Hogwarts da Kaos "Hufflepuff binasında kargaşa başladı"

V. Sınıf

Mekan & zaman ~ Gece yarısı Hufflepuff ortak salonunun kapısının önü

Konu~ Okulda duyulan çığlıkla öğrenciler yataklarından fırlamış, korkusuyla sağa sola koşmaya başlamıştır. Akıllarındaki karmaşa, minik yüreklerinde korkuyu harekete geçirmiştir. Sebebsiz ağlayanlar, kahkahadan kriz geçirenler ve düşlerindeki kabusların hayat bulduğunu düşünen bir sürü zavallı öğrenci. Portreler çıldırmış ve ne sözleri ne de tavırları anlaşılır durumda.
Oyuncular~ Tüm Hufflepuff ve Slytherin öğrencileri ve Bina Sorumlusu Profesör

Gezgin

Gecenin karanlığı bugün saklıyordu kendini. Teslim etmişti kendini siyahın derinliklerine. Bugün her zamankinden tuhaf bir geceydi. Rüzgarın sesi pencerelere daha şiddetli vuruyordu bugün. Hızlıca doğruldu yatağından, nereye gideceğini bilmiyordu ama bu seste uyuyamazdı. Arkadaşlarına yöneltti gözlerini. Hepsi uyuyor gibi görünüyor,nefeslerinin sesleri geliyordu. Pencereye vuran rüzgarın sesi Alexis’i uykusundan etmesine yetmişti. Böyle şekilde uykuya dalmak onun için daha beter olurdu. Zaten başından beri rahat uyuyamıyordu. Sağa-sola yaptığı dönüşler bunaltmıştı. İçindeki rahatsız edici his bunun yanında hediye gibiydi. Ortak Salon’a gidip belki rahatlayabilirdi. En fazla orada uykusuz kalıp bir koltukta sızardı.

Sessiz ve ürkek adımlarla ulaştı Ortak Salon’a. Burada da gürültü vardı ama geri dönmeyecekti. Koltuğa yumulup gözlerini dinlendirmeye başladı. Sürekli bir ses duyuyordu ve sanki birisinin çığlığına benziyordu. Saçmaladığını düşünüp tekrar uykuya dalmaya çalıştı. Gözlerini kapatıp derin bir nefes almaya çalıştı. Ama içindeki his bunu ondan alıkoydu.

Gözlerini birden karanlığa çevirdi. Böyle bir şey olamazdı. Sezgileri bunu söyüyordu ama kabul etmeyecekti. Ama hisleri ısrar ediyordu. Göz kapaklarını indirdi yeniden, sesleri duymamaya çalıştı. Dışarıdan gelen tiz dolu bir çığlıkla yere attı kendini. Bu ses kesinlikle dışarıdan gelmişti. Neler oluyordu bilmiyordu. Paniğe kapılmış, yerde oturuyordu öyle. Seslerin geldiği yöne doğru hareket etti.

Çığlıkların kesilmemesi onu dehşete düşürdü. Yatakhaneye gidip bağırmak istedi ama bunu yapamazdı. Asasıyla “Lumos” deyip yatakhaneye doğru yol aldı. Güçlü bir sesle; “Kızlar uyanmanız lazım. Dışarıdan çığlık dolu sesler geliyor ve bu iyiye işaret değil.” Bir kaç kişi uyanmıştı,gerisi uykusuna devam ediyordu. Asasını Bella’nın yatağına doğru hafifçe tuttu. Kız kıpırdamaya başlamıştı; “Bella dışarıdaki sesleri sende duydun mu? Hep beraber olmalıyız. Yüce Merlin! Caprice’in nerede olduğunu bilen var mı?” Soruları ardı ardına sıralamış,sesinin ne tonda çıktığını bile bilmiyordu. Panik onu esir almış hiç bir şey yaptıramıyordu. Önsezileri artık kötü günlerin geleceğini söylüyordu. Bu arada en önemli şey; zaman ve birlikti.

Küçükler ise ne yapacağını şaşırmış bu kargaşa içinde ağlamaya başlamıştı. Korkuları yüzüne yansırken Alexis onları gidip teselli etmeye çalıştı bu arada. Birinci ve ikinci sınıfların aynı yerde durmalarını ve büyükleri beklemeleri gerektiğini söyledi. Eli mahkum küçükler titreyerek onları beklemeye başladı. Sadece titreyen onlar değildi tabii.

