Çarpışma ile Birleşen İki Yürek

VII. Sınıf

''Tamam öyleyse yatakhanede görüşürüz Sementa.''

Sözlerimi bitirdiğimde sınıftan ufak adımlarla çıkmıştım. Koridorda ilerliyordum. Sağ elimde bir parşömen parçası ve kolumun altında sıkı sıkıya tuttuğum kitabım vardı. Her an düşecekmiş gibi geliyordu. Güneş Eylül ayında olmamıza rağmen oldukça parlıyordu. Tavana yansıyan ışık gözlerime geliyor ve uykusuzluktan harabolmuş gözlerimi bir kat daha yoruyordu. Bugün ders çok yorucu geçmişti. Akşam ki uykusuzluğum dersteki performansımı da etkilemişti. Uzun kordiorda tanıdık bir sima ararken yüzümde istem dışı oluşan bir gülümseme belirmişti. Normalde durduk yere gülen birisi değildim ama havadaki mutluluk gülümsememe yol açıyor, nefes alıp verişlerden oluşan ses kulağımda bir melodi oluşturuyordu ve bu slow melodiye uyarak koridorda yavaş adımlarla ilerliyordum. Yüzüme düşen bir tutam esmer saçı kulağımın arkasına sıkıştırmak amacı ile boşta olan sol elimi kaldırarak saçıma götürmüştüm. O sırada saatimin demirini ışıldatan ışık sayesinde gözüm saate ilişmişti ki birden beynimde çakan şimşekle hızlanmam gerektiğini hatırladım. Arkadaşım yatakhanede olmalıydı, onu bekletmek istemezdim. Saçımı kulağımın arkasında sıkıştırdıktan sonra koşmaya başladım. Aralarından aşırı hızlı bir şekilde geçtiğim öğrenciler bana şaşkın ifadelerle arkamdan bakıyorlardı ve oldukları gibi kalmışlardı. O sırada gözüme çok tanıdık gelen bir simayı farkederek olduğum yerde durmuştum. O beni farketmemişti ama ben onu görmüştüm. Bu kişi, benim onu yatakhanede beklediğini sandığım arkadaşımdı. Anlaşılan acele etmemi haketmiyor ve dediği sözlere inanmamam gerektiğini belli ediyordu. Çok sinirlenmiştim bu iki yüzlülük karşısında. Oldukça keyfi yerinde gözüküyordu. Kızları başına toplamış ve dedikoduya başlamıştı. Artık acele etmemin bir anlamı yoktu.

Gözlerim sinirden kararmaya başlamıştı. Hızlı adımlarla yatakhaneye gitmek istiyordum, bir an önce kendimi yatağıma atmak ve defterimi açıp tüm öfkemi kusmak. O sırada etrafa bakmıyordum, gözlerim sadece kapanmıştı bir an için ki karşıdan hızlıca gelen biriyle çarpışmıştım. Sağ kolumun altında dengesizce duran kitabım ve parşömenim yere saçılmıştı. Hemen karşıma baktım. Gülümseyen bir yüz vardı önümde . Gryffindor'lu bir erkek. Erkek olması utanmamı bir kat daha artırmıştı. Yanaklarım kızarmıştı. Dikkatsizliğim yüzünden daha neler gelecekti bakalım başıma...

Özür dilemek adına normalde suskun kişiliğimi aşarak söze giriştim:

'' Şey...Afedersin. '' diyerek yere saçılan kitabımı ve parşömenimi almak için yere eğildim.

VII. Sınıf

Günlük derslerin yarısı tamamlanmıştı. Tristan ve arkadaşları derslerden çıkarak rahat bir nefes alıyorlardı. Onlarla pek samimi olmasa da böyle mutlu görünüyordu. Eski dostlarını tercih etse de yeni tanıştıkları kişilerle iyi geçinebiliyordu. Zindanlarda oldukları için dışarıyı göremiyorlardı. Merdivenlere yönelerek yukarı çıkmaya başladılar. Arada bir saat boş vakitleri vardı. Bu vakti iyi değerlendirmelilerdi. Hemen bir palan yapmalılardı. Gözleri ellerine ilişti ve kirli olduklarını gördü. İksir dersinden çıktıkları için elleri kirlenmişti.

Millet ben bir tuvalete gidip geliyorum, ellerimi temizlemem gerekiyor.

