Yılanlar Okul'u Sarıyor

VII. Sınıf

Zaman:

Mekan:

Konu:

Oyuncular:

*Slytherin!*

VII. Sınıf

Sezgiler ve ölüm kapılardan ardı arası geçen zulüm. Nefes almak için bak doğan geceye ama kursağında kalır hak etmeyen yüce kan. Gözlerin karanlık olmadan baktığında, asla beslememelisin zemherileri aynı hecede. Dominique ayaklarını toplamış ortak salonda oturuyordu. Dostları çevresinde, hem dersler hem de okul hakkında konuşuyorlardı. Onun kafası ise asilik ile meşguldü. Bu okulun varlığı giderek içinde sitemkâr bir hal alıyor, içindekileri bir kaşık suda boğma isteğine dem vuramıyordu. Yanında duran Heaven'a baktı bir an, zeki ve güzel. Keskin bir nefret. Peki ya Ross, başlı başına bir şaheser, Nadja en yakın dostu... Okulda ki en büyük sırdaşı... Nick, onunla ettiği kavgaları hatırlıyordu ama sonradan anlaşan iki dost olmuşlardı ve diğerleri... Bu okul gücün ne demek olduğunu ve gücün karanlıktan geldiğini çoktan unutmuştu. Hepsinin yüzünde ki saf maskeler ile okulda dolanmalarından nefret ediyordu. "Hey, bu melezler, bu şapşal kunduzlar hele ki biz bu ormanın kralıyız diyen pisilere bir şeyler yapmalıyız... Ve Ravenclaw'lar onlarda önümüze çıkmasa iyi ederler..." Tıslar gibi bitirdiği cümlesinde ortak salona koca bir bomba bırakmıştı ve zevkle arkadaşlarının suratlarına bakıyordu. Bu gece yarısı okula zehir saçıcaklardı, "Bizi unuttular ama asla unutulmaması gerekeni unuttular. Bizler, sadece uyuduk şimdi uyanalım ve uyanırkende uyandıralım diyorum, ne diyorsunuz?" Sinsi gülümsemesi yırtıcı bir kuş gibi parlıyordu dudaklarında, onların varlığı geçmişten gelen en köklü güçtü.

Tılsım

Galadrîel odasında döndü durdu, içi rahat değildi. Varlığıyla gururlandığı kızını okula getirmenin doğru olup olmadığını düşünüyordu. Kızıydı, sevgi sözcükleriyle aklını bulandırmak gibi bir niyeti yoktu lakin o sinsi kafasında binlerce yılanı barındırabilecek kara düşler vardı. Bunu bilmesi içini hiç de rahatlatmıyordu. Alnında çıkmaza girdiği zamanlardaki gibi ince bir çizgi belirdi. Belirmesiyle kaybolması bir olmuştu. Gülümsedi, onlar yaramazlık yaparsa Galadrîel de onları bulurdu. Aklının ince kıvrımlarında bir hareket sezinledi. Yılanlar... Okulun kalın duvarlarının içine gizlenmiş yılanlar tetikteydi, her an köşeden fırlayacak bir fareyi midelerine indirmek için bekliyorlardı. Pusuya yatmış karanlık emeller bu okulun duvarları arasında asla hayat bulmazdı, o izin vermedikçe."Denesinler bakalım, birazcık eğlenmek onlarında hakkı." Acaba, diye düşündü aslanlar mı, belki de kartallar yo hayırbelki de kemirgenler? Açık duran penceresinin önüne doğru yürüyüp odasının ışığını sönmesiyle gökyüzünü izlemeye başladı. Dolunay vardı. Kulağına uzaktan bir kurt uluması geldi. Krynn'nın tiz sesiyle gerisin geriye dönüp sevgili ejderhasına baktı. Piyanonun başında mahmur gözlerini açmış oda onu izliyordu. Galadrîel, yüzündeki sinsi tebessümle Krynn'nın yanına yürüdü. Eliyle boynunu okşarken ejderhanın burun deliklerinden çıkan buhar az daha yüzünü yakıyordu. "Şiştt sakin ol oğlum. Bu akşam sana bir görev vereceğim, aslında bu akşamdan itibaren bu senin işin olacak. Şimdi..." Çatal Boynuz Ejderhası sahibinin gözlerinin içine bakıyordu. Olivia'ya ne kadar aşıksa Dominique'ye de o kadar hayrandı. Az önce kızının başına bir ejderha musallat etmişti. İyi mi etmişti? Bunu ancak zaman gösterecekti. Krynn sevinçle kanatlarını açıp pencereden uçarak uzaklaştı.