Belki de savaşın zamanı gelmişti. Bunun olmamasını umuyordu. Ama hisleri doğruluyordu bunu. Gecenin karanlığı bunun için miydi? Savaşa bir sahne hazırlamıştı belki. Geceler;ihanetin çoğaldığı zamandı. Kim gecelere dost olmuştu ki..Ancak ölüm yiyenler. Şimdi ise aydınlığın üstün gelmesi lazımdı işte.

VI. Sınıf

Her zamanki gibi gecenin karanlığı geceyi bir çuval gibi esir almak yerine rahat bırakmıştı. Rüzgârın uğultusu kimine göre ninni kimine göre rahatsız ediciydi. Günün yorgunluğu ve derslerin karşı konulmaz stresi herkes den çok onu yormuştu. Yatağın karşı konulmaz bir cazibesi varmış gibi hemen yafasını binlerce soru işaretiyle beyaz yastığa koymuştu. Gece soğuk olabilme ihtimalini yok sayarak örtünmeye bile çalışmamıştı. Göz kapakları, başını yastığa koyduğu anda yavaş yavaş indi ve kapandı. Gününü gözden geçirdi. Tüm dersleri ve dersler de konuları. Daha sonra beyni bilinçsizlikle baş başa kaldı. Uyku öyle tatlıydı ki bir ömür boyunca hiç uyanmak istemeyeceğiniz gibi. Hiçbir şeyi düşünmeden, bilinç altının size verdiği hayallere dalıp gitmek çok hoştu. Uykunun içinde belki de rüyanın tam ortasında kulaklara çalınan tiz sesli çığlık belki birilerini uyandırmıştı ama o, rüyasını yarıda kesip uyanmak ve günlük sorunlarla baş başa kalmak yerine tatlı uykusuna devam etti. Sanki hiçbir şey duymamış gibi. Gözlerini bile açmak istemedi ve tekrar uykusunu bekledi. Bu hiç de zor olmamıştı. Birkaç dakika içinde derin ve bilinçsiz uykusuna devam etti. Kimin yardıma ihtiyacı olduğunu düşünmeden! Gelen ikinci tiz çığlığı hiç duymamıştı. Sanki uyanır gibi bir sağa bir de sola döndü ama gözlerini açmadı ve uyandığına dair hiçbir belirti göstermedi.

Çığlığı duymamıştı ama duysaydı da umurunda olmazdı. Daha düne kadar bir çığlık duysa olduğu yerden fırlar ve çığlığa doğru giderdi. Çığlığı atanın kim olduğunu düşünmeden. Onu sevip sevmediğine aldırış etmeden yardıma koşardı ama dün olsaydı böyle yapardı. Bu günlerde hiçbir şey umurunda değilmiş hatta çoğu zaman hissizmiş gibi kalabiliyordu. Kulağına gelen bir büyü uykusundan aldı onu. Kimdi bu kişi? Bu saatte zoru neydi? Önemsizmiş gibi uykusuna devam etmek istiyordu ama bu kişinin sesini duyduğunda hafifçe bir gözünü araladı. Görüntü bulanık olsa da her zaman için bu mavi gözleri hatırlardı… Alexis! Ne dediğini tam anlayamayacak kadar kendinde değildi ama birden yanında birinin olduğunu fark etti. Hiçbir tepki vermedi ta ki isminin içinde bulunduğu cümleyi beyni yorumlayana kadar. Hemen yatağa oturdu ve gözlerini ovuşturdu. Daha sonra kısık sesle cevap verdi. “Caprice’i görmedim de neler oluyor Alexis? O çığlık da neyin nesiydi?” Küçüklerin yaş dolu gözleri kendine gelmesini sağlamıştı.

Titreyen minik öğrenciler neyin olduğundan habersizlerdi. Bu durum içini yaksa da onları yatıştırmak için hiçbir şey yoktu. “Çocuklar hadi ama kendinize gelin. Siz nasıl bir Hufflepuff öğrencisisiniz? Kendinize gelin ama! Her şey yakında düzelecektir.” Bazı çocukların hıçkırıkları kesilse de gözlerden akan yaşlar ve titremeler bir nebze olsun bitmemişti. Bir savaşın yakınlaştığını onlar da hissediyor muydu?

