Ortak Salon

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Öğrencilerin boş zamanlarını geçirdiği, birlikte ödevlerini yaptığı yerdir. Büyük bir şömine ve rahat koltuklar vardır.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Chuck uykusundan yeni uyanmış sersem gibi ortak salona inmişti.Şöminenin karşısındaki koltuğa oturdu ve ateşi izlemeye başladı.

Etraf sessizdi.Taki koştura koştura giriş kapısından geçip yatakhaneye fırlayan 1.sınıf bir öğrenci gürültülü bir şekilde fırlayana kadar.Chuck bu davranışı bencillik olarak gördü.Sonuçta burası ortak salondu.Herkesin bulunabilceği bir yerdi.Ve Chuck biraz olsun kafasını dinlemek istiyordu.En iyi ortam olarak burayı düşünmüştü fakat yanılmış olmalıydı.
...
Yatakhaneye çıkıp bir kitap alıp eski oturuduğu yere yeniden kuruldu.Bu sefer etrafın sessiz olduğuna emindi.Çünkü onun gibi eline kitap almış birkaç öğrenci daha duruyordu karşı tarafta.Hemen elindeki kitabı açtı ve k.s.k.s. kitabı olduğunu farketti.Kitap almaya çıktığında eline geçen ilk kitabı aldığı için hangi kitabı aldığının farkında değildi.Kitabın içindekileri sırasına bakmadan bir göz attı.

İyice canı sıkılmıştı.Bahçeye çıkmaya karar verdi ve elindeki kitabı yatakhaneye çıkıp geri bıraktıktan sonra bahçeye fırladı

Gezgin

Yorgun bedenini; bir su gibi akıp gidiyormuşçasına rahat bırakmıştı.. Günler her zaman olduğu gibi hızlı ve geçmekte idi. Uzun, kızılımsı saçlarını salık bir şekilde bırakmış yatakhanede öylece usul usul uzanıyordu. Yalnızlığın ona verdiği hisler, dolup taşmaya hazırdı adeta. Karanlıkta parlamış mavi gözleri ; bakıldığında dalgalı bir denizi andırıyordu sanki. Yat, yat nereye kadar? Biraz kendi için zaman harcamalıydı ki mutlu olabilsin.. Oysa ki Rose, sadece macera peşinde koşan bir kız haline dönmüştü . Ne var ki ; biraz oturup kendine baksa, zaman ayırsa.. Yok; onun işi gücü macera yaşamak ve ders çalışmaktı. Böyle olduğu içinde hiçbir zaman haytan *tam olarak* zevk alamıyordu; bu da onu çileden çıkarıyordu. Düşüncelerin ne önemi vardı ki şu sinir bozucu yaşamda? Sanki Rose bir şeyi düşününce şıp diye gerçekleşecekti.. Tabi ki de hayır! Düşünceler ve hayaller sadece ; düşünce ve hayal olarak yerlerinde kalıyorlardı.. Onun dışında her şey gerçeklik ve yaşamdan ibaretti. Bu yüzden de Rose bu tip şeyler için zaman bile harcama gereğine kapılmıyordu. Perdesi hafiften aralanmış pencerenin kenarına doğru yöneldi, yatağından kalkıp.. Çıplak ayaklarını yer ile temas ettirdikçe içi daha da bir garipleşiyordu sanki. Kısık gözlerini; bir kez olsun pencereden dışarı doğru dikti ve etrafa bakınmaya başladı. Şimdi aşağıda olmak vardı.. Arkadaşlarıyla veyahut onu seven biriyle.. Birkaç dakika öyle bakmayı sürdürmeyi başarmıştı. Daha sonra canının sıkıldığı farkına varıp arkasına bile bakmadan ılık bir banyo aldı. Bu ona gayet iyi gelebilirdi. Kısık bir ses tonu ile şarkı mırıldanarak ; banyosunu aldıktan sonra çıplak bedenine beyaz bornozunu geöirip üstüne rahat bir şeyler giyindi.

