Beyaz Örtü

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Artık ateşin güvenliği yok olmuştu. Sıcaklık ve aydınlık bakımından tamamen yoksundu burası. Kar eski gücü göstermeye başlamıştı hemen. Sanki zaman kaybetse tehlikeli olurdu. Ancak en kötüsü bunlar değildi. Artık bulutların arasından gösteren aydınlıkta yok olmuştu doğrusu. Heralde ağaçlığın çok sıkı olması tüm doğal güçleri kendinden uzak tutabiliyordu. Sessizdi, sadece belli belirsiz gelebilen hayvan uğultuları dışında. Bazen bir baykuşun sesi duyulabiliyordu. Ormanın o giriş bölümleri gibi değildi derinlikler. Çalılıkların hareketinden gelen sesler bazen duyuluyor bazen ise yakınlarda başka bir varlığın olduğu hissediliyordu. Ancak bu kadar ürkütücülüğün dışında güzelliklerde yok değildi. Bazen bir parıltı görülüyordu küçüçük. İnsanın aklına ilk gelen fikir Tek Boynuzlu At oluyordu. Hele ağaçların yapraklarını eğen o kar birikintileri. Ne kadar da huzur vericiydi. Ormanın tüm karanlığını ezercesine kendini gösteriyordu.

Bunları sadece iki kişi farkında değildi. Paula ve Ross.... Ormanın derinliklerine ilerlerken sadece birbirlerini yakalamayı planlıyorlardı. Ross kendini kar toplarından korumak istemişti aslında. Bu yüzden ağaçların arakasına atmıştı kendisi. Tabi bir yandanda Paula'yı kıstırmakta istiyordu. Kızın kendisini büyük istekle arayışı gözlerinden yaşlar getirmişti. Yerini belli etmemek için sen çıkarmamaya çalışıyordu ama bu kadar eğlencenin arasında bu zor oluyordu. Hem kahkahalarını ölemeye çalışıyor hem de ilerlemek için uğraş veriyordu. Ne kadar derinliklere gittikleri umrunda bile değildi. " Yani ne olacak ki. Buraya kadar bişi olmadı zaten.." İlerleyişlerinde tehlikeye şüpheyle bakan tarafını böyle yok etmek istiyordu. Bu düşünceyle...

Bir yandan elinde bir kar topu tutarken bir yandan da Paula'ya dikkatle bakıyordu. Onun bir anda çalılıkların arasına hızlıca dalması merakını çekmişti ama duyduğu çığlık merakını korkuya çevirmişti. Elindeki kar topunu yere fırlatarak hemen Paula'nın yanına koştu. Ne olduğunu anlamamıştı ki Paula kendine sarılı verdi. Kısa bir süre olsa bile..

"Şey sadace seni yakalamak için arkana geçmeyi çalışıyordum."

Saçlarını karıştırırken hafif suçlu, hafif neşeli bakışlarla onu süzüyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Paula yaramaz baykuş yüzünden öylesine korkmuştu ki, Ross' a bir sarmaşık gibi dolandığının farkında bile değildi. Farkına vardığında ise çok geç olmuştu. Aradan geçen birkaç saniye, yeterince rezil olmasına yetmişti. Ross'un yüzüne bakamıyordu utançtan. Bir de ona hesap sormaya başlamıştı. İlk tanıştıkları andaki Paula oluvermişti birden. Neden bilmiyordu ama o anda Ross'a sarılmak dünyanın en güvenli yerinde olduğu hissini vermişti. Ellerini soğuğun ve utancın etkisiyle iyice birbirine sürtmeye başlamıştı. En sonunda soğuktan tahriş olmuş narin cildinin çektiği acıyla belli belirsiz bir '' Ah! '' dedi ellerine bakarak. Ross'a doğru kaldırdığı bakışlarını gözlerinden ayırmadan sürdürmeyi deneyerek konuştu:

'' Bir daha ortadan kaybolma, ne de olsa ormandayız. Biraz da senin burda olmandan dolayı rahattım ben. Yaniii... Şey... İki kişi daha güçlü oluruz diye. ''

