Beyaz Örtü

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gökyüzü beyaza bürünmüştü. Küçük kar taneleri yere düşmek için çok hevesli şekilde hareket ediyorlardı. Bazen hızlarını artırırken bazense yavaşlıyorlardı. Çimlerin üstünde çoktan kaplanmaya başlamışyı. Beyazlığın içinde çok az şekilde görünüyordu yeşillikler. Tüm vadiye bir sessizlik çökmüştü. Her kar yağışında olduğu gibi sadece o fısıltı vardı. Yere düşen fısıltı... Tek bir canlı bu duruma meydan okur gibi heyecanla hareket ediyordu. Beyaz bir gelincik neşeli bir şekilde koşturuyordu. Yanında ilerleyen uzun karanlığı umursamıyordu bile.

"Ametist... Sakin ol dostum. Sanki daha önce kar görmedin."

Sesinde muzip bir ton vardı. Gözlerinden ise ışık saçılıyor gibiydi. Çoğu kişi gibi başını karın soğukluğundan korumak istememişti. Tam tersine tüm serinliğini hissetmek için cesaret edebildiği kadar kısa giyinmişti. Adımlarıyla karı ezerken isyanlarını duyabiliyordu. Sanki canları acıyordu.

Ross adımlarını hiç bir şekilde hızlandırmadan ilerliyordu. Gittiği yer kendini çok kolay belli ediyordu. Önünde yavaş yavaş yükselen ağaçlar mükemmel manzaralara sahip olmalarının yanı sıra ürkütücü bir sessizliğide içinde barındırıyordu. Ross bir ara yavaşlayıp Hogwarts' a baktı. Dikkatini bir dersliğin camı çekmişti. İçinden garip bir parıltı yüzünü gösteriyordu. Ross hemen ormana bakmaya başladı. Dün geceyi her düşündüğünde kendini böyle hızlı toparlamasına şaşıyordu.

"Lumos"

Bunları düşüne düşüne ağaçların altına girmişti. Hata hafiften ormana bile giriş yapmıştı. Asasını ileriye tutmuş bir şekilde ilerliyordu Ross. Hoşuna giden bir yer bulana kadar bunu yapacakmış gibi görünüyordu.. Sonunda sıkı bir ağaçlık kümesinin arasında durdu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gece karanlığında hemen hemen herkesin uyuduğundan emin olduktan sonra kendisinin uyumak için hazır olmadığını hissetti. Yatakhaneye girip yatağına şöyle bir baktı. Uykulu olduğu her seferde duyduğu o yumuşacık ve sıcak çağrı bu gece yoktu. Havanın soğukluğu sanki uykusuna ruh haline her zamankinden daha fazla yansımıştı. İçinden gelmese de biraz temiz hava, oksijen, ruhunu uykuya hazırlayabilir; soğuk hava, sıcak yatağını özlemesini sağlayabilirdi. Cübbesine biraz daha sıkı sarıldı ve dolabının kapağını açtı. Sarı işlemeli siyah atkısını alıp boynuna doladı. Bir kuyruğu sarkacak şekilde boynunun arkasına attı. Adımlarını olabildiğince sessizleştirip yavaş yavaş yatakhaneden çıktı.

Kapıya yaklaştıkça dışardaki havayı hissedebiliyordu. Hücreleri sıkılaşmış gibi gerginleşti. Birden yaşadığı bu sıcaklık değişimi ile tüyleri ürperdi. Kollarını ovuştururken beyaz bir çarşaf gibi Hogwarts' ı uykusunda örtmüş olan kara baktı. Gün doğduğunda biraz olsun üzerini açan bir çocuğun çarşafı gibi sıyrılacak kar, ayaklarının altında tok sesler çıkarıyordu. Nereye gittiğini bilmeden karanlığa doğru yöneldi. Bütün gün ışık altında ders çalışmıştı ve yorulan gözlerini karın beyazını daha az görebileceği bir yerde dinlendirmek istiyordu.

