Değişim başladı bile...

V. Sınıf

Mekan & Zaman ; Balodan önceki gece,
Konu ; Caprice kendini kaybetmeden, görünüşünü kabullenebilecek mi?
Oyuncular ; Caprice'yi gören her kişi katılabilir.

Not: Kısa ve öz RP ler yapılacak olup, mümkünse 10-20 satırı geçmeyiniz.

Ağlıyordu, hayır gülüyordu. İşin geçeği ne yaptığını bilmiyordu. Üstünde Rose’dan aldığı ödünç yeşil hırkası dışında ona ait hiçbir şey yoktu. Hayır, onun değildi ki, aklı gene mi ona oyunlar etmeye başlamıştı. Adımlarını hızlandırdı. Kendi katına geldiğinde üstüne bir baktı; o üzerindeki mini etek Paula’nındı, ayakkabılar ise Aislin’den bin bir rica ile almıştı. Olamaz elindeki mendil dışında bomboştu. Bu yüz, bu mimikler onun değildi? Sesi bir ona ait değildi.

İşte kabus başlıyordu. Az ötede ortak salonun kapısında kızlar sohbet ediyor gülüşüyorlardı. Derinden bir iç çekti, gözyaşlarını silerek arkadaşlarına yanaştı. Hala onu fark etmemelerine şaşırmalı mıydı? Cebinden mendili çıkardı onlara doğru salladı.

“Selam millet ben geldim.” ve göz pınarları emre itaatsizlik göstererek yanaklardan süzülmeye başladı.

VII. Sınıf

Hogwarts’takiler günlük işleriyle uğraşırken, Tristan yeni bir eğlence için çalışmalarına aralıksız sürdürüyordu. Her zaman bir muzurluk peşinde koşup, öğrencileri ve Profesörleri çileden çıkartmasıyla biliniyordu. Okul artık onun nasıl bir varlık olduğunu da öğrenmişti. Bu nedenle kimse ona karışmıyordu, sadece yakın arkadaşları onunla uğraşıyorlardı ve bundan hiç rahatsız olmuyorlardı. Tristan, hazırlayacağı oyun için Hogwarts’ın birinci katına doğru ilerlemeye başlamıştı. Henüz bu oyunu kime oyanacağına karar vermemişti. Şimdilik hazırda bekleyen bir eğlence olmalıydı.

Birinci kata geldiğinde hemen çalışmalara koyuldu. Yere bir ip çekerek takılıp düşmelerini sağlayacaktı. Fakat o anda bir ağlama sesi duydu ve bağladığı ipi çözerek bir yere fırlattı. Kulaklarını gelen hıçkırık seslerine doğru dikkatle dinledi. Yavaş bir şekilde adımlarını atmaya başladı. Ses giderek yükselmeye başlıyordu. Yerde oturan ve hıçkırıklara boğulan bir kız duruyordu. Daha önce onu görmüş müydü? O kızın kim olduğunu düşüncesiyle boğuşurken birden kızın elinde duran mendili gördü. Bu mendil Caprice aitti. Neler olduğunu anlamamıştı.

“Caprice… Caprice, neler oluyor, iyi misin?”

VII. Sınıf

Derslerin bitiminden beri Tristan'ı takip eden genç cadı, ne yapmaya çalıştığını düşünüp duruyordu. Etrafa kurnazca gülümseyip büyük bir plan yapıyormuşçasına ilerleyen sevgilisinin bu tavırlarına bir anlam veremiyordu. Yanında ayrılmaz ikilisi Lazernia ile beraber merdivenlerden dikkatlice inmeye başladıklarında Lazern artık yorulmuştu. Sesi bitkin bir halde çıkıyordu ve birinci kata geldiklerini gördüğünde yüzünde kurtuluş umudu vardı. Sevinçli bir ses tonu takınarak " Artık yatakhaneye gidebilirim sanırım canım? " dedi. Olivia ne diyeceğini bilemiyordu. Arkadaşını daha fazla tutmamalıydı ama gözleri yalnızca Tristan'ı takip ediyordu. Hufflepuff binasının ortak salonunun önünde durmuştu. Ne yapmaya çalıştığını düşünüp dururken arkadaşı Lazern, hızlıca yatakhaneye gitmişti. Artık tekti, gitmeli miydi? Yoksa kalıp bu ilk defa gördüğü simanın kim olduğunu mu sormalıydı? Derin bir nefes alarak hızlıca Tristan'ın yanına ilerledi. Yaklaşırken kafasında o kızın onun gözünde sadece arkadaş olmasını umudediyordu. Ve yanlarındaydı, Tristan'ın sırtı dönük duruyordu, yavaşça koluna girdi ve üzgün ile meraklı ses tonu arası karışık bir şekilde " Bu saatte burada ne işin var senin? Bu arkadaşı tanıyor muyuz? " dedi. Kafasındaki soru işaretleri bitmek bilmiyordu, Tristan'a olan güveni sonsuzdu ama bu kızı biraz sonra parçalayabilirdi. Derin nefesler alıp verişinden kıskandığı ortadaydı...

