ÇAY PARTİSİ

Büyüceşura Baş Hakimi

Ah yine su yine ıslaklık yine kıyafet...
En komiği de Galdriel’in sorduğu soruya kahkahalarla gülmek istiyordu, içinde çocuksu bir gülümseme isteği vardı. Kayıp bir parçasını bulmuştu, tamamlanmıştı. Ruhunu kanatan yılarca onu sömüren acı gecenin içinde Galadriel’in burnundan akan kan gibi ruhundan akıp gidiyordu, genç kadının durumu kötü olmasa da iyi de sayılamazdı. Biran önce müdahale edilmeliydi ve hakikaten yanlarında sessizlik içinde yürüyen adam kimdi? Düşüneceği en son şeyleri hep niye en başında düşünürdü ki? Ursula kendi kendine kızarak çınarın kapısı açtı. Tanrım, profesörlerden hiç biri dışarıdaki ışık yağmurunu görmemişti herhalde, herkes oturduğu yerde can sıkıcı bir şekilde durmaya devam ediyordu. Kaşları çatılmıştı insanları korumayı sevmezdi ama bu kadında farklı bir şeyler vardı narin yapısının altında delici bir güç yattığı kesindi ama Ursula yine de onu korumak istiyordu. Kapıdan girişleri bir iki kişinin sonunda dikkatini çekmişti fakat genç kadının içindeki kızgınlık hala dinmemişti. Yardımı ve yardım etmeyi kesinlikle sevmezdi ama dışarıda olanlar ve Galadriel’in yaralanışı profesörlere karşı bir kızgınlık duymasına sebep olmuştu, ne yapıyorlardı böyle boş boş durarak. Pistte dans eden kimsede yoktu…
Peki, biraz önce herkesin yardımına koşmaya çalışan İksir profesörü nerdeydi? Galadriel’le rahatlatıcı bir şeyler yapılmalıydı, bunu kendide yapabilirdi ama işin uzmanı varken neden risk alsındı ki? Aslında kendide kötüydü ve bu baştaki sorununa dönmesine neden oldu üstündeki ıslaklık neyin nesiydi, dışarıda neler hissetmişti ve bu tamamlanma duygusuyla dilindeki Max’in şarkısına uyan tını neydi?
Yine beyni çok şeyle birden uğraşmaya başlamıştı, bu kötüydü işte sabırsızlığı ve aniden birçok şeye adapte olması onu hep bunaltırdı. Ursula hem bu düşüncelerle boğuşuyor hem de kollarında tuttukları Tılsım profesörünü salondaki en uygun köşeye götürmeye çalışıyorlardı, kadının narin vücudu güçlü ruhuyla bir tezattı ama gözlerinde ki yorgunluk bunun başlıca nedeniydi. Mutlu olmak için çok çaba harcamıştı, o an bütün salonun ilgisi bu üçlüye yönelmişti. Oturabilecekleri yere gelince kimsenin fark edip duyamayacağı bir şekilde Ursula kadının kulağına eğilip
“Sen, güneş ve ben tekrardan bir araya geleceğiz. Kaderimin ipinde varsınız sayın profesör.”
Ve başını eğdiği gibi yine aynı mağduriyetle ayağa kalktı, onlara yaklaşan kişilere sinirli bir bakış attı ve
“İksir profesörünü çağırır mısınız?” İki kaşı da havaya kalkmıştı ve alaycı bir sele konuşmasına devam etti.
“Tabi bu sizin için yorucu olacak ama arada bir şeyler yapmak istersiniz sanırım?” Şuan itibariyle partiden çekip gidebilirdi çünkü karşısındaki insanların hiç biri onun dikkatini çekmiyordu. Güzel kadınlar ve yakışıklı erkeklerin olduğu boş bir kalabalık…
Ama önce Galadriel’le son bir kez daha konuşmalıydı ve ona yardımcı olmalıydı ona sormak istediği soruları bir bir kafasında sıralarken elinde tepsiyle gelen kişiye sert bir bakış attı, yardıma geç gelen biri ya var ol ya da hiç olma!

Tılsım

Kendini koltuğa bırakır bırakmaz derin bir nefes aldı. Kanayan burnunu elinin tersiyle silerek Ursula’ya işaret etti.

-Yeter!.