"Evet sevgili kızım, benden habersiz nefes bile alamazsın bunu eninde sonunda öğreneceksin. Şimdilik biraz oyna bakalım..." O gecenin diğer gecelerden farkı yoktu sadece bir his, kan bağından gelen bir iç güdüye kulak vermişti. Neler olacağını kestiremese de olacak olanlar onu fazlasıyla meşgul edecekti. İş başa düşmeden az biraz dinlenmeye karar verdi. Yatağına uzanırken Krynn'nın ortak salonlara nasıl gireceğini hesaplamadığını fark etti. Kanepenin üzerinden uçarak eline gelen asasını sıkıca kavradı ve büyülü sözleri uçan Ejderhasının ardından gönderdi. Slytherin ortak salonunun kapısında ve kızlar yatakhanesini kapısında artık birer mühür vardı; küçük kızıl bir ejderha resmi. Krynn arrtık istediği zaman girip çıkabilecekti. Yatağında uzanmış kahkaha atarken kızının şaşkın yüzü gözünün önüne geldi. Sabahın köründe bir ejderhanın ıslak ve kül kokan nefesiyle uyanmak acaba hoşuna gidecek miydi?

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Bir grup ogrenci, ortak salonda durmus, bu gecenin kaosla yanip tutusmasi icin planlar yapiyordu. Dominique'in hevesi gozlerinden okunuyordu. Sorulmasi gereken soru suydu; Dominique'in nefreti diger binalara karsi olan bir nefret miydi yoksa tamamen okula ve duzene olan bir nefret miydi? Bu konuyu ona biraz daha fazla guvenmeye basladigimda, onunla birebir olarak konusmaya karar verdim. Birkac haftadir aralari duzelmis olabilirdi fakat eger syltherinseniz bu tarz dostluklarin cok hassas bir dengede oldugunu unutmamaniz gerekirdi. Yine de bu gece bunlar onemli degildi. En nihayetinde, syltherin ogrencileri asalarini birlestirmis, gercekten ortak hareket etmeye baslamisti. En basindan beri istedigim, insanlari bu yonde hareket etmeye tesvik ettigim sey Dominique'in katkilariyla da olsa basarilmisti.

Bu gecenin diger bir guzel tarafi da bu kadar bayan icinde tek erkek olmamdi. Hatta bu adi konulmamis karanlik sanatlar kulubunun tek erkegi olmak, heyecan vericiydi. Dikkatimi kizlardan alip ki benim gibi ailesi tarafindan cocuklugundan bu yana davranislarini ve dikkatini kontrol edebilmesi icin egitilmis birisi icin dahi dikkat dagiticiydi, kendimi babamin kutuphanesinden getirdigim elimde kimin tarafindan yazildigi belli olmayan buyu kitabini okumaya zorladim. Kitabin kaplamasi buyuculerin tarzinda degil, muggle tarziydi. Avrupa'da 16. ve 17. yuzyillarda mugglelar cadi avi baslatmislardi. O zamanlarda buyuculer, iyice saklanmak zorunda birakilmis, bircok degerli eserde ayni bu kitapta oldugu gibi, muggle yontemiyle kaplanmisti. Sorun suydu ki, bu tarz kaplamalar eskiyorlardi. Birgun gelecekti ve mugglelar biz buyuculere yaptiklarinin cezasini cekecekti ve muggle asigi kani bozuklar, iste onlari da buyuk bir azap bekliyor olacakti.

Kitabin icerigi malesef karisikti. Cogunlukla orta cag sembolleriyle doluydu ve daha bircok pagan ve dini sembollerle doluydu. Eger bu kitabin iceriginin yasak olup olmadigindan emin olsaydim bu ve bunun benzeri birkac kitap hakkinda profesor Freya ile konusmak icin cok seyler verebilirdim. Gerci zaten profesor bu tarz bircok kitabin icerigini biliyordur diye dusundum kendi kendime. Belki ben ugrassam bir seyler yapabilirdim, sanirim kutuphanede hemde yasakli olmayan bolumde ortacag sembollerine dair bilgiler iceren kitaplar mevcuttu. Profesor Freya'yi suphelendirmeden bu tarz kitaplarin genellikle nasil sifrelendigine dair bilgi alabilirsem... Evet bu konu uzerinde dusunmeye degerdi. "Bizi unuttular ama asla unutulmaması gerekeni unuttular. Bizler, sadece uyuduk şimdi uyanalım ve uyanırkende uyandıralım diyorum, ne diyorsunuz?" diyordu Dominique. Birden ortamdan ne kadar koptugumu farkettim. Bir kitaba dalinca boyle olabiliyordu iste. Kitabi birakip eski yerine yanimda getirdigim cantama koydum, nasil olsa okumaya firsat bulabilirdim. Bu yuzden dikkatimi bu gece yapacaklarimiza vermem gerekiyordu. "Evet bayanlar, nereden basliyoruz?"

