Naptığının farkında değildi sanki. Öyleyece dururken, Steven daha da aptallaşmasını engelledi onun, uyuşmuş kollarını kıpırdatmasına da yardımcı oldu. Buz gibi sudan çıktığında daha da üşüdü, esen rüzgarla yerinden fırladı. Gözleri asasını taradı, zar zor haraket eden vücudunu onu almaya zorladı. Büyülü sözleri titreyen dişleriyle zor da olsa fısıldadı, ıslaklık vücudundan gittikten sonra Steven'ı da kurtardı ıslaklıktan. Bunu yaparken yüzünde ifade yoktu, soğuk hislerini de dondurmuştu sanki. Derin bir nefes aldı. "Tamam, bu sefer gerçekten kendime geldim. Ama hala uykum var." dedi gülümseyerek. Üstündekilerin kuru olmasına bu kadar sevineceği aklına gelmezdi. Tekrar titredi, ellerini koluna sürterek ısınmaya çalıştı. Hava soğuktu ve Daphne'nin üzerinde askılı bir elbise vardı, gene de içeri girmek istemiyordu. Kendini çimenlere attı yine, gökyüzüne baktı. Bugünü en klişe gün ilan etti kendine, gölde yüzdükten sonra parıldayan yıldızları izlemek. Her hikayede konusu geçen yıldız seyiri, o kadar klişeleştirilmişti ki, söylenince hiç bir ifade etmiyordu sanki. Ama öyle değildi, zifiri karanlığa serpiştirilmiş ışıklar, yanında her zaman huzur bulduğu Steven, ve ona yakınlaşma isteğine hakim olma çabaları, bütün bunlar o klişeleşmiş sözcüklerden çok uzak bir histi. Göldeki o saniyeleri düşündü, Steven'ın nefesini hissettiği saniyeleri. Kafasında canlandırdı yarım kalmış sahneyi, sonra kendine kızdı deli gibi. Acaba en yakın arkadaşı, yarım kalmış sahenin devamını izleseydi, neler düşünürdü Daphne'nin hakkında. Büyük ihtimalle utanırdı, veya şaşırırdı belki de, aralarında bir soğukluk ve çekingenlik oluşurdu, daha sonra yavaş yavaş koparlardı. Olabilecekleri maksimum yakınlıkta bile daha fazlasını isteyen Daphne, bu kadar uzaklaşmaya nasıl dayanabilirdi? Risk büyüktü, göze alınamazdı, kendine hakim olmalıydı. Tekrar titredi hafiften, yıldızlardan hangisinin en parlak olduğuna karar vermeye çalışırken.

Kızın asasını çıkardığını gördü, onu tepetaklak süzerken. Tam ikisinden birisinin bir süre daha üzerlerindekileri kurutmazsa ertesi güne feci bir hastalıkla uyanacaklarını düşünüyordu. Beklediği üzere, önce kendi giysilerini ve sonra da Steven’ın üzerindekileri asasından çıkan büyülü sıcak bir hava dalgasıyla kupkuru ediverdi. O buz gibi ıslaklığın artık üzerinde olmaması son derece memnun ediciydi. Gülümsediğini gördü, “Tamam,” dedi. “Bu sefer gerçekten kendime geldim. Ama hala uykum var.” Ve Daphne görüş alanından ayrıldı, şöyle bir dönüp baktığında onun da aynı Steven gibi kendini çimlere bıraktığını gördü. İkisi de gözlerini yıldızlara dikmiş sessizce diğerinin sessizliği bozmasını bekliyordu. O an ne düşünüyor olduğunu çok merak etti, yaptıklarından dolayı mutluluk duyup o anları zevkle kafasında tekrar mı canlandırıyordu? Yada bunlar keşke hiç yaşanmamış olsaydı deyip zamanı geri mi sarıyordu? Yada ufak bir ihtimal, Steven’ın da aklını kurcalayan o anı düşünüyordu, o an aralarındaki zaten kısacık olan mesafeyi bir anlığına sıfıra indirmiş olsalardı… O an durumun gerçekçiliği hiç de inandırıcı gelmemişti. Sanki kızın hala intikam peşinde olduğunu düşünüyordu, o birkaç saniyelik sessiz bakışmaya o an hiçbir anlam yüklememişti, şimdi zihninde canlandırdığında anlıyordu. O an o soğuk sulardan kurtulmaktan başka bir şeye kafasını yormamıştı, lanet etti kendine. Ama neden kendisine kızıyor olduğunu bile bilmiyordu.

