~ Meşe Altı

Gezgin

İhtişamlı kapısından girişiyle eskilerini oynatmaya başlamıştı sanki zaman.Bir sene içine sığdırdıkları unutulacak derecede değildi.Kalbine sokabildiği büyük dostluk ve zihninde karmaşa yaratan farklı duygu.Anıların merkezi olmuştu işte.Durmstrang’ta unuttuğunu sandığı şeylerin sadece köşeye sindiğini anlamış ve yavaş yavaş görünmeye başlamalarıyla içi ürpermişti.Dışarıdan yüksek doz umursamazlığı içinde pek gezinemiyor gibiydi.Kendini korkusuzca gösterebildiği dostları onun rahatlama adresleriydi.Gittiği okullarda yaşadıklarının benliğine kattıklarıyla gözle görünür bir kişilik evrimi yaşamıştı.Ve artık yoğurduğu olgunluğun kendisini göstermesi gereken olaylar yakındı.Hiç tam anlamıyla yaşamasına izin vermediği “aşk” acısını bile karşısına çıkarsa vereceği karşılık hazırdı.Burada vakit geçirdiği insanların şaşıracağı artık aşikardı. Ama görmeyi beklediği iki ve heycanlanmasına yol açan tek kişi vardı.Zamana bırakmış ve onun gelişini hoşnutlukla izliyordu sadece.

Yatakhanede giderken geride bıraktığı ranzasına yerleşmişti tekrar.İlginçtir ki en son onu kullanan gene O’ydu.Gelişi güzel yerleştirdiği eşyaları dolabın kapağını zorlamış ve atak hareketlerle anca hapsedilebilmişlerdi.Üstüne o an fark etmese de birilerinin gördüğü anda anımsayacağı kıyafetlerini geçirmişti. Yatakhanede zaman öldürdüklerine inandığı çocuklara ancak kimisinin fark ettiği bir gülümseyiş yolladı ve yatakhane kapısı iştahla kapandı.

Koridor hoş sessizliğini salmıştı.O’nun adımları şevkle ilerlerken kapısının aralık olduğunu göz ucuyla görebildiği karşı Cinslerinin gece uğramak zorunda oldukları büyük oda yüzüne sabırsız bir gülümseme kondurdu.İki elini hızla kaldırıp birbirine vururken yüzündeki gülümseme daha da kurnazlaşmış gibiydi.Başını önüne çevirdi ve iş olsun diye ısırmaya başladığı dudakları pencere kenarına kondurulan kızların ilgisini çekmiş olacak ki birbirlerine bakarak transa geçmiş gözler artık O’nun üzerine çevrilmişti.Tabii ki bakmadı.Daha doğrusu onlar O’nu fark etmeden önce O onları fark etmişti ve bakışlarını alacak kadar değerli olmadıklarını bilmek için düşünmeye bile gerek olmadığı kanısını zihnine fırlatmıştı. Bina kapısının aralık parçalarının arasından sızan gün beklediğinin gerçekleşmesi için gereken ortamı sunuyordu O’na.Parçalar birbirinden iyice ayrılmaya başlayıp gün kendini daha da gösterince artık Steven onun içine girmişti.

Kapının açıldığı bahçe içinde tekdüze konuşmaları,kıkırdaşmaları ve çoğunlukla binadaşlarının karşı cinsleri kategorisinden kendisini çok yüksek sanıp da çevresine yerleştirilmiş insanları konuşmaya değer görmeyenlerinden oluşuyordu.Ellerini cebine soktu ve bağlanmamış bağcıklarını kenara savurdu.Karışık saçları arkasına geçen güneşle önüne vurmuştu.Sıcağı sevmezdi.Bu yüzden bahçeye düşen gözleri hemen gölgelik aramış ve bulduğuna ayaklarını yönlendirmişti.Meşenin altına geçene kadar onu bulan bakışların “Gözüm bir yerden ısırıyor” formunda olduğunu hissetmişti.Altına sığındığı meşe onu esirgememiş ve üstüne bir de meltemini estirerek daha da heveslendirmişti.Tez canlılıkla gövdesine gövdesini yaslayıp ayaklarını uzatarak yaşaması gerekenlerin vereceği heyecanı görmeye çalışıyordu.

