~ Karşılaşma

Gezgin

Oldukça sinir bozucu bir gündü. Her şey daha başından belliydi aslında, uyanmama konusunda güneşle yaptığı inatlaşmada yenik düşmüş, ayaklarını sürüye sürüye evin içinde bir o yana bir bu yana koşuşturmaya başlamıştı. Uykusunun açılması için elinden düşürmediği kahve fincanı, karar vermek için yarım saat harcadığı giysisinin üzerinde konaklıyordu artık. Bir bu eksikti, doğrusu! Şimdi, sanki geç kalmıyormuş gibi, her şeye yeniden başlamak zorundaydı. Bu sefer harcayacak zamanı yoktu. Bir an önce gözüne kestirdiği giysileri geçirdi kafasından.. Aynaya şöyle bir göz attı, fazla oyalanamazdı. Kahve fincanını kaptığı gibi alt kata indi. Mutfaktaki tezgaha bakmamaya çalışıyordu, dağınıklığını hatırlayarak daha çok sinir olacaktı, biliyordu. Evden çıkmaya hazırlanırken, gün içerisindeki planlarını gözden geçirdi. Çok bir şey yoktu, diğer günler gibi aynı geçecekti. Diagon Yolu’na gidip, birkaç çocuğun ağlayan gözlerle yeni bir pofyumak için arandıklarına, başka bir çocuk grubunun da baykuşlara meraklı gözlerle baktıklarına tanık olacaktı, hepsi bu.
Ailesine, gördükleri olağanüstü(!) sevimli kediler için yalvaracak olan, küçük kızları da saymamak olmazdı tabi.. Onlar öyle derlerdi. ‘ Ne kadar da sevimli! Olağanüstü! Ben bunu yerim! N’olur alalım, n’olur!’
Düşündükçe gülümsüyordu, yüzünde beliren gülücükler sayesinde fark etmişti, işini seviyordu. Bazen insanların doluştuğu o sokak, çok bunaltıcı gelse de, hayatının vazgeçilmez bir parçasıydı. Bunu kabul ediyordu..

Evden çıkalı on dakika geçmiş olmalıydı. Adımları giderek sıklaşıyor, yolda gördüğü birkaç bay ve bayana gülümseyerek selam veriyordu. İnsanlar, değişikti. En azından Victoria böyle düşünüyordu. Zihinlerini binbir düşünceye terk ederken, yüzlerine kondurdukları sahte gülücükler karşılarındaki insanı kandırmaya yarıyordu. Kimisi bunu çok iyi başarıyordu, bu yüzden de oldukça samimiydi.(!) Kimisi ise, yapmacıklığının kurbanı oluyor; fakat buna çok da aldırmıyordu. İnsanların davranışları üzerine düşünmek çoğu zaman anlamsızdı. Yapacak hiçbir şey yoktu ve oturup bunu dert etmek sadece aptallık oluyordu. Bütün bunları düşünürken, dükkanın önüne geldiğini fark etmişti. Kapının önünde duran, sabırsızlıktan dükkanın açılmasını beklememiş, büyük ihtimalle evdeki kahvaltı sofralarından aç kalkmış birkaç sevimli yaramaza göz kırptı. Kapıyı açar açmaz, ondan önce davranıp içeri doluşmuşlardı. Victoria gülüyordu, günün güzel geçebileceğine dair hala biraz umut taşıyordu.

Hayvan seçimi konusunda ufak bir tartışma yaşayan son aile de dükkanı terk ettikten sonra, saatine bakarken buldu kendini Victoria. Ufak bir molaya hayır demezdi doğrusu. Bugün kendine biraz izin verecekti, daha fazla sokaktaki kalabalıkta kaybolmayı istemiyordu. Kafası artık, ne kaybettiği pofyumağı için ağlayan çocukları kaldırabilir, ne de ailesini bu şirin kediciklere ikna etmeye çalışan kızın çığlıklarına dayanabilirdi. Eşyalarına birkez daha göz atmıştı. Kafesleri kontrol ettikten sonra, artık çıkabilirdi. ‘Size iyi günler dilerim, benim küçük sevimli yaratıklarım.’ Göz kırptıktan sonra, dükkanı kilitledi ve yürümeye başladı. Nereye gideceğini gayet iyi biliyordu. Londra’da, kimsenin doluşmadığı, sessiz sakin bir göl biliyordu.. Kalabalıktan uzak, sadece muggleların bulunduğu biryerdi burası. Küçükken hep gelirdi, ailesiyle birlikte burada çok zaman geçirmişlerdi. Uzun zamandır kaçmamıştı buraya, nasıl göründüğünü merak edip zihninde canlandırmaya çalışırken, burnuna gelen ıslak çim kokusuyla irkildi. Göle çoktan gelmiş olduğunu fark etti. En yaşlı ağaçlardan bir tanesini kestirdi gözüne, her zaman onun gölgesini seçerdi, küçüklüğünden beri..