Temizliğine gereğinden fazla önem veriyordu. Kirlenmeyi pek sevmiyordu. Avlanırken bile üstünü kirletmemeye özen gösteriyordu. Belki bu özellik vampirlikten geliyordu. Zindanlardan çıkmıştı. Dördüncü katta bulunan bulunan tuvalete gitmek için basamakları çıkmaya başladı. Ellerini kimseye değmemesi için yumruk şeklinde tutuyordu. Görenler onu sinirli olduğunu düşünebilirlerdi. Tuvalete ulaştığında direk musluklara yöneldi. Ellerini iyicene yıkadı ve aynada kendisine baktı. Saçları biraz dağılmıştı. Ellerini kullanarak düzenleme yaptı. Sonra yüzüne bol suyla yıkadı. Şimdi rahatlamıştı ve kir ellerinden akıp gitmişti.

Tuvalette elini yüzünü tıkadıktan sonra koridorda yürümeye başlamıştı. Hogwarts bugünde monoton geçiyordu. Derslere gir çık ödevini yap telsim et. Artık bu monotonluktan sıkılmıştı. Birden aklına bugünkü derslerin birinde not ettiği yazı geldi. Çantasını eline aldı ve içinden parşömeni çıkarttı. Parşömeni ellerinin arasına aldı ve yavaşça yürüyerek okumaya başladı.

Parşömende yazılı olan notu henüz bitirmemişken karşısından gelen bir öğrenciyle çarpışmıştı. Ellerinin arasında duran not yere düşmüştü. Karşısında genç bir cadı yerde oturmuş vaziyette Tristan’a bakıyordu. Tristan yüzünde oluşan gülümsemeyi engelleyemedi ve ona bakmayı sürdürdü. Gözlerini kızdan alamıyordu. Neler oluyordu Tristana böyle? Dikkatini topladı ve yere düşen notunu cebine yerleştirdi. Kızın da kitapları yere saçılmıştı. Tek bir harekette kitapları üst üste dizdi. Ardından Elini kıza uzatarak kalkmasını yardım etti. Tristan, kendisi gibi olmayanlara rahatlıkla dokunabiliyordu. Vücut ısısını ortama göre ayarlayabiliyordu. Bu özellik sayesinde yarı vampirliğini daha çok gizli tutacaktı.

Şey… Afedersin.

Kızdan kadifemsi bir ses yükselmişti. Onu daha önce görmemişti ya da ona dikkat etmemişti. Kokusu Tristan için problem yaratmıyordu. Kız utangaçlığından dolayı yanakları kızarmıştı. Tristan gülümsemesini yine tutamamıştı. Ne kadar utangaç biriydi böyle. Hem de Ravenclaw binasındaydı. Zekâlarıyla öne çıkarlardı. Demek ki böyle utangaç olabiliyorlardı.

Önemli değil genç büyücü, benim hatam önüme bakmadan gidiyordu. Ben özür dilerim. Bayan ??

İsmini henüz öğrenememişti. Bu yüzden cümlesi yarım kalmıştı. Bu tatlı bayanın ismi ne olabilirdi acaba?

VII. Sınıf

Bana bakan bu genç Gryffindor'lu gülümsemesine engel olamıyordu. Birden o kusursuz yüzünden etkilenmiştim sanırım. Yanaklarımdaki pembelik ve çıkmaya başlayan ateşim yaptığım hatanın verdiği utangaçlıktan olamazdı. Yerden parşömenini alan Gryffindor'lu kitaplarımı da alarak üst üste dizmişti. O mükemmel yüzünde özür dileyişimden sonra oluşan gülümseme ile gözlerinin için parlıyordu adeta. Yerin gazabından kurtulmam adına kibarca elini uzarmıştı bana. Yavaşça elini tutarak yerden kalkmıştım. Elini tuttuğum anda ateşim üç kat daha artmıştı. Ne oluyordu bana? Utanmama oldukça şaşırmış görünüyordu ama yüzündeki sempatik gülümseme kaybolmuyordu. Uzun sürmeyecek bir süre şaşkınlığı yaşadıktan sonra o mükkemel yüzündeki mükemmel dudakları kıpırdamaya başlamıştı. Tamamen yüzüne odaklanmıştım.