Gezgin

'Sana defalarca ilgilenmiyorum dedim Clara.. Ne suratındaki tatlı ifade ne de fiziğinin düzgünlüğü beni heveslendirmiyor. Rica etsem koridorun sonuna kadar çeneni kapar mısın?'

Sert çıktığının farkındaydı. Ama yatakhanede gözlerini açtığı andan itibaren yanı başında birileri sürekli kıkırdaşıp yeni gelen çocuğu konuşuyorlardı. Neydi diğerlerinden farkı? Gin kendinden öyle emindi ki hiç bir farkı olamyacağına.. Yeni gelen hep ilgi görürdü. Jon için de aynı olaylar gelişmişti. Sabahın ilk ışıklarından güneşin yeryüzüne küsüşüne kadar daha hiç görmediği o çocuğa büyük bir nefret büyüttü içinde. Dersi dinleyemeyişinin, arkadaşalrıyla herhangi bir konuda konuşamamasının ve öğle yemeğinde masayı terk etmesinin tüm suçunu çocuğun üzerine yıktı. Bu kez gerçekten tanışmamak konusunda kararlıydı. Neden diye kendine sorduğunda ise Clara'nın sonsuza dek onunla olmak istediğini vurgulayan sözleriydi. Neden herkes bu kadar değişmişti? Elbette Gin gibi duruma uzaktan bakmayı tercih edenler vardı. Ancak öyle azınlıktaydılar ki Tılsım dersindeki uğultu dersin gereğinden uzun sürmesine sebep olmuştu. Profesör altta kalmayan yapısı ile birkaç kanı bozuğu dışarı atarken safkanlara da ağzının payını vermişti. Kısacası gün içinde yaşayabileceği en berbat şeyler birer birer Gin'in önüne seriliyordu.

Clara'nın yanından ayrılma işini çabuklaştırma adına adımlarını normalden biraz daha büyük atıyor bazen koşuşturuyordu. Tüm dersler bittiğine göre ortak salonda ödevlerle ilgilenmeliydi. En son kehanet profesörü tarafından gece yarısından sonra esir edilmişti. Uykusuzluk Gelecek Postası'nın güzellik sayfasında bulup uyguladığı tüm yöntemleri mahvediyordu. Siyah saçları bu kez normalden çok daha düzdü. Yürüyüş hızından ileri gelen bir biçimde hareketleniyorlar, Gin'in belinin üzerinde oynaşıyorlardı. Suratının biçimini ortaya çıkarmak için iki yandan tel tokayla geriye doğru toplamıştı bu kez. Bu durum kendisinin dahi inanamadığı bir biçimde yakışmıştı. Genelde yüz biçimden hoşlanmaz, fazla yuvarlak bulurdu. Koridorun sonunda yavaşça Clara'ya doğru döndü

'Ben biraz bahçede hava alacağım. Kitaplarımı götürürsün..' dedi.

Kollarıyla düşmesini engellediği kitapları kıza yığarak merdivenlere doğru yöneldi. Arkasına bakmadan elini kaldırıp parmaklarını oynattı ve merdivenlerin kenarlığına tutunup hızla merdivenleri arkasında bıraktı. Büyük kumsaatine doğru boş bir bakış attıktan sonra kapının önünü süpüren hademe yokmuş gibi davranarak Bayan Norris'i itekledi.Kapıdan dışarı çıkmasıyla suratını yalamaya başlayan rüzgâr gün içinde tüm sıkıntılarını parçalar halinde bedeninden koparıyordu sanki. Yağmurun iğrenç kokusu yok olmuş yerini zambakların kokusu almıştı. Çekik gözleri kapandı ve burun delikleri atmosferi içine çekmek istercesine açılarak havayı içine çekti. Saçlarını geriye doğru savurdu ve bahçeye doğru hulyalı bakışlar atarak gereksiz birkaç merdiveni daha gerisinde bıraktı.

'Bakalım yeni gelen çocuk hangisi?'