Boylamasına yapılmış aynanın karşısına geçti ve son bir kez kendine aynada bakıp muzipçe gülümsedi .. Sanki şu son günler kendine acıyormuşçasına bir sırıtma ifadesi kaplamıştı güzel yüzünü. Yatakhanede açık olan loş ışık; masum gözlerini yormuşa benziyordu anlaşılan ki; gözlerini şimdiden ovcalamaya başlamıştı. Rahat eşofmanlarını üstüne geçirdikten sonra , her zaman sıktığı hafif papatya kokusunda bir iki fıslatıp ortak salona doğru yol aldı.. Ayaklarına siyah babetlerini geçirmişti. Ortak Salon’ a vardıktan sonra sessiz adımlar ile yürüyüp, şöminenin karşısındaki koltuğa oturdu yavaşça. Ortak Salon’ a ; Rose’ un sıktığı papatya kokusu hemencicik yayılmıştı .. Her yer mis gibi kokuyordu onun sayesinde. “ Off. “ dedi bir anda kendi kendine.. Hakim olamamıştı .. Ağzından çıkan bir iki kelime onun hayatını etki ediyordu zaten.. Bu da şuan aşırı derecede sıkıldığının habercisiydi.

Ortak Salon’ da kimsecikler yoktu.. * Neden acaba? * diye geçirdi içinden.. Doğru; herkes şimdi büyük salonda akşam yemeğini yiyordu.. Fakat; Rose yoktu.. Hiç iştahı olmadığı içinde gitmemiş olabilir miydi? Yada hoşlandığı çocuğu görmemek için? Ne yaptığını sanıyordu bu Rose? Resmen arkadaşının eski sevgilisine aşık olmuştu.. Neden hep bu tür olaylar onun başına gelirdi ki? Bunu Vanessa’ ya nasıl anlatırdı? “ Aman , banane ne de olsa ayrıldılar. “ dedi bilmiş bilmiş .. Biri onu kendi kendine konuşurken görse elbette ki deli sanmakta haklıydı yani. Ne garip bir hismiş oysa ki bu aşk denen şey.. Hemde imkansız olunca.. Beklide her şeyin üstesinden gelebilirdi ve bundan da kendini son derece emin hissediyordu. Peki, ya Cedric? O ne düşünüyordu? Yorgunluktan yine saçmalamaya başlamıştı.. Sağ elini alnına doğru götürerek –rahatlatmak- istercesine alnını yavaşça ovmaya başladı…

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Cedric,Büyük salonda her zaman ki gibi en iyi arkadaşı Paula ile karşılıklı muhabbete dalmıştı.Oysa yemeğini çoktan bitirmişti."Senin muhabbetine doyum olmaz Paula,ama benim artık gitmem lazım.Bir kaç işim varda."Paula bunu duyunca gülümseyip kafasını sallayarak onay verdi ve Cedric olduğu yerden kalkıp Huuflepuff ortak salonun yolunu tuttu.

Ortak salona vardığında yalnız olacağını sanıyordu.Sonuçta akşam yemeğini en erken bitiren ve ilk yukarı çıkan oydu.Ama ortak salona girdiğinde yalnız olmadığını farketti.Ortak salona yayılmış mis gibi papatya kokusunu içine çekti ve şöminenin önündeki rahat geniş kotukta oturan birinin olduğunu farketti."Tek başına ne arıyor burada acaba?"diye düşünürken yanına yaklaştığında o güzel papatya kokusunun Rose'dan geldiğini farketti.Koltukta yalnız başına oturmuş şöminede yanan ateşi düşünceli bir halde izliyordu.Belki onu farketmişti.Belkide şuan orada olduğunu bilmiyordu bile.Onu rahatsız etmemelimiydi.Ama Cedric bu kadar düşünceli olduğu zamanlarda konuşucak birilerini arardı hep.Rose'da şuan konuşacak birilerine ihtiyaç duyuyor olabilirdi.Sonuçta Rose en iyi dostlaından biriydi ve onu bu kadar düşünceli bir haldeyken burada yalnız bırakamazdı.

Hiç bir şey olmammış gibi koltuğun diğer ucuna oturdu.Rose bir anda kafasına kaldırdı ve şaşırmış bir yüz ifadesiyle Cedric'e baktı.Galiba Cedric Rose'un yanına oturana kadar Rose kendini ortak salonda yalnız biliyordu.

"Rose,çok düşünceli gözüküyorsun.Bir sorunun mu var?"