Gezgin

Esneyerek uyandığı güzel gün.. En son hatırladığı, televizyon da Lakers - Boston maçını izlediği idi. Uyandığında ise, 70'lerde ki basketbol maçları dönüyordu. Dünden kalan, hafif acid jazz kendini başa sarmıştı. Açık pencereden içeri giren güneş, yüzüne tam olarak vuruyordu. Eli ile gözlerini, küçük bi' çocuk gibi ovuşturduktan sonra; oturduğu koltuktan kalkmıştı. Dünden kalan, düşükbel pantolon ve çıplak vücudu ile duruyordu. Tişörtünü nerede çıkarmıştı ki? Ovv.. En son bi' kız vardı evde. Acaba hâla evde miydi? Craig, yavaş ve biraz da temkinli adımlarla yatak odasına ilerliyordu. Kapıyı açtığında, içeride kimsenin olmadığını ama yanda duran fiskosun üzerin de küçük bi' not yazdığını görmüştü. ' Her zaman ki gibi süperdi, süperman. ' Fazlaca gülümsemesine neden olan bu notu, açık olan balkondan aşağı atmıştı bile. Kimin önüne ya da kimin kafasına düşeceği umrunda bile değildi. Belki de, rüzgâr yüzünden bi' yerlere uçardı. Dolabından aldığı, uzun kollu tişörtü üstüne geçirdikten sonra, bi' de sweet ceket giymişti. Kış olmasına rağmen, kendisine sanki ilkbaharmış gibi geliyordu. Soğuk ama sıcak, rüzgârlı ama nemli bi' hava vardı sanki. Dışarı çıktığında, gene nemli bi' londra günü idi. Los Angeles'tan daha yeni dönmüştü. Artık uzun bi' süre oraya uğramayacağının farkındaydı. Bu yüzden, bi' aydır gezmediği Londra'nın keyfine varacaktı. Ama en azından bugün değil. Cebinden çıkardığı, dolu sigara paketinden aldığı sigarayı ağzına koyarken, diğer cebinden de çakmağı çıkarmıştı. Yaktığı sigara, içine rahatlama duygusu veriyordu. Battersea gölü, her dakika daha da yaklaşıyordu. Evi ile, arasın da sadece 20 dakikalık bi' yol vardı.

Bunun bildiği için, araba ya da otobüs çilesini çekmek istemiyordu. Göle giderken bile geçtiği, rahat yollar. Herkes işin de olduğu için, etrafta pek fazla kimse yoktu. İşi olmayanlar da ' soğuk ' yüzünden, evinden dışarı çıkmıyordu. Bi' kaç kişi, oltasını denize atmış keyif yapıyordu. Sigarasından aldığı bi' kaç yudumdan sonra, denizin içine atmıştı. Aslında, yanlış olduğunu bilmesine rağmen, tek suçlunun kendisinin olmadığını da biliyordu. Zaten hiç bi' zaman, çevreci olmamıştı ki. Küçük adımları, kendini sonunda durdurmuştu. Büyük levha, 'BatterSea' gölüne geldiğini gösteriyordu. İçeri girerken, rahatlık içine yayılıyordu. Çok kişi olmaması ve sessizlik herşeyden daha güzel geliyordu kendisine. İleriye doğru ilerledikçe, değil az kişinin, kimsenin olmadığını farketmişti. Durmaya hazırlanırken, çaprazda tanıdık bi' yüz görmüştü. Bu Los Angeles'ta tanıdığı, şu asi kızdı. Böyle bi' yerde, tek başına yaşaması ilginçti gerçekten. Yanına, fazla sessiz ve sakince yaklaşıyordu. Başında dikeldiğin de, kendisini farkedip farketmediğini anlamamıştı. Sevimli ve hınzır bi' ton da. ' Seni burda da buldum ya. Bence aramız da bi' aşk olsa güzel olmaz mı.. yüzüne çok abartı sahte bi' gülücük yerleştirmiş ve kızın yanına çoktan yaklaşmıştı bile.

