Hogwarts Geleneksel Cadılar Bayramı Şöleni

Banned

Eski den Sessizliğinin ardında ki gizli cümleleri anlayan sanki sadece Silvia’ydı. Düşündüğü her şeyi hemen anlıyordu, Ryan’da onu tabii. Biraz kendini yalnız hissetmeye başlamıştı. Neden böyle bir hisse kapıldığını bilmeksizin etrafını gözlüyordu, kimse ona tanıdık gelmiyordu. Herkes ayrı ülkelerden gelmiş birer parti insanı gibiydiler. Bakışlarını bitişiğinde ki kıza çevirdi. Neden artık onun içini okuyamadığını bilmiyordu. Bir şeyler sakladığından emin gibiydi. Artık paranoyak biri olmuştu. Belki de saçma sapan bir düşüncenin ardında gizli kıskançlık belirtileri vardı. Kesinlikle… Bu kıskançlıktı, ama neden onu kıskanıyordu ki? Bu kendine sorduğu en aptal soru olmalı, tabii ki de onu sevdiği için..

‘’-Jeremy mi? meremy mi? Ne? O çocukla neden o kadar yakınsınız?’’

Bakışları artık sadece ona bakıyordu. Bir an için Silvia’nın ona vuracağını falan sanmıştı. Belki de gerçekten de atacaktı ama bir anlık duraksamanın içindeydi hala. Ona kızmamış olma ihtimali de vardı ki bu ihtimal onun en istediği ihtimaldi çünkü; göründüğü gibi kavga amaçlı sormamıştı bunu…Tamam belki kavga amaçlı sormuştu ama kötü bir niyetinin olmadığını ona açıklama gereği duymuyordu. Çünkü; onu anlayacağını umuyordu..

Gezgin

Ryan'ın sinirli ses tonuyla sorduğu bu soru karşısında başını hızlıca ona doğru çevirip ne diyeceğini bilemeden öylece kalmıştı. Yine ne saçmalıyordu? Şu güzelim günün de içine etmesi gerekmiyordu ya! Ama bu Ryan'dı. Ondan her şey beklenirdi. En olmadık yerde en saçma sapan konuları açmakta üstüne yoktu!

"Yine ne saçmalıyorsun sen? William bitti, şimdi de Jeremy'ye mi kafayı taktın? Sana kaç kere söylesem de hiç anlamayacaksın, değil mi?"

Bir süre aralarında sessizlik hakimdi. Silvia resmen burnundan soluyordu. Dayanamayarak oturduğu yerden ayağa fırlayıp bağırmaya başladı.

"Bu huyundan nefret ediyorum! Nefret!!! Lanet olsun! Yanımdaki her erkeği kıskanmak zorunda mısın! Onun zaten sevgilisi var. Hem bir dakika! Sen kim oluyorsun ki? Sana niye açıklama yapıyorum? Sanırım bu durumda aramızda bir şey olamaz."

Fazla mı tepki göstermişti? Hayır, fazla değildi. Artık sabrı taşmıştı. Birlikte oldukları her an konuşmaktansa Ryan'ın saçmalıklarını dinliyordu. Buna artık dayanamıyordu. Söylemişti işte. Bitmişti. Şu anda ona o kadar öfkeliydi ki bir şeyler daha söylese ortalığı dağıtıp geçebilirdi.

Banned

‘’-YA ÖYLE Mİ?’’

dedi sesinde ki siniri fark etmemek mümkün değil gibiydi. Biraz önce söylediği sözcüklerden daha yüksek ve sert bir sesle konuşmuştu. Yüzün de ki öfkeyi tanımlamakta zorluk çekiyordu, karşısında ki sanki bir muggle ve oda yetişkin öldürmeye hazır bir ölüm yiyenmiş gibiydi. Böyle düşünmesine sebep olan onu kıskanması olamazdı.

Kendini kontrol etmesi gereken hayatının en önemli anı buydu büyük olasılıkla. Onunda burnundan soluduğunu hissedebiliyordu. Sinirlendiğini hissetmişti. Belki de çekip gitmek en iyi seçenekti. Üzerinde kini toparlayarak derin bir nefes aldı ve normal bir şekilde konuşarak yürümeye büyük salondan çıkmaya başladı

‘’-O zaman iyi şanslar!’’

