Kaçış

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Alain ve Sintié büyük salondan kendilerini dışarıya zor atmışlardı. Okulun ilk gününde savaşın olması hem birinci sınıfları ürkütmüştü hem de Hogwarts'ı -onun gibi- ikinci evi olarak görenler için büyük bir hayal kırıklığıydı. Kapıların sarsılıp birden açılması ve içeriye bir sürü ölüm yiyenin girmesi Hogwarts'ın artık daha güvensiz bir yer haline geldiğini gösteriyordu. Bir yandan Sintié ile nereye gittiklerini bilmeden koşuyor bir yandan da bunları düşünüyordu. Büyük salondan çoktan ayrılmışlardı. Ancak savaşın sesleri hala geliyordu. Büyük salonda büyük bir kıyamet kopuyordu. Herkes ölüm yiyenlerle delirmişcesine savaşıyorlardı. Bütün büyüler havada uçuşuyordu. Hoş gerçi öğrenciler yaptıkları büyüler ölüm yiyenlere sadece bir fiske atmak gibi geliyordu ama en azından çabalıyorlardı. Dia... Bir an için aklına aklına Dia gelmişti. Oturup üzülecek vakit yoktu. Kafasını unutmak için iki yana salladı.

Az ilerde süpürge odasının kapısı göründü. Sintié'nin elinden tutarak var gücüyle koşmaya başladı. Kısa süre sonra kapının önündelerdi. İki yana bakarak kapıyı ittirerek açtı. Süpürgelerin odayı işgal ettikleri odanın içine bakınca her şekilde anlaşılıyordu. Bir iki süpürgeyi öbür yana atarak kapıyı kapadı. Süpürge odasının küçük penceresinin çıkıntısına oturdu. Sintié'ye baktı. Sintié'nin görülebilir bir yarası yoktu. Gülümsemeye çalışarak konuşmaya başladı.

Ne gün değil mi?

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Sintié, Büyük Salon'da neredeyse hiç öğrenci kalmadığını fark edince, bir an önce ordan gitmeleri gerektiği kanaatine de vardı. Zaten arkadaşlarının da iyi olduğunu ve sağ salim orayı terk ettiğini görmüştü. Artık orada daha fazla kalıp, çevredeki büyücülerin lanetlerine hedef olmalarına da gerek yoktu. Yavaş ve dikkatli bir şekilde ayağa kalktı ve Alain'in "sağlam" elini tutup, ölüm yiyenlerden uzak durmaya çalışarak kapıya ilerledi. Sonunda o karmaşadan çıkabildiği için seviniyordu. Tam son bir kez içeride kalan bir 1. sınıf var mı diye bakarken Alain'in kendisini çekiştirerek koşmaya başladığını fark etti. Daha güvenli bir yere gitmek istediği belli olan ikizine uyarak adımlarını hızlandırdı. Gerçi herhangi bir yerin, biraz önce birçok kez ölüm tehlikesi atlattıkları yerden daha güvenli olacağı kesindi.

Aslında Sintié hiç korkmamıştı. Ne şu anda ölü olan ölüm yiyenin kendisine yolladığı laneti gördüğünde ne de şölenlerini mahveden maskeli adamları ilk görüşünde... Hisleri daha çok endişe ve meraktan ibaretti. Endişelenmişti çünkü küçük ve savunmasız bir çocuğu bile hiç duraksamadan öldürebilecek bir ruha sahip olan ölüm yiyenler arkadaşlarına da bir şey yapabilirlerdi. Ölüm yiyenlerin nasıl bu kadar kolay Hogwarts'e girebildiği, tüm bu karmaşa sırasında göremediği Myra ve Serah'ın nerede olduğu gibi sorular ise meraklanmasına fazlasıyla yetmişti. Düşünceli bir şekilde biraz önce yaşadıklarını aklından geçirirken tüm gücüyle koşmaya da devam ediyordu. Gerçi Alain'i takip ediyordu ama onun da nereye gideceğini bildiğinden emin değildi. Tam ağzını açmış birkaç öneride bulunacakken çocuğun hızlı bir şekilde bir kapıyı itmesiyle durdu. Süpürge Odası? Bozuntuya vermeden sadece birkaç süpürge, kova ve diğer temzlik malzemelerinin yarısını kapladığı odaya girdi. Birkaç saniye içerisinde odanın arka tarafında bulunan camın kenarına çıkan Alain'in söyledikleri karşısında garip bir yüz ifadesiyle ona bakmaya başladı.