Yürüdüğü yolda düşmemek için bakışlarını ara ara yere kaydırıyordu. Gözüne takılan taze ayak izlerini inceledi. Hemen yanındaysa çok daha küçük olanları... Demek biri yatağında değildi. Kendi binasından olmamasını umduğu bu kaçağın kim olduğunu merak edip ayak izlerini takip etmeye başladı. Yasak ormanın girişine doğru ilerleyen izlerin devamında gözüne ilişen ufak bir ışık gördü. Besbelli bir asadan çıkan bu ışığın sahibine sessizce yaklaşmak için yavaşladı. Ağaçların arasına doğru ilerleyen kaçak sonunda bir yerlerde durduğunda Paula kendi ayak seslerini aniden kesecek derken olduğu yerde kayıp düşüverdi. Düşerken attığı tiz çığlık büyük olasılık duyulmuş ve planları da bozulmuştu. Yavaş yavaş kalkıp üzerini temizlerken kendisine doğru koşan ayak seslerini duydu. Planları bozulduğu için suratı asılmıştı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ross sessizce önündeki iki ağacı incelemeye başladı. Yükseldikçe birbirine sarılan bu ağaçlar bir aşk yaşıyor gibiydiler. Bu düşüncenin bu saatte aklına gelmesine biraz şaşırarak ağaçları incelemeye devam etti. Pütürlü gövdeleri birbirine sarıldıkça karın aşağılara inmesini önlemiş gibiydi. Ağaçların altındaki geniş bölüm tamamen toprak ve çimden ibaretti.

"İyi bare. En azından pantolonum kuru kalıcak."

Yüzünde kısa süreliğine bir sırıtma belirdi. Artık oturmaya karar verdiği yere son bir kez bakıyor emin olmak için eliyle yokluyordu. Düşündüğü gibi olabileceği en korunaklı halindeydi.

Ross o sırada bir çok tehlikeyi yaşayabileceğini ya da bir çok hayvan sesi duyabileceğini biliyordu. Ama o kız çığlığı ve hemen ardından gelen sert çarpa sesi tüylerini ürpertmişti. Asasını hala sıkı sıkı tutarken sesin geldiği yere hızla koşmuştu bile. Olay hemen yakınında olmuştu. Zaten sesin yoğunluğundan bunu anlamıştı. Ama onun korkusu bir hayvan saldırısıydı. Neyse ki durum korktuğu gibi değildi. Sadece ayağın kayması ve yere düşmeksinden oluşan bir manzarayla karşı karşıya kalmıştı...

"Sana dikkatli olmanı söyleyen olmadı mı ?"

Her zaman olduğu gibi kahkahalarını kontrol etmeye çalışırken kızın yanına ilerlemişti Ross. Kalmasına yardımcı olmak için elini tutup yukarı çekti. Yüzünde hala belli belirsiz bir sırıtma vardı.

"İyi misin sen? Şey adın neydi?"

Ciddi bir tavır sergilemeye çalışıyordu. İfade olarakta bunu nerdeyse sağlaya bilmişti. Ama sesinde ki neşe ve mutluluk onun ifadesi altında saklamaya çalıştıklarını ortaya çıkarıyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Dikkatsizliği yüzünden yeterince canı sıkılmış ve birini korkutarak gecesini eğleneceli hale sokma planları suya düşmüştü. İçinden '' Lanet olası buzlar! '' diye söverken kendisine doğru koşan Ravenclavlıya bakacak hali bile yoktu. Üstü başı az da olsa ıslanmış olduğundan iyice sinirlenmişti. Soğuk örtüye dayadığı elleri acı vermeye başladığında ellerini yerden çekip bileğine doğru götürmüş ve bir sorun olmadığını gördüğünde ayağa kalkmak için hareket etmeye başlamıştı. Yanına gelen kaçağın ağzından çıkan alaycı cümle sinirini zıplatmıştı. '' Kimse ona dikkat etmesini söylememişmiymiş...'' Düşüncelerini sesli olarak ifade etmese de bu cevabı aratmayacak başka bir cümle sıraladı:

'' Peki sana bu saatte yatağında olman gerektiğini kimse söylemedi mi?! ''