OuT: Kusura bakma biraz kısa oldu çıkmam gerek.

Gezgin

Demek bu kadar kolaydı! Ona iyi şanslar dileyip çekip gitmişti. Gereksiz yere kuruntu yapan oydu, suçlu olan oydu ve bir özür bile dilemeden çekip gitmişti. Hoş, özür dilese kabul eder miydi orası tartışılırdı ama olur olmadık kişilerden kıskanıp şimdi böylece çekip gitmesi hiç de hoş değildi. Kıskançlık sevginin göstergesiydi ama anlaşılan Ryan'da sevgiden çok sahiplenme isteği vardı. Bencildi işte!

O kadar kıskançtı ki sevgisinin gerçekten çok büyük olduğunu düşünmüştü ama anlaşılan yanılmıştı. Kim sevdiği insandan bu kadar kolay vazgeçerdi? Tabii ki de Ryan gibi şizofrenik insanlar! İşte tüm geceyi mahvetmeyi başarmıştı! Bu moralle burda daha fazla kalamazdı. Ryan'ın arkasından hışımla Büyük Salon'dan çıktı ve zindanlara indi. Büyük Salon'un çıkışındaki merdivenlerden aşağı inerken tam tersi yönde, yukarıya doğru çıkan Ryan'a bakmamıştı bile.

Mitoloji

Tıklım tıklım kalabalık olan büyük salonda henüz kimseyle karşılaşamamış olan Myra az önce masaya bıraktığı kaymak biraları kümesinden bir tanesini kaparak ortalıkta dolanmaya başladı. Herkes çok eğleniyor gibi görünüyordu; fakat Slytherinliler neredeydi? Daha doğrusu nerede çok eğleniyorlardı!? İstifini bozmadan yürümeye devam eden kız kendisine pis bakışlar atan bir grup Gryffindorlunun yanından geçerken o anın kendisini Hogwarts'ta çok yalnız hissettiği nadir anlardan biri olduğunu anladı. Gryffindorlulara kendi bakışlarını iade eden Myra artık sadece kendi binasından olan arkadaşlarına değil diğer binadan tanıdıklarına bile bakınmaya başlamıştı.

Acaba bir kısım bu bayramı zindanlarda mı kutlamayı tercih etmişti? Eğer öyleyse bu mutlaka Myra'nın kulağına gelirdi! Ya da hiç bir şekilde duymamış olsaydı kendi ortak salonundan çıkarken bu şamatayı fark edememek için sağır olmak gerekirdi. Sessizce iç çeken Myra birini görürüm umuduyla yemek masalarına doğru yürümeye devam etti..

Gezgin

Ortak salonda bir hareketlilik hüküm sürmekteydi. Zindanlarda bulunan salon sessizliğini koruyamamış; ses ve telâşın esiri olmuştu. Hemen herkes nispetli ve muazzam büyüklükteki salonda yapılacak olan cadılar bayramına hazırlanıyordu. Çatırtılar çıkararak yanan şöminenin önündeki koltukta sessizce oturan solgun tenli çocuk umursamıyordu bunları. Ona göre yapılan bu cadılar bayramı olabildiğince saçmaydı. Bir gün boyunca süslemelerle uğraşılıyordu ve ertesi gün eğlence bittiğinde bu hiçe sayılıyor, sadece anı olarak kalıyordu. Gitmeyi düşünmüyordu, bu aptalca bayrama. Birini davet etmediğinden orada olmadığı fark edilmeyecekti. Belki sırf -merak edip- soranlara açıklama yapmamak için gidebilirdi. Ah şu aptal meraklılar... Nefret ediyordu onlardan. Yine de onlardan olabildiğince uzakta duruyor, değiştirmeye çalışmıyordu. Nasihat verecek türden biri değildi. Zaten bunu yapmaya kalkıştığında karşısındakinin tepkisi *Sen ne anlarsın ki?* ya da *Önce kendine bak* tarzı bir şey oluyordu. Önyargılı oluyorlardı insanlar... Anlamıyorlardı ki sırf Slytherin'li olması acemice kötü olmaya çalıştığı anlamına gelmiyordu. Stephen -birçok şey gibi bundan da- nefret ediyordu. Hemen herkes bir tereddütle yaklaşıyorlardı. Sanki arkadaş olmak istediklerinde kendilerini tersleyeceklerdi. Oldukça lüzumsuz ve saçma bir düşünceydi bu. Yine de insanlar düşüncelerine hâkim olmakta zorlanıyorlardı.