Gezgin

“ Yoo, hayır.. Sadece dalmışım.. Ermm… otursana? “

diyebilmişti sadece afallayarak. Onu karşısında birden bire böyle görünce gerçekten de çok şaşırmıştı. Acaba onu kendi kendine konuşurken görmüş müydü? *Olamaz* diye geçirdi içinden.. Suratı o anda meraklı bir ifadeye bürünmüştü. Tedirgin bakışlar ile ona bakıyor, göz göze geldiklerinde ise mavi gözlerini ondan kaçırıyordu. Haklıydı da.. Ne de olsa ondan hoşlanıyordu ve bu yüzden de ondan utanıyordu.. O hala Rose’ u kendine dost sansın! Halbuki Rose’ u sevmeyi denese kim bilir ne kadar mutlu olurlardı.. Beklide o hala Vanessa’ yı unutamamıştı.. Ama bu.. bu imkansızdı; böyle bir şey ancak dünya tersine dönerse gerçekleşebilirdi. Onlar ayrılmıştı, neden pişman olsunlar ki? Hem ayrıca Vanessa ile son görüştüğünde ona akrşı bir şey hissetmediğini açıklamıştı.. En azından Vanessa konusunda içi rahattı.. Bir anda Cedric’ e bakarken; masum hayallere dalmıştı küçük hayallerin beslediği kız.. Hayalinde ise; Cedric ona ilanı aşk ediyordu.. Hayalini kurarken yüzünde o kadar masum bir gülümseme belirmişti ki , bunu anlatmaya diller yetmezdi adeta. Hayaliyle parlayan mavi gözleri ışık vurdukça daha da belirginleşiyordu. Ona ne zaman yaklaşmak istese hep bir engel çıkıyordu önüne.. Acaba şimdi yeniden denese ; yine bir engel çıkar mıydı ki? Bunu ancak zaman bilebilirdi maalesef.. Utangaç bakışlar ile bir bakıyor, bir yandan ise gözlerini ondan kaçırmaya devam ediyordu.. Hayallere dalmıştı, farkındaydı.. Cedric’ in onu dürtmesi ile irkilen Rose irkildi ve şaşkın bir yüz ifadesi ile ona derin bakışlar fırlattı.

Belki de anlardı onu ne kadar çok sevdiğini.. Uyuşmuş bedeni yüzünden hiçbir şey hissetmiyordu sanki. Ne yapsa ne söylese boştu .. Her şey sadece ona bağlıydı çünkü. Fakat bakıldığında da ; ondan pek bir ışık görüldüğü söylenemezdi. Ortamda sessizlik hakimliğini koruyordu son derece.. Bu lanet olasıca sessizliği bozmak istercesine kısık bir ses tonu ile konuşmaya başladı, “ Çok sessizsin, neden acaba? “ Sözünü bitirdikten sonra yüzünde beliren küçük tebessümlü gülümseme; Cedric’ e ne kadar hayran olduğuna bir kanıttı. Maalesef Cedric bunların hiç birini anlamayacak kadar saftı. Dibine kadar dolmuş gözyaşlarını akıtmamak için ne kadar direniyordu şuan… Bunu biliyor muydu peki? Tabi ki de hayır..! Ancak bazı şeyler için fedakarlık gerekiyordu.. Rose, eğer böyle hala yerinde saymaya devam ederse iki gün sonra Cedric’ i başkasıyla görebilirdi ve buna da hiç şaşmazdı. Bir anda yumuşak elleri yanlışlık ile Cedric’ in ellerine kayıvermişti. O anki refleks ile ellerini hemen çekti ve tedirgin bakışalr ile onu süzmeye başladı.. *Acaba bir şey anlamış mıdır? * diyerekten bakınıyordu ona masumca. Küçük bedeni ne yapacağını şaşırmış bir hale dönmüştü ki; sonuna kadar gerginliğini koruyordu. “ Pardon . “ dedi utangaç bir ses tonu ile.. Amacı ise konu dağatmaktı elbette.

Yaptığı iyi miydi , kötü müydü bilmiyordu ama çoktan yapmıştı işte.. * Umarım bir şey anlamamıştır.. Tanrım ne olur.. * diye geçirmeden edemiyordu içinden.. Heyecan dorukta idi adeta. Kalbi bir uçağın hızı kadar; hızlı atmaya başlamıştı.. Yutkundu ve sonra yine yutkundu.. Tek yapabildiği buydu şuan sadece. Bir de ondan cevap beklemek..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

"Yoo, hayır.. Sadece dalmışım.. Ermm… otursana? “

Rose'un bir sorununun olmadığını duymak Cedric'in içini ferahlatmıştı.Cedric arkadaşlarını ne zaman düşünceli görse hemen onları neşelendirecek bir şeyler yapmaya çabalardı.En yakın dostlarından biri olan Rose'un her hangi bir sorununun olması durumunda her zaman onun yanında olur,onu dinler ve derdini paylaşırdı.

