İtiraflar * Beklenen Var.

Sihirsel Gelişim Bürosu Başkanı

Sonbahar, hâlâ uykuda idi. Daha tam olarak yüzünü göstermemişti, ara sıra serin esintilerle ve sadece çiseleyen yağmurlarla uğruyordu Hogwarts'a. Hava yağmurdan sonra açan bir güneşin sarısını almış olsa da, hafif bulutluydu. Ve hafif bir soğuk çökmüştü içine, güzel kokan bi soğuk.. Bulutların arasından süzülen ışık, Hogwarts'ın camlarından içeri yavaşça süzülüyordu. Okul hademesi tarafından yeni temizlenmiş yerler, içeri sızan güneş ışıklarının etkisiyle gümüş bir yüzey gibi parıldıyorlardı. Ve koridor da güzel kokan soğuğa bürünmüştü, bugün güzel bir gündü.

Koridorda kısa adımlarla ilerlerken, Margaux’u düşünüyordu. Evet, ona karşı anlam veremediği bir takım hisleri vardı. Onu gördüğünde, genellikle karamsar veya alaycı bir tavırla bakan gözleri parlıyor, daha mutlu oluyordu. Gerçekten bilmiyordu bu kıza karşı neler hissettiğini. Hissettiği basit bir hoşlanma mıydı, yoksa aşk mı? Bilmiyordu. Ama ne olduğunu da merak ediyordu, bu mesele onun içini iki gündür kemiriyordu. Bundan dolayı, kendini garip hissediyordu. Çünkü aşk hayatı, genellikle birkaç günlük ilişkilerden ibaretti, gömlek değiştirir gibi kız arkadaş değiştiriyordu. Ama Margaux böyle değildi. Çünkü; onu birkaç günlük biri olarak, veya bir av olarak görmüyordu. Onun da kendisine karşı duyguları varmıydı acaba? Bu gerçekten bir merak konusuydu. Ya varsa? Olsaydı, güzel olabilirdi. Kafası hâlâ çok karışıktı, bu durumu çözmek için uğraşıyordu. En yakın zamanda Margaux’u görmeyi umuyordu. Bunların düşünürken, biraz nefes almak için avluya doğru yöneldi..

Bulutların arasından süzülen ışık kütlesi, her nedense burada etkisini hiç göstermiyordu. Hava açık bir griye bürünmüştü, güzel kokan soğuk ışığın aksine etkisini burada da gösteriyordu. Avluya yavaş yavaş girerken, uzakta birini gördü. Margaux’tu bu. Siyah saçları havanın grileşmesi ile bütünleşmiş, güzel kokan soğuk tenine işlemiş gibiydi. Ve her zamanki gibi ona çok yakışan mavi paltosunu giymişti, mavi palto da bu bütünlüğü tamamlıyordu. Onu görünce renkli gözleri parladı hafifçe, onu görmenin hafif mutluluğunu yaşamaya başladı. Ve kendisini fark etti. Soğuğa nispet edercesine, gri bir kazak giymişti. Altına giydiği siyah pantolon, avludaki griliğin içinde soluk bir renk olarak gözükmesine sebep oluyordu. Margaux onu daha görmemişti, ama bir an önce görmesini diliyordu. Sanırım ona karşı hissettiği duyguyu bulmuştu; aşk. Ve gözlerini devirmiş, hâlâ ona bakarken ismini fısıldadı baştan çıkarıcı bir sesle:

‘’ Margaux. ‘’

Bilmiyordu, belki de baştan çıkacak olan kendisiydi. Bunu zaman gösterecekti.

Gezgin

Bembeyazdı bulutlar, aynı Margaux'un ten rengi gibi. Belki saflığın belirtisiydi bu, belki de soğuğun. Güçlüydü. Aralarından huzmelerle süzülen güneşin ışınları yeryüzüne vuruyordu. Parçalarcasına toprağın içine karışıyordu ve besliyordu onu. Yeni dinen bir yağmurun belirtilerini hâlâ taşıyordu toprak. Henüz tam ısınamamıştı ve nemliydi. Üzeri, sararmış yaprakalrla örtülüydüKara yağmur bulutlarını esir alan beyaz bulutlar, hallerinden memnun gibiydiler. Semanın derinliğinde istedikleri gibi süzülürlerken, dışarıya sevinçlerini yansıtıyorlardı.

