Yolda bir çok şey konuşuluyordu ama benim aklım başka bir yerlerdeydi hala. Giderken gözüme çarpan portrelerle konuşuyor bazı eski duvar halılarının arkasına bakıyor, kendi çapımda kendi gecelik araştırmama devam ediyordum. Herkes de bir hareketlilik ve heyecan söz konusuyken ben gayet sakin bir şekilde köşemden onları izliyordum. Oradan oraya koşturuluyordu devamlı, birileri gruptan ayrılıyor sonra geri dönüyordu. Böyle tuhaf bir yürüyüşün ardından en nihayetinde varmıştık kütüphaneye. İçeriye girince hemen gruptan kopmuş raflar arasına atmıştım kendimi merakla. Pek sevmezdim kütüphanede durmayı ama gece gözüme çok ayrı bir havası varmış gibi gelmişti. Başına buyruk hareket etmem bu kadar kalabalık bir grupla dolaşmaktan hoşlanmadığımdandı, binadaki çocukları seviyordum ama bu kadar kişi bu kadar olay bana fazla hareketli gelmişti. O yüzden kopmuştum gruptan, sesin daha az geldiği bir yere sürüklemiştim kendimi ve raflardan eski bir kitap çekip okumaya başlamıştım. İçinde yazan eski tılsımlar ve büyüler çok dikkatimi çekmişti. Bazılarının günümüzde yasak olduğunu biliyordum. Tek kaşım havada okuyordum kitabı, yapılan büyüler ve sonuçları bir insanın kanını donduracak kadar etkiliydi ama benim gibi biri için bu biraz eğlenceliydi. Elimde kitap dalmış bir şekilde okuyarak yürümeye başladım kısa bir süre sonra kendimi rafların oluşturduğu koridorun sonunda Dominique'yla yanyana bulmuştum. Eline uçan kitaplara bakarak "Tam olarak ne yapmayı düşünüyorsun din kitaplarıyla?" diye sordum merakla. Ama Dominique cevap vermeksizin diğerlerinin yanına dopru hareketlenmişti. Elindeki kitabı küçük bir öfkeyle kapatarak o da onun peşine takıldı ve kalabalığın için bir yer buldu kendine. Sessizce düşünmeye başladı; kutsal din kitapları ve büyü... Çok büyük lanetler peşinde olduğu kesindi, belki de hepimizi tehlikeye atacak kadar. Dominique'nun konuşmaya başlamasıyla düşüncelerimden kurtulmuş salondaki konuşulanlara odaklanmıştım. Heaven ve Glaedr'a söyledikleri karşısında kafamı çevirince Mai'nin karşılaştığım şekli bir an beni güldürmüştü. Nasıl bu hale getirebilmişlerdi onu. Daha sonra emirlerine devam ederken ben sadece dinliyor ve yeniden başlayan koşuşturmacayı izliyordum düşünceli bir şekilde. Ellerim cebimde öylece dikilmiş nasıl bir şey düşünüp planladığına kafa yorarken bir anda benim adımı söylemiş ve ateş yakmamızı söylemişti. "Hmm bunun için kitapları kullanmanızı öneririm, nitekim okulun bir daha bu kitaplara ihtiyaç duyacağını sanmıyorum." dediğinde sırtımda soğuk bir ürperti hissetmiştim bir an. Ölmekten korkardım ve kütüphane de ateş yakmak tıpkı bir cephanelikte çakmak çakmak igibi bir şeydi. Hepimizi tutuşturmaya mı çalışıyordu bu. Kuşkulu gözlerle Dominique'yu süzmeye başladım. Her ne kadar bundan hoşlanmasam da Dominique'nun zekasına güveniyordum. Buradaki bu kadar kişiyi ve kendisini tehlikeye ataca bir şey yapmazdı. Yaptığı şey çok büyük bir büyü olmalıydı ama bize bir zararı olacağı pek düşünülemezdi. Bu çelişkili düşüncelerim karşısında kuşkularımı arkaplana atarak omuz silkip ellerime cebime atıp kütaphanedeki işe yaramaz kitapların olduğu bölümleri aramaya başladım. Ne olursa olsun, kitaplara düşkünlüğüm vardı; bu kadar zengin bir varlığı düşüncesizce yok etmek istemezdim. O yüzden en dandik kitapları olabildiğince çabuk bulup grubun olduğu yere yığmaya başlamıştım bile.

Başım yastığa gömülüydü, zorlu bir günün daha ardından yatakhaneye çıkmıştım. Ortak Salon'daki herkese iyi geceler diledikten sonra yatakhaneye çıkıp soyundum ve pijamalarımı giydim. Çok sevdiğim, desensiz kahverengi pijamalar. Yatağama uzadım ve karanlık olması için Ravenclaw mavisi yatak perdelerimi örttüm.
