"Alevlerle vaftiz edilen cadinin ruhu huzursuzdu", "St. Petrus haciyla kutsuyordu rahibi keci", "kim bilebilirdi ki yagmur altinda ki samanlarin acziyetini" iste kitap bu ve bunun gibi terimlerle doluydu. Anlam veremiyordum bu dini sembollere veya betimlemelere. Bu kitabi bir buyucunun yazdigindan emin olmama ragmen supheye dusuyordum. Hakkinda mantikli bir cikarim yapabildigim tek cumle "Alevlerle vaftiz edilen cadinin ruhu huzursuzdu" buydu. 16. ve 17. yuzyillarda cadi avina cikan vatikanin bazi rahipleri, yaktiklari cadilar icin, aslinda onlarin ruhlarini kotulukten arindiriyoruz demislerdi. Atesin bazi mitolojilerde arindirma sembolu olarak kullanildigini biliyordum. Ayni zamanda ates bazi dinlerde cezalandirma olarak algilansa da, gene arindirma anlami tasidigini soyleyenleri de okumustum.

Bu kitabi kendi basima cozemeyecegim asikardi ve mutlaka yardim almaliydim. Sorun bu yardimi nereden alacagimdi. Kitabin tam olarak ne icerdigini bilmedigim icin, kime guvenecegimi de bilmiyordum. Daha kitabin ilk basinda bes koseli yildiza carmiha gerilmis isa figuru gibi betimlenmis bir keci resmi karsiliyordu sizi. Inanilmaz derece de buyucu dunyasina uzak bir yazim dili kullanilmisti. Yazar buyuk ihtimalle o cadi avi sirasinda yakilmaktan korkuyordu ve bilgilerini boyle kayda gecirmeyi uygun gormustu. Kitabi ele geciren bir dindar "Alevlerle vaftiz edilen cadinin ruhu huzursuzdu" cumlesini okudugunda bunu yazan kisininde dindar olacagini varsaymasi cok normal olurdu. Peki buyuculere biraktigi ip ucu bu cumlenin neresindeydi? Yok hayir, kesinlikle yardim almaliydim. Ama kimden? Karanlik tarafta olmasi gerekliydi ve belli olcude guvenebilmeliydim. Bu dusunce seceneklerimi daraltiyordu iste. Bir olum yiyen olmaliydi. Beni o olum yiyene goturecek kisiye de belli olcude guveniyor olmaliydim. Fakat kim olacakti bu kisi? Mutlaka Syltherin'lerin arasinda ailesi olum yiyen olan birileri vardi ama bunu nasil ogrenecektim? O kisiler bizim ebeveynlerimiz bir gun buyucu dunyasini tamamen ele gecirecek diye ortaliklarda dolasmiyorlardi ki? Acaba Dominique'in tanidiklari olabilir miydi? Yok artik daha neler. Dominique olum yiyenlerin arasina gitse, onu ilk once banyoya sokup sonra sepetlerlerdi. Hayir o olamazdi ama yine de bu ihtimal ne kadar dusuk olsa da aklimin bir kosesinde tutmaya karar verdim.

Kitabimin elimden cekistirilmesiyle daldigim sorular dunyasindan ciktim ve bu saygisizligi yapanin kim olduguna bakmak icin kafami kaldirdim. Ah, boyle bir saygisizligi Syltherin gibi asil ogrencilerle dolu bir binada kim yapabilirdi ki? Elbette Dominique!“Kitabını yiyecek değilim sadece göstereceğim.” dedi birde kustahca! Yine de sesimi cikarmadim zira ne diyecegini merak ediyordum. Yine de elimi yavasca asama goturdum zira eger 300 yillik kitabimin basina kendini bilmez bir kadin yuzunden bir zarar gelirse, o kadinin odeyecegi bir bedel var demekti. Yine de kafamdaki sorulardan oturu bir kac saniye icinde bu kizin ne diyeceklerini unutup gene sorulara dalmistim. Kesinlikle bir olum yiyenle temasa gecmeliydim ama nasil? Bir yolu olmaliydi. Babam mutlaka biliyordu ama bana soyler miydi? Yo kesinlikle soylemezdi. Yuzyillardir ailemiz karanlik tarafi desteklese de herhangi bir eylemde bulunmamisti. Bunca zaman sonra babam oglunun yapmak istediklerini duysa buna engel olurdu. Bu yuzden babam bir secenek degildi. “Kara büyü…” diyordu Dominique. O zamana kadar dediklerini dinleme zahmetinde bulunmamistim, ne de olsa diger binalari ezicez turunden bir seyler zirvaliyordu ama kara buyu kelimesi dikkatimin bir kismini ona vermeme sebep oldu. Fakat kelimeleri daha guzel bir seyle son buldu. Bir ejderha birden ortak salonda kendini gosterince kizin gozleri fal tasi gibi acildi. Gercekten de sirf bunu gormek bile buraya geldigime degmis oldugunu gosterirdi. “Kryn, oğlum demek annem seni bize göz kulak olmak için gönderdi, o zaman sende bize göz kulak olursun.” dedi Dominique. Ah bu cok ilgincti. bu kiz hakkinda baska bir sey ogreniyordum ve kulaklarim duydugum seye inanmamak konusunda oldukca israrci davraniyorlardi. Digerlerinin bunu bilip bilmediklerinden emin degildim. Biliyorlarsa yuz ifadeleri normaldi fakat bilmiyorlarsa ifadelerini gercekten iyi sakliyorlar demekti. Demek Dominique, profesor Galadriel'in kiziydi ha! Bu gecenin sonu nereye gidecek merak ediyordum.

Nedense artik gozume o kadar da cirkin gelmemeye baslamisti Dominique. Ela gozleri etkileyiciydi bir bakima. Artik bu kizla iyice dost olmak kacinilmaz bir hal halini almisti. Saclarini taratabilmeyi basarabilirsem kesinlikle dost olabilirdik. “Nick, Heaven’nı süzmeyi kes de Kriptografi de yediğimiz cezayı hatırlıyor musun onu söyle?” dedi koridora ciktigimiz da. Ne! Gercektende Heaven'a baktigima inanamiyordum. "sizi ne ara liderimiz yaptigimizi hatirlamiyorum bayan ve bu yuzden sizden bir dahaki sefere bu emr-i vaki tavirlarinizi geldiginiz yerde birakmanizi isteyecegim tabi eger dans etmekten hoslanmiyorsaniz" dedim zira bu onun yeterince dikkat kaybetmesine yeterdi. "Ve evet, cezayi hatirliyorum ama malesef kriptolojide yeterince iyi degilim ama eger elindeki kitapsa onunda anlamini henuz cozebilmis degilim. Zekama satasmadan once soylemeliyim ki sizin de bunu cozebileceginize inanmiyorum. Profesyonel yardima ihtiyacimiz var.