Bir an sonra bu ihtimali kafasından siliverdi. Olmamış sahneleri olmuşçasına zihninde canlandırmak Steven’ın hep yaptığı bir şeydi, bunu başkalarının da yapmasını bekliyordu şimdi, hem de nasıl bir sahneyi hayal ediyordu, utandı kendisinden. Kızın masumca yıldızları seyrediyor olduğuna inandırdı kendisini. Kendi omuzlarına yüklediği suçluluk ve utanç duygusu nedeniyle inandırma konusunda hiç zorlanmadı.

Konuyu değiştirmek istedi, aslında ortada bir konu yoktu. Ancak Daphne’nin zihnini okuduğu gibi bir hisse kapılıp sanki bu muhabbete o da ortakmışçasına konuyu değiştirecekti. Söyleyecek bir şeyler aradı. Sonra sakince doğruldu, kısmen oturur vaziyetteydi şimdi. Ona bakıyordu. “Üşüdün mü?” diye soruverdi, kafasında hiç tasarlamadan. “Şey, cüppemi verebilirim, yani,” kem küm ederek cüppesini kollarından sıyırdı, cevap beklemeden. “yani, üşümüş olman gerek.” Diye sonlandırırken kıza doğru uzattı yaka kısmında ve kollarında ince birer gümüş ve mavi şerit olan siyah cüppesini.

“Üşüdün mü?” sorusuyla sessizlik bozulmuştu. Daphne mavi gözlerini zifiri karanlıktan alıp yanındakine çevirdi. “Şey, cüppemi verebilirim, yani,” Gerek yok dedi içinden Daphne ama, yine sözcükler dışarı çıkmadı, uyuşukluk vücuduna tekrar hakim olmaya başlamıştı. Steven da bir cevap bekliyora benzemiyordu, cüppesini çıkarmıştı çoktan. “-yani, üşümüş olman gerek.” diye tamamladı cümlesini, ve Daphne'nin en sevdiği renk olan mavi şeritlere sahip cüppeyi Daphne'ye uzatmıştı. Evet, bugün kesinlikle klişe bir gündü, göl, yıldızlar, ve şimdi de verilen bir cüppe. Gülümsedi Daphne, o da doğruldu, cüppeyi almak için biraz daha yaklaştı ve omzuna örttü cüppeyi. Kollarını da geçirirken, sıcaklık vücudunu sardığında bir kez daha ürperdi, gerçekten güzel bir histi. Karların üzerinde yattığı veya soğuk suda yüzdüğü daha önce olmuştu, ama soğuğu hiç bu kadar derin hissetmemişti. Daha doğrusu, hiç bir zaman böylesine soğuğu hissedemeyecek kadar hissiz olmamıştı. Dizlerini karnına çekip cüppeyle dizlerini kapattı, iyice içine gömüldüğüne Steven'ın parfümünün kokusu tekrar kendini kontrol etmeye zorladı Daphne'yi. "Parfümüne bayılıyorum."