Gezgin

Gözlerinin önüne getirmeye çalıştıkları onu oyalama modundan çıkmış gibi tekdüzeliğe düşmüşlerdi.Etrafa bakıp değişikliklerin farkına varmak ilk gün için ideal amaçtı.Fakat çimenlerin temasla vücuduna yaydığı soğukluk onun amacını yavaşlatmasına neden oluyordu çünkü soğuğu vücudunda hissetmeyi severdi.Kesilmesi gerektiğini hissettiğinde ise çimenlere paralel dayadığı kollarını serbest bırakıp çimenle fazla haşır neşir olan avuçlarının çimenler tarafından damgalandığını gördü.Vücut izlerinden hoşlanmazdı çünkü basit ve bakımsız gösterirdi insanı.

Tembelliğini kesmenin kısa hoşnutsuzluğuyla sürünerek ayaklandı ve ellerini birbirine çırparak derisini yumuşatmak istedi.Gözleri artık etrafa hakim olmaya başladığında ise konumu değişmeyen vitrinlerin dışında yeni birilerinin bahçeye girdiğini fark etti.Üç kız vardı ekstradan.İkisi birlikte vakit geçirmek için bahçeyi tercih etmiş diğeri ise nevale tavırlarıyla etrafa huzursuzluk dağıtmak peşinde gibi bakınıyordu.Dikkatini çekmesine şaşırdığı bayan onun için sadece bahçeye yeni katılarak dikkat çeken değil üç sene önce Steven ile geçirdikleri anlardan anımsanan bir bayandı.Susmaktan sıkılan çenesi artık alıştırmalara başlamalıydı.Kendisi gibi herkesin değiştiğinin farkında olduğundan düşüncesizlik edip atılmadı hemen.Söylenmesi gerekenleri önce zihninde tarttı ve uzun sürmeyen bu aşamadan sonra yavaş adımlarla ona yaklaşarak

“Hey! Seni hatırlıyorum…”

Kelimelerinin ağzından çıkmasına izin vermişti.Söylediklerinden sonra yüzüne kararsız bir gülüş kondurarak ambyansı tamamlamıştı.Verilecek tepkiyi bilememekten huzursuz değildi çünkü her lafa verilecek iyi bir cevap olduğunu ve bu cevabın bulunmama durumunun olmadığını biliyordu.

Gezgin

'Hey! Seni hatırlıyorum…'

Başını kendine doğru gelen çocuğa doğru çevirdi. Uzun bir surat, badem biçimli gözler ve dik duruşuyla ona yakından tanıdığı birilerini anımsatıyordu. Aklı ona yeterli bilgiyi vermeden kalbinin atış hızı gereken açıklamayı yapmıştı. Sanki etrafındaki herşey yavaşlamış gri bir loşuğa bürünmüştü. Gözlerini irileştirerek çocuğa doğru baktı. Gerçekten Steven'ı mı görüyordu? Bulgaristan'dan buraya gelmesinin sebebi neydi? Derin bir nefes aldı ve kendini sakinleştirmeyi başardı. Kurumuş dudakalrı ıslatıp bedenini çocuğa doğru çevirdi. Gülümsedi ve

'Mümkün Steven. Gin Kiwa. Hem okuldan hem de mahalleden tanışıyoruz.' dedi.

Seni hatırlıyorum mu demişti? Ukala! Bir zamanlar peşinde koştuğu kızı hatırlamayacak kadar bunamış mıydı? Suratındaki gülümsemeyi yavaş yavaş bozarken parmaklarının yardımıyla suratına doğru uçuşan saçlarını çekiştirdi. Sinirini bozmamakta kararlıydı. Boğazını temizledi ve

'Neden buradasın? Kardeşine birşey mi oldu yoksa?' dedi.

Değişmiş miydi? Belki de.. Gin onun hakkında bir yargıya varmanın erken oluğu kanısındaydı. Hem burada kalıcı olduğunu zannetmiyordu. Zaten Bulgaristan'dan buraya nasıl geldiği konusunda hala açıklık getirilememişti. Kendini tekrar kaptırmaktan korkuyordu ve bu yüzden çekingen davranıyordu.