V. Sınıf

Yokluktaki varlığına alışamayan cadı, olduğu yere yığıldı. Ayakları onu taşımıyordu, dizleri üzerinde öylece kaldı. Birkaç dakika gözyaşları dostları arasında silindi, ama o ağlamaya devam etti.

“Tamam sustum, benim diyorum size ben işte Caprice” ona inanamayan ve acılan gözlere bakmaya dayanamıyordu. Gözlerini yere indirdi, işlemeli mendili elinde sıkı sıkı tutuyordu. Tristan’ın sesini duyduğunda bir öksürük nöbetine tutuldu.

“Hapşu” kafasını kaldırdı ve dostuna baktı. “Bak, bakın işte o beni tanıdı. Tristan benim” yüzündeki acıyı gördüğünde dudağındaki hüzün yerini öfkeye bıraktı. Yeni kumral saçlarını geriye atarak Tristan’ı delici bakışıyla esir etti.

“Attırma tepemi Tris, benim dedim işte, o bakışını hemen çek üzerimden.” Elini uzatan arkadaşından destek akarak ayağa kalktı. “Yoksa artık güzel kokmuyor muyum?" Tristan’nın burnunun dibine kadar gelmişti. “ He, artık şaka yok mu? Yoksa zindanlardaki zibidi Tris’i buralara bir yere mi sakladın?”

Beklediği cevabı alamadı. Oliva gelmiş sevgilisini olabilecek bir karşı saldırıya karşı kıskanç bir sevgili edasıyla korumaya almıştı. Caprice artık gülüyordu. “Heh bir Olivia eksikti. Olivia benim Caprice” Tristan'a bir çimcik attı. "Tris, Caprice desene! Bak kan çıkacak."

VII. Sınıf

Tristan gözlerini yerde yatan kıza dikmişti. Caprice’de bir değişiklik vardı. Dış görünüşü değişmişti sanki, saçları kumral olmuştu. Dikkatlice onu izlemeyi sürdürüyordu. Yanındaki kişiler onun Caprice olduğuna inanmıyorlardı. Tristan onu kokusundan tanımıştı. Hala aynı hoş kokuyu etrafına bırakıyordu. Diğerleri bu kokuyu alamadıkları için onun Caprice olduğunu fark edemiyorlardı. Peki ne olmuştu da Caprice değişmişti?

“Attırma tepemi Tris, benim dedim işte, o bakışını hemen çek üzerimden… Yoksa artık güzel kokmuyor muyum? He, artık şaka yok mu? Yoksa zindanlardaki zibidi Tris’i buralara bir yere mi sakladın?”

Neler diyordu böyle? Sinir krizi mi geçiriyordu? Neden bu davranışları sergiliyordu, neden? Anlam çıkaramadığı bu davranışlara şimdi de Caprice’nın bedeninden cezp edici koku yayılıyordu. Tristan’ın burnunun dibine gelmişti. Tristan yeni avlandığı için boğazında henüz bir yakıcı bir alev oluşmamıştı; ama her ihtimale karşı tedbirli davranmalıydı. Bir adım geri çekilerek ondan uzağa gitti. Bu davranışların bir sebebi olmalıydı?

“Heh bir Olivia eksikti. Olivia benim Caprice... Tris, Caprice desene! Bak kan çıkacak."

Caprice’nın çimdiğe karşılık vermeyen Tristan, olduğu yerde ikisine bakıyordu. Aklına hemen bir haylazlık gelmişti. Ama bunu yapması uygun olabilir miydi? Aklı karışmış bir şekilde bir aşkına, bir Caprice’ya bakıyordu. İkisi de Tristan’dan cevap bekliyordu.

“Olivia, senin ne işin var burada, ne yapıyorsun?... Hey sen beni neden çimdikledin?

VII. Sınıf

Cadı yanlarına yaklaştığında kızda gülümseme belirmişti. Ona, onu çok iyi tanıyormuşcasına bakarken Olivia hala şaşkın bakışlarını kızın üzerinde gezdiriyordu. Sevgilisi ne yapıyordu burada? Çok sürmeden kızın dudakları kıpırdamaya başlamış ve bir kaç cümle serbest kalmıştı.

“Heh bir Olivia eksikti. Olivia benim Caprice..."

Caprice'in ismini duyunca yüzünde büyük bir değişiklik olmuştu cadının. Tüm görüntüsü değişmiş olmalıydı, nasıl olmuştu bu? Kendini bir rüyada ya da kabusta sanıyordu o anda. Hız kesmeden konumasına devam eden cadıyı dinledi büyük bir dikkatle. O gerçekten Caprice miydi?

"Tris, Caprice desene! Bak kan çıkacak."