Karşısında doğrulmuş duran Steven'a bakmayı sürdürdü, ve tekrar nefesini hissetmek istedi, dakikalar önce hissettiği gibi. Cüppesine değil de ona sarılmayı, ve gerisini düşünmeye tahammül edemedi. Gözleri yanmaya başladı, ama kızarmadan durdurdu kendini Daphne. Alkol kullandığı için olmalıydı, başka bir açıklaması olamazdı, ama alkol kullanmış olsa bile böyle şeyler düşünüyor olmasına da tahammül edemiyordu, düpedüz bir saçmalıktı düşündükleri. Kendini ihanet etmiş gibi hissetti, ama bu berbat his yine de Steven'ın yanında olma huzurunu delip geçemedi. Kendi içinde düştüğü ikilemeleri sonuçlandıramıyordu, daha doğrusu sonuçlandırmaktan korkuyordu, ama aslında içten içe kabul etmişti yaptığı, düşündüğü ve hissettiği şeyleri. Sadece, Steven'ı kaybetmemek için bu geceliğine kendine hakim olması gerekiyordu, ondan sonrası daha kolay olacaktı. Alkole yenilme, alkole yenilme... diye düşündü kendi kendine.

Steven’ın ardından Daphne de doğruldu, uzatılan cüppeyi alabilmek için elini uzatması yeterli olmayınca biraz yaklaştı, o sırada yine aynı amaçla Steven da biraz ona doğru yaklaşmıştı. Cüppeyi omuzlarına aldı ve gülümsedi, yine gülümseyerek karşılık verdi Steven da. Kız cüppeyi giydikten sonra dizlerini de karnına çekti ve “Parfümüne bayılıyorum.” Dedi Steven’a bakarak. Gülerek karşılık verdi Steven. Göz göze geldiklerinde az önceki o hastalıklı düşünce yine bir anda sarıverdi beynini. Daha yakın olmak istiyordu ona, hep olduğundan daha yakın. O ana özel bir şey olmadığından da emindi. Baloya gitmeyi teklif ettiği gün, reddedildiği andan itibaren böyle bir isteği, ona karşı beslediği böyle bir duygusu zaten varmış da yeni fark etmiş hissine kapılmıştı, o gün bugündür de en olmadık anlarda içini kemiriyordu. Sorun şuydu ki, arkadaşlardı. En yakın arkadaşın kim diye sorulursa hiç düşünmeden Monica ile beraber Daphne’yi gösterirdi. Bu yüzden de hala kabullenemiyordu, bastıramıyordu içindeki farklı duyguları.

Ve sonra istemsizce bir atılımda bulundu, zaten yakınında olan kıza doğru iyice yaklaştı, gözlerinin sabitlenmiş şekilde ileride kitlenmiş olduğunu fark etti, aldırmadı. Kolları birbirine değiyordu, elini kızın omzuna attı, ne yaptığından kendisinin bile haberi olmadan. Bunu çok sık yaparlardı, ancak tamamen dostça. Şimdi ise ona bir dost gibi bakamıyordu, yine zihninin okunduğuna dair aptalca bir fikre kapıldı, yanlış anlaşılmaması için o birkaç saniye içinde ne kadar çok dua ettiğine kendisi bile şaşırmıştı. Kız Steven’a baktı, gülümsemekle yetindi Steven, bir şey söyleyemiyordu. Konuşsa nasıl bir tepki geleceğini, konuşmasa nasıl bir tepki geleceğini, konuşursa nasıl konuşacağını, ne hakkında konuşacağını, bilmiyordu, ve bu yüzden bu kadar yakınken ondan bir hamle gelene kadar hiçbir şey yapmamayı düşünüyordu.