V. Sınıf

Kolunun altına sıkıştırdığı kitabı sıkı sıkı tuttu. “Neler oluyor burada?” Ayakları hızlandıkça merdivenin başında birbirine girmesi an meselesiydi. Aklında kopan fırtınaya bir anlam veremedi. Merdivenin ilk basamağında yere çöktü “ hayır… baba, gitme, anne, neden? Hayır nefret ediyorum hepinizden” elindeki kitabı yere vurmaya başladı tüm gücüyle vuruyordu. “Senden de , senden de, senden de…” kurmalı saat gibiydi, aniden durdu. Ayağa kalktı merdivenlerden aşağıya yavaşça indi. Yüzünden akan yaşların anlamı yoktu. Sadece ağlıyordu. Gerisingeriye döndü ve yerde parçalanamaya yüz tutmuş kitabı elleri arasına aldı. Hiçbir şey olmamış gibi yürümeye devam etti. Korkuyordu, içindeki huzursuzluğu anlatacak kelime var mıydı? Ayakları birden hızlandı koşmaya başladı.

Bir adım iki adım. Herkes koridorlardaydı. Peki, profesörler neredeydi? Binada kendine çarpan öğrencileri itti, kimilerine küfür etti, bazılarına sarıldı ve ağladı. Yaptıklarının anlamı yoktu, tek istediği güvenli bir omuz, sıcacık bir dost idi. Ortak salonun kapısını hızlıca açtı. Adımları kanat takmış uçuyordu sanki. Ortak salondan yatakhaneye adeta uçtu. Kapıya bir tekme savurarak açtı. “Alex, Paula nerede, Lizz, dışarıda bir şey var, lanet olasıca kurabiyeler aşkına, dışarıda millet birbirini yiyiyor” diyerek Bella’ya sarıldı. Ağlıyordu, ama nedeni korku muydu? Peki neden korkuyordu?

“Çıkalım buradan, lütfen...” diyerek Alex’in kolundan tutup var gücüyle sürüklemeye başladı. Kitap hâla elindeydi. Bir kalkan gibi göğsüne yapıştırmıştı. Ortak salondan geçerken çığlıklar kulak tırmalıyor, bir şeyler bedeni ruhundan ayırmaya çalışıyordu. Salonun kapısını var gücüyle itti ve açtı. Karşısındaki manzra korkunçtu; çığlıklar ağlayanlar yerde tepinenler… “ işte bu, neler oluyor Alex?”

VI. Sınıf

Boş gözlerle küçüklere bakıyordu. Caprice’in nerede olduğunu bilmiyordu. Bu saatte nerede olabilirdi ki? Değişen ruh halini oda anlamıyordu. Bazen patlamaya hazır bir bomba ama bazen sevgi ve saygı yuvası. Karışık duyguların içinde pimi çekilmiş bomba gizli de olsa hala içinde ki iyilik yerini koruyordu. Kalbi param parça gibiydi. İçinde korku, nefret ve iyilik duruyordu. Birbirine karışmış adeta iç içe geçmiş duygulara anlam veremiyor ve anlam vermek de istemiyordu. Gözleri gözlerinden yaş akan sarışın bir kıza kaydı. Ağlaması içini yaksa da tüm ciddiyetini koruyordu. Kapıyı bir tekmeyle açan Caprice’e gözleri kaydığında ne olduğunu anlayamadı. Onu hiç bu ruh halinde görmemişti. Yanımıza gelirken söylediği cümleler beyninde sarsılıyordu. Caprice’in sarılışıyla yine ruh hali değişmişti. Şimdi daha sevecendi. Gözlerini kapattı ve Caprice’in ayrılmasını bekledi. Herkes garip bir şekilde korkuyor ve şoka giriyordu. Caprice dışarıda ki olaylardan bahsederken beyni çok dışarıdaydı. Alex’in kolundan tutup koridora götürmesini seyrederken gerçeğe döndü. Hemen yatağından atladı ve onları takip etti. Koridor çok… Çok karışmıştı.