Soğuğun içinde dolanırken tüylerinin ürpermesini, burnunun ucunun kızarmasını ya da parmaklarının uyuşmasını istiyordu. Sıradan bir büyücü gibi, bunlardan kaçmak yerine, duyumsamak, tatmak ve görmek istiyordu. İstiyordu ama, farkında mıydı acaba olamayacağının? Saçma sorular, saçma görüntüler ya da saçma düşünceler yoktu kafasında. Bu kez, istediğinden emin ve arzu doluydu. Rüzgarın sertçe çarptığı saç telleri, geriye doğru savruluyorlar ve sonra da mavi paltosuna düşüyorlardı. Onlarda tıpkı kız gibi, güçlü ve soğuktular.

Avlunun ortasında, Hogwarts'ın içine doğru ilerlerken bir an için, bir nefes işitti. Hava taneciklerini yaran bu ses, kızın kulağının derinliklerinde kendine bir yer edindi. Margaux, tereddütle adımlarını yavaşlatırken, bunu duymamazlıktan gelmeyi deneyebilirdi. Fakat; yapamadı. Arkada ki her kimse, şu anda yüzleşmek istemediği biri olduğunu kestirebiliyordu. Ama, ne olursa olsun, sıradan bir korkak gibi kaçamazdı. O, bu değildi. Daha fazlasıydı. Daha güçlüsüydü. ‘’ Margaux. ‘’ *Dean* *Ah, Tanrım.* Sesin tonu, öylesine etkileyiciydi ki. Margaux için bile, vazgeçilemeyecek türdendi. Kendinden emindi. İstekliydi. En önemlisi de, gerçekti. Yavaşça, çocuğa doğru çevirdi bedenini. İstekle yanıp tutuşan ruhunu, tek bir şey önlüyordu; kendisi. Etkileyici ses tonunun, etkileyici bedeni. Etkileyici bedenin içinde ki, etkileyici ruh. Ya kızın gerçek kimliğini öğrenirse? Tek engeldi bu. Asla kalkmayacak olan, büyük ve çarpıcı tek engel. Diğer herkes gibi, ondan uzaklaşacaktı. Korkacak ve kaçacaktı. Dean, farklı değil miydi? Gülümsemeye çalışarak, Dean'e yaklaştı. Çocuğun ihtişamlı kanının kokusu burun deliklerine dolarken, İtalyan kız, bakışlarını onun gözlerine odakladı. ‘’ Seni görmeyi beklemiyordum. Görüşmeyeli nasılsın?‘’ Bir vampirin etkileyici sesi. Çoktan çocuğa ulaşmış olmalıydı.

Sihirsel Gelişim Bürosu Başkanı

Onun ismini tutkulu ve şehvetli bir biçimde fısıldamasının ardından, Margaux ona doğru dönmüştü. Fısıldadığına emin olamamıştı bir an, seslenerek söylediğini düşündü bu muhteşem ismi. Ama o anı hatırladı, fısıldadığından kesinlikle emindi. Peki, nasıl oluyordu Margaux’un onun fısıltısını bile duyabilmesi? Belki de ayak seslerini duymuştu, ondan arkasını dönmüştü. Saniyeler içinde bu ufak çaplı şaşkınlığı atlatırken, Margaux yanına hızlı adımlarla geldi. Gülümsüyordu, fakat bu uğraşılmış bir gülümseme gibiydi. Sahte veya yalancı bir gülümseme de değildi, fakat tam olarak gerçek de sayılmazdı. Çevresi siyahla çevri gözlerini Dean’ın gözlerine odakladı, bir bağ, bir tutku gibi.. Ve gülümsemesini sürdürerek:

‘’ Seni görmeyi beklemiyordum. Görüşmeyeli nasılsın? ‘’

dedi Margaux. Açıkçası iki gündür görüşmüyorlardı. Ve bu soruya ne yanıt vereceğini düşünmeye başladı. *Ah Margaux, sen bu şeytana dilini yutturan bir kızsın!* İyi idi, evet. Çünkü Margaux’un yanında parıldayan renkli gözleri, Margaux’un belirsiz gülümsemesi ve gözleri mutlu ediyordu. Ama bunu olduğunda görünüşüne yansıtmamaya çalışıyordu, en azından uğraşıyordu. Gizlenmeye çalışılan bir heyecanla parlayan renkli gözlerini Margaux’un gözlerine odakladı o da, asılan ve baştan çıkarıcı bakışlarla, gözlerini kısarak. Her hâlinden bir şeytan olduğu belli idi. İyice renklenen yüzü, sarı saçlarıyla muhteşem bir bütünleme oluştururken gülümsedi Dean, ona odaklanmış bakışlarını sürdürerek. Ve cevapladı Margaux’un sorusunu:

‘’ Ben çok iyiyim. Gittikçe de iyi oluyorum. Ya sen? Sen nasılsın? ‘’

Hâlâ ona bakmaktaydı. Alamıyordu kendini, ancak şeytani bakışlarını sürdürüyordu. Sanki, birbirleri için yaratılmış gibilerdi. Ya da Dean sadece böyle sanıyordu. Ama onu etkileyebilmek, baştan çıkarabilmek için her türlü numarasını uyguluyordu. Ama bir fark vardı, ondan hoşlanmıyordu, onu seviyordu. Gözlerinin içine daha da anlamlı bakmaya başladı, onun gülümsemesini gerçek kılmaya çalışıyordu. Beyaz tenine renk gelsin, o da heyecanlansın. Ama bir ihtimal vardı, Dean’ın Margaux’a karşı duyduğu hisleri Margaux kendisine karşı duymuyor olabilirdi. Ne korkunç bir ihtimaldi bu! Bakışlarını sürdürdü, kafasını kulağına yakın bir yere götürdü. Ve fısıldadı, iltifatını:

‘’ Beni büyülüyorsun. ‘’

Aynı hızla kafasını geri çekti, bakışlarını sürdürdü. Onu etkilemeye çalıştığı apaçık ortadaydı, acaba Margaux Dean’dan etkilenebilecek miydi?

Gezgin

Bakışlar çok şey anlatırdı. İçinde anlamları gizler, onlara değer verir ve büyütürdü. Anlamsızlığın en derin kısmından çekip çıkarır ve üzerine parıltılar serperdi. Derinlikle somutlaştırır ve anlamları yüklerdi. Anlamın yanına yakışan en büyük şeydi belki de. Farklılaştırırdı. Her zaman insana yardımcı olurdu ve işini kolaylaştırırdı. Anlatmak istediklerini, en kısa yoldan anlatmasını sağlar, ya da saklamak istediklerini açığa çıkarırdı. Nasıl olacağınaysa, sen karar verirdin. Ya kendinden emin ve kararlı, ya da; saklanan ve belli olmak istemeyen.

Dean, etkileyici bakışlarını, Margaux'unkilere odaklamıştı. Parıltılı gözler. Her zaman için ne anlatmak istedikleri belliydi. Fazla heyecanlı ve bir şeyleri gizlemekten yorulmuş gibi. Gerçekten öyle miydi acaba? *Dean, gerçekten öyle mi?* Kız, sorusuna karşılık gelen yanıta sadece gülümsedi. Bu kez, gerçekti. Çocuğun ne yapmak istediğini anladı. Beynine giden bir komut sayesinde, dudakları daha da kıvrıldı. Fakat, hiçbir zaman hissettikleri belli olmayacaktı. Yanakları asla kızarmayacak, asla hislerini belli edemeyecek ya da diğer belirtileri gösteremeyecekti. Margaux, her zaman onun yanında olacak, ama çocuk onun ne hissettiğini asla bilemeyecekti. Belki de, Dean diğerlerinden daha ısrarcıydı? Kim bilir.