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Güç, hız, öfke ve karanlık. Bu dört terim bu gece onlar için en anlamlı kelimelerdi. Her birinin akıllarından geçen sinsi planlar onu gülümsetmeye yetiyordu. Ortak Salon’da kendi aralarında ettikleri sohbetlerle birlikte eğleniyorlardı. Kimisi okuldan, kimisi derslerden, kimisi erkeklerden, kimisi kızlardan… Her zaman ki klasik dedikodulardı. Rosalie bunlardan sıkılmıştı artık. Yeni bir dönemin verdği heyecanla bu sefer yenilgiyi kabul edemezdi. Bu sene ellerinden geleni değil daha da fazlasını daha da iyisini yapma zamanıydı. Bu sene okula yılanların gücünü, hızını, nefretini ve karanlığını gösterme zamanıydı. Bu sene yılanların en arzulu tutkuları okulu ele geçirecek ve herkese gününü gösterecekti. Etrafını dinlemek yerine aynı Dominique gibi pusuya yatmış ve kafasında sinsi şeyler düşünmekteydi. Heaven, Dominique, Nadja ve Nick. Onun için vazgeçilmez temel dörtlüyle yine birlikteydi. Kafasında kurduğu zevkli planları en sonunda Dominique keskin sesiyle bozdu.

‘‘ Bizi unuttular ama asla unutulmaması gerekeni unuttular. Bizler, sadece uyuduk şimdi uyanalım ve uyanırkende uyandıralım diyorum, ne diyorsunuz? ’’

Kusursuz kelimelerin bütünlüğü Rosalie’nin yüzünde koca bir sinsi ifadeye sebep oldu. Nick en sonunda okuduğu kalın kitabı bıraktı ve herkesin suratına tek tek bakarak ‘‘ Evet bayanlar, nereden başlıyoruz? ’’ sorusunu yöneltti. Kelimelerin verdiği hazla birlikte hafifçe kıkırdadı ve keskin sesiyle konuştu.

‘‘ Yılanların sinsi uykusundan çıkması gerek. Kimse yılanları unutmaya cürret edemez, başlayalım. Dediğin gibi Dominique, hemen şimdi bu gece başlayalım. Her nereden olursa olsun. ’’

VII. Sınıf

"Hey, bu melezler, bu şapşal kunduzlar hele ki biz bu ormanın kralıyız diyen pisilere bir şeyler yapmalıyız... Ve Ravenclaw'lar onlarda önümüze çıkmasa iyi ederler..."

"Önümüze çıkan her engeli yıkmalıyız,onlar yılanların kim olduğunu öğrenecek.Uyku sona erdi!"

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Elimdeki kitaptan kafami kaldirip bir sureligine etrafimdakilere baktim. Bu kisileri ne kadar sevsem de, yaklasik on dakikadir yaptiklari tek sey diger binalara nasil iskence cektireceklerini anlatip durmakti. Iste size yeni bir fikir millet, bunu okulun basindan beri soyluyoruz! Fakat bu dusuncemi sesli olarak dile getirmedim zira arkadaslarimi kirmak istemiyordum. Sorun su ki, Dominique'in cagrisiyla bu gece buraya bir seyler yapabilmek umuduyla gelmistim fakat yaptigimiz sey sadece birbirimizi gaza getirmeye calismakti.