Paula karşılarına çıkabilecek bir yaratığın, ya da güçlü ve vahşi bir hayvanın yakınlarında olması ihtimalini umursamıyordu. Düşünceler kafasının içinde kuyrukları birbirine değmeyen tilkiler gibi dolanıyordu. Yağan kar bulabildiği boşluklardan içeri süzülüp, orada dikilmeye başlayan ikisinin omuzlarında birikmeye başlamıştı. Paula yavaşça Ross'a yaklaştı ve elini kaldırıp Ross'un cübbesinin yakasına götürdü. Yavaşça karları temizlerken rahatlamış bir ifade ile '' Sanırım tekrar ateşin yanına dönmeliyiz, ben biraz üşüdüm. '' deyiverdi. Vücudunun iki yanına bıraktığı elleri soğuktan acı içerisindeydi. Az da olsa ısınmaları için arada bir sıkıp açtığı avuçlarında rüzgarı hissediyordu arada.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Orman son çığlıktan bu yana sessizleşmişti. Sanki hepsi ölü bir uykuya yatmıştı kısa bir sürede. İki çocuğunda susması bu duruma çok yardımcı olmuştu doğrusu. Duyulan tek şey hızlı solukları ve kar tanelerinin düşüşüydü. Artık karı duyması daha kolaydı gecenin en boş saatleri olduğundan hızını eskisine göre arttırmıştdı. Ormanın derinliklerinde çok fazla gösteremiyordu gücünü sadece. Bunun nedeni ise ağaçların gerektiğinden sıkı olmasıydı heralde. Tüm dış tehlikelere karşı kalkan olmayı tercih etmişlerdi. Çok az miktarda karın girmesine izin veriyorlardı; ışığın ise girmesine bile izin vermiyorlardı. İnsanın aklına böyle bir yerde ilk gelen soru asadan çıkan ışıkta mı burda güçsüz kalırdı. Evet, bu soruyu sormak çok doğaldı. Çünkü heybetli ve ürkütücü orman her güce karşı çıkabilir gibi görünmekteydi.

Ross hala şaşkınca yerinde durmaktaydı. Olanları hızlıca kafasından geçirirken gözleri yanlarından uzaklaşmakta olan baykuştaydı. İkisine de nefretle baktığını düşünemeden edemedi kısa bir süreliğine. Bu düşünceyi tekrar kafasından atması da pek kolay olmadı doğrusu. Aslında bırakılsa uzun süre bu merak konusu üzerinde yoğunlaşa bilirdi ama boynuna sarılan sıcaklığı ve bedenine ddokunan sıcaklığı hissetmek kuşla uçup giten aklını geri getirebildi. Gözleri şimdi kendisinden hızlıca ayrılmış Paula'nın üzerindeydi. Artık olanları anlamış olmanın rahatlığıyla hala hızlı nefes alan Paula'nın durumunu anlayabiliyordu. Bu yüzden onun sergilemekte olduğu utangaçlığı neşeyle karşıladı. Bu olanlar nedense içten içe eğlenmesini sağlamıştı. Gözlerinde yer alan o parıltı kızın gözlerini yakalamaya çalışıyordu ama bu pek kolay olmuyordu doğrusu.

"Nasıl ellerine zarar vermeyi başardın sen."

Ses tonu soru sormaktan tamamen uzaktı. Neşeliydi. Soğuktan olduğunu anladığı için bunu ses tonuna da yansıtmıştı. Şimdi gözleri önünde duran ellere bakıyordu dikkatlice. Aslında pek kötü görünmüyordu ama ilk anda can yakabileceği belliydi. Yavaşça iki elini tuttu. Biraz sıcağa ihtiyacı oldulğunu düşünmüştü. Ross şifa vermek konusunda bilgili biri değildi ama bunu anlayabilecek kadar zekiydi. Yüzünde haffi bir sırıtma vardı. Paula'nın bu utangaçlığına anlam verememişti doğrusu. Sözlerine ilk başlarken gene karşılaştığı kıza dönüşmüş gibiydi. Ancak bu pek uzun sürmemişti. Sesi tekrar yumuşamıştı. Elini onun omzuna koydu...