"Yaa evet ne gündü! Dia... O... Neyse, senin kolun nasıl? Buraya geleceğimize Hastane Kanadı'na gitseydik daha iyi olmaz mıydı?" Bir an için artık göremeyeceği, konuşamayacağı, gezemeyeceği arkadaşı aklına gelince başını yana çevirdi. Annesi ve babasına kim haber verecekti acaba? Kesin yıkılırlardı. Sintié kızı unutmaya çalışarak Alain'in kırık koluna baktı. Koşarken kendisine pek belli etmeye çalışmasa da acımış olmalıydı kolu. Fazla canının yanmadığını umarak yerdeki süpürge demetinin üzerine oturdu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Dia… Evet o ölmüştü. Hem de Alain’in gözlerinin önünde. Alain’i korumaya çalışırken ölmüştü. Ölüm yiyenlerin kimi, nerede, ne zaman öldürecekleri belli olmuyordu ama kendi binalarından birini öldürmek ne kadar da saçmaydı. Belki de ileri de Dia’da onlara katılacaktı. Büyümelerini engellemişti. Aptal ölüm yiyen… Hem kendilerinden birini hem de Alain’in iyi anlaştığı birini öldürmüştü. Ölüm yiyenlere bir kere daha nefret besledi. İçinden tekrar Büyük Salon’a gidip savaşmak geçti ama bunu yapamazdı. Bütün öğrenciler çıkarılmıştı ve sadece büyükler savaşıyordu. Bir çocuğun onların arasına sızıp savaşması ne kadar yararlı olabilirdi ki. Bu düşünceleri kafasından silmek için iki yana salladı başını. Bakışlarını tekrar Sintié’ye çevirerek konuşmaya başladı.

E-evet sanırım iyiyim. Kusura bakma o telaşta aklıma gelen daha doğrusu bizi bulamayacaklarını düşündüğüm ilk yer burasıydı ama dışarıda öldürmek için can atan ölüm yiyenlere hedef olmayı düşünüyorsan sen hastane kanadına git Sintié.

Aslında istediği Sintié’yi kırmak değildi ama siniri bozulmuştu. Bu savaş tüm dengesini kaybetmesini sağlamıştı. Hogwarts’ın başka günleri varken neden ilk günü bulmuşlardı? Birinci sınıflar zaten henüz üstlerinden ailelerinden dokuz ay boyunca uzak kalma korkusunu atamamışlarken onlara Hogwarts’ın güvenilir olmadığını bavullarını da alıp evlerine tekrar gitmeleri gerektiğini mi söylemek istemişlerdi. Böyle bir düşünce için ya çılgın olmak gerekirdi yada ölüm yiyen… Hogwarts’ın bir avuç çocuktan ibaret olduğu apaçık ortadaydı. Bu da saldırının neden Hogwartsta yapıldığını gözler önüne seriyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Alain'in sözlerine pek aldırmadı Sintié. O kargaşadan sonra söylediklerini pek iyi düşünemiyor olmalıydı. Eğer kendisiyle böyle konuşmasını gerektirecek adam akıllı bir neden olmasaydı, Sintié çoktan alınmış bir şekide tavır koyabilirdi. Ama şu anda bunu yapamazdı. Zaten Alain'in belli etmese de canının acıdığını biliyordu, bir de kendisinden gelen cevapların acısını çekmesini istemezdi sevgili ikizinin.

"O kadar delirmedim sanırım. Yani henüz..."

Oturduğu yerden hızlıca kalktı ve üst üste konduğundan dolayı küçük bir merdiveni andıran kovaların üzerine basarak Alain'in bulunduğu yere çıkıp oturdu. Bir süre gözlerini oldukça havasız ve camdan giren ufak ışık dışında hiçbir aydınlatma kaynağı olmayan küçük odada gezdirdi. En az 1oo yıldır temizlik yapılmamış gibi durmasının yanında, saklambaç adı verilen saklanmaya dayalı muggle oyunu için de mükemmel bir yerdi. Arka taraftaki temizlik malzemelerine bakarken dikkatini çeken örümcek ağıyla iğrenerek, hızla başını Alain'e çevirmesine neden oldu. Tam evcinlerinin temizlik anlayışıyla ilgili birkaç soru sormaya yeltenmişti ki sustu.