Ağlayan çocuklar ve koşuşturan gençler vardı ama profesörler neredeydi? Bir çığlık ve bu koşuşturma onları uyandırmamış mıydı? Peki, uyandırdıysa neden kimse duruma el koymuyordu. Koridora şok geçirmiş gözlerle bakıyordu. Kendini kontrol edemeyecek şekildeydi. Korkuyordu ve bunu belli etmemek için savaş veriyordu. “Aman tanrım!” Koridorda koşuşturan öğrencilerden gözünü ayırdı ve yatakhanede ki küçüklerin yanına gitti. Ağlayan sarışın mavi gözlü kıza sarıldı ve saçlarını okşadı. Dışarıda kileri susturmak gerekiyordu çünkü koridorun gürültüsü yatakhaneye geliyordu ve burada ki minikleri korkutuyordu. Hemen Alex’e döndü. Ne yapacaklarına karar verilmesi gerekiyordu. Tiz bir sesle konuşabildi. “Burada çok küçük var! Ne yapacağız Alex? Koridoru biri susturmalı ama burayı yalnız mı bırakacağız?” Neler olduğuna bir anlam vermeyen Alex’in yüzü donuktu. Kimin ne yapılması gerektiğine karar verecekti? “O çığlık neyin nesiydi?”

Gezgin

Sessizliğin bir anda bozulup yerini karmaşaya bırakması uzun sürmemişti. Gecenin verdiği karanlık mıydı yoksa bu derinlerdeyatan korku mu? Kim her ne kadar cesurum dese de korktuğu noktalar vardı. Karanlığın saf ve bir o kadar da güçlü olması aydınlık yanlıları için dehşete düşürmeye yeterdi. Kim bilir başka binalarda neler dönüyordu. Bu duruma en çok sevinen ise sinsin yılanlar olmalıydı. O binaya adıyla hitap etmek istemezdi çoğunlukla. Ama şimdi onların karşısında olacak ve ablasına karşı savaşacaktı belkide. Bunun hayali bile kanını donduruyordu adeta.

Çığlıkların ardı ardına geldiği bu lanetli gece Caprice'in sesiyle o ana döndü. “Alex, Paula nerede, Lizz, dışarıda bir şey var, lanet olasıca kurabiyeler aşkına, dışarıda millet birbirini yiyiyor” Caprice söylenmeye devam ediyordu. Gözlerindeki endişe bu karanlıkta bile açıkça görülüyordu en azından hissediliyordu. Korkunun doruğa ulaştığı dakikalarda küçükleri zaptetmek kadar kötü ve acı bir iş yoktu. O kadar üzülüyordu ki onlar için. Eğitim hayatlarının ilk yıllarında savaşla karşı karşıya kalmışlardı şu an. Biraz zaman geçebilirdi ama büyücülerin kendi kaderleri nasıl yazılmışsa öyle devam etmez miydi? Mavi gözleri donuk bir şekilde bakmaya başlamıştı bu sefer.

Caprice onu dışarı iterek kapıyı açmıştı. Manzaranın korkunçluğu kelimelere sığdırılamazdı. Bella'nın sorusuyla kafasını meşgul eden düşüncelerden az buçuk ayrıldı;“Burada çok küçük var! Ne yapacağız Alex? Koridoru biri susturmalı ama burayı yalnız mı bırakacağız?” Koridordaki tiz çığlıklar duvarlara işliyordu. Kimisi kulağını kapatmış yere diz çökmüş,ağlıyordu. Soğukkanlı olmaya çalışsa da mavi gözleri dehşete çoktan uğramıştı bile. Hala aklı ablasındaydı, onu öldürme hissi doğmuştu birden içinde. Asasıyla lanetler uygulayıp ona acı çektirebilirdi. Kendiyle baş başa kaldığını zannetti bir an; "Hayır Alexis. Karanlığın seni ele geçirmesine izin verme" diyordu kendine sürekli.. Bella yanıtını alamamış olduğundan tekrar dormuştu;“O çığlık neyin nesiydi?” Alexis artık cevabını verdi; "Hiç bir şey bilmiyorum. Sadece küçüklerle biri burada kalmalı. Onların bu savaşı görmelerine izin veremem daha çok küçükler. O çığlık ise dışarıdan geldi tek bildiğim bu. Ortak Salon'da kendimden geçmişim ve o anda duyduğumda kendimi yere attım bende. Dirseğim sürtünmüş durumda ve acıyor. Birimiz burada kalmalı, Bella sen Lizz ile gidip profesörü bulabilir misin? Ben de Caprice ile küçükleri sakinleştireyim o ana kadar. " İstem dışı söylenen bu cümleler aslında Alexis'in içindekilerinden çok daha farklıydı. Ablasına karşı bir savaş ilan etmek istiyordu artık. En azından acı çekmesini. Alexis bu duruma şaşırmıştı aslında. Karanlık onun içinde bir yerde miydi hala?