Uyumaya hazırdım! Yorganı boynuma kadar çektim ve onun soğukluğu altında gözlerimi kapayıp uyumaya çalıştım.

Güm.Güm.Güm. Tabiî uyumak ne haddime benim, Fred neden dinleneydi ki? Bu duyduklarım ayak seslerine benziyordu fakat Hogwarts sınırları içerisinde bu ayak seslerini çıkartabilecek kadar iri ve güçlü olan herhangi bir cadı ya da büyücü tanımıyorum ben. Yorganı hışımla üstümden attım ve ayaklarımı yere koyup terliklerimi giydim. Yatakhane'nin kapısını araladım ve başımı uzattım. Bir sürü Ravenclaw öğrencisi dışarıya akın ediyordu. En son gördüğüm şey ise Anita ve Arétha'nın kapıdan çıkışlarıydı. Onlara seslendim fakat beni duymadan çıkıp gittiler. Ne olduğunun çok merak etmeye devam ederken ayak sesleri daha da şiddetlenmeye başladı. Ortak Salon'umuzun hayaleti Gri Leydi gelip Kütüphane'de bir olay çıktığını haber verdi herkese. Hemen kafamı içeri sokup kapıyı kapadım. Pijamaları çıkartıp cübbemi tekrar giydim ve kendi kendime konuştum "Asa kontrolü." Baktım, evet sağ cebimde. Çıkarken Bradley'i uyandırsam mı diye düşündüm fakat kızma ihtimalini göze alarak uyandırmadım. Yatakhanenin kapısını kapadım ve Ortak Salon'a doğru yol aldım. Çok kalabalıktı, herkes dışarıya akın ediyordu adeta. Tam Salon'dan çıktım ve gördüğüm şey gözlerimi ovuşturup tekrar bakmama neden oldu.
Tanrım o bir troll mü?
Kendime gelmem için Troll'ün devasâ topuzunu savurması gerekti. Hogwarts hayaletleri dikkatlerini kendilerine çekiyor, öğrencileri korumaya çalışıyordu. Ardından hareketlenmeye, kütüphaneye doğru yol almaya başladılar. Ben de asamı cübbemin cebinden çıkarıp elime aldım ve onlara yetişmeye çalışarak Kütüphane yoluna koyuldum. Troll'ün bir tanesinin bana doğru geldiğini farkettim. Aman Tanrım şimdi ne yapacağım! Hızla yaklaşıyordu bense olduğum yere çakılıp kalmıştım. Kendimde olmadan şu büyülü sözcükleri haykırdım: "Glacius."
Trollün ayaklarının altı şimdi buz kaplıydı ve kayarak yere düştü, bayılmışa benziyordu. Derin bir nefes aldım ve ayağa kalktım.
Ayağa mı kalktım? Ne zaman yere düşmüştüm ki? Artık farkında bile değildim. Okulda kaos ortamı vardı. Kütüphane'ye doğru 'koş'uyordum artık, bu rezaletin sebebi ne olabilirdi ki?
Kütüphane, alev alevdi. Bir yangın olduğu ortadaydı fakat sorumlusu kimdi? Ayrıca bir yangın nasıl Hogwarts'ın içinde Trollere sebebiyet verebilirdi ki? Bileklerinden ve ayağından kanlar akan Tristan'ı gördüm. Etrafı dikkatlice bir taramaya başladım. Kütüphane raflarının arkasında Slytherin öğrenciler, pusmuş bekliyorlardı adeta. Gözlerim Asiye'ye takıldı. O da aynı anda beni gördü ve dikkatini bana topladı. Asama sıkı sıkı sarıldım, ve ondan gelecek hamleye karşı kendimi korumaya hazırlandım.

Ayaklarını şöminenin önünde ki pufa uzatmış, kucağında kalınca, eski kapaklı bir roman, bir elinde bir fincan sıcak çikolatasıyla neredeyse boş ortak salonda oyalanıyordu. Uyku tutmamıştı bir türlü, çoğu kişi yatakhanelerine çıkmıştı. Birkaç Gryffindor ise karşısındaki koltukta oturmuş arada sarışın cadıya bakarak fısıldaşıyorlardı. Kız, önce önemsemedi. Çikolatasından bir yudum aldı, bitirdiği sayfayı çevirip genç Agatha'nın yaşlı Pearl'ün nutuğundan sonra evden kaçmaya çabalamasına odaklanmaya çalıştı. Fakat fısıldaşan binadaşlarının konuşması dikkatini çekmeye başlamıştı.