İşte bunu ancak Caprice söyleyebilirdi. Gözünde donmuş yaşlarla beraber enerjik olabilen kişi ancak o olurdu. Olivia ona ne olduğunu düşünüyordu? Onu, Caprice'in mutlu olup olmadığı ilgilendirirdi. Ama hiçte mutlu gibi durmuyordu. Arkadaşını böyle görmek onuda üzmüştü. Tristan'ın gözleri ise iki cadının arasında mekik dokuyordu. Birden beliren o muzur gülümseme o anda kaybolmuştu. Bir espiri yapacaktı büyük bir ihtimalle ama bu tarz oyunlar için hiçte uygun bir zaman değildi.

“Olivia, senin ne işin var burada, ne yapıyorsun?... Hey sen beni neden çimcikledin?"

Olivia, sorusunu ona yönlendirmesinin verdiği kızgınlıkla beraber sevgilisine baktı.

"Aynı soruyu sana sormuştum az önce sanırsam. Bu saatte burada ne işiniz var acabağa bay Ivanext? ... Ayrıca Caprice sana ne oldu tatlım?"

Konuşması sevgi dolu başlamış ve sevgi dolu birmişti. Arkadaşlarına olan güveni, cadının Caprice çıkması sayesinde bir kat daha artmıştı. Bir yandan da Caprice'in çimdik attığı yeri tutarak acıyıp acımadığını soran üzgün gözlerle sevgilisine bakıyordu.

Gezgin

Koridorda tek başına yürürken yüzünden gülümsemesi hiç eksik olmuyordu. Derste olan komik kazaları aklına getirdikçe yüksek sesle kahkaha atmak istiyordu. Ortak Salon'a gidip arkadaşlarına anlatmak için sabırsızlanıyordu. Bir sürü sakarlıkla dolu bir ders komik geçmişti ve arkadaşlarının bunu kaçırmış olmasına üzülmüştü.

Salonun yakınlarına geldiğinde Olivia,Tristan ve bir yabancı kız gördü. Şaşırmıştı bu kızda kimdi? Belki de yeni gelen biriydi. Ayrıca Olivia ve Tristan ne yapıyordu burada? Bir işler mi çeviriyorlardı. Daha fazla durmanın anlamı yoktu. Onların yanına gidip sordu;
"Olivia,Tristan...Ne yapıyorsunuz burada?" Ayrıca kızı işaret edip tekrar sordu onların cevabını beklemeden;
"Bu kız kim?"

V. Sınıf

“Manyağım da ondan” öflenmişti. “Kendi gel diye Tris. Beni hissedebilen tek kişi sen sin” şimdi gözlerinde umutsuzluk hakimdi. “Olivia sen beni bilirsin değil mi?” elideki mendili şiddetle salladı. “Hapşu! Hepsi şu salak grip yüzünden” Dönüp Olivia’nın boynuna sarıldı. Ağlamayacaktı. Görünüşünün değişikliği ruhu da etkilemiş olamazdı. Aklına haylazlıkla şaka yapabileceği kişilerin adları tek tek düştü. Paula ve Lizz hatta Rose, onu kucaklamadan önce azıcık kıkırdayabilerdi?

Kendini Olivia’nın kollarından kurtararak kıza uzaktan şöyle bir baktı. Bir gözüyle de Tristan’a bakıyordu. “Tris, aklımdakini okuyormuşsun gibi duruyorsun.” Yüzünde muzip bir tebessüm belirdi. İçinden ne cinlikler geçiyordu, bunu kim bilebilirdi ki! Tristan’a göz kırptı. Arkadan gelen dostunun sesi kulaklarında çınlayınça kendini yere attı. Oyun zamanıydı. Tebessümle renklenen yüz şimdi, demirden bir maske gibiydi. İçindeki muzip cadı ipleri ele almıştı. İşlemeli mendini aceleyle cebine tıktı. Tanınmamalıydı, bir müddet için. Gözlerini tepesinde dikilen kıza dikti. “Ben var yeni gelmek, nası derler sizin dilinizde? Hımm... yeni gelmek aramak ben kardeş. Dediler bana, sen var gitmek bura.” Eliyle ortak salonun kapısını gösterdi. Ardından da Tristan ve Oliva'yı; “Bu dost, bu da dost bana etmek yardım. Ben kardeş ismi Alexis Blanchefleur. Baba aynı, anne ayrı. Ama ayağım, ben var düşmek. Ayak çok acımak.” Kızın gözlerine bakıyordu. Tristan’a bir çimcik daha attı. Bu sefer Olivia da nasibini almıştı. Kısık bir inleme sesinden sonra Olivia durumu kavramış gibi gözüküyordu. Yerde oturan cadı devam etti: “Sen var tanımak kardeş, ben var ablamı özlemek, merak etmek. Benzemek acaba bana?” Alexis bu numarayı yemiş miydi? Tristan az daha gülüyordu tabi Caprice’yi elinden tutup yeniden ayağa kaldırırken dizine bir tekme yememiş olsaydı. Şimdi ne olacaktı?

Değişim başladı bile...

Değişim başladı bile...

Similar topics

Similar topics