Zafer kazanmış gibi hissediyordu kendisini. Rawenclavın sınıf başkanlarını tanıyordu ve bu çocuk onlardan biri değildi. Kendisi de bir sınıf başkanı olduğundan bu soruyu sorması hiç de abest kaçmamıştı. Yine de kendisini yerden kaldırmak için elini uzatan çocuğa iyi niyeti için utanarak baktı. Ayağa kalkarken ela gözlerinde çarpmanın etkisiyle belirivermiş olan yaşları hafifçe sıyırdı. Hiç bozuntuya vermeden kendisine gelen ikinci soruya cevap verdi, hala çocuğun elini tuttuğunun farkında bile değildi:

'' Adım Paula. Paula Lilith Silimauré. Maglor' u tanırsın. İşte onun kuzeniyim. ''

Maglor da Ravenclawlı olduğundan ve binada oldukça popüler olduğundan tanıyacağını düşündü. Bir yandan da bu soğukta ince giyinmiş olan bu çocuğa bakıyordu. Kendisi gibi bir gece geçirdiğini düşünerek az evvel soğuttuğu sohbeti tekrar ısıtmaya çalıştı. Kendisini yeterince huysuz bulmuş olmalıydı zaten karşısındaki Ravenclawlı.

'' Peki senin adın ne bakalım bay kaçak? Hava büyüleyici biçimde sakin olsa da soğuk. Sen üşümüyor musun? ''

'' Kendisini düşündüğümü sanacak. Ah Paula, bazen ne kadar da iyilik budalası oluyorsun. '' İçinden söylenirken her zamanki asil ifadesini korumaya çalışıyordu fakat cübbesine yapışmış bir sürü yaprağı ve aralarında kumaşın etkisiyle erimekte olan kar topluluklarını görünce ne kadar sakar olduğunu düşünüp o da gülmeye başladı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yüzünde neşeli bir ifade vardı. İçinmde gülmek için can atan bir çocuk hareketlenmiş olsa da Ross onu kontrol etmeye çalışıyordu. Gözleri sabit bir şekilde kızın üstünde süzülüyordu. Yaprak ve karların oluşturduğu yeni desen şekli daha sonra her aklına gelince gülmesine neden olacaktı. Hala somurtur şekilde sessizliğini koruyan kıza baktı. Ne zaman konuşacağını merak ederken çevresini taramaya başlamıştı Ross. Ametist'i tamemen unutmuş ve nereye kaybolduğuna dikkat edememişti. "Ah hadi ama şimdi ormanın içinde bir gelincik aramak istemiyorum." Bu sözler aklından geçerken kızın sesini de duymuştu. Ukalaca ağzından dökülen sözleri düşününce yüzüne acı bir gülümseme yerleşti.

"Bir Sınıf Başkanı olduğunu kolayca belli edebildin. Bu sözü ya bir Profesör ya da bir Sınıf Başkanı söylerdi zaten."

Yüzünde eskisinden daha belirgin olan gülümseme vardı. Başına daha öncede buna benzer durumların gelmesi artık daha rahat davranmasını sağlıyordu. Berki de kızın beklediği bu soru karşısında daha ürkek kalmasıydı. Ama hayır Ross cezalardan ve bu tarz uyarılardan çekinen biri değildi. Bir cevap vermeden, emin bir ifadeyle kıza baktı sadece.

"Maglor mu? Ah evet Sınıf Başkanımız. Benim hareketli hallerimi pek onaylayamayan biri. Senin de ilk söylediğin sözü düşünürsek çok büyük farklarınız yok. Ama binaya neşe katan biri olduğumu düşünürsek pek uğraştığı da söylenemez benle."

Ross Paula'ya gülümseyerek baktı. Onun daha baştaki hareketlerinin şimdi nerden tanıdık geldiğini anlamıştı. Başta kendine küstah biri gibi gelmişti aslında. Ancak çok geçmeden bu düşünceyi başından attı. Bu tarz düşüncelerle eğlencesini artıramayacağını biliyordu.