"Haklısın. Hadi ateşin yanına gidelim."

Onu yanında çekiştirir gibi ateşin yanına götürdü. Tekrar o sıcaklığı hissetmek güzel bir duyguydu doğrusu..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Paula ellerini ovuştururken öylesine sert davranmıştı ki; korkusunu narin cildinden çıkarır gibiydi. Biraz daha denese ellerinde yanmaya başlayacak ateşle ısınacaktı. Bedeninin her yanı soğuktan titriyordu. Korku soğuğa gali gelmiş ve algılarını ele geçirmişti. Aniden üzerine fırlayan zavallı baykuşun, kendisinden daha çok korktuğuna emin olmasına rağmen, kendine engel olamıyordu. Yüzündeki ifadeden acısı anlaşılmaya başladığında, Ross Paula'ya dönüp ellerine ne yaptığını sormuştu. Paula sinirle '' Elimde koca bir kartopuyla seni aramamış olsaydım eğer...'' diye cümlesine başlamayı düşündü ama ardından birden bire bedeni sarsıldı.

Ellerindeki acı hissi kaybolmuş, yerini yavaş yavaş kan akışını hissettiren sıcak bir his almıştı. Kanının tekrar terkettiği damarlarına dönüp hayat bulduğunu hissetti. Ellerinden başlayıp bütün vücudununa yayılan, bedeniyle birlikte ruhunu da ısıtan bu sıcaklığın kaynağını görmek için bakışlarını kendi ellerine indirdi. Ross, ellerini uzatıp, ısıtmak için Paula'nın ellerini tutmuştu. Sürekli kaçırdığı gözlerini nefesini tutarak Ross'un gözlerine dikti. Neden bu kadar afalladığını kendisine itiraf edemiyordu. Bakışındaki durulma çenesine de yansımıştı. Sürekli konuşan ve neşeli mırıltılar yayan cümleleri susmuştu. O andaki tek derdi nefesini düzenlemekti.

Ross'un şefkatli tavrı karşısında çok şaşırmıştı. Ondan beklemediği b tepkiye hiç karşı koymadı. Kendisini elinden tutup ateşin yanına sürüklemesine izin verdi. Ross ateşin yanına gideceklerini söylemek istediğinde '' Tamam. '' demek istedi ama diyemedi. Sadece ayaklarının yardımı ile dengesini bulup, az evvel bulduğu sıcaklığın peşinden gitti. Ateşin yanına geldiklerinde Ross, büyük olasılık Paula'nın ellerini ateşe tutmasını bekliyor olacaktı. Bu denli üşümüş olmasından dolayı yapması gereken en mantıklı davranış buydu. Fakat Paula neden olduğunu bilemediği bir cesaretle Ross'un elini bırakmadan, bırakamadan konuştu:

'' Ben ısındım Ross. ''

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ross kendine yöenlik gelen azarlamaları umursamadan tutmuştu elini. Paula'yı biraz olsun tanımaya başladığından bu saldırganca sözlerinin sadece acısı yüzünden ortaya çıktığını biliyordu. Bu yüzden ağzından çıkan sözler pek fazla ilgisini çekmemişti doğrusunu söylemek gerekirse. Daha çok elleri arasında kaybolmuş olan küçücük elleriyle ilgileniyordu. Düşündüğü gibi narin ve küçük ellerdi bunlar. Bir kızın kolayca sahip olabildiği özelliklerden bir kaçıydı bunlar sadece.... Başta kendisini bile rahatsız edecek kadar soğuk gelmişti bu eller ama sadece kısa bir zaman zarfı boyunca sürmüştü bu durum. Daha sonrasında elleri yavaşça sıcak bir akıma girmişti. Bu konuda zekası gene işe yaramıştı. Ufak kızarmış olan elini tabiki bu uğraşı geçirmezdi. Ancak acısını azaltmış olduğunu umuyordu bu fikriyle.