Stephen uzun zamandır önünde duran ancak okuyamadığı kalın ciltli kitabı hızla kapattı. Çıkan küçük 'pat' sesi ortak salondaki karmaşanın sesine karışmıştı Kitabın önünde silik bir şekilde 'Üçüncü Sınıflar İçin Temel Büyüler' yazıyordu. Aslında çalışmak hoşuna gitmezdi; sırf sıkıntıdan okuduğu bir kitaptı. Yapacak daha düzgün bir iş bulamamıştı kendine. Parşömen kâğıtlarını da kitabın üzerine yerleştirip yanına koydu. Aşırı olmasa da titizliği seven biri sayılırdı. Dağınıklık hoşuna gitmeyen bir şeydi. Parşömen kâğıtlarına okunmayacak bir el yazısıyla notlar tutulmuştu. Her şey birbirine girmişti. Not tutmayı sevmediğinden kötü bir yazı kullanıyordu. Parşömenlerin çoğu zaten çeşitli çizimlerle dolu olurdu. Etrafına süslemeler yapardı, sıkılınca. Mürekkebin akması her seferinde mahvetse de oyalanacak bir şey bulmuş oluyordu. Yeşil gözleriyle oturduğu yerden etrafına baktığında çoğu kişinin gitmiş olduğunu fark etti. Stephen gidip-gitmemekte kararsız sayılırdı. Giderse orada hemen hiç kimseyi tanımadığından dışlanmış hissedecekti; gitmezse de ortak salonda ders çalışacaktı büyük ihtimalle. Eh, cadılar bayramına gitmeyi sıkıcı bir şekilde çalışmaya yeğlerdi. Her iki olasılık onun canını sıksa da uzun süredir düşündüğü zor kararı vermiş sayılırdı. Her zamanki tembelliği üzerinde olduğu için geç kalacaktı büyük ihtimalle. Ancak çok umurunda değildi. Geç kalmış-kalmamış ne fark ederdi ki? İkisi de aynı sonuca varıyordu; saçma bulduğu cadılar bayramına katılacaktı. Hâlâ ortak salonda duran bir-iki kişi daha vardı. Telaşlıydılar, onlar da. Stephen sarı sayfalarla dolu kitabı alıp yavaşça gömüldüğü vişneçürüğü renkli koltuktan kalktı. Yatakhaneye ulaştığında elindekileri kendisine ait olan yatağın üzerine bıraktı. Yatakhanede hâlâ birileri vardı. Anlaşılan onlarda saçma buluyordu. Stephen sessizce hazırlandı. Ardından zindanlara pek uzak olmayan büyük salona gitmek için usulca yatakhaneden ayrıldı.