Gezgin

' Seni burda da buldum ya. Bence aramız da bi' aşk olsa güzel olmaz mı.. ‘

Victoria birden irkildi, neler olduğunu anlaması birkaç dakikasını almıştı. Tekrar karşılaşmışlardı işte. Bu sefer ikisi de gayet ayık durumdaydı, gerçi Victoria zaten içmiyordu; fakat o gece burnuna gelen ağır içki kokusu, karşısındaki için aynı şeyi söyleyemeyeceğinin kanıtıydı. Gene aynı saatlerde karşılaşsalar, koşulların bu şekilde gerçekleşmeyeceğini biliyordu, bu nedenle bir şeyler söylemek için erken olduğunu düşünüyor, birkaç saate gene sigara ve alkolle kendini rahatlatacak, kafasını dağıtacak olan adama bakıyordu. Birbirlerini ilk kez Los Angeles’da görmüşlerdi. İkinci bir karşılaşmanın olacağı, Victoria’nın aklının ucundan bile geçmemişti. Üstelik bu ikinci karşılaşma, bu kez Londra’da gerçekleşmiş, şaşırtıcı bir şekilde düşük ihtimallere ev sahipliği yapıvermişti. İlginç bir tesadüftü, ama güzel mi çirkin mi? Bunu söylemek için henüz erkendi. İlk karşılaşmalarında olduğu gibi, birbirlerine saçma ve bir o kadar da ilginç yanıtlar vererek boş bir muhabbet elde etmek, Victoria’nın en son istediği şeydi. Hiç konuşmadan orada dursa daha iyiydi. Bugün gerçekten mücadele edecek, cevap yetiştirecek ve aldığı ilginç yanıtlar karşısında mimiklerini koruyacak hali yoktu. Sadece gölü izlemek istiyordu. İnsanlar onu zaten oldukça yormuştu..

‘ İlginç, şuanda tam da istediğim kişiydin doğrusu! ‘

Sesindeki alaycı ton, adamın yapmacık tavırlarının yanında bir hiçti. Karşısındakinin her zamanki rahat tavırları, gayet normalmiş gibi geçip yanına oturması.. Belki de dükkanda kalmalıydı, bilmiyordu. Diagon Yolu’nun kafa ütüleyen gürültüsü, şuanda burada bulunmaktan çok daha iyi gelir miydi? Emin olamıyordu. Yanındaki adamdan pek zarar gelmezdi, artık bundan emindi. Olsa olsa, birkaç sinir bozucu laf daha eder, yüzüne kondurduğu alaycı gülücüklerle, Victoria’nın göl karşısında rahatlama umuduna son verirdi. Bu da Victoria’yı çok fazla etkilemezdi; zaten sıkılmış bir halde, her gün tekrarladığı rutinden vazgeçmenin sınırındaydı. Yapabileceği şeyler sınırlıydı, en azından o öyle düşünüyor, çıkış yolu aramanın anlamsızlığında kayboluyordu. Sihirli Hayvan Evi’nin, başlarda nasıl da eğlenceli geldiğini hatırlıyor, şu sıralar oradan sıkılmış olduğuna inanamıyordu. Bir şeyler yapmalıydı; fakat önünde seçeneklerin durup durmadığını bile bilmiyordu. Offlayarak düşüncelerini dışavurmuştu, hiç de beklemediği bir anda yanındaki adamın ona doğru döndüğünü fark etti. İstemsizce yaptığı hareketten dolayı pişmanlık duyuyordu; fakat kararlıydı, hiçbir şey olmamış gibi gölü izlemeye devam edecekti.