Ateşin yanına sonunda vardıklarında aklında dolanan bir soru vardı. Son beş dakika içerisinde Paula kendisine normalinden sessiz gelmişti. Daha dalgın gibiydi hatta. Bu konu üzerinde fazla durmak istemiyordu ama kafasına takılmıştı. Sonunda ateşin sıcaklığı çevrelerini sardığında hızlıca, düzgün sözcükleri arayarak söze başladı..

"Sen neden bu kadar sessizleşti.. Yoksa hala kuşun şokunda mısın."

Sesinde alaydan çok neşe vardı. Paula'nın bu sözüne alınmayacağını düşünmüştü. Gözleri merakla onu süzerken hala onun elini tuttuğunu fark etti. Artık onun elini tutması gerekmiyordu aslında. Nasıl olsa ateş vardı. Kendisinden daha etkili olacağı kesindi. Hafif kararsızlık içinde kaldığını fark etti. Nedense Paula'nın elini tutmak hoşuna gitmişti. Berki de etkisi olduğunu düşündüğü içindi. Bunun gerçek nedeni üstüne pek kafa yormak istemiyordu Ross doğrusu. Sonunda çok kafa karıştırıcı bir duruma dönüşebilirdi çünkü. Aklını tamamen düşüncelerine bırakmıştı ve bulunduğu ormadan kısa süreliğine uzaklaşmıştı. Paula'nın sesini duyduğunda anca kendine gelebilmişti Ross. Gözlerindeki o parıltı hala gitmemiş olsa da hala kafasında bir çok düşünce geçiyordu. Aynı anda bir çok soruya cevap arıyordu.

Paula'nın sözleri... Aklını sonunda tekrar sorulardan kurtarmasını sağlamıştı. Anlamadığı bir nedenden de mutlu olmasını sağlamıştı. Sanki farklı bir cesaretin içine yerleşmesini sağlamıştı. Yüzündeki neşe kendini gösterirken elleri içindeki o sıcaklık tekrar kendini hissettirdi. Kısa bir süreliğine bakışları ellerine kaysada hızlıca bakışları Paula'nın gözlerini buldu.

"Peki.."

Ağzından çıkabilen tek söz bu olmuştu. Ki bu söz bile zor duyulmuştu. Sesi o kadar kısık çıkmıştı ki kendisi bile anlamakta zorlandı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Hiç beklemediği bir anda, hiç beklemediği bir tavra sokmuştu kendini. Acaba oynadıkları masum oyunun mu etkisinde kalmıştı Paula. '' Bunda etkilenecek birşey yok. '' diyordu kendi kendine. Ama içinden gelen bir sese kulak verip bir türlü Ross'un sıcak ve güçlü elini bırakamamıştı. Evden uzakta, Hogwarts'ta kendisini oldukça güvende hissederken; şimdi hissettiği bambaşka bir güven duygusuydu. Daha derin, daha anlamlı ve daha heyecanlı...