Steven onun aklını okuyor, ve işleri daha da zorlaştırmak için çabalıyordu sanki. Daphne daha yakın olmayı diliyordu ve bunun için kendini tutuyordu, ve bu kontrol safhasında Steven kolunu Daphne'nin omzuna atmıştı, büyük ihtimalle Daphne titrediğinden dolayı. Daphne saçlarını çekti, başını Steven'ın omzuna dayadı, bacaklarını çimenlere uzattı yavaşça. Gözlerini kapadı, kendini huzurlu hissediyordu, bir eli de Steven'ın tişörtüne temas ediyordu hafifçe. İkisi de sessizliği bozmadı, ama Daphne bir süre daha gözlerini kapalı tutarsa uyuyacağından emindi, gözlerini açtı bu yüzden, pişman olacağı bir şey yapmaktan korkarak. Daha sonra durdurdu bütün düşüncelerini, derin bir nefes aldı. En yakın arkadaşlarından biriydi, öyle değil mi? Ve kendisi gibi bir Ravenclaw'lıydı o da, mantıklı düşünmeyi öncelik halinde bulunduran. İstediği gibi davranmalıydı, istediği gibi davranmasını engelleyen korkuyu bastırmalıydı, bu korkuyla nereye kadar devam edebilirdi Steven'la yakın olmaya? Eğer durmadan ikilemede kalacaksa eğer, kendi ikilemeleriyle boğuşurken Steven'la ilgilenemeyecekti, tıpkı Matthew'ı anlatacak vakit bulamaması gibi. O düşünemese de, Steven mantıklı düşünecekti, eğer gerekiyorsa, gereken süre zarfı boyunca fazla görüşmezlerdi. Steven Daphne'den nefret etmezdi, en azından öyle umuyordu Daphne.

Boynunu inceledi Steven'ın, parfümünün kokusunu içine çekti. Omzuyla boynunun birleştirdiği yere değdirdi dudaklarını, gözlerini kapayıp bekledi kısa bir süre. Daha sonra biraz daha yukarı değdirdi dudaklarını, ve biraz daha yukarıya bir öpücük daha kondurdu. Her öpücüğünde onun kokunu biraz daha alıyor, daha da sarhoş oluyor, kendinden geçiyordu adeta. Bu hisler, o klişe sözcükler değildi, bunlar sadece düşünce veya basit kelimeler değildi. İçinde bir yanma hissettiren, ve aynı zamanda bu alevden mutluluk duyduran hislerdi. Özel hislerdi bunlar, Daphne'ye aitti, ve sadece Steven için yanıyorlardı. O kelimeler gibi değildi bu his, ne basitti, ne de klişeydi...

Gözlerini kapadı kız, az önce karnına çekip iki büklüm olmasına neden olan bacaklarını yeniden uzattı çimenlerin üzerine, ve başını Steven’ın omzuna dayadı. Mutluluğun resmi tablolaştırılmıştı adeta, ve o tablonun baş figürleri ikisiydi. Hiçbir şey yapmadan o halde gün doğumuna kadar rahatlıkla kalabilirdi.

‘Ne yapıyorsun sen? O kız seni bir güvence olarak görüyor yanında, zor zamanlarında tutunacak dalı olarak görüyor seni, seninse şu düşündüklerine bak!’ ah, şu içses, bir türlü rahat durmuyordu. İyiden iyiye bağırınıyordu artık, ve buna tepkisiz kalması mümkün değildi. ‘İyi de ya o da aynı şeyleri düşünüyorsa?’ diye cevap verdi ruhunun derinliklerinde konuşan ikinci kimliği. Ancak baskın olanın bağıran iç ses olduğu açıkça belliydi, sakince ‘Nereden biliyorsun, zihnefendar mısın?’ diye sordu. İkinci kimlikten ses çıkmadı. Ne lanet bir durumdu o! Ne olurdu çok ama çok azıcık, hiç değilse Daphne’nin aklından geçenleri sadece bir saniyeliğine öğrenebilecek kadar zihnefend bilgisi olsaydı? Ne olurdu o an başını omzuna yasladığı Steven’a karşı ne hissettiğini öğrenebilseydi de hiç bu zor durumlara düşmeseydi? O tanımlayamadığı duygular öylesine sarmıştı ki beynini, mantığını en ufak şekilde bile kullanamayacak durumdaydı. Bundan sonra asla ortalıkta ‘en belirgin özelliğim mantığı her şeyin üstünde tutmamdır’ diye gezinmeyecekti, o ana kadar o konuda düpedüz yalan söylüyor olduğunu gördü. Kim bilir, belki de bu yoğunlukta duyguları ne zamandır yaşamıyor oluşuyla ilgiliydi. Ne yapacağı hususunda hiçbir şekilde çalışmadı o ‘mantığı’. Galiba tam bir pasif gibi, hareketsizce kalacaktı öylece. Kızın bu sırada gözlerini açmış olduğunu gördü, bir an için kendisini yokladı. O anın yavaşlığına nazaran öyle hızlı açılmıştı ki gözleri, istemeden bir yerini incitmiş olabileceğinden şüphelendi. Hızla açılan gözleri bir feryat takip etmeyince rahatladı.