Bir icraate girismemiz gerekirken, adam akilli bir planimiz dahi yoktu. Ne yapacaktik? Dominique cagrisinda karanlik planlari oldugunu soylemisti ama hala daha bu karanlik(!) planlarin ne oldugunu ogrenme serefine erisememistik. O da oturuyor ve gaz verme cabalarina kendininkini ekliyordu. Yapabilecegim pek bir sey oldugunu sanmiyordum bu yuzden kitabima gomulmenin ve su gaz verme olayinin bitip, belki de hic gerceklesmeyecek planlar yapilmasini bekleyip, odama geri donmenin daha iyi olacagina karar verdim. Ben gencligin verdigi gazla heyecan pesinde kosturan bir maceraperest degildim. Boyle dusunen birisi varsa tamamen yaniliyor demektir. Bana bu gece bir seyler yapilacagi soylenmisti ve gelmistim. Bu, bu kadar basitti iste. Bir seyler yapilacakti ve ben sadece katkida bulunmak istiyordum ve bunun nedeni heyecan degil, bu grubun birlikte nasil calistigini gormekti. Zira boylece gelecekte ki arkadaslarimin kimler olacagini daha iyi gorecektim. Eger bir mucize olmazsa gelecekte ki arkadaslarimin arasinda bu pespaye gorunumuyle Dominique'in olmayacagi asikar gorunuyordu.

Kafami tekrardan kitabima gomdum. Buna sinir olabilirlerdi ama gercekten bir sey yapmaya karar verene kadar daha fazla "onlari ezicez" lafi duymak istemiyordum. Butun bunlara karnim toktu. En azindan nasil yapacaklarini dahi soyleselerdi, ne bileyim insanin kafasinda bir fikir olusurdu. Benim planlarim daha uzun vadeli oldugundan dolayi, diger binalari mahvetmek gibi kisa surede ise yarayacak planlar yapmaya kafa yormamistim hic. Benim planim bendim, elimdeki kitapti ve ilgilendigim her seydi. Iste bu kadardi ve bu acidan bakilabilirse eger, cozulmesi zor birisi degildim. Ah tamamen kotu biri oldugumu anlamalarindan korkuyor muydum? Kesinlikle hayir. Etrafimdaki bayanlarin hepsinin iyilik timsali olmadiklarini goz onunde bulundurdugumuzda bunun hic bir onemi kalmiyordu. Peki ya diger binalar? Onlar da beni simdiden cozebilirse ilerki hayatlarinda kendilerine ufak avantajlar saglayabilirlerdi. Ama bu neye yarardi ki benim karsimda?

VII. Sınıf

Kırılan dünler ve görünmeyen dallar, odanın ortasında tünemiş gibi duruyordu. Herkesin sesi birbirine karışıp alçalıyordu, kız söylediği sözlerden sonra olabildiğince sessizliğe gömülerek, düşünmeye başlamıştı. Annesinin Mısır’a olan ziyaretlerini, büyükannesinin sinirle sarf ettiği Arapça sözleri. Gözleri dalgınlı ile etrafı tararken aklından Araplar geçiyordu. O koyu tenlerinin altında sakladıkları bilgelikleri ve içini okurmuş gibi bakan o gözleri. Tıpkı, tıpkı büyükannesi gibi… Büyükannesi bir büyücü değildi lâkin şaman adı verilen garip biriydi. Ateşin kusursuzluğuna inanır, tek Tanrının kutsamalarından bahseder ve kıza bunları öğretirdi. Öğrenmek, karşısında ki çocuk ile tek ortak noktaları olabilirdi, Nicholas’ın elindeki kitabın üstünde durdu gözleri birkaç saniye ve aklında bir ışık yanmış gibi gülümsedi. Eteğinin kuyruğunu toplayarak kendini şöminenin çaprazında ki sehpanın üstüne attı.

Çıplak ayakları, sert zeminin üstünde buğulu bir iz bırakıyordu ama aklına gelen şey ile o kadar heyecanlanmıştı ki bu dikkatini bile çekmiyordu. Gömleğinin kollarını sıvamış, sarı saçları suratına dağılırken; “Beni dinleyin…” Gözlerini salondakilerin üstünde gezdirirken bir kez daha sesini yükseltmiş ve “Beni dinleyin millet!” demişti. Herkesin ona baktığından emin olunca da “Bu gece ki plânımız aslında hepimizin içinde saklı olan şeyin yansıması olacak, karanlık.” Kendi bile konuşması sırasında nefes almıyordu, heyecanla parlayan gözlerinden istikrar ile dökülen sözleri yansıyordu. Aklına Tristan’nın yüzü geldi ve daha sonra silik Olivia’nın, intikam… İşte zaman bu için akmalıydı ve şimdi. Yüzüne düşen saçları eliyle tutup, kalem ile sıkıştırmıştı. Sehpanın üstünden bir kerede sıçrayarak, Nicholas’ın yanına varmış, elindeki kitabı izin istemeden çekiştirmişti. Bu çocuk ile amaçları tamamen zıttı ama tek fark Dominique’in arzularına giden yolda tam bir ilah olmasıydı. “Kitabını yiyecek değilim sadece göstereceğim.” diye çocuğa çemkirmeyi de ihmal etmeden tekrar gerisin geri dönerek sehpanın üstüne çıkmıştı.

