Beyaz Örtü

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Bir sessizlik.... Ross'un cesaret ederek söyleyebildiği sözler ardından çökmüştü bir sessizlik. Tüm dünya susmuştu sanki. O sırada Yasak Ormanın en vahşi hayvanı bile yumuşamıştı. Kolaylıkla hissedilen ve binlerce uzaklığa yayılan heyecan dalgası herkesi durdurmuştu. Sadece iki kişi için yaşam vardı. Zaman onlar için akıyordu yavaşça. Yaşadıkları anın tadını çıkarmasını istiyordu sanki kader. Evet öyle olmalıydı. Zaten onları burda buluşturanda kader olmamış mıydı ki? Kendine ait bir tarzıyla olayları ayarlamış ve bu iki çocuğu aynı zamanda Yasak Ormanın kıyısına itmişti. Her şeyi ayarladığı belliydi. Beyaz bir örtü altında yeni bir aşk gerçek oluyordu.

Ross kolları arasındaki bedeni asla kaybetmek istemediğini biliyordu. Onun sıcaklığını daima hissedebilmek ne güzel bir duyguydu. Neden ormana geldiğini kendisi de bilmiyordu aslında ama şimdi gelmekle doğru bir harekette bulunduğunu anlıyordu. Şu an kendini yaşamdan ve dünyadan tamamen uzak hissediyordu ve bu mükemmel bir duyguydu. Şimdi berki de farklı bir zaman diliminde sadece Paula vardı yanında. Zaten artık başka ne isteyebilirdi ki. Dudakları arasından uzaklaşan sıcaklığı hissetmesi zor olmadı. Hala onun hızlı nefesini hissedebiliyordu. Biraz zorlasa onun o küçük kalbini bile duyacağına inanıyordu aslında. Gözlerinin o iki parıltıyı bulması zor olmadı. Hayranlık uyandıran düşüncelere itiyordu o iki parıltı Ross'u. Yüzüne bir gülümseme yayılıverdi.

Kolları hala sıkıca sarılmıştı ona. Amacı canını yakmak değildi ki buna dikkat ediyordu zaten. Sadece onu güvence altına aldığından emin olmak istiyordu. Paula'yı tümüyle hissedebiliyordu. Boynuna dolanmış kollarıi omzuna dayanmış başı... Ne güzel bir duyguydu bu. Onun kendisine olan güvenini bu şekilde hissedebiliyordu. Sadece güveni de değil, aynı zamanda sevgisini. Ross'un eli gene yavaşça o narin yanağın üzerinde gezindi. O her dokuşunda hissettiği hayranlık duygusunu bir kez daha hissedebilmişti. Yavaşça yanağından saçlarına kayarken o her duyduğunda farklı bir heyecan yaşamasını sağlayan sesini duydu.

"Tamamiyle mükemmel.."

Sesi huzurlu ve mutlu çıkmıştı. Çok sesli konuşmamıştı ama rahatlıkla duyulacak bir tondaydi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

'' Tamamiyle mükemmel. ''

Kulaklarında yankılanan bu ses, şimdi, ilk tanıştıklarındaki gibi değildi. Artık daha kendinden emin, daha romantik, herşeyden öte daha yakındı. Sesindeki renkten kendine koca bir mutluluk tablosu çizdi Paula. Ve o tablonun tam ortasında ikisinin görüntüsünü yerleştirdi. Başını Ross'un omzundan kaldırıp çevreye bakındı. O anı yaşadıkları yeri hafızasına en ufak ayrıntısına kadar kaydetti. Karın yumuşacık bir battaniye gibi örttüğü yeryüzünün halini, gecenin siyahlığındaki heybeti, rüzgarın ferah kokusunu, arada bir kulağına gelen baykuş seslerini, üzerindeki kar kristalleriyle parlayan ve değerli taşlarla bezenmiş kılıçlara benzeyen dalları... Ross'un kokusunu, gözlerindeki ışığı, sarılışındaki sıcaklığı ve gücü de hafızasına kaydetti.

