak ediyordu açıkçası...

"Alt tarafı beş yaş büyüksün benden." demişti Myrenala. Aslında umursamıyordu. Onun sert çıkışının zorlama olduğunu farketmişti. Aslında şu an bir çok şey yapabilirdi. Yandan tava alıp adamın kafasına geçirmek de buna dahildi. Yine de omuz silkip maskeyi yavaşça geri taktı. Yeşil gözlerinde belli belirsiz bir kırgınlık görünse de yine eski umursamaz bakışlara dönmüştü. Eragon'dan yarım adım uzaklaşmıştı. Kollarını kavuşturmuştu. Adamın kafasını karıştırmak hoşuna gidiyordu. Myrenala'nın nasıl böyle davranabildiğini merak ettiğini biliyordu. Acaba neden böyle davrandığını da biliyor muydu? Belki de Eragon'u durduran karısı ve kızıydı. Karısı,Méll... Eğer orada olsa şu anda ölmüş olurdu Myrenala. Onun dersine girmediği için seviniyordu bir bakıma. Eragon böyle düşünüyorsa üstelemenin bir anlamı yoktu. Dünyada bir çok kişi vardı.

"Gitmek mi? Nereye gitmek?" diye sormuştu gözlerini ona yönlendirip. Doğrudan gözlerine bakmamıştı. Yandaki tencerelere bakmıştı konuşurken. İçeriden bir gürültü gelice o tarafa baktı. Sarhoş bir evcini görünce şaşkınlıkla ona bakmıştı. Sonra kısa bir kahkaha atmıştı. Elinden geldiği kadar sessizce. Ev cini onları görünce saçmalamaya başlamış, daireler çizerek koşmuş en sonunda da düştü. Myrenala gülmeyi keserek etrafı süzmeye başladı. Sonra Eragon'a baktı. Cevapsız arama gibi. Hala cevabını alamamıştı ve sorularına cevap verilmemesinden nefret ederdi. Kızıl saçları yine gözüne düşerken Myrenala yukarıdan gelen çığlıklar ile tavana bakmıştı. Ne oluyordu? Gitmeli miydi? Kuzenleri. Onlara bir şey olursa sonuçları kötü olurdu. Eragon'un cevabından sonra gitmeyi düşündü. Gerçi emin değildi. Tehlikelere girmezdi genelde. Bu yüzden de Serah'la sürekli tartışırdı. Nedense sevgili kuzeni(!) sinsi diye nitelendirmişti onu. Gerçi doğru sayılırdı. Slytherin'liğinin özünde bu yok muydu? Serah'ın tutumları ikisini birbirine düşürmüştü. Bir de Eragon vardı. Gerçi emin değildi artık. Yeşil gözleri bu karmaşalarla parlaklığını yitirirken bakışları dalgınlaşmıştı. Sanki burada değilmiş gibi...