Başka söze gerek yoktu. Ursula’nın öfkeli bakışlarının kendisinden çok diğer profesörlere olduğunun bilincinde, kafasını yavaşça sağa sola salladı. Bir elini kollesine götürdü. Ursula’nın bakışları onun elini izliyor, bir yandan da meraklı bakışlara karşı tetikte titreyen asını yan cebine koymaya çalışıyordu. Soğukkanlı olması beklenen bu kadının böyle bir zayıflık göstermesi Galadrîel de biraz kafa karışıklığına neden olsa da, akıl oyunlarıyla kaybedecek zamanı yoktu, aklında durumu hemen toparladı. Bu kadını tanımıyordu, elini asasına götürmesi için bir nedeni varsa, bu onun bileceği işti. Bu saçma sapan partide daha fazla zaman kaybetmek istemiyordu. Yavaşça ayağa kalkarak Ursula’nın kulağının yakınına; bununu elinin tersiyle yeniden silme bahanesiyle biraz daha yanaştı.

“-Beni okulda bul, ondan önce görüşmemiz çok tehlikeli. Eğer bana ihtiyacın olursa, korkuyu takip et. Korku, sadece korku.” Hınzırca gülümsedi. Dengesini kaybedip kadının koluna yapıştığında az önceki gülümseyiş yerini demirden bir maskeye bırakmıştı: “buradan çıkmalısın, aynı aynda çıkamazyız, önce sen git” sözcükleri ağzından döküldüğünde karşısındaki zeki kadın bir baş hareketiyle anladığını belli edip arkasını döndüğünü gördüğün de, içi az da olsa rahatladı. Kıyafetlerinin ıslaklığı onu rahatsız etmiyormuş gibi görünen kadın, tek bir asa hareketiyle üstünü kurutup pelerinini üzerine geçirdi. Ursula bir dakika sonra kapıdan çıkmış, bilinmezliğe doğru cisimlenmişti.

Galadrîel, kendisine doğru gelen profesörlere küçümser bir bakış atarak, kendine gelmiş, elindekin ateşviskisi ile oynayan sihir tarihi profesörüne daverkâr bir bakış attı. Bir baş hareketiyle yanındaki sehpanın üzerindeki kırmızı şarabını şerefe kaldırdı. Aldığı ilk yudumda yeniden kan tanıdı almanın huzursuzluğu ile ayağa kalktı. Kimseye tek kelime etmeden kapıya doğru yürüdü. Pelerini çamur ve lekelerle doluydu, umursamadı. Tek adımda dışarıya çıktı. Ardından adını sayıklıyan kişileri duymazlıktan geldi. Ayak sesleri yakınlaştığında 0; çoktan, onu tedavi edecek, sırlarına bir yenisini ekleyecek, eski bir dostunun evine cisimlenmişti bile. Boynundaki kolyeyi son bir kez daha yokladı. Başına şimdi de hangi belayı sarmıştı ve Ursula denen kadın gerçekte kimdi?

Gezgin

Başlarda buraya geldiğinde hayal kırıklığına uğrasa da yine de parti onun için beklenmedik şekilde geçmişti. Önce öğrencilik yıllarında sürekli kavga ettiği Geonna ile karşılaşmış daha sonra da parti için gelen müzisyenin çocukluk aşkı olduğunu öğrenince “İyi ki gelmişim” diye geçirdi içinden. Ara sıra etrafa göz atmış profesörleri dışarıdan tanımaya çalışmıştı. Ama ne kadar iyi tanımıştı onu bilmiyordu. Yeni öğretim yılının açılmasını bekleyecekti daha fazlasını istiyorsa eğer. Max müziğine dalmış Ophélia’yı unutmuştu bile. Parti çıkışı konuşmak başta iyi bir fikir olsa da Ophélia Max’in buluşmayacağını biliyordu. O yüzden yavaş bir şekilde koltuğundan kalktı. Gitme vaktiydi artık. Daha fazla kalmak ona bir şey kazandırmayacaktı. Elindeki kadehte son yudumlarını da içince kendini daha farklı hissetti. Şimdi eve gidecek ve müziğini açıp yine her zamanki defterine bir şeyler yazacaktı. Bu sefer anlatacağı daha farklı şeylerdi. Max’e baktı ve aklına çocukluk anıları geldi. Her biri çok özeldi. Yüzündeki hafif gülümseme belkide bu yüzdendi. Ama Max’e karşı duyduğu hislr çocukluğunda kalmıştı ve hala da öyle kalacaktı.