Şimdi bunları düşünmesi ne kadar da saçmaydı. Şu anda okulun cani ruhlu bir grup maskeli adam gibi bir derdi vardı. Kim bilir Sintié salondan ayrıldıktan sonra kaç kişi daha yaralanmıştı... Ne kadar anlamsız bir savaştı bu böyle? Tarafsız olmasına rağmen ölüm yiyenlerden nefret ediyordu. Bir okula saldıracak kadar onursuzlardı demek. Hem de okulun ilk günü... Daha 1. sınıflar şaşkınlıklarını yenememişken gelişen bu olay kim bilir onları nasıl etkilemişti. Düşünceli ve hafif üzgün bir ifadeye bürünerek Alain'e baktı.

"Bu ne kadar devam edecek acaba? Sesleri hala duyabiliyorum." dedi çığlıkların, kırılma ve çatlama seslerinin, büyü komutlarının birbirine karıştığı gürültüyü kastederek.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

İlerde delirme gibi bir planın olduğunu bilmiyordum Sintié. derken hafifçe gülümsemişti. Savaşın sesleri hala dışardan geliyordu. Kırılan cam parçaları, büyü komutları, patlama sesleri, acılı inlemeler... hepsi de onların sadece birkaç adım ilerisinde olup bitiyordu. Savaşın bu denli içinde olupta süpürge odasında kapana kısılmışlardı. Belki de Sintié'nin dediği gibi hastane kanadına gitmek iyi bir fikirdi. Hem kolu da tedavi edilebilirdi.

Kolunu yavaşça önüne aldı. Cüppesinin yenini sıyırarak kolunu açtı. Ortaya çıkan görüntü ne kadar iğrençte olsa o kadar da kötü görünmüyordu. bir büyüyle düzeltilebilinir miydi yoksa riske girmeye hiç gerek yok muydu? Tam kestiremiyordu ama büyü yapmaya da cesaret edemiyordu. Sintié'nin üzüntülü sesinin konuştuğunu duyunca koluyla ilgilenmeyi bırakıp Sintié'ye baktı.

Bilmiyorum Sintié. Sadece çabuk bitmesini diliyorum.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

"Hey, her şeyi sana anlattığımı düşünmüyordun değil mi?" dedi gülerek. İkizini çok sevse de ara sıra onunla uğraşmak çok eğlendiriyordu Sintié'yi. Bulundukları durum pek iç açıcı olmasa da Alain sayesinde gülümsemeyi başardı. Her ne kadar yüzündeki tebessümün sürerliliği kısa olsa da...

Alain'in savaşta yara alan kolunun durumuna bakmak için cüppesini sıyırdığında Sintié hızla başını diğer tarafa çevirdi. Kan görmek kendisini kötü etkiliyordu. Her ne kadar ileride şifacı olmak gibi bir hayali de olsa da kan görmeye dayanamıyordu işte. Bir şekilde bunu yenmesi gerektiğinin de farkındaydı. Alain'in kolunu kapatıp konuşmaya başladığına emin olunca buz mavisi gözlerini tekrar çocuğa çevirdi.

"Evet ben de. Ama çok uzun süreceğe benzemiyor zaten. Bunun tam olarak bir savaş olduğunu düşünmüyorum, böyle bir saldırı karşısında gücümüzü görmek istemişlerdir ya da göz korkutma cinsinden bir şey de ola-"Sözlerini, toza karşı olan alerjisi yüzünden hapşırdığı için kesti. Burası pek kendisine uygun bir yer sayılmazdı ama kapının altından görünen gölgelere bakılırsa odanın dışında dolaşan birileri vardı. Kendilerini duymuyor olacaklar ki içeriye bakma gereği duymamışlardı, kapının önündekiler her kimse. Dışarı çıkmaları halinde başlarına gelebilecek şeyleri düşünmek Sintié'nin canını sıkmaya yetmişti, biraz daha olumlu düşünebilmek için, karanlık bir ortamda olduğundan daha parlak görünen gözlerini Alain'e çevirdi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kapının altından görünen gölgelerin çoğalışı savaşın bitmeye yüz tuttuğuna mı işaretti yoksa ölüm yiyenler büyük salona sığmayıp Hogwarts'ın başka bölgelerindeki kişileri de öldürmek için mi çıkmışlardı bilinmezdi ama savaşın bitmeye yakın olmasını Alain hiç istemediği kadar istemeye başlamıştı. Zaten dışardaki gölgelerin kimlere ait olduklarını da bilmiyordu ama ölüm yiyen olmamalarını umuyordu. Her ne kadar tarafsız da olsa büyük salondaki o baskından sonra kendini Zümrüdüanka Yoldaşlığı'nın tarafına daha yakın hissediyordu.