'' Önemli değil genç büyücü, benim hatam önüme bakmadan gidiyordu. Ben özür dilerim. Bayan ?? ''

Dudaklarından çıkan ses kulağıma, kulağımdan beynim yerine kalbime iniyordu sanırım. İçimde bir sıcaklık hissetmeye başlamıştım. '' Olivia, Olivia Scarlett Isis ...Ve sende? '' diyerek cümlesini tamamlamıştım. İsmini lütfetmesini bekliyordum. Kendimi aptal gibi hissetmiştim, aşık olamazdım. Kalbimi kırdırmaya hazır değildim. Ya da birisinin peşinden aptalca koşuşturmaya. İçimdeki sıcaklık git gide artıyordu. Eylül ayındaydık ama bana ters bastığını söyleyebilirdim. Tekrar yüzüme gelen bir tutam saçı elimle kavradım ve kulağımın arkasına hapsettim. Herşey tuhaftı bugün. Sinirli Olivia birden ortadan kaybolmuş yerine adeta Hufflepuff'lı bir kızı bırakmıştı. Kendimi tanıyamıyordum. Neydi bu heyecan? Bu sıcaklık...

VII. Sınıf

Olivia, Olivia Scarlett Isis.. Ve sende?

Kızın sesindeki titreme ve şaşırmışlık kendini belli ediyordu. Kızın ismini zihninde birkaç defa tekrar etti. Tristan’ın kıza karşı normal olamayan bakışları vardı. Ondan etkilenmiş miydi? Yok olamazdı. İlk gördüğü kişiye bu ilgi nasıl oluşurdu? Bu sorular aklını kurcalarken kız orada durmuş Tristan’dan cevap bekliyordu.

“Memnun oldum Olivia, bende Tristan, Tristan der Ivanëxt, bir yerine bir şey olmadı değil mi? Ayağın filan acıyor mu?

Kıza karşı kullandığı ses tonu gereğinden etkileyiciydi. Kendi sesinin bu kadar hoş çıkacağını hiç bilmiyordu. Olivia bu ses tonundan etkilenmiş miydi acaba? Gözleri henüz kararmamıştı. Ama soluk kehribar rengindeydiler. Avlanmayalı bir hafta olmuştu. Boğazındaki hafif alev sorun yaratsa da bunun üstesinden geliyordu. Soluk kehribar gözleriyle onun göz bebeklerinin içine bakmaya başladı. Canının acımadığına emindi; ancak bu soruyu konuşmak için sormuştu.

Etrafta hiçbir öğrenci yoktu. Koridorda sadece ikisi duruyor karşılıklı konuşuyorlardı. Birbirlerini tanımaya başlamışlardı. Tristan kendinden emin olmasa da kıza karşı bir his kaplamıştı vücudunu. Onun o masum yüzüne ve önüne gelen saçlarını çok beğenmişti. En önemlisi de utangaç olmasıydı. Tristan onun utanmasına karşın yüzünde bir gülümseme oluşuyordu. Koridordaki asılı tablolarda duranlar o ikisine bakıyorlardı. Aralarındaki konuşmaları duyabiliyordu. Ama pek aldırış etmiyordu. Gözlerini Olivia’dan ayırmıyordu.

VII. Sınıf

Ah, bu bakışlar...

Beni öldürebilirlerdi her an. İçimde oluşan bir kıpırtı, bir sıcaklıktır ki gidiyordu. Ne yapmalıydım? Ne hissettiğimi anlamış değildim. Düşüncelerim birbirini yiyordu, tenim ilk defa birine dokununca böylesine ürpermişti. Ona karşı tutumum ürkek bir kelebeğin, günün sonuna doğru ölmemek için verdiği o tatlı mücadeleye benziyordu. Havaya karışan nefeslerimiz koridoru ısıtıyordu adeta. Koskoca koridorda iki öğrenci kalmıştık. Bunu farketmem uzun sürmemişti ve Sementa' da Gryffindor'lu çocuğun arkasından bana imalı bir bakış atarak yatakhaneye gitmişti. Yani en azından ben öyle düşünüyordum. Mükemmel yüzünde oluşan kıpırtıyla gözlerimi gözlerinden ayırdım ve harika dudaklarına odakladım. Beni mest eden bir sesti adeta bu ses.

“Memnun oldum Olivia, bende Tristan, Tristan der Ivanëxt, bir yerine bir şey olmadı değil mi? Ayağın filan acıyor mu?

Ayağım? Bir düşünelim bakalım, sadece çarpışmıştık ve ayağımla alakalı bir şey olmamıştı bu sebeple o kısımda bir hasar yoktu. Bir yerime bir şey olmuş muydu? Yoo... Olmamıştı ama çarpışmanın verdiği bir etki benim içime bir ateş düşürmüştü. Şimdi düşünelim bakalım, bir yerime bir şey oldu mu ? Oldu sanırım kalbime ama bunu ona söyleyemeyeceğim bir konuşmadaydık. Bir cevap vermem gerekiyordu ama gözlerimi o mükkemmel yüzünden, kusursuz sesinin havada bıraktığı son titreşimlerinden alamıyordum. Hissettiğim şeye bir anlam da veremiyordum. Aşık olmak için bana göre çok erkendi. Hikayelerdeki gibi bir tanışma olmuştu bu. İki kişi çarpışır, bizim asıl kızın kitapları yere saçılır ve esas oğlan onları toplayarak büyük bir aşkın ilk kıvılcımlarını yakar. Yüzümde oluşan bir tebessümle cevap vermem gerektiğinin farkına varmıştım.