Dean, kızın kulağına yaklaştı. Margaux, heyecanlandığını hissetti. Güçsüzleşti. Yerinde kaldı ve iyice küçüldü.
‘’ Beni büyülüyorsun. ‘’
*İnan bana Dean, bundan doğal bir şey olamaz.* Olduğu şey yüzünden mi? Yoksa, gerçek Margaux mu? Sakin olmaya çalışarak, çocuğa bakıyordu. Ne yapması gerektiğinden emin değildi. Ama sonra, bir şeyler fısıldadı; ‘’ Hadi ama Dean, o aptal kız tavlama numaraların bende işe yaramaz. ‘’

Sihirsel Gelişim Bürosu Başkanı

Duygularını belli etmemeye çalıştığı anlaşılıyordu Margaux’un. Ya da bu uslanmazlıktan gelen bir çapkınlık içgüdüsüydü, ama böyle olamazdı. Çünkü onu seviyordu, bir av olarak görmüyordu. Ya da, Margaux ona inanmıyordu. Ya böyle bir şey varsa? Ya Margaux’un duyguları ciddi değilse? Bilmiyordu, belki de tam tersiydi. Gözlerine bakmaya devam etti, bakışlarını sürdürüyordu. İtiraf etmen zamanı gelmişti, şehvet dolmuştu gözleri, aşkı da sözlerine yansımak üzere idi. Ama ya Margaux bunu bir kabalık olarak algılarsa? Artık önemli değildi, ona duygularını açıklayabilme fırsatı bulacaktı en azından. Avlunun soğukluğu, içine işlerken, gözlerine baktı duygu ve baştan çıkarıcılık dolmuş gözleriyle. Açıkçası, ona aşıktı.
Avlunun duygusal veya baştan çıkarıcı bir film haline getirdiği bu anda, hâlâ ne yapacağına karar vermeye çalışıyordu. Margaux’un siyah gözleri beynini karartsa da, ne düşüneceğini tam olarak hesaplamıştı, gözlerini kıstı ve konuştu:

‘’ Ama bir fark var ki; ben seni seviyorum. ‘’

Ve bu anlam dolu cümleyi söyledikten sonra soğuk dudaklarını onun soğuk dudaklarıyla birleştirdi, ne yaptığına kendisi de anlam veremiyordu, ama şu anda çok mutluydu ve onu seviyordu. Sadece buydu.

Gezgin

‘’ ... ben seni seviyorum. ‘’
Çocuğun muhteşem bakışları, Margaux'un derinliklerinde erirken, söylediği son sözcüklerde kafasında yankılandı. Dean, Margaux'u seviyor. Seviyor. *Dean, beni seviyor, seviyor.* Margaux ve Dean. Dean ve Margaux. Bir vampir ve bir büyücü. Hayır. İşte tam da korktuğu şeydi. Asla durmamalıydı. Onun nefesinin farkına vardığı an, tüm gücüyle oradan uzaklaşmalı ve bir daha arkasına bakmamalıydı. Keşkelerin, büyük bir yer kapladığı hayatında, artık hata yapma lüksüne sahip bile değildi.

Ne demesi ya da ne yapması gerektiğine henüz tam olarak karar bile verememişken, çocuk, İtalyan kıza yaklaştı. Margaux'unkilere göre daha sıcak olan dudaklarını, kızınkiyle buluşturdu. İşte bu, Dean'in diğer bir yüzüydü. Ruhunu tam anlamıyla kullandığı ve gerçekten içinden geldiği belli olan bir şeydi. İzin verdi. Sonunda ortaya çıkacak yeni bir keşkeye daha yer verebilirdi belki de. Fakat, belki de yapamazdı. O anda, kendini geriye çekti. Yalvaran bakışlarla çocuğa bakıyordu. Öylesine korkuyordu ki... Canını incitirse? Dean ondan kaçarsa? Her şey daha da karmaşıklaşırsa?