"Ben Ross E. Valentin. Ama sen bana Baş Belası diyebilirsin. Sonuçta bir Sınıf Başkanısın... Bende sizin sevdiğiniz düzeni önemsiz gören kişilerden biriyim."

Kendini yeterince iyi tanıttığını düşündü Ross. Berki sıref bu sözü yüzünden kendine soğuk davranacaktı. Ama önemi yoktu. Zaten başında sert girişmişti konuşmaya. Sözleri üzerine bir yandan üstüne bakıyordu. Biraz kısa giyindiğini kabul etmesi gerekirdi.

"Soğuğu seviyorum diyelim...Bu arada hala ayakta durmak istemezsen ilerdeki ağaçların arasında demin oturduğun yerden daha kuru bir yer var."

Neşeyle ağaçlıkların arasını gösterdi. Daha demin bulduğu ve oturmaya hazırlandığı yeri... Paula'nın daha cevap vermesini beklemeden ilerlemeye başladı. Kendine göre cevabının ne olacağından emindi. "Nasıl olsa hayır demicek. Desede bir önemi yok benim için." Kendi kendine düşünerek ilerledi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kendi küstahlığından utanan Paula için duyduğu cevaplar sanki birer tokat etkisi yapıyordu. Sözlerindeki sivriliği azaltmak adına ses tonunu biraz yumuşatmış olsa da belli ki bu pek işe yaramamıştı. Adının Ross olduğunu söyleyen bu Rawenclavlı da doğal olarak Maglor' u tanıyordu. Fakat yeterince tanımıyor olmalıydı ki düzen adına sarfettiği cümlelere Paula' nın tepkisi gecikmemişti.

'' Sandığın gibi düzen budalası olmakla ilgisi yok sınıf başkanlığının. Ben düşündüğünün aksine anlık yaşamayı severim. Sadece sorumluluk sahibi olmakla ilgili. ''

Soğuktan hoşlandığını söyleyen Ross' a baktıkça daha da üşüdüğünü hissetti Paula. Yerinde durdukça daha da etkili oluyordu soğuk. Hareket etmek iyi olabilirdi. Üstünü başını silkelerken arada kaçamak bakışlarla karşısında duran çocuğu süzüyordu. Kendisinin de söylediği gibi ona '' Baş belası. '' demek eğlenceli olabilirdi. Fakat yeterince samimi olmadıkllarından bu yüzgöz olmalarına sebep de olabilirdi. Bu yüzden şimdilik bu eğlenceli seslenişi erteledi ve Ross' un teklifi üzerine tam ayaklarını hareket ettirmek üzereydi ki beyaz bir çarşaf gibi hareketsiz duran karın üzerinde ufak hışırtılar duydu.

Bu duyduğu Ross' un ayak seslerine göre daha tiz ve yumuşak kalıyordu. Karın üzerinde iki ayağıyla yürümekten çok yaramaz yaramaz koşturan ufak bir hayvanın ayak sesleri gibiydi. Adaptasyon sayesinde becerikli bir şekilde gizlenebilmiş gelinciği gördüğünde ilerleyen Ross' a bağırdı:

'' Hey, baş belası, buraya gel, şunun güzelliğine bak. ''

Ellerinin arasında sanki oyun oynar gibi kıvrılan ve okşanmaktan hoşlandığını belli eden beyaz bir gelincik duruyordu. Hayvanlara olan sevgisi sayesinde vahşi olarak bilinen gelincik bile Paula' ya karşı evcil davranıyordu. Yanına doğru '' Yine ne var?! '' der gibi yaklaşan Ross'a sıcacık gülümsemesi ile bakıp daha sonra da bakışlarını gelinciğe çevirdi. Uzun, dalgalı siyah saçları atkısından aşağı tutam tutam inmiş gelincikl onlara vurmaya çalışıyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Paula bir süre şaşkın sessizlikle durur gibi gelmişti gözüne. Ross onun bu sessizliğinden memnun olmuşçasına yürümeye başlamıştı. Onun napıcağını pek merak etmesede kendisiyle gelceğini hissediyordu. Bir süre boyunca sessiz kalmasını onu bu konu da şüpheye düşürmüştü gerçi. Ama sesini duyduğunda yüzüne tekrar kendinden emin olduğunu belli eden gülümsemesi yayıldı. Paula'nın tam olarak kimi korumaya çalıştığına karar veremedi. Bu yüzden durup tekrar ona bakmaya başlamıştı.