Büyük salon olabildiğince gürültülüydü. Tavandan sarkan yarasaların özenle hazırlanmış olduğu belli oluyordu ama bu şaşaalı bir görünüm kazanmasına mâni olmamıştı. Stephen bir kez daha geri dönmeyi düşünse de bu kadar gelmişken dönmenin aptallık olacağına karar vermişti. Büyük salon kalabalıktı; Stephen her zamanki gibi o kalabalığa uyum sağlayamayacağını biliyordu. O her zaman bir uyum sorunu çekmişti zaten. Gittiği yerlere çabucak alışamıyordu. Bu yüzden üçüncü yılında olmasına rağmen sayılabilecek kadar az arkadaşı vardı. Onun pek çok kişiye karşı agresif davranmasının da payı vardı tabii bunda. İnsanları pek çok kez terslemişti ve bu sayede bazı düşmanlar da edinmişti. Eh, onun davranışlarını hoşgörüyle karşılamalarını beklemiyordu zaten. Kendi adını seslenen birini duyduğunda düşüncelerinin -bir kısmının da olsa- yanlış olduğu izlemine kapıldı. Kendisine seslenen ve ona bakmasına izin vermeden kollarını boynuna dolayan kişinin kim olduğunu fark ettiğinde affallamıştı. Hemen hiç anlaşamadığı bir Hufflepuff'lı kız... Stephen'in hatırladığı kadarıyla adı Paula idi. Onun neden böyle bir şey yaptığını anlayamamıştı. Stephen yavaşça solgun elleriyle kızı kendisinden uzaklaştırdı. ''Ne yaptığını sanıyorsun sen?'' Eğer samimi olsalardı Paula'nın bunu sırf onu görmekten mutlu olduğu için yaptığını düşünecekti. Ancak arkadaş bile sayılmazlardı.

Gezgin

Tanrı aşkına! Etrafta süsler püsler, simler, ojeler, kostümler... Mette neye uğradığına şaşırmıştı. Geçen seneye göre daha çok heyecan yapılmıştı. Mette ise hala ne giyeceğien karar vermeye çalışıyordu. Beyaz renkte olan bir prenses kostümü mü yoksa siyah renkte olan bir prenses kotümü mü? İşte burda hep takılırdı. Beyaz, zümrüt yeşili gözlerini ve turuncu saçlarını ortaya çıkarırken; siyah gene turuncu saçlarını ve bir süt kadar beyaz olan tenini ortaya çıkarıyordu. Sabahtan beri aynanın karşısında kıyafetleri bir bir önüne tutup hangisinin güzel olacağına bakıyordu. Sinirden kudurmuş bir şekilde arkasını döndüğünde gözüne ilk ilişen kişi Emma olmuştu. Emma'nın şuanda oje sürdüğünü görüp hızlıca yanına yaklaştı. Gözlerini merakla Emma'ya direkerek "Yüce Tanrım! Emma hangisi daha çok yakışıyor?!" diye yüksek sesle sorduğunda Emma'nın yanına hemen beş altı kız toplanıp iki elbiseyede bakmaya başladılar.

Bu böyle devam ederken birisinin hızlıca lafa karışıp "Met! Beyaz daha çok yakışıyor inan bana. Tabii diğerleri ne düşnür onu bilemem." diyip tekrar makyaj yapmaya başlamıştı. Emma kızı onaylamayarak "O bulanığa aldırma Met! Siyahın daha çok yakışcağına yemin bile edebilirim." Yanındaki kızlar aynı fikirde olduklarını başlarıyla belirttiler. Mette sevinmiş bir şekilde "Ah kızlar sizi seviyorum." diyip tekrar dolabının önne gidip giyinmeye başlamıştı.

Siyah elbisesinin korsesini sıkı bir şekilde bağlamıştı. Hemen altına gittikçe bolaşan saten ve tülden yapılmış eteğini giyip kendine bakmıştı. Korsesinin üstündeki kırmızı güller çok şık duruyordu. Hele eteği ayrı bir güzellikteydi. Sadeydi. Mette hızlıca siyah renk converselerini giyip, kırmızı bağcıklarını bağlamaya koyulmuştu. Siyah ojelerini büyük bir hızla sürüp; gözleirne göz kalemi çekmişti. Turuncu kabarık saçlarını hafifçe söndürdükten sonra taramaya başlamıştı. Başınada küçük bir şapka geçirip önüne baklava desenli minik tülü indirmişti. Sadece gözlerini kapatan bu tülle etrafı gayet rahat görebiliyor ve seçebiliyordu. Tam yatağının kenarından ayrılacakken ruj sürmediğini fark edip eski pozisyonunu almıştı. Kırmızı ruju dudaklarına güzelce sürüp tekrar Emma'nın yanına gittiğinde Emma direk olarak başını onaylarcasına sallayıp kendi ayakkabılarını bağlamaya koyulmuştu.