Hiç bitsin istemedikleri bir anı yaşıyorlardı ikisi de. O ilk hoşlanmanın saflığının başlangıcı, söylemekle söylememek arasında geçen kararsız ve dayanılmaz anların sona erişiydi. Ellerinin ilk birleştiği anı tekrar hayal ettiğinde, Paula Ross'un yanağına ufak bir öpücük kondurdu. Bütün sevgisini dudaklarında toplayıp, onun yanağına bıraktığı bu öpücüğe, milyonlarca anlam yüklemişti. Kendi ufak sığınaklarında, etraflarında neşeli neşeli dolanan Ametist bile, halinden memnun görünüyordu.

Gece, rüzgarla olan birlikteliğini daha baskın sürdürüyordu. Dalları ilk başlarda sadece yerinden oynatan rüzgar, artık sallıyordu. Paula, uçuşan saçları arasında hissettiği rüzgarın etkisiyle tekrar Ross' a sarıldı. Yaşadıkları anların büyüsüyle etraflarına örülen sarmaşık, ruhlarının üşümesine izin vermese de, bedenleri soğuğa daha fazla direnemeyecek gibi grünüyordu. Paula, Ross'un da kendisi gibi hasta olmasını istemediğinden, istemeye istemeye:

'' Ross, gittikçe daha sert esmeye başladı. Bütün kışı yatarak geçirmek istemiyorum. Daha fazla yalnız kalabilmemiz için, bu narin Layd'nin, güçlü bir Lord'un rehberliğine ihtiyacı var. ''

Paula, Ross'un da kendisi gibi bu fikirden hoşlanmayacağını ama; gerekli olduğunu anlayacağını biliyordu. Orada kaldıkları sürece daha fazla risk alacaklardı. Karanlık ormanın çok yakınında, gece karanlığında, karın bembeyaz örtüsünün kusursuz romantizminde, iki ruh, aşklarıyla beslenecek koca bir ateş yakmışlardı. Fakat geçen her dakikada, onların aleyhine sesler yükseliyordu karanlık ormandan, ilerleyen saatlerin verdiği güvenceyle.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Soğuk çevrelerindeki gücünü artırmaya başlamıştı. Rüzgar artık dümdüz dökülen karları etrafa savurmakla ilgileniyordu daha çok. Aslında Ross ile Paula'nın önünde duran ateş bir kalkan olmaya uğraş veriyordu hala ama eski gücü yok gibiydi. Artık karın beyazlığına ve donukluğuna teslim olmuştu anlaşıldığı kadarıyla. Dondurucu soğukluk.... Bazen o kadar güçleniyordu ki ateş bile tamamiyle klüçülüyor ve sönme anına yakınlaşıyordu. Hangi beden bu işkenceye dayanma cesareti gösterebilirdi ki. Artık zaman gece ile gündüz arasında ki o ıssız sürelerini geçiriyor ve kimselerin ortalarda olmadığını düşünerek güneşin az da olsa yolladığı sıcaklıkları alamayacak duruma giriyordu. Sadece kürküne güvenebilen canlılar ortalarda kendilerini gösterebilirlerdi. Zaten duyulan seslerden de bazı yaratıkların artık kendilerini göstermek istedikleri anlaşılmaktaydı. Berki de ava çıkıyorlardı.

Ametist neşeli neşeli dolanmaktan geri kalmıyordu doğrusu. Ancak duyduğu sesler onun bile arada duraksamasına neden oluyordu. Korku az da olsa onu da etkiliyordu anlaşılan. Ormanın derinliklerine takılan gözleriyle çevrelerinde koştururken ikisini uyarmak istiyordu sanki. Ancak bu sefer başta yaratabildiği ilgiyi göstermekte pek başarılı da olamıyordu.