İlk defa gördüğünde partide şaşkınlıktan neler düşündüğünü bile hatırlamıyordu. Kendinde değildi belki de. Çok kısa bir zaman dilimi içinde bunu atlatmıştı. Ophélia’nın içindeki çocuk ruhlu kız ortaya çıkmıştı o zaman. Şimdi o kızı saklama zamanı ve yetişkinliğinin getirdiği sorumluluklara alıştırma zamanıydı. İlerleyen adımlarla çıkışa doğru yöneldi. Ama çantasını koltukta unuttuğunu fark edip geri döndü ve hızlıca adımlarla koltuğa doğru yöneldi. Çantasını kısa sürede bulduğuna şükrediyordu. Aklından geçtiği şeylerin hiç birisi gerçekleşmeyince rahatladı. Çıkışa gittiğinde yağmur yağdığını gördü. Bugün yağmurda ıslanmaya karar verdi. Suların içinde kendini kaybetmek ve biraz yalnız kalmak için adımlarını yavaşlatmaya karar verdi.

Partiyi terkedip bir an önce gitmek istiyordu. Ama duraksayıp derin bir nefes aldı. Geriye dönüp baktığında Max’in sesi dışarıya geliyordu ama Ophélia’nın umrunda değildi artık. Gözleri acımaya başlamıştı. Yağmur damlaları yüzünden boynuna doğru akıyordu. Ophélia için daha fazla durmanın anlamı yoktu. Adımlarını hızlandırıp ayrıldı mekandan. Yeteri kadar uzaklaştıktan sonra kendini durdurup göyüzüne baktı ve bir süre sonra yoluna devam etti.

Tılsım

Bakanlığın hazırladığı Çay Partisi, amacı dışında birçok olaya gebe olmuştu. Yeni tanışan Profesörleri, partiye gelmeyen Kehanet Profesörü ve Sihir Bakanı, hepsi de gizemin birer parçaları gibi duruyordu. Ruh emicilerin ortaya çıkışı bir rastlantı mıydı? Yağmurun ferahlatıcı esintisini içeriye dolması için pencereyi aralayan Muggle doğumlu bir garson sayesinde, Tısım Profesörünün sakladığı bir sır az daha ortaya çıkıyordu. Karanlık Sanatlar Profesörü hiç bu kadar karanlık olmamıştı. Salondakiler, yardım sever görünmek için çaba harcamayan bu kadına imrenerek bakıp yetinmekten başka, ellerinden ne gelirdi ki? O kadın tam bir güç timsali gibi duruyordu? Korkulacak bir kadın daha diye düşündü karanlıktaki bir suret.

Gülümseyen yüzüyle ortalığa ışıltı saçan İksir Profesörü, son ruh emici saldırısında ortadan kaybolmuş, o günden sonra tatlı gülümsemesini hiçbir canlı görmemişti. Soyut Bilimler Profesörü kendine gelmiş, çapkınlık sınırını zorlayan yakışıklı Sihir Tarihi Profesörü ile partiden ayrılırken, arkalarında bir çok soru işareti bırakmışlardı. Kriptografi ve SBY Profesörlerinin tanışıklığı ortamı gerse de, Sanatçı Max’ın derin ve gizemli ezgileri, ikilinin partiyi barış içinde terk etmelerine sebep olmuştu. Astronomi Profesörü uzman olduğu ders konusu kadar parlak ve meraklıydı. Okul açıldığında konuşacak birçok dedikodu ile en geç ayrılan kişisi olmuştu. Biçim değiştirme Profesörü Animagus şeklini alıp, meraklı bakışları ardında bırakıp, uçup gitmişti.

Kapılar kapandı. Çınar ağacı mühürlendi. Kendinden emin üç seherbaz, çoktan araştırmaları başlatmak için Bakanlıktan yazılı izinleri almış, kimseye fark ettirmeden, Muggle’ların hafızalarını temizliyordu. Onları gölgelerde izleyen iki cadı vardı. Bakışlarıyla birbirine işaret verip fısıltılar eşliğinde hızlıca oradan ayrıldı. Yan sokakta evinden fırlayan çocuk, göle doğru kaçan köpeğini yakalamak için koşarken, duyduklarına kimse inanmayacaktı. Altı yaşındaki bir çocuğa kim inanırdı ki?

-Anne gödüm dedim ya, yakında kaos baslıcak, onar da onu ayıyor, dediley ve puf.
-Puf
-Evet anne puf, kaboldular.
-Yeter Keven. Cezalısın, bir daha geceleyin evden çıkarsan başın fena halde derde girecek. Ve o köpek. O köpek gidecek. Belki o zaman yalan söylememeyi öğrenirsin.
-Ama an…
-Kes. Hemen dedim sana . . .

**************SON***************