Değişim başladı bile...

V. Sınıf

Bir kaşını kaldırmış arkadaşlarına bakıyordu. Oyunda bir yere kadardı. Bu değişimi dostlarına anlatmak artık gözüne eskisi kadar korkunç gelmiyordu. Tristan’ın yüzüne yardım dercesine baktı. Çok sıkılmıştı ve nefes almak istiyordu. Cebinden mendilini çıkartarak burnuna götürdü. Kısa bir öksürük nöbetinden sonra hırkasına sıkıca sarıldı. Şimdi herkes işlemeli mendili görmüştü. Alexsis ona bakıp gülümsüyordu. Rose ortamdan ayrılmakla en iyisini yapmıştı. Bir hışımla arkasını dönüp Olivia ve Lazernia’ya baktı. “Kızlar balo için hazırlıklar tamamsa bir ara size yeni imajımla ilgili son dedikoduları veririm.” Yazar kadını görmezlikten gelmek en iyisiydi. Onu kızdırmak Caprice için hiç de iyi olmazdı. Okul müdürünün yüzünü görme isteği ise hiç yoktu. İçini çekerek Tristan’a baktı. O yüzündeki ifade de neydi öyle? Gülümsüyor muydu? Hayır bu hiç de iyiye işaret değildi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yaşıma saygıları sonsuzmuş ha!? Onlar daha yeni gelirken, ben dönüyordum. Sarışın mavi gözlü kız ağzını açıp gözlerini yummuştu. Ve bu da Judith'nin sabrının tamamen tükenmesine neden oldu. 'Hoşçakalın, sizi gerçekten özleyeceğim hem de hiç düşünmediğiniz kadar' dedi son derece alaycı bir ses tonuyla. Ardından uzun saçlarını savurup, topuklarını tıkırdata tıkırdata koridoru terk etti. Şimdi ise aklında müdür ile görüşmek vardı. Acaba müdür kimdi, Judith'yi tanıyor olabilir miydi? Slytherinlere müdürün odasını sorduktan sonra bir mankencesine koridorda erkek öğrencilere şov yaptı. Müdürün odasının önündeydi şimdi, nasıl bir giriş yapmalıydı acaba? Belki de onu tanıyordur? Aa, Judith hadi kapıyı tıklat ve içeri gir. Ben neler diyorum, tanrım! Tık tık, 'Merhaba.'

VII. Sınıf

Olanları sessiz bir şekilde izliyordu. Caprice’nın güzel oyununa şimdi de yazar bozuntusu eklenmişti. Ne arıyordu burada? Hangi cüretle arkadaşlarını rencide edebilirdi. Ona gereken ders bir an önce verilmeliydi. Tristan ilk defa birinin kokusunu beğenmemişti. Bu yazarın kokusu da neydi böyle? Mesleğinden dolayı yalanla ve abartıyla yoğrulmuş bir kokuya mı sahip olmuştu. İlk konuşmasındaki o kendine güveniş şekli sonlara doğru yerini korkaklığa mı bırakmıştı? Tristan ona bir ders vermeliydi; ama ilk önce dostunu buradan çekip kurtarmalıydı. Olivia’ya dönerek sessiz bir şekilde “Olivia, üç dediğimde anladın beni” sözleri kulağına fısıldadı. Tristan, Caprice’nın bakışlarından olanları anladı ve yüzüne bir gülümseme yerleştirdi. Ardından boğazından hırlama sesleri çıkartarak koridorda yankılanmasını sağladı. “Üç” dedi ve Caprice’yı belinden yakaladı ve Olivia o anda Tristan’ın sırtına atladı. İkisini sıkı bir şekilde tutarak bulundukları yerden hızla koşarak uzaklaştı. Saniyeler içinde kendilerini Avlu’da buldular ve Tristan onları serbest bırakarak rahat bir nefes almalarını sağladı. Ancak Tristan’ın aklında o kendini beğenmiş yazar bozuntusu vardı. Ona en kısa zamanda dersini vermeliydi.