Onlara doğru bakan meraklı gözler dikkatini çekmişti. Steven'ın yanında cevap verip çirkinleşmek istemiyordu. Yine de sert bakışlarını birkaçıyla buluşturmaktan geri kalmadı. Hepsi olası bir kıskançlığın pençesine düşmüş homurdanıyorlardı. Steven için bu hoş bir durumdu belki ama Gin asla haz etmezdi. Başını yere eğdi ve

'Sanırım gitsem iyi olacak..' diye mırıldandı.

Gezgin

" Okulda bir rehbere ihtiyacım olacak ama."

Dedi yüzüne anlamlı bir gülümseme yerleştirerek.Diğer cevapları verebilmek için önce burada kalmasını söyleyen bir cümle ortaya dökmesi gerekti.Etrafında çember oluşturmuş kıskanç göz çiftlerinin farkında olsa da onlara farkedildiklerinin o haz duygusunu hissettirmemek için bakmamıştı.Karşısında gözlerini kaçırmakla uğraşan geçmişinin kahramanlarından Gin onu gerçekleri konuşmak konusunda zora sokucakmış gibi görünüyordu.

İki yanına salınmış kolları suskunluğunu bozdu ve bir tanesi ucuna yerleştirilen eli saçlarına götürüp onları karıştırma olayını gerçekleştirirken Steven'ın dudakları

" Evet kimliğin zihnimde netleşti.Gin... A ayrıca bir rütben daha vardı.Unuttun mu yoksa? 'Steven'ı peşinden koşturan kız'."

dedi gülerek.O konuları açmasa Gin tarafından her an kesilmesi mümkün bir diyalog olurdu aralarında geçen.Konuşmalarından sonra vereceği cevaplara şaşıracağını umuyordu çünkü beklenilenler gerçekleşmiyecekti.

"Neden burdasın?Kardeşine bir şey mi oldu yoksa?" öğrenmek istediklerini saklayıp sarmalayıp bu cümlelere yerleştirmişti Gin.Eğer saklamalı konuşacaklarsa karşılık verilirdi.Azcık heyecan,bekleyiş ve merak zarar vermez diye düşündü ve gamzesini belli eden bir dudak hareketiyle

"Yo hayır.Onun bir şeyi yok.Okulumu özledim diyelim."

dedi onun sorusuna geçiştirilmiş ve yanına ek anlamsız bir göz kırpmasıyla verilmiş bir cevapla.Saklılık isteyen O'ydu.Her cevabında karşısına kondurulan gözleri yakalamaya çalışsa da ilk konuşma için mümkün değil gibiydi.Ondaki kıpırdanmayı telaşının içinde görür gibiydi.

Gezgin

Soruların cevapları her zaman olumlu olmazdı. Öyle ki Steven Gin için altında kalınmayacak şeyler söylüyordu. Gin ise sadece kendine engel olamaya çalışmakla yetiniyor, içindeki öfkeyi kusmamayı tercih ediyordu. Herhangi biri bu öfkeyi dizginleyemezdi. O sırada aklına bir başka soru daha takıldı. Steven herhangi biri değil miydi? Ellerini birbirine kenetledi ve suratına muzur bir ifade yerleştirerek çocuğun suratına bakmaya devam etti. Rüzgâr, hava kararmaya başladıkça daha da sertleşiyordu. Başını geriye doğru hareket ettirmesiyle saçalrı uçuşarak sağ omzunun üzerinde toplandı ve

'Anlıyorum.. Meşe ağacının altında oturmanın sebebini de anlıyorum. MEşe ağacının altında sana gerçekleri açıklamıtım değil mi? Anılarını mı tazeliyordun Hornby?' dedi.

Kısık gözleri biraz daha kısıldı ve çocuğa doğru bir iki adım attı. Dişlerini gösteren alaycı bir gülümseme takınıp omuz silkti. Yanından geçen bir kaç kızın sert bakışlarıyla birlikte

'Kiwa ele geçirmiş. Merlinin donu adına! Yeni gelen çocuktan haz etmeyecekti güya!'

Gin sert bir hareketle kızlara doğru ürürken kolunda bir el hissetti. Hızla arkasına döndü ve kolunu Steven'ın elinden kurtardı. Tam olarak suratını süzerken

'Yeni gelen sendin demek.. Rehbere ihtiyacın varsa eğer şuradaki kızlardan birini seç. Eminim seninle ilgileneceklerdir! Ve bir daha sakın karşıma çıkma Hornby! Asla!'