Kız daha sonra başını yukarı kaldırdı, Steven’a. Steven başka yere bakıyordu, o an gözlerine bakabileceğini sanmıyordu. Ve başının yavaşça omuzlarıyla temasının kesildiğini hissetti, belki bir hayal kırıklığı, belki de ‘tamam, bu kadarmış’ düşüncesinin getirdiği bir rahatlama duydu. Ancak bunlar, az sonra boynunun alt kısımlarından birinde Daphne’nin dudaklarını hissetmesi üzerine beynine hücum eden duygular karşısında neredeyse birer hiçti. O güzel dudaklar biraz sonra biraz daha yukarıya çıktı, ve sonra biraz daha yukarıya. İçinin hiç olmadığı kadar güzel duygularla kaplandığını fark etti, o ana kadar yaşadığı güzel duyguların bunun yanında bir hiç olduğunu düşündü. Kız bir iki kez daha her seferinde yukarıya çıkarak dudaklarını boynunda gezdirdi. Belli belirsiz boynu seyirdi Steven’ın. Kız durduğunda, artık ne mantığın, ne aklın, ne fikrin önemi kalmıştı. O ana kadar Daphne’ye karşı hissettikleri yüzünden yaşadığı ikilemlere de, bu ikilemlerden doğan acılara da lanet etti ve yüzünü dönüp kıza baktı. Hiç bakmadığı gibi bakıyordu şimdi, bakışlarını filtrelemek zorunda değildi artık, önce iki çift mavi göz kenetlendi birbirine, ve daha sonra da iki dudak…

Ne yaptığının farkındaydı bu sefer, ve bakışlarını kendisine çevirmiş kişiden alabileceği her türlü tepkiye de hazırlamıştı kendini. Çünkü istediği gibi davranmaya karar vermişti, annesinin de sık sık dediği gibi, istediğini yapmaya engel olan o korkuyu bastırmıştı, şimdiyse yaptığı yanlışın acı sonucunu almaya hazırlanıyordu. Gözlerini Daphne'ninkilere dikmiş olan Steven'dan ters tepki almayı bekliyordu hala. Daphne'ninkilere kenetlenmiş gözlerin sinirlenmesini, şaşırmasını, hayal kırıklığına uğramasını. Ama Steven'ın ne gözleri, ne de vücudu Daphne'nin kendini hazırladığı gibi haraket etmişti, hatta haraket etmiyorlardı bile. Daphne korkmaya başlamıştı, hiç ummadığı kadar hayal kırıklığına mı uğratmıştı Steven'ı? Ama Steven öyle bakmıyordu, gözlerini çekmiyordu, kaçırmıyordu, onlarla azarlamıyordu, küçümsemiyordu, betimlenemeyecek bir şekildeydi bakışları. Ve bakışları daha yakınına geldi Daphne'nin, akıl okuyucusu tekrar aklını okumuştu onun ve kendine laf geçirme ihtimalini sıfıra, hatta matematiksel hesabı mümkünse eksilere indirmişti.