Ross ne havayı ne ormandan gelen sesleri umursamıştı. Ametist'i hayal gibi görebiliyordu anca. Aklında olan tek kişi vardı; Paula. Kendisini etkilemişti her şekilde. Onun sıcaklığı, rahatlığı, samimiyeti , güven veren hareketleri.... Bunları saymaya başlasa hiç bitmeyecek gibi görünüyordu gözünde. Ancak genede aklından geçirmek istiyor ve her seferinde yüzündeki gülümseme biraz daha artıyordu. Heyecanı ise hiç tükenmeyecek gibi geliyordu kendisine. O kolları arasındaki sıcaklığı; hele yanağına bıraktığı o öpücük sanki ordan yayılan ayrı bir sıcaklık bütün bedenini sarmıştı. Bu anı sadece gerçekler bozabilirdi. Her ne kadar göz ardı etmek istese de Paula'nın üşüdüğünü anlayabiliyordu. Elinden geldiğince onu sıkı tutmasının nedenlerinden biri de buydu.

Son şanslarını deniyor olsa da gerçeklerden kaçamazdı ki. Evet Paula durumu belirtirken bunu daha iyi anlayabilmişti. Burda oturmak isterdi ama haklı olduğunu biliyordu. Paula'nın narinliğine zarar gelmesini hiç istemezdi. Bu yüzden hüzünlü bir yüzle olsa da söylediklerini başıyla onayladı ve yerinden yavaşça doğruldu. Elleriyle Paula'nın kalkmasına yardım ettiği gibi tekrar bir koluyla sardı onu.

"Madem öyle... Güzel Lady'im yatağına rahatlıkla gitmesine yardım etmeliyim. Tabi o da hazırsa."

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kış, canlı cansız her varlığı etkisi altına almıştı. Orman, dipsiz bir kuyu gibi rüzgarlarla uğuldarken, nefes almayı bile zorlaştıran soğuk, Paula ve Ross'u etkilemekten uzaktı. Paula üşüdüğünü hissetse de dayanmaya çalışıyordu. Ross'un kollarındayken hissettikleri hayat verici bir tınının, ruhu yenileyişi gibiydi. Her ne kadar algılarını ve duyularını sadece Ross'a yönlendirip hayata kapatsa da; soğuk o denli güçlüydü ki, titreyen bedeni onu ele veriyordu. Paula, Ross'un da artık kendisini anladığını farketmişti. Çünkü az evvelkinden daha çok sarmalanmıştı. Hissettiği sahiplenilme duygusunun mükemmelliğine kapılıp, burada zatürre olma ihtimalini göze alabilirdi.

Fazla geçmeden daha da titreyen bedeni, Ross'un kollarının arasında, ürkek minik bir yavru kedi gibiydi. Sesi çıkmıyor, hissettiği en ufak sıcaklığın tadını çıkarıyor, gitgide içindeki kucağa daha da gömülüyordu. Ross, Paula'yı yatakhaneye bırakmayı teklif ettiğinde, ister istemez yüzü buruştu. Orada, o büyülü yalnızlıklarını terkedip, yatağına girmek istemiyordu. '' Keşke ufak bir peluşa dönüştürüp seni de yanımda götürebilsem. '' dedi yüzüne bakarak. Görünmez bir orkestranın müziği çalınıyordu kulaklarına. Cesaret veren, anı daha da anlamlandıran, içindeki ateşi büyüten bir melodi. Bu sımsıkı sarıldığı Ross'ın kalbinin sesiydi. Dinledikçe bir hızlanıp bir yavaşlayan, kendisininkiyle bir atan...

Verdiği cevaptan sonra saçlarını uçurmaya başlayan rüzgara ikisini de kurban etmek anlamsızdı. Ross'un kolları arasında başını onun yüzüne dayadı. '' Senin yanından ayrılmaya hiçbir zaman hazır olamayacağım sanırım Ross. '' Kollarını boynuna dolayıp, dudaklarının kenarına sıcak, son bir öpücük bıraktı gece için. Bu kadar kısa sürede onun kokusuna alışmış olmasını yadırgamıyordu. Boynuna dolanmış kollarını aşağı indirip Ross'un elini tuttu. Gitmek üzere yönlerini sığınaklarından okula doğru çevirdiler. Hogwarts'a dönmek hiç bu kadar kısa sürmeyecekti. Karları ezerek geçtikleri yolda bıraktıkları iz, kalplerine yeni çizilmiş bir resim gibi tazeydi. Paula Ross'un güven verici sıcaklığını elinde hissederken, ertesi sabah için erkenden uyanma planları yapıyordu.