VI. Sınıf

Yatakhanede ki sessizlik bir çığ gibi büyüyordu sanki. Kimsenin olaylar karşısında yorum yapamıyordu. Ne olduğunu bilmeden sadece susuyordu. Çığlığı kim attıysa şu an başı beladaydı ya da çok tan ölüm huzuruna erişmişti. Çığlığın sahibi kim olursa olsun, bir ölüm yiyen ya da Zümrüdüanka yoldaşlığı üyesi olabilir başı derde girmişti ve buda üzülmeye yetmişti. Kollarında ki sevimli birinci sınıf öğrencisini seviyor ve onu yüreklendirmek için gülümsemeye uğraşıyordu. Çabası sonuç vere biliyordu bazen. Küçük kız gülüşüne karşılık gözleri parlıyor ve bir savaş olmayacağına inanmaya uğraşıyordu. Ama savaş er ya da geç olacaktı ve bu geri dönülmezdi. Akılların karışıklığı alıp başını gitmişti. Beyinlerin içinde ki düşünme bölümü sanki bir çorba gibi karıştırılmıştı. Belki de bu sadece Bella’ya oluyordu. Sevdiği herkese zarar verecek gibi ya da nefret ettiği birinin yanına sığınacakmış gibi geliyordu. Kollarının arasında ki kız da ne olduğu hakkında bir fikir elde edememişti muhtemelen. Sonunda Alex’in açıklaması iyi gelmişti. En azından yapılacak bir iş vardı. ; "Hiç bir şey bilmiyorum. Sadece küçüklerle biri burada kalmalı. Onların bu savaşı görmelerine izin veremem daha çok küçükler. O çığlık ise dışarıdan geldi tek bildiğim bu. Ortak Salon'da kendimden geçmişim ve o anda duyduğumda kendimi yere attım bende. Dirseğim sürtünmüş durumda ve acıyor. Birimiz burada kalmalı, Bella sen Lizz ile gidip profesörü bulabilir misin? Ben de Caprice ile küçükleri sakinleştireyim o ana kadar.” Bu sözlerin üzerine fazla düşünmedi. Kollarında ki kızın yanağından öptü ve kollarından sıyrıldı. Alex’in yanına doğru yavaş adımlarla yürüdü.

Alex’in yanına geldiğinde elini onun omzuna koydu ve sözlerini dışarıya bıraktı. “Alex, emin misin? Sizi bırakmak istemiyorum… bir şey olacağından korkuyorum. Evet! Korkuyorum sanki her an yanlış şeyler yapacakmışım gibi geliyor. Tamam. Pekâla ben ve Lizz profesörü bulabiliriz ama Lizz nerede?” Elini Alex’in omzundan çekti ve en yakın duvara başını yasladı. Her şey çok garip ve inanılmazdı. Küçük çocukların daha ilk senelerinde bir savaşa tanık olmaları nasıl bir adaletti? Küçücük beyinleri bir dehşetle dolmak zorunda mıydı? Hayır! Bunların hiçbirini kimse hak etmiyordu. Sinsi öğrencilerin olduğu o iğrenç bina büyük ihtimalle parti veriyor olmalıydı! Tam anlamıyla karanlık olmayan gece aralanmaya başlamıştı. Gün doğuşuna ne çabuk gelmiştik? Hayır… Güneş doğuyor olamazdı çünkü daha saat geceyi işaret ediyordu. Karanlığın aydınlanması garipti. Hemen arkadaşlarına döndü ve ; “Alex! Neler oluyor bu aydınlanma da neyin nesi! Allah aşkına lütfen neler oluyor! Tanrım hadi ama bunlar hiç de hayra alamet değil! Lizz nerede? Delirmek üzereyim!” Duvardan hızla kalktı ve cama yöneldi. Perdeyi araladığında tek gördüğü gökyüzünde ki garip ışık parçasıydı. Bu ne olabilirdi? Ama söylemeye kalmadan ışık yok oldu. Tek kelimeyle kıyamete dönüşmüştü ortalık.

