Masa 4

Gezgin

Jas kaymak birasınından yudumlarken Silvia'nın ne kadar emin olduğunu düşünüyordu.Kendisinde olmayan bir özellikti bu...
Orada geçireceğim günlerin hayalini şimdiden kuruyorum. Ama maalesef hiçbir zaman hayal ettiğin gibi olmuyor. Bunu şu yaşıma kadar çok yaşadım. Küçük olabilirim ama birçok şeyin farkındayım. Bu yüzden insanların beni küçük diye ezmesinden nefret ediyorum." dedi Silvia .Jas onu rahatlatmak için gülümsedi ve Orada bunları pek yaşamazsın canım...Zaten kendinden büyüklerle pek karşılaşmazsın bazı sinir insanlar hariç tabi.Slytherinli olacağın için pek karışmazlar sana ...Slytherinlilerin bir asilliği olduğunu bilip onlardan korkarlar...Rahat ol ve asil görün orada bu seni korur.dedi.Gerçekten öyleydi orada Jas bunları uygulamıştı ve yararını görmüştü.Onu ezmeye yeltenebilen yoktu o zamanlar.Gerçi hala yoktu öyle birileri ama olsun...Kendini abla gibi hissediyordu birine hislerini anlatmak onu rahatlatıp tavsiye vermek ona iyi gelmişti.Kendi sorunlarını unutmuştu.Silvia'nın dediği gibi Silvia orada gerçekten mutlu olacaktı.Jas buna emindi.Orada olupta mutlu olmayan birine hiç rastlamamıştı.Jas kaymak birasının sonunuda kafasına dikti.Silvia "Neden annem bana söylemedi anlamadım. Yani kuzen olduğumuzu. Ona çok kızgınım. Birkaç gündür burada kalıyorum ve sırf hesap sormak için malikaneye geri döndüm dün. Beni deli ediyor! dedi.Bu konuda Jas da dertli ve üzgündü.Annesi ve babası öldükten sonra kendini yıllarca yalnız öksüz görmek nasıl birşeydi kimse bilemezdi. Jas derin bir nefes alarak Silvia'nın elini tuttu. Canım bak sakın annene kızma.Söylememesinin kendi için haklı nedenleri olabilir.Tamam ondan hesap sormak istemeni anlıyorum.Aslına bakarsan nedenini bende bilmek istiyorum halama sormayı ben de düşünüyorum ama kızarak ve onu kırarak değil.Bu bize yarar sağlamaz ve yitip giden yıllarımızı geri getirmez.Anneni üzmeden de bunu öğrenebilirsin unutma tamam mı? Sen çocuk değilsin sinirini kontrol etmen lazım bunu da aklından çıkarma tatlım .dedi Jas.Gerçekten neden ailesinin bunu söylemediğini merak ediyordu.Küslüklerini niye onlardan çıkarmışlardı ki sanki...

Gezgin

Liz'in tavsiyeleri gerçekten mantıklıydı. Onu doğru düşünmeye yönlendiriyordu ve onun sinirini kontrol edebiliyordu. Yanında böyle birinin olması çok iyiydi. Minnettar bir şekilde kuzenine baktı ve "İyi ki birbirimizi bulduk. Şimdiden kendimi sana çok yakın hissediyorum." dedi. Liz gülümseyerek karşılık verdi. Belli ki o da Silvia'yla aynı şeyleri düşünüyordu.

Sonunda içeceğini bitirmişti ve bardağı ellerinin arasında boş boş duruyordu. Bir an için ikisi de sessiz kaldı. Silvia'nın şu anda tek düşündüğü şey Hogwarts'tı. Birden yüzünde bir tebessüm belirdi ve "Yarın gidiyorum..." dedi. "Sana mektup yollayacağım. İlk gün..."

Acaba nasıl olacaktı? İlk günü... Şölen... Bina seçimi... Düşündükçe heyecanlanıyordu. Daha önce hiçbir şey için bu kadar heyecanlandığını hatırlamıyordu. Genelde hiçbir şey için tepki göstermezdi. Ama bu farklıydı. Çok farklı...

Gezgin

İyi ki birbirimizi bulduk. Şimdiden kendimi sana çok yakın hissediyorum." demişti Silvia.Haklıydı Jas gülümsemekle yetindi.Onu rahatlatabildiğine inanıyordu.
Silvia Balkabağı suyunu bitirmişti.Bir an boş boş bardağı elinde tuttu.Jas bunların hepsini izliyordu.Silvianın bir an yüzünde bir tebessüm oluştu."Yarın gidiyorum...Sana mektup yollayacağım. İlk gün..."dedi Silvia.
Silvia'nın ona mektup yazması onu çok mutlu ederdi.Hemde herşeyden çok...Gerçek bir ailesi vardı artık...Jas uzun Ronald'la tanıştığı günden itibaren ilk kez mutlu olmuştu.Jas gülerek ''Bu beni çok mutlu eder hem de herşeyden çok ...Bak herşeyi anlatacağına söz ver ama ...dedi.Onu seven birilerini bulmuştu en sonunda...

</FONT>

Gezgin

"Elbette! Hem de her şeyi... Boş zaman buldukça sana mektup yollarım. Belki Noel tatilinde de gelebilirim. Ama Hogwarts'ta da kalmak isteyebilirim tabii. Belli olmaz." dedi gülümseyerek. Her şey ne kadar güzeldi. Sanki gerçek olmayacak kadar güzel... Hiçbir derdi yoktu şu anda. Eğleniyordu, mutluydu... Birazdan bir şey olacak da her şey eski haline dönecekti sanki. Bu kadar mutlu olmak onu tedirgin ediyordu.

Bir süre daha doyasıya sohbet ettiler. Gülüp eğlendiler... Silvia saatine baktığında bir saati akşın süredir burda oturduklarını farketti. Odasına gidip bavullarını ve sandığını hazırlamalıydı. Dayanamayıp dağıtmıştı yine... "Ahh, Liz... Sanırım odama çıkıp eşyalarımı toparlamam lazım. Sonra da yatıp dinleneceğim. Erken kalkmam lazım. Gerçi uyuyabilir miyim bilmiyorum ama..." dedi gülümseyerek.

Ayağa kalktı ve kuzenine iyice sarıldı. "Sonra görüşürüz. Kendine iyi bak." Son cümlesini vurgulayarak söylemişti. Korkuyordu... Bir şey olmasından... Tam gidecekken geri döndü ve "Ha, bu arada hesabı ödemene gerek yok. Yarın burdan çıkarken her şeyi toptan ödeyeceğim." dedi gülümseyerek. El salladı ve yine dar merdivenlerden sessizliğe doğru çıkmaya başladı.