“Bu lanet okulda, bir çok şey yasak…” sözlerinin ortasında durarak arkadaşların onay veren bakışları ile buluşmuştu; “Ama bir şey dışında, bulanıklar… Onlar bizi kirletenler, onlarında yasak olması gerekirken okulun içinde kasıntı bedenleri ile dolaşıyorlar ve kendilerini ilah sanan o kadar çok kişi var ki? Aptallar, bir arslan olarak duracakları yeri bilememişlerdi şölende, hatırlıyor olmalısınız. Sınıf başkanlarını biliyorsunuz değil mi? Merlin aşkına, sorunlu gibi sürekli sırıtan bir kızın mimikleri yok mu derste… Lafın kısası, bu gece canlarının yanmasını istiyorum ve sanırım sizlerde istiyorsunuz.” Boğazındaki yumruyu temizler gibi öksürmüş ve “Kara büyü…” kelimesini dökmüştü dilinden, Nicholas’ın kitabını göstererek. Şimdi az düşünmelerini ve konuşmalarını duymak istiyordu sakince indiği sehpadan Kryn’nın ortak salona girmesi ile tekrar çıkmıştı ve iri iri açılmış gözler ile herkesin duyabileceği okkalı bir küfür savurmuştu. “Lanet olsun, bu deli kadın bu hayvanı niye yolladı ki buraya?” Ejderha havada süzülerek yanına konmuş ve onun gözlerine bakmaya başlamıştı.

Tamam bu canavarı çok seviyordu ama bu salonda olması demek annesinin takipte olması demekti. Sıktığı dişleri ile Heaven’nın sorusunu cevaplamak için ona dönmüştü ama Nicholas’ın bir ona bir de ejderhaya bakan alayları gözlerini gördüğünde gözlerini sinir ile kısmıştı ve “Kryn, oğlum demek annem seni bize göz kulak olmak için gönderdi, o zaman sende bize göz kulak olursun.” Gülümsemesi avına saldırmaya hazırlanan bir yırtıcınınki ile eş değerdi, buna rağmen yapabilecekleri ile tüm okulu sallayacaktı. Bunu annesi istemişti, nefes alıp duruyor, ejderhanın başını okşayarak düşünüyor ve arkadaşları ile son hesaplamaları yapıyorlardı.

‘Büyükanne yardım et. Bizi efsunların ile sar. Beni deli eden kinime yol göster.’ Gözlerinin önünde üç siluet belirmişti, biri çok sevdiği büyükannesi diğerleri hayatında onun hak edip alamadığı ama onların aldığı sevginin bedelini ödeyecek iki insan. Olivia ve Tris… Eh bölümleri de yeteri kadar payını alacaktı. “Hadi, millet, konuşmaya Kütüphane de devam ederiz, biraz ders çalışalım da yaklaşan sınavlarda aptallara günlerini gösterelim.” Sivri gülümsemesi gizlilik ilkesi ile hareket etmeleri gerektiğini açıkça göstermişti, ortak salondan çıkarken vücudundan bir parçaymış gibi ilerleyen ejderhanın sıcak nefesi tenini okşuyordu. Demek Kryn’ı yollamıştı… Bir kez daha aklından geçenler ile gülümsedi acaba evlatlıklarının sonunu böyle hazırladığını bilse yollar mıydı? Düşünmek için değil, hareket etmek için ilerliyorlardı. Annesinin kanından bulaşan yılanlık, duvarların arkasından gelen özenli sesler ile birleşiyordu. Bu gece, bu ölüm gecesinde hepiniz bize itaat edeceksiniz. “Nick, Heaven’nı süzmeyi kes de Kriptografi de yediğimiz cezayı hatırlıyor musun onu söyle?” Kriptografi profesörü bilmeden onlara çok yardımcı olmuştu eğer gizli bölüme, kütüphane görevlisine çaktırmadan girebilirlerse, bu gece, bu okul çok kanlı sahnelere tanık olacaktı.