'' Yoo.. Bir yerime bir şey olmadı... İyiyim gayet , yani sanırım... Beşinci sınıfsın değil mi? ''

Saçıma gıcık olmuştum yüzümün önüne gelip duruyordu. Dudağıma kadar gelen bir tutam saçımı üfleyerek kurtulmaya çalıştım. Ama inatçı saç tellerim biraz havalandıktan sonra yüzüme geri döndü. Bunun üzerine boşa uğraşmamaya ve öyle bırakmaya karar vermiştim.

VII. Sınıf

Yoo. Bir yerime bir şey olmadı… İyiymim gayet, yani sanırım… Beşinci sınıfsın değil mi?

Düşündüğü gibi bir yerine bir şey olmamıştı. Ama kendisini iyi hissetmiyor gibiydi. Endişeli bakışlarla onu süzmeye başlamıştı. Vücut hatları çok düzgün ve zarifti. Anne ve babası nasıldı acaba? Bu kadar özel biri nasıl bir aileden gelmişti. Saçlarını geri attırsa da Olivia’ya uymayarak yeniden yerine geliyordu. Tristan’ın dudakları tebessümle genişledi. Yüzündeki beyazlık saçlarıyla tezat oluşturuyordu. Simsiyah saçarlı ince telli ve kısa kesimliydi.

İyi olmana sevindim. Evet, beşinci sınıfım, sen de dördüncü sınıf olmalısın öyle değil mi? Seni benim dönemimde görmedim. Bu arada bunu söylemeden edemeyeceğim çok hoş görünüyorsun.

Sesi hala çok sakin ve kadifemsiydi. Olivia iltifattan dolayı yanakları kıpkırmızı olmuştu. Oldukça utangaç biriydi. Ama iltifatı da gerçekten hak ediyordu. Onun o masum yüzüne karşı söylenebilecek bir söz yoktu. Artık ona karşı ne hissettiğini biliyordu. Ona aşık olmaya başlamıştı. Daha önce neden fark etmemişti? Nasıl bu kadar kör olabilmişti. Ama artık gözü açılmıştı ve çok iyi görebiliyordu. Karşısında duran Olivia’ya karşı bir şeyler hissediyordu.

VII. Sınıf

Bir süre için yüzümdeki olayları gözlemleyen Tristan gülümsemeyle bakıyordu. Biraz hayranımsıydı bu bakışlar ama beni rahatsız etmiyordu tam asksine oldukça hoşuma gidiyordu. Saçımla uğraşmamı film izler gibi izlemişti. Mükemmel yüzünden bir an için gözlerimi ayırmak zorunda kalmıştım ve saçımı tekrar elim aracılığıyla kulağımın arkasına iliştirmiştim. Tristan'ın mükemmel yüzüne gözlerim kavuştuğunda gülümseme belirmişti yüzümde. Dudakları yeniden hareketlenmişti. Bu sefer sadece gözlerine bakıyordum. Tabloda ki kişilerin bizleri izlediğini hissederek üzerimde milyonlarca yük varmış duygusundan kurtulamıyordum. Ta ki Tristan' in gözleriyle gözlerimi kavuşturuncaya kadar...

''İyi olmana sevindim. Evet, beşinci sınıfım, sen de dördüncü sınıf olmalısın öyle değil mi? Seni benim dönemimde görmedim. Bu arada bunu söylemeden edemeyeceğim çok hoş görünüyorsun.''

İltifatın üzerine yüzümde güller açmasına rağmen o kırmızılıklar giderek artıyordu. Utancımı dizginleyemiyordum. Duygularıma hakim olamıyordum, kıpırtı durmuyor büyüyordu içimde. Utanmış ve kısılmış bir sesle konuşmaya başladım...