Ross'a ''Isındım...'' dedikten sonra, onun ağzından çıkan belli belirsiz bir onay cümlesiydi. Paula kendisini bu tepkisizlik karşısında huzursuz hissetti. Aldığı tepki aslında tepkiden çok tepkisizlikti. Bu tavrına rağmen Ross da hala Paula'nın elini tutuyordu. Öyle sessizdiler ki; dışardan biri onları görse, karanlık ormanda elele tutuşmuş iki hayalet sanabilirdi. Paula gözlerini Ross'unkilerden ayırmadan elini çekti. Aslında alıştığı bu sıcaklıktan uzaklaşmak istemiyordu ama duyduğu tek kelimelik cümleden sonra biraz canı sıkılmıştı. Ross'un kafası karışıktı besbelli. Olduğu yerde durup '' Dalmışız değil mi? '' dedi. Gelecek cevaba göre oynadığı oyunu gerçeğe dönüştürecek büyüyü bulacaktı ya da ellerini daha fazla acımalarına aldırmadan koca bir kardan adam yapmak için kara gömecekti umursamadan...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ross sessizleşmişti. Sesinin kısık çıktığını kendi de fark etmişt. Bu durum onu biraz rahatsız etmişti doğrusu. Çünkü heyecanına tamamen yenik düştüğünü anlamıştı böylelikle. Çevresindeki soğukluk tamamen uçup gitmişti sanki. Ellerine deyen sıcaklık tüm bedenine saldırmıştı hızla. Gözleri artık neşeden değil; heyecandan parlıyordu. Gözlerini kapayıp derin bir soluk aldı. Artık kafasını tekrar toparlayabildiğini hissediyordu. "Bu duruma neden şaşırıyorsun ki.." Bu düşünce kafasının içinde yankılanırken tek bişiyden emin oldu. Baştan beri oynadıkları oyun... Gerçek olmalıydı. Gözlerini tekrar açtığında kararını vermişti. Vücudunu saran sıcaklığa karşı çıkmak istemiyordu. Olanları kabullenebilirdi kolaylıkla. Paula'nın gözlerini tekrar ararken içinden kayıp giden bir parça hissetti. Umdukları berki de hayaldi sadece. Boşta kalan elinden acı bir soğukluk bedenine yayılmaya çalıştı ama buna izin vermemeliydi. Kızın ağzından çıkan sözleri tamamen duymazlıktan gelmeye cesaret edebildi.

"Paula..."

Ağzından çıkan tek söz bu olmuştu ama sesi net ve kararlı gelmişti. Boşta duran bir elini nazikçe Paula'nın yanağına koydu. Ona zarar vermekten çekinmişti dokunurken. Gözleri tekrar gözlerini bulduğunda daha yakın olduğunu hissedebiliyordu. Buna da aldırış etmedi pek fazla. Sadece ama sadece söyleyeceklerini hazırlıyordu kafasından. O ilk an hissettiği karışıklıktan eser yoktu artık.

"Güzel Lady'im benim..."

Gözleri parıltıyla odaklanmıştı. Sesi kibar, titrek, heyecanlı ama netti. Daha başka bir kelime aramasına gerek yoktu. Her şey için yeter ve artardı bu söz. Baştan oynadıkları oyun... Ama bu sefer bir rol içinde çıkmamıştı bu sözler ağzından. Ross hiç bir şey düşünmeden, heyecanını bastırmaya gerek duymadan yakınlaştı Paula'ya ve boşta olan elini beline sardı.

Dudakları arasında bir sıcaklık hissetmişti. Kendini durdurmaya gerek görmeden Paula'ya yakınlaşmış ve dudakları birleşmişti. O yumuşak ve sıcak dudaklarını hissederken hiç duymadığı bir heyecan bütün bedenini sarıyordu. Artık eli beline daha sıkı bir şekilde sarılmıştı. Sanki aralarından anlatılamayacak bir duygu seli akıyordu. Ross onun heyecanını hissedebiliyordu. Sanki ikisi de oracıkta alev alacak gibiydiler.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Paula Ross’un elini bıraktıktan sonra sorduğu soruya gelecek cevaptan korkuyordu. ‘’Evet dalmışız. ‘’ dese ne diyecekti. Olduğu yerde durakalıp, onun gidip karların yanına oturmasını mı seyredecekti, yoksa çekip gitmek mi isteyecekti. Ne olursa olsun fazla renk vermeyecek ve belki de kaldıkları yerden devam edeceklerdi karla başlattıkları oyuna. Ross’un cevabı gecikmişti. Sessizlik gitgide daralan bir çember gibi etraflarını sarıyordu sanki. Rüzgar esmeyi bırakmış, etraftan gelen belli belirsiz sesler kesilmişti. Vücudunda akan kan donmuş ve dünya bir süreliğine dönmeye ara vermiş gibiydi.

