Yalnızlık! İşten onu hissettiğimiz zaman daha bir huzursuz uyanırız yattığımız yataktan. Bir şekilde elimiz saatimize, kıyafetlerimize gitmez. Yataktan çıkmaz ve sadece o anın tadını çıakrtmaya çalışırız. Ama bilemeyiz varlığımızın ne kadar değerli ve onu eğitmemiz için sabırla bekleyişte olduğunu. Hele baskılar da üst üste binerse bu daha da acımasız bir hal alır ve güçleşir.. Zaman geçer, mevsimler değişir ve sonun da yollar biter.. Artık geriye kalan ruhumuz değildir.. Belkide büyük bir hiçlik..

Ruhu.. Artık karanlığa yenilmiş ve ezikliğini hisseden ruhu daha ne kadar baskıya dayanabilirdi ki? Bu okulda geldiğinden beri kaç kere yüzü gülmüştü? Kaç kere mutlu olmuştu? Kaç kere kabul gördüğünü hissetmişti? Aklındaki bağlılık ve bütünde az da olsa yer etmek ile ilgili sorularına cevap ararken herzamanki gibi göl kenarına getirmişti bedeni soluk tenli, uzun saçlı çocuğu.

Göl kenarı.. Birçok olaya asırlar boyu şahitlik yapmış, Hogwarts'ın en güzel mekanı.. Gölün kazandırdığı manzara ile Stuart'ın her zaman erdemine erişmek için çabalayacağı önemli yerlerden biriydi belkide burası. Eski sayfaların kapatıldığı ve yeni sayfaların açıldığı bu yerde tek başına dolaşmayı, her zamanki gibi sevdiği ağacın kökleri arasında oturup manzarayı izlemeyi hedefliyordu ki, aklındaki soruları bir kenara atmayı unutmuştu yine çelişkili bir şekilde..

Sorunlar.. Neden var olmak zorundadırlar? Neden insanların artık tükendiği anlarda üzerilerine gelirler yada neden insanlar onları görünce birkez daha tükenir? İşte bu sorunların cevabı neden olacaktı belki uzun bir süre sonra Stuart'ın dudaklarının birleşerek bir tebessüm oluşturmasının. Gözlerinin ve beyninin varlığını artık unutmuş çocuk sadece kalbinin atışında etkileniyordu yaşadıklarında.. Dersler mi? Okul yada arkadaşlar mı? Hiçbiri umrunda değildi. Zaten zamanında parmakala gösterilen ailesinde herkes yeri gelince kendinden beklenmeyecek kadar karanlığa boğulup gitmemiş miydi? Kuşkusuz Stuart'ta öyle olacaktı. Onu istisna kılan ne olabilirdi ki? Onun karanlıktan ve can almaktan aldığı haz başka kimde vardı? Herşey bir yana, artık yavaş yavaş herkes gibi büyü gücünü geliştirirken, ne yönde, nasıl, kendini kanıtlayabilecekti daha karar vermediği, ilerlemesi gereken yolunda? Ona kim destek olacaktı yada Stuart'ın destek olması için bekleyenler kimlerdi?

Huzurun artık anlamını unutmuş, eskimiş değerlerini arayan bedeni işte tam göl kenarındayken bulmuştu kendini. Sarı bir sonbahar atlatılmış, yoğun ve nemli bir kış havasına bürünmekte vakit kaybetmemiş Hogwarts bahçesi artık ondan başkalarına da ev sahipliği ediyordu gün yavaş yavaş aydınlanırken.

Üstü-başı, çamur olmuş ve ağlayarak haykıran yaşıtı sandığı kızın yanına gitti. Gözleri yeni bir yüze daha gülümserken içindekileri kimse bilemezdki tabii ki. Üzerinin kirleneceğini umursamayarak kızı bir banka doğru çekti. Sarı sonbaharın bitişini hatırlatan yapraklar yerde, bastıkça kırılarak ses çıkartırken, gözlerini gülümser değil, daha çok şaşkınlıkla dolu, soru sorarcasına çevirdi kıza birkez daha.

"Anlatmak ister misin! Paylaşmak en iyi ilaçtır kaybedilenler için!"

