Ağaç köklerinin oluşturduğu sert ama rahat hatlardan birine oturmuştu. Hepsi birbirinden büyük ve yaşlıydı bunların. Toprağa olanca güçleriyle tutunuyor, sımsıkı sarıyorlardı kimseleri yokmuş gibi. Dolunay’ın ışığı soğuk geceyi aydınlatan tek kaynaktı. Yansıdığı gölse onu yalnız bırakmamak için oradaydı ve ikisi birlikte büyük bir uyum oluşturuyordu. Çevreden tıkırtılar geliyor, rüzgarın uğultusu tüm şehvetiyle Marsh'ın rahatlamasını sağlıyor, minik böcekler etrafta dolaşıyorlardı. Marsh elindeki zarfı açtı. Korkuyordu. Olabildiğince yavaş hareket ediyordu. Çünkü bununla yüzleşmek istemiyordu. Yavaşlamak sanki bunu geciktirecekmiş gibiydi. Ne kadar geç okursa o kadar mutlu olacaktı sanki. Her ne kadar böyle olmayacağını bilse bile dayanmak istemiyordu buna. Kağıdı çıkarırken ümitsizliğe kapıldı. Uzun zamandır içinde olduğu bir duygu olsa da bu defa farklıydı.
“Ne şartlar altında olduğunu bilmediğimi mi sanıyorsun? İmkansız bu, anla artık. Asla buraya gelemezsin, gelmemelisin. Seni isteyeceklerini sanmıyorum. Aslına bakarsan burada olursan ben de rahatsız olacağım. Böylesi herkes için daha iyi, inan. Artık kendine yeni bir düzen kurman gerek. Bizi unut. Hayatına bak. İstediğin gibi yaşa. Sakın seni sevmediğimiz hissine filan kapılma. Ama yanımızda olmamalısın. Bizi düşünmemelisin. En doğru kararın bu olduğuna eminiz. Sen de buna uymalısın, bu son mektuptu. Bir daha yazarsan cevap alamayacaksın anlatmaya çalışmaktan yoruldum artık. Anlayacağını biliyorum. Hoşçakal…"
“Tanrım!” Marsh olanlara anlam veremiyordu.“Beni seviyorlarmış, gerçekten çok inandırıcı!” Uzun zamandır bu kadar sinirlendiğini hatırlamıyordu. İnanılmaz insanlardı bunlar. Yıllardır yaptıkları ,söyledikleri her şey anlamsız mıydı yani? Sahte miydi? Yanında yaşadığı insanlar, onu tehlikelerden koruyanlar, hep yanında olup istediklerini yapmaya çalışanlar şimdi onu istemiyorlardı. Peki neden? İşte bu gerçekten cevaplanması gereken bir soruydu. Yalnızdı. Çevresinde kimse kalmamıştı. Son umudu olan bu mektup da hayal kırıklığıyla sonuçlanmıştı. Yeşil gözleri, şimdi öfkeyle kısılmıştı. Elinde ki kağıdı buruşturdu ve olabildiğince uzağa fırlattı. Dört ay önce ona acımayıp, olayların bu hale gelmesini sağlayanlara lanet okuyarak gözlerini dolunaya dikti. Yeşil gözlerinde oluşan pırıltılar daha da acınası bir hale getiriyordu onu. Ama madem bu olmuştu, yapacak hiç bir şey yoktu; kabullenmekten başka. Aslında her zaman bir seçeneğin olduğuna inanırdı. Ama bu kez her şey farklıydı... Kimseye güvenmemeliydi. Kimse onu anlayamazdı, ona yardım edemezdi. Artık her şeyin farkındaydı.

