Birbirinden uzaklaşan gözleri, ona anlamsızlığı, hüznü yansıtan bir aynaya dönmüştü. Bilmiyordu, ne olduğunu da bilmiyordu. Belki de anlam veremediği tek şey şu andaki anlam bütünlüğü, karamsarlık ve karmakarışıklık. Margaux bunu inkar ediyordu hâlâ, ama mümkün değildi. Onu Achille ile konuşurken, şans eseri duymuştu. Nasıl olamazdı ki? Vampirdi işte. Ama Margaux’un sandığı gibi korkunç bir şey değildi bu, kendi istememişti ki bunu. Bundan sonraki kaderi de bu olamazdı. Hem de, Margaux’un vampir olması.. Dean’ın ondan uzaklaşması için bir sebep olamazdı, asla olamazdı. Ve Margaux korkmuş bir edayla, bunun saçmalık olduğunu söylemeye devam ediyordu. Ona inanmayan gözlerle baktı. Aşkına hiçbir şey engel olamazdı. Gözlerine derin ve sessiz kuyuların dipsizliğiyle baktı. Ve hafif uzamış olan tırnaklarını az önce Margaux’un ısırması için açtığı yere doğru bastırdı, iyice bastırdı ve elini çekti. Boşalan kan değildi, aşktı.
Boynundan yere doğru boşanan kanları hiç umursamazcasına, aynı ifadeyle Margaux’a baktı, ve soğuk dudaklarını onun dudaklarıyla bütünleştirdi. Ve ona ağlarcasına sarıldı, hıçkırdı. Ağlamıyordu, ağlayamıyordu. Duygusallık. Dean’ın yüz yılda olabileceği bir duygu selinde, şiddete kanamaya devam eden boynunu, bütünlükten ayırdığı soğuk dudaklarına doğru dayadı.
Anasayfa 