Gezgin

Gelen tepki tahmin ettiğinin hat safasındaydı.Evet Devon değişmemişti.Hala aynı kesin karar ve soğuklukla devam ediyordu.Üç sene önce yaptığı hatayı yapmıyacaktı ve geldiği an içini dolduran heyecanı yatıştırmasına izin vermiyecekti.

'Anlıyorum.. Meşe ağacının altında oturmanın sebebini de anlıyorum. MEşe ağacının altında sana gerçekleri açıklamıtım değil mi? Anılarını mı tazeliyordun Hornby?'

Sesteki acımasızlığa ulaşmaya çalışan kanatlar kırılmalıydı.
"Sandığın kadar geçmişe bağlı değilim.En azından senin kadar Devon.Burayı seçmemin tek nedeni Serinlik.Bilirsin serinliği severim." dedi ona ayna tutmuş gibi aynı ifadeyle.

'Yeni gelen sendin demek.. Rehbere ihtiyacın varsa eğer şuradaki kızlardan birini seç. Eminim seninle ilgileneceklerdir! Ve bir daha sakın karşıma çıkma Hornby! Asla!'

Artık emeklemekten çıkmalıydı.Sesine kararlılığını ekliyerek

"Sanırım ifadem yanlıştı.Ciddi bir rehbere ihtiyacım var.Bu rehber bana geçmişimi de hatırlatmalı.Ve buradaki geçmişimin çoğunu arkasında geçirdiğim insan olarak en iyisi sensin sanırım Devon."

Gezgin

Hipnotize olmuş gibi çocuğun gözlerinin içine aralıksız bakarken bahçedeki kahkaha sesleriyle kendine geldi. Gereğinden fazla Steven'a yaklaştığını fark edip hızla geri adım attı. Sinirden suratı kasılıyor, kaşları birbirine yaklaşıyordu. Dişlerini gıcırdatarak yumruğunu sıktı ve arkasını dönüp gidecekken ona söylenilen sözlerle duraksadı.

'Sandığın kadar geçmişe bağlı değilim. En azından senin kadar Devon. Burayı seçmemin tek nedeni serinlik. Bilirsin serinliği severim.'

Başını öne doğru eğdi ve suratına yayılan gülümsemeyle tekrar arkasına döndü. Demek geçmişine bağlı değildi.. Yavaş yavaş ne kadar huzursuz olduğunu belli ediyordu. Dünya üzerinde ona Devon ismiyle hitap eden tek kişi Steven'dı.

'Sanırım ifadem yanlıştı. Ciddi bir rehbere ihtiyacım var. Bu rehber bana geçmişimi de hatırlatmalı. Ve buradaki geçmişimin çoğunu arkasında geçirdiğim insan olarak en iyisi sensin sanırım Devon.'

Başını iki yana doğru salladı ve rahatlamış bir ifadeyle

'Geçmişini önemsemiyordun hani? Geçmişini önemsemeyen biri yanında geçmişinden bir parçayla dolaşmak istemez diye bilirdim. Sen, yanımda dolaştırmak istediğim son kişisin Hornby!'

dedi ve son sözünün ağırlığı altında ezildi. Kendisinin bile inanmak istemediği birşey söylemişti. Ayrılmalarının sebeplerini şimdi hatırlıyordu. Steven ona sürekli gelecekten bahsediyordu. Bazense sorularını cevapsız bırakıyor sadece izlemesini istiyordu. Gin ise kontrollü bir kızdı. Hayatı boyunca sonunu tahmin edemediği hiç bir şeyi kabullenmemişti. Gin'e göre kalbin ne hızla çarparsa çarpsın aşk asla eline düşülmemesi gereken bir duyguydu. Aşırı kontrollü oluşu da bundan ileri geliyordu. Derin bir nefes aldı ve

'Şimdi bana gerçeği söyle. Neden buradasın?'

~ Meşe Altı

~ Meşe Altı

Similar topics

Similar topics