Gezgin

Kızın irkilmiş tavırları, şaşırmış görüntüsü.. Ah, komik görüntüler.. Her kıza yaptığını yapmıyordu tabii ki. Normâl de şimdiye kadar, dudağına öpcüğü kondurmuştu bile. Hatta, o gece yatakta bile bitebilirdi. Ama o zaman, diğerlerinden farkı kalır mıydı? Tabiiki de hayır. İşte bunu bildiği için, kendine hâkim oluyordu. Karşısında ki kız, kendisine bi' şeyler hissetmeden, hiç bi' şey yapmayacaktı. Gülümsemesini, yüzünden silerek Craig' de gölü izlemeye koyulmuştu. Kızın, geçilmez duvarları vardı. İstemsizce ve geçmeyen şu saçma duvarlar. Craig, onları yıkmalı mıydı? Kızın, pek iyi bi' hayat geçirmediği belli idi. O yüzden, Craig fazla zorlamak istemiyordu. Hayat felsefesini, niye kıza uygulayamıyordu. Kesinlikle, bi' farklılık vardı. Bunu biliyordu ama, hiç bi^zaman anlayamıyordu. Ama kesinlikle bi' gün anlayacaktı. Geçen yaptığı gibi, kızı süzmüyordu. Daha çok, susmayı deneyecekti. Bu kıza, kimseye yapmayacağını yapıyordu, susmayı da başarırdı herhalde.. Göl yüzünden, rüzgâr bura da birâz daha şiddetli idi. Sol kulağında ki kulaklıktan, gelen hafif caz müziği, kendisini daha rahatlatıyordu. Konuşmasını ve cümle kurmasını, bakışlarını ve diğer herşeyini. Kontrol düğmesi, kulaklıktan gelen o müzikte idi sanki.. Rahat mıydı? Bilmiyordu. Bu kızın yanında, niye rahat değildi ki?

Hiç bi' zaman hissetmediği duygu, tüm bedenini sarmalamaya başlamıştı. Rüzgâr, tüm dünya da değil; Sadece kendi etrafında dönüyordu, sanki. Aşkın, tüm büyüsü etrafında dönüyordu. Kabullenmese de, günlerdir düşündüğü şu kız, yanında idi. Kendisinin dili tutulmuşcasına cümle kuramaması.. Diline ne kaçmıştı ki? Ne oluyordu? Nerede olduğunu unutmasına ramak kalmıştı neredeyse. Duygularına söz geçiremiyorken, yanında ki kızın umursamaz tavırları, ona daha çok bağlanmasına mı yarıyordu? ' İlginç, şuanda tam da istediğim kişiydin doğrusu! ' alaycı bi' ses tonu, ilk defa bu kadar canını yakmıştı. Ama nedense, o ters cevap verdikçe; Kendisine daha da inat geliyordu. Ama bu, kızlara kaybetmeme hırsından çok, bi' şeylerin olacağını hissi idi. Kulağından çıkardığı, kulaklık tişörtünün üstüne o kadar ritmli düşmüştü ki. Rüzgârın bile kesildiğini hissetmişti. Vücudunu tamamen ona döndürdüğün de, kendisine inat ile bakmadığını farketmişti. ' Yanlış anlama, kimseye bi' kötülüğüm yok. Ben bi' müzisyenim. Evet, her müzisyen gibi düzgün bi' hayatımda yok. Ama, sokak çocukları gibi abaza da değilimdir. ' kendisi hakkında düşüncelerini çok iyi biliyordu. Niye bu kadar, sert, düşünmeden ve açıkça konuştuğunu kendisi bile farketmemişti. Ama, ilk defa birine bu kadar sinirlendiği ve kinlendiği açıktı..