VII. Sınıf

O çığlıklarda neyin nesiydi. Yatağından fırlayarak hemen ortak salona indi. Hiç kimse yoktu ortalıkta ama çığlıklar nereden geliyorsa yükseliyordu. Etrafına bakınıyordu. Ortak salonu aramaya her deliğine bakmaya başladı. Telaş içindeydi. Arkasına baktığın da Caprice'nin yatakhaneye doğru hızla çıktığını görünce hemen ona doğru seslendi ama ne yazık ki o çığlıklarla dolu yerde sesini bile duymamıştı. Hemen ortak salondan çıkarak hızla yatakhaneye doğru koşmaya başladı. İçeri de çığlıklar yükseliyordu. Kimileri ağlıyor kimileri de etrafta telaşlı bir şekilde koşturuyordu.Yatakhane ye gelmeden Caprice telaşlı bir şekilde Alex'i sürükleyi dışarıya çıkarmaya çalışıyordu. O telaşla kimse kimseyi gözü görmüyordu. Hemen onların yanına gitti ve neler olup bittiğini anlamaya çalıştı. Sonradan yatakhaneye gittiğinde bazı küçükler ağlıyor bazıları da arkadaşlarına sarılıp çareyi sessizce beklemekten başka hiç bir şey yapmıyorlar. Korkuları gözlerinden okunuyordu hepsinin de. Eleanora başkandı ama hiç bir şey yapamıyordu. Bu durum onu çok üzüyordu ve mesleğinden bile soğutuyordu. Küçük çocuklara bakarken içi parçalanıyordu. Hemen telaşlı bir şekilde kızlara doğru yaklaştı. İçeri de sadece Bella vardı ve o da '' Lizz nerede? '' diye bağırıp duruyordu. Hemen yanına gitti ve olan biteni anlamaya çalıştı. '' Hey buradayım! Neler oluyor burada bu çığlıklar, bu gürültü de neyin nesi böyle? '' dedi. Ona bakan gözler de hiç bir şey bilmiyordu. Hepsi de telaşlı bir şekilde bakıyordu. Ama burada bir eksiklik vardı. Profesörler yoktu. Hem de hiç bir profesör. Hepsi de bir deliğe düşmüş olamazdı ya. İçeri de dururken birden göz yaşlarını tutamayarak ağlamaya başladı. Nedenini bilimyordu ama birden ağlamaya başladı. Bir iki dakika sonra aniden kahkaha attığın da herkes ona şaşkın gözlerle bakıyordu. Daha deminden ağlıyordu şimdi de kahkaha atıyor gibisinden cümleler duyuyordu. Bunun neden olduğunu bilmiyordu kafası karma karışıktı. Nedenini bilmiyordu. Bir süre sonra küçük çocukların yanına gitti ve tekinin yanına oturarak kolunun altına aldı. Saçını hafifçe okşuyarak onu teselli etmeye ve hiç bir şeyin olmadığına inandırmaya çalışıyordu. Bir an için bu söylediklerinden kendisi de inanmamıştı ama. Küçük kız korkudan titriyordu adeta. Onu sıkıca sardı ve kızlara baktı. Dışarı da neler olduğunu hiç kimse bilmiyordu. Bella'ya baktığın da yanına geldi ve bir şeyler yapmaya çalıştı. Eleanora'ya profesörleri bulmaya gideceklerini söyledikten sonra Eleanora küçük kızın başından öptü ve onu sakınca arkadaşlarının yanına koyarak Bella'nın yanına gitti. '' Tamam. Hadi vakit kaybetmeden hemen işe koyulalım. '' dedikten sonra hemen Bella'nın kolundan tuttu ve yatakhaneden çıkarak Caprice ve Alexis'in olduğu koridora çıktılar. Koridor tam anlamıyla ana baba günüydü. Herkes koşuşturuyor ve çığlıklar atıyordu. Cehenneme çevrilmişti adeta bütün okul. Alexis'e telaşla döndü. '' Alex biz Bella ile profesörleri aramaya gidiyoruz. Fakat bir sorun var küçük çocukların yanında kim kalacak? '' Telaşla kızlara bakıyordu fazla bekleyecek zamanı kalmamıştı.

Hogwarts da Kaos "Hufflepuff binasında kargaşa başladı"

Hogwarts da Kaos "Hufflepuff binasında kargaşa başladı"

Similar topics

Similar topics