VII. Sınıf

Sevgilisinin yüzünde oluşan öfke ve destek karışımı duyguyu ilk kez görmüyordu Olivia. Yine bir şeyler yapacağı kesindi ve ne diyeceğini bekleyerek onun yüzüne bakmaya başladı. Herkes dırdırcı kadına olan sinirini yüzündeki tiksinti ile ortaya koyarken, Caprice daha fazla ileriye gitmemek istiyordu. Tristan nihayet dudaklarını kıpırdatmış ve ortamdaki sessiz bekleyişi bozmuştu. Üç dediğinde tekrar sırtına atlamasını söylerken, aklına ormanda yaşadıkları gelen genç cadı, gözlerini korku içerisinde kapatıp açtıktan sonra karşısında gözleri dönmüş canavarı görmemesine çok sevinmişti. Aldığı küçük solukla beraber içi rahatlamış olan Olivia, Tristan'ın "üç" demesi ile beraber sırtına atladı. Tristan ise Olivia ve Caprice'i tamamen kavrayarak onları avluya götürdü. Saniyenin yarısı kadar süren bu gidiş gelişlere alışmış olan cadı yüzündeki rencide edilmiş ama yinede intikam almak isteyen gülümsemeyle beraber Hogwarts'a bakıyordu dışarıdan. Söylediği sözleri elbet bir gün kat ve kat fazla şekilde ödeyecekti bu editör parçası. Ama Tristan'ın sinirli olduğu her halinden belli oluyordu. " Tristan, kafandan şu editör parçasını atar mısın? Elbet bir gün bu dediklerini ödeyecek sevgilim." dedikten sonra gözlerini Caprice'e çevirdi. Gözündeki sinir kıvılcımlarını görür görmez "Tamam artık, bırakın şunu...." dedi.

VI. Sınıf

'Olivia! Saçmalama sana kırılmak mı? Yapma ama!' Olaylara hayretle bakıyordu. Olivia'dan gerekli açıklamayı almıştı. Kendini birşey sanan yazar bozuntusunun sarfettiği gülünç sözlere karşılık bir kahkaha patlattı. Ağzında ki kelimeleri çıkaracakken Rose yine onun aklında ki cümleleri bir çırpıda söylemişti. Bu durumda sesini çıkarmadı. Yazar bayana çemkirmek yerine ciddi bir ses tonuyla, herkesin duyabileceği gibi ama sessiz bir şekilde konuşmayı yeğledi. 'Katılıyorum Rose!' Yüzünde ki alaylı gülümsemeyle bayanın koridoru terk etmesini ve Rose'un ortak salona yürümesini izledi. Tristan, Olivia ve Caprice de oradan ayrıldığında Lazernia da ortak salona geçti. Yatakhaneye geldiğinde artık seviniyordu. Garip olaylar dizisinden kurtulmuştu nihayet. O yazar bozuntusuna dersini vermek için okuldan atılmayı bile göze alırdı şu durumda! Kendisini sakinleştirmek için, yatağının baş ucuna asılmış çübbesini bir çırpıda üzerine geçirdi ve 'Saat kulesine' gitmek için yatakhaneden ayrıldı. Olanları düşünüp, yazar kadının alması gereken cezayı tartıp biraz vakit geçirecekti. Tek üzüntüsü Alexis'e soramadığı iksir olmuştu.

V. Sınıf

Bela geliyorum demez pat, diye gelirdi. Nerden nereye, diye düşünmeye bile fırsatı olamayan Caprice kendini bir anda Tristan’ın kollarında bulmuştu kendini. Olivia’nın parlayan kara saçları yüzüne değdiğinde huylanmış, omuzda geçen yolculuk süresine bir hapşırma merasimi sığmıştı. Tristan Onu ve Olivia’yı avluya çıkardığında aldığı nefesi bir çırpıda verdi. Midesindeki acı su gırtlağında dehşet yaratmıştı. Elini ağzına götürüp iki büklüm öylece durdu. “Tris, bunu neden yapıyorsun?” Onu duymamışlardı. Akılları yazar olan güzel ayakkabılı kadındaydı. Kendine gelip Olivia’nın yanına yürüdü. Bir eli Tristan’ın omzuna dayadı. “Ya bir dakika ya, bana ne olduğuyla neden ilgilenmiyorsunuz? O kadın benden çok mu önemli! Gerçi ayakkabıları güzeldi ama.” Kontrolünü kaybetmeye başlamıştı. Mendili yeniden cebinden çıkarıp Tristan’a doğru salladı. “Ben değiştim, hey görebiliyorsunuz değil mi? Şimdi benimle ilgilenir misiniz?” Hızla çocuğa bir çimcik attı, arkasını dönüp Olivia’yı da ondan ayırmayıp ucundan kolunu sıktı. “Değişen bedenim, karakterim değil, ya benle ilgilenirsiniz ya da sizi zindanlara çivilerim ha!” Ve ipler kopmuştu işte. Caprice yere oturdu ve kahkaha atmaya başladı. Yarı vampire kafa tutacak kaç Caprice vardı ki! Az sonra üç kafadar yere oturmuş gecenin ayazında kahkaha krizine girmişlerdi.

Olanları bir bir anlattı. Daha sonra da ortak salonda anlatacaktı. Hatta sabah büyük salonda ve girdiği her yeni derste … Caprice bu gribin bedenini çok ağır ödeyecekti. Ailesine nasıl açıklayacağını düşünmek bile istemiyordu. Bunu zaman gösterecekti. Sadece zaman…

V. Sınıf

********SON*******

RP ye katılan tüm arkadaşlara teşekkür ediyorum. Her zamanki gibi harika bir iş çıkardınız.

Değişim başladı bile...

Değişim başladı bile...

Similar topics

Similar topics