Gezgin

Güzel bir gündü, illa güneş ışınlarının insanları kör edecek boyutlarda olması gerekmiyordu. Bulutları aşabilmek için harcadıkları olağanüstü çaba bile yeterliydi, aslında. Hava kapalıydı; fakat göl için mükemmeldi. Göl, kendisini izleyenleri rahatlatmak için güneşin cılız ışınlarıyla işbirliği yapıp, deli gibi çırpınsa da, etrafta ayaklarını sürte sürte dolanan birkaç parça insanın keyfi yerine gelecek gibi değildi. Victoria yüzüne rüzgar çarpmasını her zaman sevmişti zaten. Ne olursa olsun bir anlığına da olsa, dertlerinden uzaklaşabilirdi böylece. Biraz daha yaklaştı göle doğru. Oturduğu ağacın dibinden biraz daha eğildi. Gölün verdiği esintiyle, rüzgarların yüzüne birer birer çarpmasına tanık oluyor, her seferinde kendini daha da iyi hissettiğini düşünüyordu. Düşünceleriyle yönetebilirdi belki hislerini, en azından denemekten zarar gelmezdi, değil mi? Yüzüne çarpan her rüzgar darbesiyle birlikte, bir kez daha hatırlıyordu, ne kadar sıkıldığını. Ters mi tepiyordu ne? Unutması gerekirken, düşüncelerini beynine daha da kazıyordu. Rahatsız olmuş bir şekilde gölden biraz daha uzaklaştı oturduğu yerde. Hala uzaklara bakıyor, beyninin vazgeçemediği düşünme eyleminden bir türlü kurtulamıyordu. Böyle zamanlarda salak olmayı istiyordu, sadece salak. Dünyaya faltaşı gibi açılmış gözlerle bakıp, hiçbir şey anlayamamak..

' Yanlış anlama, kimseye bi' kötülüğüm yok. Ben bi' müzisyenim. Evet, her müzisyen gibi düzgün bi' hayatımda yok. Ama, sokak çocukları gibi abaza da değilimdir. '

Kendi başına olmadığını hissettiğinde birkez daha irkilmişti. Aldığı sert tepki, şaşırmasına neden oluyordu. Daha önce kızlar tarafından terslendiği olmamış mıydı? Bunun nesi bu kadar sinirlenmesini sağlıyordu, anlamıyordu. Suskunluğunu sürdürdükçe yanındaki adamın kendisini inceleyip durduğunu biliyordu. Bu, Victoria’yı artık çok da rahatsız etmiyordu. Sadece şuanda tek başına kalsa daha mı iyi olurdu, onu düşünmekteydi. Sanırım bir karara varmıştı. Yanındaki adamdan her ne kadar hoşnut olmasa da, o’nun şuanda burada bulunması, Victoria için iyi bir şeydi. Kafasını bir anlığına kendinden uzaklaştırabilir, o’nun hareketlerine takıp, sadece o’na ne kadar gıcık olduğunu düşünebilirdi. Bir başkasına yönelmek, evet.. Şimdi gerçekten ihtiyacı olduğu şeylerden birisiydi bu. Bunu bir avantaja çevirmek kendi elindeydi. Uzaklara dalmış olan gözlerini uyardı bir kez daha, artık göle bakmayacaktı. Dik bakışlarını, yanında oturan adama doğru çevirdi.

’ Bütün kızların, etrafında pervane olmasına alışkınsın galiba. İki terslenmeye, bu kadar sinirlendiğine göre.. Üzgünüm, hayatın gerçekleri. ‘ Alaycı bir şekilde göz kırptı, sanırım bu, yanındaki adamdan bulaşmıştı..

Gezgin

Kız, daha da umursamaz davranıyordu. Ama yine de aldığı tepkiden şaşırmış olduğu kesindi. Düşüncelerini gerçekten merak ediyordu. Kendisinden nefret edildiğini bile bile, düşüncelerini merake ediyordu. Rüzgâr, güneşe inat esmeye devam ediyordu. Craig, kendisinin niye bu kadar patladığını anlamamıştı. Tek anladığı, bu kıza duygularının çok farklı olduğu idi. Ama bunu söylemeyecekti. Ama kızın, aldığı bu tepkide hoşnut olduğu belli oluyordu. Her kız bu tepkiden hoşlanırdı. Ciddiye alındığını hissetme duygusu, kendisini bile hoşnut ederken, onu niye hoşnut etmesin ki? Ama yılmayacaktı, bunun her kızın kendisine karşı koyamaması yüzünden olan bi' inat ile alakası yok, sadece duygularına karşılık alma inadı idi. İnatçı olması, nedense şimdi çok hoşuna gidiyordu. Öğlen, kendini kapalı bulutlara bırakmış, rüzgâr ile de taçlandırmıştı sanki. Craig'in hayatı boyunca en sevdiği, hava şekli idi. Mutluluğu, gene başka kollarda mı aramalıydı? Red edilmek, hiç bi' zaman kırmamıştı kendisini, ama neden bu kadar bozulmuştu ki? Sonuçta red eden ilk kişi değildi. Ama yine de koymuştu işte. Artık kafaya koymuştu, bu kızı kendisine ayarlayacaktı. ' Bütün kızların, etrafında pervane olmasına alışkınsın galiba. İki terslenmeye, bu kadar sinirlendiğine göre.. Üzgünüm, hayatın gerçekleri. '