"Çok sessizsin, neden acaba?"

Gerçekten öylemiydi?Cedric genelde sessizlikten hoşlanırdı ama etrafındaki insanlara her zaman neşeli gözükürdü.İçine attığı her hangi problemi yoktu.Tek sorun olabilecek şey Vanessa'dan ayrılmış olması olabilirdi ama Cedric bunu sorun etmiyordu.

"Yoo hayır sessiz değilim aslında.Sen yemeğe inmedin mi?Bir derdin varsa benimle paylaşabilirsin.Her zaman sana ayıracak boş vakitim var Rose.Ne sorunun olursa ilk benimle paylaşabilirsin."

Rose bunları duyunca biraz kızarmıştı.Cedric bunun nedenini bilmiyordu.Hala Rose'a bakıyordu.Sonra bir anda elinde bir şey hissetti.Soğuk bir ten...Bu Rose'un eliydi.Başka ne olabilirdi ki.Sonra birden elini çekti.Cedric korkusuzca hala Rose'un gözlerinin içine bakıyordu. " Pardon. "dediğini duymuştu Cedric ama o an donakalmıştı.İlk önce bir şey hissetmiyor,göremiyor hatta bir şey duyamıyormuş gibi geldi Cedric'e.Sonra kendine geldi.
"Aaa...şey...önemli değil..."

Gezgin

Cedric’ in bunu önemsememesi hem onu sinirlendirmişti, hem de rahatlatmıştı.. Ne kadar ilginç değil mi? Sevdiği halde bilinmemek gibi bir şey olamazdı herhalde.. Soğumuş bedenini bir mum gibi yakmaya hazırdı şimdiden. Hiçte fena olmaz aslında.. Sürprizler ile dolu olmaya bayılıyordu ve herkesin onu böyle bilmesi hoşuna da gitmiyor değildi yani. Yerinden yavaşça kalkıp sempatik adımlar ile şömineye doğru eğildi. Ne güzel de ısıtıyordu insanı bu böyle. Ardından başını hafifçe Cedric’ e doğru çevirip; yüzünde ufak tebessümlü bir gülümseme belirterek etkileyici bir ses tonu ile konuşmaya başladı, “ Buraya gel, süper ısınıyor insan. “ Yanağındaki gamzesi onu daha kibar kılıyordu sanki. Cedric bu sözün üzerine onun yanına doğru eğilince dünyalar onun olmuş gibiydi birden bire. Kalbi sanki yerinden fırlayacak gibi atmaya başlamıştı; ellerini kalbine doğru götürdü ve yavaşça dokundu. Sonra da Cedric’ e doğru baktı ve masum bir gülümseme belirtti. Tek yapabildiği şey derin bir nefes almaktı .. İkisi de adeta cansız bir oyuncak gibi susuyor, konuşmamayı yeğliyorlardı. Bu durumdan Rose hiç sıkılmıyordu çünkü onun yanında olmak , nefes almak yetiyordu; artıyordu bile.. Fakat Cedric’ in neler düşündüğü tabi ki de bilinemezdi. Önemli olan da onun sıkılmamasıydı zaten.. Ama neden? Neden hep Rose onu düşünüyordu ki? Bir kere olsun Cedric endişeye kapılsa zaten gözü açık gitmeyecekti. Ne zaman ilk adımı atmaya çalışsa, hep bir aksilik çıkıyordu. Bir kere olsun Cedric bir şeyler yapsa şaşardı zaten; ama onun da Rose’ a karşı bir şeyler hissedip hissetmediği de belli değildi zaten. Beklide Rose’ u sevmiyordu ve bu yüzden ona sadece arkadaşça yaklaşıyordu. Eğer durum böyle ise , Rose bunu kaldırabileceğinden emin bile değildi. Tam anlamıyla aşka gelmişti .. Kendini hiç olmadığı kadar hafif hissediyordu; tıpkı bir tüy gibi.. Cedric’ in ona bir dost gözüyle bakması onun içini acıtıyordu. Artık ilk adımı atmanın vakti gelmişti galiba.