Beklediğinden daha kötü bir tepkiyle karşılaşacağını düşünen Paula, Ross’ a karşı hissettiği düşünceleri beyninden uzaklaştırmak için kendisini hazırlamaya başlamıştı bile. Kalbi yeterince kırık olduğundan daha fazlasını kaldırmaya gücü yoktu. Aklında çok fazla soru olsa da Ross’ a dair bütün soruların cevapları belirgindi. Ve şimdi kumdan kale gibi bir hareketle yerle bir olacak hayallerine seyirci kalamayacak kadar güçsüz hissediyordu. Ross, sessizliğinin süresini uzattıkça, Paula kendi yarattığı uçuruma daha da yakınlaşıyordu. Ruhunu kayalıklardan aşağı özgür bırakmak ve kendi içinde yalnız kalmak için hazır değildi. Adını Ross’un dudakları arasından duyduğunda kulaklarından beynine giden bir algıyla kendine geldi ve bakışlarını onun gözlerine dikti.

Akrep ve yelkovanın birbirleri ardına yürüyüşleri her zamankinden daha yavaştı. Elleri birbirine sürtünürken, duyduğu sesteki tını ile gitgide yavaşlamıştı. Ross’un ağzından kendi adını duymak hoşuna gitmişti. Heyecanlı ama net, içten ve bir o kadar da güçlü bir sesti kulağına gelen. Her şeyi ardında bırakıp, bu sese teslim olmuştu o an. Artık ne soğuk işliyordu bedenine, ne de kulakları Ross’unkinden başka ses duyuyordu. Yanağındaki sıcaklık taze havayla beslenen ateş gibi bedenine yayılmaya başlamıştı. Paula, derinlerden gelen bir ses duydu. Gözleri tek bir noktada odaklanmış, almak üzere olduğu nefes yarıda kalmıştı. Ross’ un ağzından çıkan cümledeki samimiyet etraflarını saran görünmez bir sarmaşığa dönüşüyordu şimdi. Gitgide büyüyen, koruyan, içinde anlatılmaz, hiç duyulmamış tınılar barındıran bir müzikle, gitgide yükselen bir sarmaşık...

Bu seferki oyun değildi. Bunu fark etmesi hiç de zor olmadı. Onun sesindeki gerçeklik her şeyi daha da masalsı kılıyordu aslında. Bir rüyada her şeyi bütün ayrıntılarına kadar hissetmek gibiydi yaşadığı. Ross’un bedeni, kendininkine yaklaştıkça, karşı koyamadığı bir şeye teslim oluyordu. Beline dolanan elin gücünde, gözlerinde beliren anlamda, yaklaşan nefesinin hissiyle kendini kaybediyordu adeta. Sarıldıklarında Paula, Ross’un gözlerinde kendi aksini gördü. Şaşkın ama mutlu, güçlü ama teslim olmuş görünüyordu. O an orada, ormanın kıyısında, kardan korunabilen hemen hemen tek yerde, dudaklarıyla, ruhunun bir parçasını Ross’un içine üflemişti. Zaman durmuştu sanki. Paula, Ross’un öpücüğünde kendi hissettiklerinin aynını hissetmişti. Dünyada tek başlarınaydılar şimdi. Sadece gece, beyaz örtüsünü yeryüzüne nazikçe sermiş kar, tam yanlarında bu iki ruhun birbirlerine dolanışına şahitlik eden ve var gücüyle yanan ateş…

Paula kolları arasında kendi olduğunu unuttuğu Ross’un dudaklarından, kendi dudaklarını nazikçe ayırdı. Gözlerini yavaşça açtı ve tekrar içinde kaybolmaya çabucak alıştığı Ross’un gözlerine dikti. Gözlerinde hissettiği mutluluğun ışıltıları olduğunu biliyordu. Sözlerin yetersiz kaldığı anlardan bir tanesini yaşıyorlardı beraber. Tekrar gözlerini kapatırken, kollarını Ross’un boynuna dolamış, başını da omzuna yaslamıştı. Sesi yumuşacık, Ross’un kulağına fısıldadı:

‘’ Ne güzel bir gece…’’