Büyü tüm çıplaklığı ile genç bedeni sararken bir an için sarsıldı genç kız. Ateş bedenini hapsolduğunda acımasızlaşırdı ama bu acımasızlık bu kadar büyük noktalara ulaştığında sakinleşirdi. Şimdi olduğu gibi... Derin fırtınalı bir denizden, yılgın ve suskun bir göle dönüşebilirdi. Ruhunun içindeki azgınlık kolayca diner ve durulurdu ama bu yine de çığrından çıkmış kinini dizginlemezdi. Yağmurun yüzüne vurmaya başlaması aklını bünyesi ile toparlamasına neden oldu. Önünde kasılan ve spazm geçiren bedeni inceliyordu, ayaklarının debelenişi yere burnundan akan kan ile daha korkunç gözüküyordu. Boğazından aşağı giden tükürük ile arkasını döndü, avluya atladı, ıslanan bedeniyle yürümeye devam etti. Saçlarından akan su damlaları ile bir an arkasını dönüp yerde yatan çocuğa baktı, ayakları kilitlenmiş gibi öylece yağmurun altında durmayı seçmişti. Başını hafifçe eğerek yüzüne baktı ve kendine küfrederek çocuğun bulunduğu tarafa doğru yürümeye başladı. Düşlerimin ardında saklı perdeler, delirdiğine şahitlik elbet edeceklerdi. Dizlerinin üstüne çöken genç kız, yavaşça çocuğun başını dizlerine yatırdı, ıslak teninde kuru baş komik dursada kız sakince, söylenmeye başladı; "Şimdi, kemirgen, ne yapacağım ben seninle? Seni bırakıp gidemedim, sana yardım etmektense bileklerimi kemirmeyi yeğlerim, lanet olsun!" Düştüğü çelişkiler o kadar büyüktüki ne yapacağını bilemeden orada bulunmaktan tiksinmişti. Babaannesinin anlattığı enerji transferlerini hatırlıyordu. Yapması gereken bedenini nötrlemekti ama yinede yaptığı büyülerin bedene vermiş olduğu zararı, koca karı ilaçları veya düşünceleri ile engelliyemezdi. Advent'in bileğine yapışan elini yavaşça dudaklarına getirdi, yumuşak deriye olan inancı keskin bıçak gibi parlayan dişlerinde körelicekti. Damarın bulunduğu kısımı öyle bir ısırmıştı ki dişlerinin kemik ile bütünleştiğini gören biri yemin edebilirdi, azına dolan kanı içmek isterdi, bir yaratık gibi bir lanetli gibi yine de bu tutkusuna karşı koyarak akmasına izin verdi. Şefaf derinin tuzu dolgun dudaklarına işlemişti, gecenin içinden fırlayan bu düelloda bu çocuğa daha ne kadar iz bırakabileceğini bilmiyordu ama içinden çıkan kor sonsuz bir mühür gibi cevabında bulunuyordu. Çakan şimşekler eşliğinde beyaz teni aydınlandı. Yavaşça doğrulan minyon bedeni ile çocuğu hastane kanadına doğru sürüklemeye başladı. Neden yardım ediyordu, bilmiyordu. Zaten cevap aramıyordu çünkü cevaplar iyilerin işiydi, kötüler soru sorardı eğer cevap verirse olacaklara bedeni tahammül edemezdi. "Hadi uyan artık lanet kemirgen, senin hafif olman gerekmez mi?" Kız baygın halde ki çocuğa söylenerek gücünün tüm çabası ile onu götürüyordu. Şimşeklerin keskin çığlıkları hastane kanadına doğru giden bedenlere eşlik ediyordu.
Anasayfa 