“ Eee… anlat bakalım, hayatında birileri var mı? “ Ancak bunları söylemeye dili varmıştı. Gerisini söyleyemeyecekti. Buna cesareti yoktu; belki de bu yüzden onu Gryffindor’ a seçmemişlerdi.. O hiçbir zaman tam anlamıyla cesur olamamıştı. Şu an sanki ortak salonda ki duvarlar üstüne üstüne geliyordu gibiydi. Başı zonkluyor ondan bir cevap bekliyordu.. Şu son zamanlar da ne kadar hassaslaşmıştı.. Yani bir arkadaşı Rose’ a bu kadar hassas ve nazlı davransa hiç çekemezdi onu herhalde. Mavi gözleri pencereye doğru yöneldi.. Ne kadar garipti.. Gündüz güneş açıyor; gece ise zindan karanlığına bürünüyordu.. Şimdi ise şıkır şıkır yağmur damaları iniyordu yer yüzüne. Dümdüz saçlarını şöminenin karşısında bunaldığı için arkaya doğru savurdu yavaş bir hareket ile. Parıldayan gözleri; yağmurun ıssız yağışına dalmıştı .. Minik tebessümlü bir dokunuş yeterdi halbuki şuan ona.. Fakat nafile… Cedric’ in umurunda mıydı sanki? Taze bir ayrılığın ardından yeni bir ilişki her kulağa saçma gelebilirdi ama neden olmasın ? Şu yalancı hayatta imkansızı bile başarabilmeyi göze alacaksın; yoksa sen mutlu bir hayatı unut! Her ne kadar çaba gösterirsen, emeğinin karşılığını öyle alabilirsin. Ne de olsa bu hayatta her şey karşılıklı değil miydi? Bir iyilik yapan yarın bir gün aynısını ondan beklemiyor muydu? Elbette, evet.. İşte bu yüzden iletişim sorunu yaşanıyordu ya.! Şu ana kadar Rose’ a ne kadar iyilik yapılırsa yapılsın; hepsinin karşılığını ödemişti.. Hani dersler ya *Bu iyiliğini karşılıksız bırakmayacağım* bunun gibi bir şeyi yani.. Konuya bak.. Nereden nereye gelmişti.. O kadar derin düşüncelere dalıyordu ki ; onu ayıltmak gerçekten zordu.. Cedric’ in konuştuğunu fark edip başını ona doğru çevirdi ve dinlemeye koyuldu. Sorduğu soru hakkında olan cevabını merak ile bekliyordu adeta…

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Cedric en doğru cevabı verdiğine inanıyordu.Her zaman açık kapı bırakmanın faydalarını görmüştü.

“ Buraya gel, süper ısınıyor insan. “

Cedric bu söz üzerine Rose'a biraz yaklaştı.Acaba Rose onun için bir şeyler hissediyor olabilir miydi.Bunu cidden merak ediyordu çünkü Ced Rose'a karşı kendini boş hissetmiyordu.Evet en yakın arkadaşlarından biri hatta sırdaşı olabilirdi ama bu onu Rose'a daha yakın yapardı.Ne kadar çok şey paylaşmışlardı.Bu da onları birbirlerini daha iyi tanımalarına sebep oluyordu.

" Eee… anlat bakalım, hayatında birileri var mı? “

Bu soruya cevabı çok basitti tabii ki ama cevabını yanlış anlamlara çekmeden vermek...Önemli olan yanı buydu işte."Yok tabii...Biliyorsun en son Vanessa'yla ayrıldık.Zaten başka biri olsa ilk senin haberin olurdu.Eee sende durumlar nasıl?Vardır sende bir delikanlı...Bu güzellikle boş bırakırlar mı seni!"Cedric bu cevabı vererek en iyisini yaptığına inanıyordu.Hem ağzını arayabilecekti hem de farklı anlamlar çıkartamayacaktı.Yoksa başka anlamlar çıkartılabilecek bir şey mi demişti farkına varmadan.Bunu tek bir yolla anlayabilirdi.O da Rose'un vereceği cevapta saklıydı.Kafasını eğdi.Sonsa gülümseyerek sorunun cevabını beklermiş gibi Rose'a baktı.

» Ortak Salon
» Ortak Salon
» ##Ortak Salon##
» Ortak Salon ( IV. Sezon)
» VI. Sezon Ortak Salon

Ortak Salon

Ortak Salon

Similar topics

Similar topics