Alaycı bi' ses tonu daha. Ama bu sefer Craig'i de güldürmeyi başarmıştı. Yavaşça üstünden çıkrdığı sweet ceketi, onu rahatlığa bi' adım daha yakınlaştırmıştı. Havanın soğukluğuna rağmen, sadece tişört ve pantolon ile kalmıştı. Kızın bakışlarına inat, bu sefer o bakmıyordu. Kendini yere doğru atmış, bulutları izliyordu. Yüzünde ki sıcak gülümeseme hala geçmemişti. Evet, kız sonunda karşılık vermişti. ' Benden nefret etmeni anlıyorum. Ama gerçekten o tiplerden değilim ' tekrar eski ses tonuna dönmüştü. Belki biraz daha keyiflisine. Ama kız o kadar, tatlı idi ki. Gerçekten kendini çok farklı hissediyordu. Kıza bakmadan, gökyüzünü izlemek. Gerçekten muhteşemdi. Kızın kendisine olan düşüncelerini, nasıl değiştirebilirdi ki. ' Avis ' çıkan, beyaz kuşlar bulutlu hava da tüm şirinlikleri ile bağırıyordu. Sol arka tarafında duran asayı, çok hızlı şekilde çıkarmıştı. Ama gizli olduğu için, yatık bi' durumda büyüyü yapmıştı. Sonuçta, karşısında ki kız bi' muggle olabilirdi. Bunu bildiği için, asayı, bacağının altına sokmuştu bile. Çıkan kuşların, uzaklaştığını izlemek inanılmaz bi' huzur veriyordu kendisine

Gezgin

Karşılıklı olarak birbirlerini terslemeleri, artık bir yerden sonra sıkıcı oluyordu. Nedenini bilmese de, bir şekilde bunu yapmaya son vermesi gerektiğini düşünüyordu. Yanındaki adamın düşüncelerini önemsemeye başlıyordu, bu Victoria için oldukça beklenmedik bir şeydi. Böyle olacağını tahmin etmemiş, bir anda kendine engel olmasını sağlayan duygunun ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Karşısındaki, o’nun için gerçekten de önemsiz değil miydi? Boyuna birbirlerini tersleyip duruyor, saçma cevaplarıyla konuşmayı sonlandırıyorlardı. En sonunda, karşılaştığı tepki, şaşırmasını sağlamıştı. Söylediklerinin can yakan bir tarafı olmalıydı. Yanındaki adam, bir kızın laflarıyla sinirlenecek birisine benzemiyordu. Hayatı umursamadığı, sadece anları yaşadığı her halinden belliydi. Ne olmuştu da böyle bir tepki vermişti? Victoria bunu gerçekten de merak ediyordu. Biraz da olsa, aklının başına geldiğini hissetti, artık daha fazla terslemeyecekti. En azından, boş yere karşısındakinin sinirlerini bozmak istemiyordu. Karşısındaki, tavırlarıyla bu konuda her ne kadar umursamaz olduğunu gösterse de, Victoria bu oyuna daha fazla dahil olmak istemiyordu. Kişilik özellikleri arasında, alaycılık ve karşısındakini sinir etmekten mutluluk duymak, yer almıyordu.