Bu kez, çocuğa yaklaşan Margaux oldu. Sadece yaklaştı. Dean'in elini, soğuk avuçları arasına aldı. Ardından, kısık çıkmamasını umduğu sesiyle, fısıldadı. ‘’ Bilmediğin şeyler var Dean, bu şekilde olmaz. ‘’

Sihirsel Gelişim Bürosu Başkanı

Bedenine işleyen soğuk, sessizliğe destek oluyordu adeta. Birbirinden ayrılan iki ıslak dudak, ıslaklığına rağmen şehvetin o doyumsuz ateşiyle yanmaya devam ediyordu. Ve Margaux, olmayacağını, bir engel olduğunu söylüyordu. Belki de bilmiyordu Dean’ın bu küçük sırrını bildiğini. Bilmiyordu, evet. Bilmiyordu. Gözlerine derinlikle baktı, duygulanmıştı, gözleri dolmuş gibiydi Margaux’un. Evet, dönülmez olsa da saliseler içinde bu kararı verdi. Isırılmak. Gözlerine aynı duygusallıkla baktı. Az önceki şehvetin yerini şimdi hüzün almış, iki dolmuş göz birbirine bakıyordu. Neler olacaktı ki? Daha fazla beklemeden ağzından intihar edercesine atladı sözcükler:

‘’ Neyin engel olduğunu biliyorum sevgimize. Vampirsin, değil mi? Olsun, hiç önemli değil. Eğer bu yüzden birbirimizi sevemeyeceksek… Beni öldürmene, veya vampire dönüştürmene razıyım. ‘’

Ve boynunun bir kısmını açtı derin soğukta, ikisine de ağlamaklı bir hüzün hakimdi, soğuk ve sessiz…

Gezgin

Dean'in hareketlerini, suya yansıyan gölgesine dikkatle baktığı gibi inceledi. Dolan gözleri, elbette ki bir şeylerin gerçekten var olduğuna inandırmıştı Margaux'u. İşler iyice karışıyor, iyice derine iniyor ve belki de çıkamaması için üzerini kapatıyordu. Her defasında daha fazla uğraşıyor, gücünü harcıyor ve sonuna gelene kadar vazgeçmiyordu. Huzursuzluk tüm iç seslerini ele geçirmişti. Kaçış yolu yoktu. Bu kez yoktu. Ve sonra, Dean'in sesini duydu. İşte o anda Margaux kaskatı kesildi. Gözbebekleri -ki zaten büyüktüler- belirsizlik ve şaşkınlıkla kocaman oldu. Burun delikleri genişledi ve nefes alış-verişi hızlandı. Cildi gerildi ve fil dişi rengi cildi kendini kaybetti. Tam anlamıyla donduğu söylenebilirdi. Nereden öğrenmiş olabilirdi ki? Kimsenin bilmemesi gerekirdi. Sırf bu yüzden, onun yanında olmamalıydı. Hayır hayır, inkar edecekti. Sonuna kadar savaşacaktı.
Öyle olmadığına onu inandırması gerekti.
Avlu da, simsiyah ve keskin soğuğun ortasında boynunu açan Dean'e inanamaz gözlerle baktı kız. Eğer Dean söylediklerinde gerçekten ciddyse ne olurdu? Margaux için ısırılmayı nasıl göze alabilirdi? İnce parmaklarıyla çocuğun sıyırdığı kısmı, onun tenine dokunmaktan korkarcasına geriye çekti ve çocuğun boynunu tekrar koruma altına aldı. "Dean, saçmalıyorsun! Bunu da nereden çıkardın? Ah, sana inanamıyorum." Söylediklerinin yeterince tatmin edici olduğuna kendini inandırmaya çalıştı. Ama değildi. Ve Dean bunu nereden öğrenmiş olursa olsun, gerçeği biliyordu.

İtiraflar * Beklenen Var.

İtiraflar * Beklenen Var.

Similar topics

Similar topics