Steven yaklaşmaya devam etti gözlerini Daphne'ninkilerden ayırmadan, ve bir kaç saniye sonra, Daphne onun nefesini hissedebiliyordu, yeniden. Nefesi hiç olmadığı kadar yakınlaştığında, kalp atışları hızlanmaya başlamıştı, iki gencin soğuk dolayısıyla dudaklarından aralanan dumanlar beraber kayboluyorlardı. Gözlerini kapattı Daphne, bu anın büyüsünü bozmak istemezcesine. İçinde, nefesinde, zihninde ve midesinde kıvılcımlar yanıyor, bir cisim taklalar atıyordu, iki dudağın birleşmesi sonucunda hissettiği mutluluk o kadar fazlaydı ki, bünyesi bunu kaldıramayıp istan etmeye başlamıştı sanki. Dudaklarını geri çekti bir an, ama ne ellerini Steven'ın boynundan çekti, ne de suratını uzaklaştırdı. O kadar yakınken düşünebildiği herhangi bir şey yoktu, sadece garip duygular hissediyordu, ne mutluluk kadar saf, ne de mutsuzluk kadar acı. Düzensiz bir şekilde nefes alıp verirken, neden duraksadığına bir mantık yürütmeye çalıştı, sonra cevabı buldu, mantık yürütebilmek için duraksamıştı. Ama bu sefer, üzerindeki cüppeyi taşıma sebebini umursamayacak, onu arkada bırakacaktı, çünkü mantığın kavramından çok uzaktaydı şu anda. Doğru, yanlış, mantıklılık, acı, tatlı, iyi, güzel veya başka hiç bir kavram yoktu. Adlandırılmamış bir kavram, bir his, bir düşünce, bir nefes vardı sadece, bütün kavramların varlığını kolayca görmezden getirtebilen. Ve bu kavramın içine işlemesine tekrar izin verdi, dudaklarını Steven'ınkilerle tekrar buluşturarak.

Rp Out: Oha şimdi fark ettim ki hiç bi olay katmamışım fsdgsdf. Kapanış mı yaparsın, naparsın bilmiyorum, bütün olayı sana yükledim gene eheheh. hadi good luck gülüğem :F

Spoiler:

Aklı, fikri, mantığı boşvermişti. Umrunda olan tek şey Daphne’ydi, oracıkta gökyüzünden dev erjderhalar süzülüp Hogwarts’ı yerle bir etse Daphne’den ayırmayacaktı kendisini. Belki bir saniye, belki de bir dakika geçti, zaman kavramını unutuvermişti, gözlerini kapatmış Daphne kendini geri çekti bir an. Elleri hala Steven’ın üzerindeydi, bir an için dudakları ayrıldı, korktu o an. Bu öpüşmenin nihayetinde, ertesi sabah kalktıklarında ve hep yaptıkları gibi ortak salona Monica ile beraber üçü buluştuklarında birbirine nasıl bakacaklardı? Ertesi sabahtan da öte, dudakları birbirinden ayrılıp, hiç açmayacak gibi kapattıkları gözlerini açtıklarında, yeniden göz göze geldiklerinde ne düşüneceklerdi? Daha doğrusu, Daphne ne düşünecekti? Onu hayal kırıklığına uğratmış olabileceğini düşündü, daha da kötüsü kırmış olabileceğini. Ama yine de Daphne’den başkası değildi bu ateşin kıvılcımlarını yaratan. Ve dudakları yeniden birleşti sonra, gözlerini açmaktan çekindiği o birkaç saniye içinde zehir gibi çalışan beyni sanki kesin bir komut gelmiş gibi yeniden durdu, kendini geri çektikten sonra bunu yapmaya devam etmek için yeniden yakınlaşmıştı Daphne, bu da durumdan en azından ‘kendini kaçırmayacak kadar’ hoşnut olduğunun bir göstergesiydi galiba.

Saniyeler birbiri ardına ilerlerken, soğuk havayı hiçe sayarcasına, alabildiğine sıcaktı içi. Aradan birkaç dakika geçti, hiç gerçekleşmemesini dilediği o an geldi sonunda, ayrılmıştı dudakları birbirinden. Ama hala kızın nefesini hissedebilecek kadar yakındılar, gözlerini açtığında yine o bir çift mavi gözle karşılaştı, direk kendisine bakıyorlardı. Hiçbir şey diyemedi, demesi de gerekmiyordu zaten, ne onun ne de Daphne’nin. Şimdi yapabileceği tek şey Daphne’nin gerçekten ayılmış bir vaziyette olduğu, sarhoş olmadığı ve sonraki gün kalktığında bunlar hiç yaşanmamış gibi kalkmamasını dilemekti içinden…