Mette etekğini hışırdata hışırdata kızlar yatakhanesinden koştura koştura çıktı. Tam ortak salonun önünden geçerken birinin çarpmasıyla kendine gelmişti. Gözlerinin çocuğun gözlerine dikerek "Özür dilerim. Acelem varda." diyip tekrar yoluna koyulmuştu. Her hareketinde turuncu saçları havada uçuşuyordu. Koridora çıktığında adımlarını yavaşlatmıştı. Büyük Salon'u gözüne kesitrmişti bile. Çok güzel bir şekilde parlıyordu. Mette hafif hızlı adımlarla geç kalmak istemediği baloya doğru ilerledi. Kapının önünde durduğunda trafa bakınamya başladı. Tanıdık birisini arıyordu. Ama en doğru çözümün kendi masasına oturup beklemek olacaktı. İlerlerken yanına gelen evcinine acıyarak bakarken elinde tuttuğu kaymak birasını bir yudumda bitirip tekrar masasına ilerlemeye başlamıştı. Ne acelesi vardı ki?

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Paula, Enrique’nin boynuna doladığı kollarının nazikçe itildiğini fark etmişti fakat; içinden gelen bir istekle ona sarılmaya devam etmeye çalışıyordu. Sürekli olarak adını sayıklıyor, aynı zamanda da özlediğini söyleyip duruyordu. Bu ana kadar ona öyle davranmadığından şaşırmış olan Enrique, şaşkınlığını bir cümle ile ifade etmişti. Fakat Paula onu duymayacak kadar aşık hissediyordu şu anda kendini. İçten içe nasıl bu denli değişebildiğini sorgulasa da, bir güç bedenini Enrique’ ye doğru itiyordu. Paula onun sorusunu duymazdan gelip ellerini tuttu. ‘’ Nerde kaldın, bütün gece seni göremedim. Beni ekeceksin diye çok üzüldüm. Sensiz ne yaparım ben? ‘’ Ağzından çıkanları herkesin duyabileceği şekilde söylediğinden, Hufflepuff masasından gelen şaşkınlık ifadeleri yükselmişti. Yanlarına yaklaşan bir binadaşı ‘’ Paula iyi misin? Ross ve sen? Neler oluyor? ‘’ Paula ne Enrique’nin ne de diğer binadaşının sorularına cevap vermiyor, sadece parıldayan gözlerle karşısında şaşkın şaşkın duran Enrique’ye bakıyordu.

Ondan tepki alamadığında ise ‘’ Neden konuşmuyorsun hayatım? Yoksa, yoksa seni kıracak bir şey mi yaptım? ‘’ diye hayıflanmaya başladı. ‘’ Aman Tanrım ne aptalım. Kesin bir pot kırdım değil mi? Seni üzmek istemedim fakat hayatım, beni affedemez misin? ‘’

Paula daha ne yaptığını bile bilmeden karşısındakinden özürler diliyordu. Kendisini öyle sorumlu, öyle etkilenmiş hissediyordu ki. Aklından geçenlere göre Enrique’nin hatası olamazdı hiçbir şey. Tavırlarına da yansıyan bu gariplik artık korkutucu olmaya başlamıştı. Ross’un olduğu binadan, Ravenclaw masasından, Paula’yı da tanıyan birkaç kişi elleriyle ikisini göstermeye başlamışlardı. Ortam cadılar bayramı şöleninin dışında biraz gerginleşmişti. Paula’nın da tanıdığı birkaç Ravenclaw’lı ellerini ağızlarına siper etmiş şaşkınlıklarını gizlemeye çalışıyorlardı. Fakat Paula hiç kimseyi umursamıyordu.

Karşısında duran çocuğun gözlerine bakıp ‘’ Hadi dans edelim. ‘’ derken bir yandan da onu piste doğru kolundan çekiştirmeye başladı. Ta ki bir başka tanıdık Ravenclaw’lı yolunu kesene kadar.

» Hogwarts Bunu Unutamayacak!

Hogwarts Geleneksel Cadılar Bayramı Şöleni

Hogwarts Geleneksel Cadılar Bayramı Şöleni

Similar topics

Similar topics