" Tristan havalandı mı ne? Son sınıf diye. "
dediğini duydu sarışın kızın gözlerini devirerek. Bir diğeri ie, siyah saçlarını omuz silkerek savurdu ve Ravenclaw'dan beğendiği çocuktan bahsetmeye başladı. Pen bir an kalkıp neden bahsettiklerini soracak oldu fakat, aman, havalandığını düşünmesinlerdi. Burnunu kırıştırarak kitabını kapattı ve çikolatasının son yudumlarını içip pufun üzerine bıraktı. Başını arkasına yaslayıp gözlerini kapadı; şöminenin önündeydi. Belki bu sıcakta ve sessizlikte biraz olsun uykusu gelirdi. Sessizlik mi?
Bir an, alt katlardan bağırtılar, güçlü ayak sesleri gelir olmuştu. Pen panikleyerek koltuktan fırlayınca yanılmadığını anladı, fısıldaşıp duran grupta ayaklanmış, bir pencereden dışarı bakıyor bir toplanıp fikir yürütüyorlardı. Çok geçmedi; Pen ortak salondan çıkmaya hazırlanıyordu ki gümüşi bir siluet girdi içeri; önce ne olduğunu seçemedi genç cadı fakat daha sonra bunun heybetli bir dağ aslanı olduğunu anladı. Bir mesajı vardı.
“Kütüphanedeyim,yılanlar ortalığı karıştırıyor engel olmamız gerek, yaralıyım, yardım edin çabuk!”
Tristan! Ses ona aitti. Pen gözleri kocaman açılarak bir çığlık attı.
" Arwy, Claud, Koşun! Herkes salona insin! "
Öyle bir bağırmıştı ki yatakhanedeki herkesin kendisinif duyduğundan neredeyse emindi. Fakat bekleyemedi. Asasının yanında olduğundan emin olur olmazportre değilinden tırmandı. Kendisini koridora atar atmaz gördükleri karşısında ağzı açık kalmıştı. Dört bir yanda hayaletler uçuşuyor, öğrencilerin çığlıkları tüm şatoda yankılanıyordu. Hatta insan dışı, iç gıdıklayan başka bağırtılar dikkatini çekiyordu. Güvenli salonlarından çıkmak akıllıca değildi fakat Tristan'ı bırakacak değildi, asla yapmazdı. Diğerlerinin belkide çoktan gittiğini yada geleceklerini biliyordu, bundan emindi. Düşünmeden bilrdiği en kestirme merdivenlere yöneldi, nefes nefese kalsada hiç durmadan basamakları iniyordu. Yanından öğrenciler geçiyor, kimileri delirmiş gibi çığlıklar atıyordu. Pen, kütüphane katına indiğinde çığlıkların sebebini görmüştü. Yanılmadığından emindi; sihirli yaratıklar kitaplarında daima gördüğü korkunç troller. Nefesini tuttuğunun farkında bile değildi; farkına varıpta derin bir nefes çekince yanık kokusunu kolayca aldı. Kütüphane! Gözleri hemen süslü kapıya kaymıştı ve zorlanarak açılan kapıdan dışarı süzülen pis dumanı, ateşin hareketleriyle yarattığı ışık oyunlarını kolayca gördü. Üzerine yürüyen devasa, iğrenç yaratığı son anda farketmesine sebep olmuştu bu.
" Incarcerous! "
diye haykırdı yaratığı asasıyla işaret ederek ve sonuca bakmadan kolunun altından koşup geçti, hantal yaratık farkına bile varmamıştı belki. Olabildiğince az nefes almaya çalışarak kütüphaneye daldı; çığlıklar, duman, havada uçuşan sayfalar, koşuşturan, etrafa türlü büyüler yollayan öğrenciler, garip çığlıklar... Pen kendine hakim olamadan kocaman gözlerle etrafına bakıyordu, donup kalmıştı. Ortak Salonda aldığı mesajı hatırlayınca kendine geldi, ne demişti? Yaralıydı, yılanlar birşeyler çeviriyordu.
" Tristan! "
diye ciyakladı. Kocaman gözlerle etrafına bakıyordu, dumanların arasınd tanıdık silueti gördü.
" Lanet olası sürüngenler, ne yaptılar böyle! "
Öyle bir bağırmıştı ki Slytherin olduğunu bildiği birkaç yüz kendisine döndü. Kız rahatsız edici bir nefes daha aldıktan sonra tekrar Tris'e döndü. Yanında tanıdık Ravenclaw'lardan bir kaç yüz vardı.
" Bizimkiler şimdi gelirler, sen merak etme. İyisin değil mi? "
dedi endişeyle.