Çevresine bakınıyor, sinirini geçirebilecek bir şey arıyordu. Rüzgar saçlarını dağıtıyor, Marsh'ın biraz olsun rahatlamasına ortam hazırlıyordu. Göl hiç bu kadar karanlık görünmemişti. Şimdi Marsh'ın ruh halini yansıtıyordu. Marsh, oturduğu ağacın kökünden kalktı. Gölün başlangıcında ki kayalıklara doğru ilerlemeye başladı... Orda kayalıkların yanındaki ağın altında oturmakta olan birini gördü. Marsh'ın herşeyden ve herkesten çok sevdiği bir sevgilisi vardı. Ange. Ama bu gibi durumlarda insan yanında birilerinin olduğunu görmek ister. Sadece sevgili değil, aynı zamanda dost ve arkadaş. Ange tüm bunları tek başına karşılayabiliyordu belkide, ama Marsh'ın o anki psikolojisi bunu kavrayamıyordu. Kendini çok yanlız hissediyordu. Tek başına oturan kızın yanına gidip gitmeme konusunda birkaç saniye tereddüt yaşadı. Bu saatte gidip yanına oturursa yanlış anlayacağından korktu. Fakat biraz düşündükten sonra en iyi olanın gidip onunla konuşmak olduğunu anladı. Tam da gerektiği anda gerektiği yerde karşısına çıkmıştı bu kız. Onunla konuşmamanın aptallık olduğunu düşündü. Yavaşça yanına yaklaştı ve;"Afedersin ! acaba bir sakıncası yoksa yanına oturabilirmiyim ?" diye sordu. Kız biraz şaşırmış görünüyordu.

" Elbette, Tapulu Malım Değilya. " dedi kız. Marsh sadece " Teşekkür ederim. " dedi ve kızın yanına oturdu. Çok sinirliydi. O anda yannda sevmediği birisi olsa onu öldürebilirdi. Yanına oturduğu kıza yan yan baktı. Çok tuhaf bir kızdı, bu saatte burda kitap okuma fikri Marsh'ın kafasını karıştırmıştı. Kitaplara aşık biri olduğu her halinden belli oluyordu. Marsh'a cevap verdikten sonra kitabını okumaya devam etmişti ve sanki yanında kimse yokmuş gibi davranmıştı. Marsh onun yanına oturmuştu çünkü biriyle konuşmanın kendisine iyi geleceğini düşünmüştü. Fakat kızın o halini görünce onunla hiç konuşmamanın daha iyi olacağını düşündü. Kız kitaba o kadar dalmıştıki neredeyse boğulacaktı. Belliki çok heyecanlı bir kitaptı. Marsh kitapları çok severdi fakat sadece karanlık büyülerle ilgili olanları. Epeyce bir süre kızın kitabını okumasını izledi. Belki mola verir diye beklemeye başladı. Fakat bunun umutsuz bir bekleyiş olduğunu anlaması fazla uzun sürmedi, çünkü kız heyecanından hiç birşey kaybetmemişti. Sonunda onunla konuşmaya başlamanın iyi bir fikir olduğunu düşündü ve ;"Merhaba, Ben Marshall" diyerek ona elini uzattı ve kız tepki bile göstermedi. Sanki onu duymuyormuş gibiydi. Marsh içinden kendine lanet ediyordu. Beklemekteydi belki kız onunla konuşmaya başlar diye. Sessiz bir geceydi. Marsh'a göre fazla sessizdi. Bu sessizliğin geçici olduğunu biliyordu. Yanında ktap okumakta olan kıza bakınca bunu söylemesi daha da kolaylaşıyordu. Bugün başına gelen şeyi düşündükçe kendinden ve tüm diğer insanlardan nefret ediyordu. Bütün karmaşa onların suçuydu. Kendisini büyüten Muggle akrabalarının. Sadece ay ışığı vardı geceyi aydınlatan, boş göl kenarında sadece rüzgarın haif uğultusu ve yanındaki kızın kitap sayfalarının sesleri duyuluyordu. Gecenin sessizliğiyle birlikte ağacın kenarında oturmaya devam ediyorlardı ay'da onlara eşlik ediyordu verdiği ışıkla. Bir yandan da kıza bakıyordu ve sessizce homurdanıyordu ;" Şu lanet kitaplardan nefret ediyorum. "