"Ahh peki sorumluk olsun... Benim giçin çok ta farklı gelmiyor. Sanırım ben ikisine de sahip olamaylardanım."

Yüzüne tekrardan yayılmaya başlayan gülümsemesiyle bunu söylemişti. O an Paula'nın neler düşündüğünü merak ediyordu aslında. Hala baştaki gibi kendisini soğuk davranmadığını fark etmişti Ross. Bu yüzden kendiside hazırcevaplılığını ve rahatsız ediciliğini biraz azaltmıştı. Şimdi sessizce yerine ilerlmeye karar vermişti. Gözüne düşünceli görünen Paula'ya son bir kez baktıktan sonra yürümeye başladı. "Acaba şimdi ne düşünüyor. Aslında ben bunu düşüneceğime Ametist'in nerde olduğunu düşünsem daha iyi olacak." Bunları düşünürken gözleri ağaçlıkların arasını taramaya başladı bir radar gibi. Sanki hemen görecek kadar üstündün gözlere sahip olduğunu sanıyordu.

Karları ezerek ilerlediğinde beyaz gelinciği görmeye çalışıyordu. Tabi böyle bir hava da bunun imkansız olduğunu biliyor ama bilmemezden geldiğini sanıyordu. O sırada Paula'nın sesi kulaklarının içinde çınladı susmak bilmeyen bir alarm gibi. Gene ne söyleeyceğini merak ederek döndü gülümseyen bir suratla. Dediklerini dinleseydi başta bu kadar merak duymasına gerek kalmazdı berki. Adımlarını biraz hızlandırakak yanına gittiğinde gördüğü manzara karşısında sevindi gece boyunca sevinmediği kadar.

"Ahh teşekkürler. Beni Ametist'i aramaktan kurtardın böylece."

Paula'nın kucağında neşeyle oynayan gelinciğe bakarken bir yandan da Paula'ya karşı minnet duyması gerektiğini bilmenin rahtıslığını duyuyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

'' Demek adın Ametist. Seni sevimli, yaramaz şey. ''

Paula kucağında kıpırdanan gelinciği severken sanki adını söyleyen gelincğin kendisiymiş gibi bakışlarını hayvana indirmiş onunla konuşuyordu. Ross orada öylece beklemeye dalmışken, bir an için kabalık ettiğini düşünüp '' Çok sevimli gerçekten, çok şanslısın. Her zaman böyle arkadaş canlısı mıdır? '' diye Ross'a sordu. Öyle beyaz, öyle sevimli, öyle canayakın bir hayvandı ki... Paula bir an için bir baykuşu yerine bir gelinciği olmasını istedi. Fakat sonra bu düşüncesinden ötürü kendisini azarladı içten içe.

Ross karşısında dikilmiş, kendisine bakarken Paula biraz utanmıştı. Kısa süreliğine göz göze geldiği bu Ravenclawlı çocuğun aslında iyi bir arkadaş olabileceğini düşündü. Az evvel gitmeyi önerdikleri yere gidemeden geri dönmüş olan Ross'un gönlünü almak adına '' Hadi beni az evvel söylediğin yere götür baş belası. '' diyerek gülümsedi. Ela gözleri, atkısından çıkmış birkaç tutam siyah buklesiyle, geceyi süsleyen beyaz örtüde muzur bir masal perisi gibi görünüyordu. Ross' un hemen yanına geçip, tekrar düşmemek ve rezil olmamak için, terslemesini bile göze alarak koluna girdi. Savunması basitti:

'' Benimle tekrar dalga geçmeni engellemeye çalışıyorum süper centilmen. ''

Cümledeki kinaye oldukça belirgin olsa da, Paula, Ross'un böyle şeylere aldırmayacak kadar eğlenceli biri olduğunu düşünüyordu kafasında.