Gülümsemesi söylenen sözler ile kesildi... Ölüm. Kimi zaman gerçekleştirmek içi ncan attığımız, kimi zamanda ölmemek için öldürdüğümüz bir olgudan ibaret değilmiydi insaların hayatında? Tabii ya! bu şekilde söylemek aslında en kolay yoldu karanlık bir olguyu açıklamak için. Gözler bir daha göremeyecek, kalp istesede bir daha erişemeyecekti ölen kişiye. İnsanlar ve devirler değişecek, ama yitip giden kişinin sıfatı, "Ölü!" den ileriye gitmeyecekti. Ne denilebilirdi? Eğer birşey denilecekse, bunları sarf etmeye Stuart'ın gücü var mıydı? İşte bu tür sorularla kaplı bedeninden arınmak istercesine açtı göz kapaklarını pürüzsüz gözüken göl kenarına. Onca sır ve gizemi saklasa da herkese inat ében Buradayım!" diyen ve ölmek kavramından yoksun, ne lanetler yemiş göl kenarı. Aklı şimdi tahminince, hışkırıklarını bir feryat ile gökyüzüne, göle ve tüm varlığa haykırmak isteyen kıza takılmıştı. Öyle üzüldüğü belliydi, öyle canının yandığı, içinin acıdığı belliydi ki, bunu nasıl gidereceğni, yada gidermesinde Stuart'ın rolünün ne olacağı geleceğe dair muamma soruların arasındaydı. Gözlerini kapattı ağlayan kızı kendine doğru çekerken. Kız göz yaşlarını büyücünün göğüsüne akıtırken Stuart derin toprak kokusunu soludu. Yaşamak. En güzel olgulardan biriydi. Bunu kıza fark ettirmek için konuşmaya çabaladı.

"Ağlamak en iyi çözümdür kalbinin kabuk bağlaması için. Ağlamak acıyan yaranın kanını dindirir ve bir kabuk gibi üzerini örter. Ama bilmelisin ki, sen onları bırakmadan onlar seni bırakmaz!"

Dudaklarının arasından sıyrılan düşünceleri şimdi kızın kulaklarına akmışken tek yağabileceği, küskün yüzünü insanlardan saklayıp, kalbinin kabuk bağlamasında etkili olmaktı genç büyücünün.

"Ne kadarda doğru sözler!"

Düşüncelerinden geçenleri zihni kabul ettiğinde, başı ile onayladı Stuart. Gözleri hala yaşıtı olan kızın kollarında ağlayışına şahit olurken, yapabileceği birşeyler olsun isterdi. Düşündü. Birşey bulamıyordu hala. Gözlerini sadece karanlığa açmış biri için zaten birşeyler bulmak kolay zor değilmiydi sevgi hakkında. Küçük düşünceleri ile anlık olarak kızın tepkilerini ölçmeye çalışırken bastıran yağmur. Kasveti ve kuraklığı götürerek kendi varlığını kabul ettiren en büyük etken belki. Ama yine karanlığa yenilirdi her yağmur. Karnalık etrafta dolaşırken işini sessizce yapardı belkide. Sonuçta iyisini de, kötünüsünü de eşit ve aynı istekle ıslatırdı ferahlatıcı şimşek Tanrı'sı Zeus! Yağan yağmur sayesinde, kızın biraz daha ferahlayacağını düşünerek devam etti konuşmasına genç büyücü.

"Babanın sözlerinden anlaşılacağı gibi bilge bir ailede yetişmen büyük şans. Ancak şunu düşün. Eğer kalbinde yaşattığın varlığın hala arkasından yas tutarsan, dünya ile olan ender sevgi bağlarından birini, eritmez misin? Ağla. Ama bu acının kalbinin derinine kadar inmesine izin verme. Çünkü sen onu bırakmadın, o kalbinin derinliğinde yaşamaya devam ediyor. Derinlere inersen, ona da zarar verirsin."

Dudaklarından son olarka dökülenlere şahitlik yapan kızın kulakları, duydukları ile, bedenine az da olsa ağlayışının dinmesi emrini verirken, önemli olan kalp ağrılarını gidermekti Stuart'a göre.

Gözleri hala adının Tamara olduğunu öğrendiğ ikızın saçları üzerinde gezinirken, gülümseme darmıştı dudaklarını. Aralanmaya yüz tuttukları bir anda cadı araya girip konuştuğunda büyücünün dudakları biraz daha gerildi.

"İşte bu söylediklerini nfarkına vardığın için sorun yaşamayacaksın acını atlatmanda. Mantıklı biri olman önündeki en büyük şans. Varlığınla kenini geliştir ve gelecek başka acılara üzlme olur mu?"

Son kelimeleri farklı bir vurgu ile söylemişti, ses tonuna şeker bir etki katmak istiyordu ki, artık gözleri kurumaya yüz tutmuş kızın burnuna sevecen bir şekilde parmağı ile dokundu. Ger çekilen parmak ile yaşam enerjisinin bir kısmını kıza vermek ve onu ayakta tutmak için çoğu şeyi yapabileceğini fark eden Stuart sadece kutsal bir ferahlık dolan kalbini yüceltmeye çalışıyordu az çok. Cadının sonr anda söylediği birkaç kelimenin oluşturduğu cümle, kenetlenen dudaklarını tekrar birkaç kelimenin aralamasına yetmişken düşünceleri Tamara'ya ulaşıyordu istemsiz yada kayıtsızca.

"Bazen doğru insanlar en doğru zamanda karşına çıkar. Belki bunun devamında daha farklı bir arkadaşlık bizi bekliyordur. Ne dersin? Gelecekte en azından seni hiçbirşeyin üzmesine izin vermem. Bundan emin ol Tamara. Ayrıca ben Stuart... Stuart Lchemisst."