Sintié'nin toza olan alerjisi gene baş göstermişti. Eğer böyle devam ederse en azından birkaç ölüm yiyen onların yerini tespit edebilirdi. Neyse ki birkaç hapşırıktan sonra kesilmişti. Süpürge odasının bu denli tozlu olduğu daha önceden fark etmemişti Alain. Burayı hiç mi temizlemiyorlardı. Neler düşünüyordu böyle. Kafasını iki yana salladı.

Sence bitiyor mudur? Baksana gölgeler azaldı. Sanırım çıkabiliriz artık bu toz yuvasından. Tabi kapıda bizim için pusuya yatan bir grup ölüm yiyen yoksa. dedi gülmesini zor tutarak.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Lesse herkesin aksinbe büyük salona dalmamıştı. Oranın kargaşasından farklı yönde yararlanmak istiyordu.Yavaş adımlarla koridorlarda ilerliyordu. Elinde asasını tutarken umursamazca potrelerle ilgileniyor ve onların yüzündeki korkudan garip bir zevk alıyordu. Buraya korku saçan biri olarak berki de ilk gelişiydi. Çocukluğunda sorun yaratn biriydi gözlerinde ama şimdi korku saçan. Yüzündeki maske. Elini yavaşça maskesinin üstünde gezdirirken yüzünde bir gülümseme oluşmuştu. Maskenin ardından belli olmayan bir gülümseme...

Sönmekte olan mum ışıkları dışında tek kuvvetli ışık büyük salondan geliyordu. Büyülerin parlaklıkları ve tepedeki güçlü mumlar açık kapıdan çıkıyordu. Bunların yanı sıra bağırışlar ve çocuk çığlıklarını duyabiliyordu. Güzel bir darbe girişiminde bulunmuşlardı ve kendisi daha başlamaya karar bile vermemişti. Neyi beklediğini bilmeden gözlerini kapıya dikti. Birinin çıkmasını bekler gibiydi. Elindeki asayı sakince tutarken bir anlık sessizlik olmuş gibi geldi kendisine. O sırada iki gölge gözüne takıldı. İki tane çocuk o çatışmadan kurtulmuş ve şaşkınca bir dolaba girmişlerdi. Kendisi içik kolay iki av gibiydi. GÖzlerindeki parıltı artmıştı ve asası hafifçe havaya kalmıştı. Sadece odaklanmıştı...Ağzını açıp bir şeyler mırıldanır gibi olmuştu. Ama çocuklardan birinin yüzü gözüne takıldı. O karatıda nasıl tanıdığını bilmese de gördüğü kişinin Alain olduğundan emindi. Sadece bir kere görme şansı olsa da o yüzü tanımıştı. Onların ardından çatışma hogwartsa dağılmıştı. Herkes bir yerlere koşturuyordu. Lesse ise sıkkın bir kararsızlıkla dolaba bakıyordu.

"Eğlence şansım bu kadar kısa sürmemeliydi..."

Sesinde bir kızgınlık vardı. Aslında ne Alain ne de Sintié umrundaydı. Ailesine önem veren biri değildi nede olsa...Ama düşününce kendi kanından gelen iki kişiydi söz konusu olanlar...

Yavaş adımlarla ilerlemeye başladı. Yanından geçtiği kimseyi umursamadan ilerliyordu. Arkasından seslenenleri duymuştu ama umursamadı bile... Bir eliyle asasını tutarken bir eli dolabın tokmağı üzerinde dolaşıyordu. Onlar için başta dolap daha güvenli gelmişti ama şimdi çevresine bakınınca kendisine hedef arayan dostları ortalarda dolanıyordu. Burdan uzaklaşmaları en doğrusu olacaktı....Kapıyı hızlıca açtı.. İkisi ile göz göze gelmişti.

Yüzlerindeki şaşkınklık ve korku hissedilecek dereceydi. Biraz beklese berki de kendisine asalarını çekeceklerdi. Daha bunu düşünürken Sintié asasını kaldırmıştı. Lesse bir ürperti dahi hissetmeden söze başladı..

"Eğer o asayı kullanırsan burdan kurtuluş şansını kaybeder ve herkesin dikkatini çekersin Sintié.."

Umursamaz ve anlaşılır bir sesle konuşmuştu.