’ Benden nefret etmeni anlıyorum, ama gerçekten o tiplerden değilim. ‘

Neydi ki bu, o tiplerden değilim ben, takıntısı? Gerçekten de çok saçmaydı. İlk karşılaştıkları andan itibaren, adamın sürekli ima etmeye çalıştığı şey dönüp dolaşıp gene bu noktada bitiyordu. Victoria bu konuda herhangi bir şey söylediğini, hatırlamıyordu bile. Adamın bu konudaki takıntısı, o’nu gerçekten de ele veriyordu. Victoria bir an olsun dağılan kafasının tekrar düşüncelerle dolduğunu hissetmişti. Günlerinin nasıl geçmesini istediğini de bilmiyordu. Kafasında herhangi bir plan oluşmamıştı ve bu o’nu deli ediyordu. Yalnız olup, kafasını dağıtacağına gerçekten inanmıştı; fakat yanındaki adama rağmen yalnız olduğunu düşünmesi, düşüncelerden uzaklaşmasını sağlamamıştı. Gölün, yüze çarpan sert esintisi, düşüncelerin kafaya iyice kazınmasını sağlamaktan başka bir işe yaramıyordu. Uzaklarda bir yerde, gözlerine ev sahipliği yapan derin yerler vardı. Ama manzara umrunda değildi, göle bakmaktan sıkılmıştı. Ağacın gövdesindeki çizgiler, yaşını belli ediyordu. Bu ilginç an gözlerini bir süre daha oyalamaya yetmişti. Gözlerini tekrar göle diktikten sonra konuşmaya başladı..

’ Sürekli tekrarladığın bu, ben o tiplerden değilim, palavrası var ya? Seni ele veriyor işte. Her an, her tepkide, bu şekilde bir savunmada bulunman, gerçekten de o tiplerden olduğunun kanıtı sanırım. Umarım bir gün, reddettiğin şu gerçekle yüzleşmeyi başarırsın. ‘

Gezgin

Herşeyden emindi. Craig, bu kıza karşı o tiplerden olmayacaktı. Ama bu, tabiiki de, güven saçan tipik 'Londra!' erkeği olacağının anlamını içermiyordu. Bu da onun, realistliğini açıklıyordu. Ama kız, artık yumuşamaya başlamıştı. En azından inadı, kırılmıştı. Ya da Craig, saçmalamaya başlamştı. Ama gerçekten inatçıydı. Cebinden çıkardığı, kürdan dikkâtini çekmişti. En son yediği yemekten kalan kürdan olmalıydı. Ağzına atmış, vakit geçmesi için döndürüyordu. Kız ise, gene kendi düşüncelerinde vakit geçirmeye başlamıştı. Hatta, uzaklara bakmaktan kendi bile sıkılmış olmalıydı, ya da olmuştu? Olmuş muydu? Görüldüğü gibi, banâl bi' kıza benzemiyordu. Gerçekten, sorunları yüksek olmalıydı. Yoksa, neden bu kadar melankolik takılsın ki? Derin bi' kız olduğu her halinden belliydi. ' Sürekli tekrarladığın bu, ben o tiplerden değilim, palavrası var ya? Seni ele veriyor işte. Her an, her tepkide, bu şekilde bir savunmada bulunman, gerçekten de o tiplerden olduğunun kanıtı sanırım. Umarım bir gün, reddettiğin şu gerçekle yüzleşmeyi başarırsın ' Craig, gerçekten gülmüştü. Hatta sesi, biraz kahkahaya bile kaçmış denilebilrdi. Ama hala hiç bi' şey demiyordu.

Gülmesi bittiğinde, kendini doğrultmuş, eli ile yerden destek alarak duruyordu. Gölün, rüzgârın sesine verdiği tepki, günş ile inanılmaz bi' hal alıyordu. Yanında ki bayan ' derbeder ' gibi uzakları izlemek yerine gölü izlemek daha çok hoşuna gidiyordu. Kızı süzmeyi bırakmış, artık birbirlerine bakmadan konuşuyorlardı. ' Hmm, onlar gibi değilim derken, içki içen, kızlarla eğlenen, tek gecelik aşığı bi' tipim evet. Ama ben bunları, genelleme için söylemedim. Sana özel söyledim. Ben sana, diğerleri gibi bakmıyorum. Diğerleri gibi baksam, ilk tanıştığımız gün sonu yatakta biterdi. Emin ol bunu yapabilitem var. ' sesi o kadar net ve kendinden emindi ki. Bunu gerçekten yapabileceğini biliyordu. Ama bu, onu önemsemediğini anlatırdı. ' Bak ismini bilmediğim prenses. Seni diğerleri gibi görseydim, şu an şurda şu açıklamayı yapmıyor olurdum '

~ Karşılaşma

~ Karşılaşma

Similar topics

Similar topics