'' Evet dördüncü sınıfım... Bu arada sende çok tatlı görünüyorsun ve şey... Yakışıklı. Kız arkadaşın çok şanslı olmalı. ''

Evet ya, bir kız arkadaşı vardı mutlaka, kafamda kurduğum saçma hayaller hüzünle bitecek diye korkuyordum ama emindim ki bir kız arkadaşı vardı. Böyle tatlı biri yalnız olamazdı. Ya bana ters bir tepki verirse diye korkuyordum ama bu kadar nazik biri o kadar kaba bir hale giremezdi birden bire. Gözlerim onu süzerken mükemmel dudaklarında yeni bir kıpırtı oluşmasını beklemeye başladım.

VII. Sınıf

Evet, dördüncü sınıfı… Bu arada sende çok tatlı görünüyorsun ve şey… Yakışıklı. Kız arkadaşın çok şanslı olmalı.
Dediğim gibi seni benim dönemimde görmedim… Gerçekten beni yakışıklı buluyor musun? … Ahh, evet olsaydı çok şanlı olurdu.

Beni yakışıklı buluyordu, inanamıyorum. Aslında böyle düşünmesi gereksizdi. Tanıdığı kızların çoğu yakışıklı olduğunu söylerdi. Ama Olivia tarafından yakışıklı görülmesi onu mutlu etmişti. Son söylediği söz ona verilen bir açık davetti. Tristan’ın ondan hoşlandığı gibi Olivia’da ondan hoşlanmıştı. Tristan’ın aklında herhangi bir soru işareti kalmamıştı. Onunda kendisinden etkilendiği açıkça ortadaydı. Sesi ilk konuşmasındaki gibi titriyor ve heyecanlı çıkıyordu. Yanaklarının kızarması ve saçlarının gözünün önüne gelmesi ona başka bir güzellik katıyordu. Olivia çok farklıydı. Diğerleri gibi kendisinin güzel görünmesi için sihir yapmıyordu. Tristan o kadar çok kızla tanışmıştı ki, bu farklılığı anında fark edebiliyordu.

Seninde erkek arkadaşın çok şanlı olmalı; senin gibi bir bayana sahip olduğu için.

Bu son sözü söyler söylemez kalbinde bir acı hissetti. Bu acı niye idi? Neden böyle bir acı hissetmişti? Onun erkek arkadaşı olamaz mıydı; tabii ki olurdu. Ama erkek arkadaş sözü, Tristan’ın kalbine atılan bir ok gibiydi; hızlı ve acı verici… Yüzünde, özellikle gözlerinde bir değişiklik oluyordu. Bu acıdan dolayı gözleri büyümüş ve yüzü ciddi bir hal almıştı. Ona şimdiden sahiplenmişti; sanki onun olabilecekti. Yüzündeki o endişeli bakışları Olivia’da hissetmiş gibi birden gülümsemesi durdu. Ne düşünüyordu şimdi?

Bu konuşma burada kalmalı mıydı? Yoksa kalıp dinlemeli mi? Bir türlü karar veremiyordu. Kendi içinde bir savaş başlatmıştı. Bu savaşa sadece Olivia son verebilirdi. Ama o suskun bir şekilde duruyordu. Evet, şimdi buradan gitmeliyim, düşüncesi zihninde geziniyordu. Onun o güzel yüzünü nasıl bırakıp gidebilirdi? O sade ve utancından kızaran yüzü nasıl terk edebilirdi? Bu düşüncelerle boğuşurken endişeli bir bekleyiş içine girdi. Olivia’nın cevabını bekliyordu.

Peki ya “var” dese neler olurdu? Bu düşünce onun kalbini bir kez daha acıttı. Ne yapabilirdi. Erkek arkadaşını bulup öldürebilirim ya da ona kalıcı hasar verebilirim, bu benim için çok kolay bir iş, git ve yap, kimseye görünme ve ortalığı temiz tut. Ama bunu yapamazdım, onun üzülmesini istemezdim. Bu düşüncelere kapılmışken yüzündeki ciddi ifadeyi değiştirmiyordu. Sadece kaslarını sıkmış ve biraz gerilmişti. İçinde bir fırtına kopuyordu. İlk olarak buradan giderim ve Olivia’nın bu konuşmaları unutması bekledikten sonra…

Olivia’nın cevabı “yok” olursa neler olurdu. Bu düşünceyle sıkmış olduğu kasları rahat bıraktı. Yüreğindeki acının yerini sevgi kaplamaya başlamıştı. Onu hemen sahiplenir ve korumaya başlardı. Onun gibi güzel bir bayana sahip olduğu için kendini çok şanslı hissederdi. Bu düşünceler yüzündeki ciddiyeti değiştirse de fazla sürmeden eski haline geldi. Olivia’nın cevabını hala alamamıştı.