Gerçekler

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

"Her şey geçmişte kaldı, en azından senin için..."

Aksine benim için hiç bir şey geçmişte kalmamıştı. Hala her şey eskisi gibiydi. Sanki dün kavga etmiş bu gün üstünde konuşuyorduk. Hiç gitmemiş gibiydi ama içimdeki garip özleme anlam veremiyordum. Onu çok özlemiş, bir kere bile olsa elini tutamamanın verdiği acıyla kendimi kandırmıştım hep. Kendimi toparlarken dediklerini algılamam geç sürmemişti. O yere otururken kimlerin benim hakkımda ona konuştuğuna anlam veremiyordum. Aramızı bozmak isteyen bir çok kişinin olduğunu böylece anlayabiliyorum. April zaten en başlarındaki olmalıydı. O ve onun o ahmak arkadaşlarıydı bizi bitirmeye çalışan ve sonunda başaran. Kafamı hafifçe iki yana sallayarak yere doğru eğip gözlerimi gözlerine diktim. Çocuklar gibi ağlıyordum resmen. Mavi gözlerimin altı şişmiş, içi kıpkırmızı olmuştu. Tozlu zemine düşen gözyaşlarıma kaymıştı gözlerim. Onlara bakarken daha da çok sinirleniyordum. Gözyaşlarımızın akmasına neden olan o fahişelere bir şekilde derslerini verecektim. Derince nefesimi vererek tam karşısına geçip oturdum. Gözleriyle beni takip eden Lomadriethiel'e dolu dolu gözlerle bakarak yalvarmaya devam ettim.

" Anla beni, gelemedim, konuşamadım, haklısın. Ama ne olursun anla beni. Seni seviyorum. " Sesim oldukça güven verici çıkıyordu. Titreyen ellerimi onun destek almak için yere bastırdığı ellerine uzattım. Kendini benden kaçıracağına emindim fakat sıkıca tuttum ellerini. Bir umuttu içimdeki, belki yeniden başlayabiliriz diyordum. Karşımda durmaksızın ağlayan kızın akan gözyaşlarına gözyaşlarımla karşılık veriyordum. Ne kadar çok utansam da ağlamaktan, yapılabilecek hiç bir şey yoktu artık. Erkekliğe yakıştıramadığım bir hareketti ağlamak aslında oldum olası. Fakat, böylesine çaresiz kaldığım bir durumda elimden yalvarmak ve ağlamaktan başka hiç bir şey gelmiyordu.

Gezgin

Birileri olur hayatımızda. Değer verip deli gibi sevdiğimiz. Ama o birileri önemsediğimizi görmez bile. Tek yaptığı eğlenmek ya da her ne deniyorsa ondandır. Gözlerine bakıp kendinizi kaybedersiniz ama onun aklından geçen akşam ne yiyeceği olur. Bu seferki böyle değildi. Aklından geçen bir başkasıydı. Aldatılmak... Kimsenin kabullenemeyeceği bu durumu yanlış anlamış olmam... İmkansız değil miydi? Ama saf ve umutlu tarafım sonsuza dek inanacak gibi duruyordu ona. Ve ben, ona hak vermeye başlıyordum...

Masmavi gözlerinden dökülen her yaş ruhumu paramparça ediyordu. Hala üzüntüsü, üzüntümdü. Gerçekten değer vermiş miydi bana? Gerçekten sevmiş miydi de bu kadar ağlıyordu? İçimde parlayan umut ışığına lanet ederken artık affetme vaktinin geldiğine inanıyordum. Sözlerine, gözyaşlarına veya üzüntüsüne güvenmiştim yıllar sonra. " Anla ben, gelemedim, konuşamadım, haklısın.
Ama ne olursun anla beni. Seni seviyorum. " Ses tonu ona inanmama katkıda bulunmuş olmasına rağmen hala fazla yakın durduğumuzu düşünüyordum. Geriye gitmek için hamle yapacakken tuttu ellerimi. Artık onun umutlarına, hayallerine, gözyaşlarına ve sözlerine tutsaktım...

Bana çok uzun gelen birkaç saniye boyunca kıpırdamadan gözlerine bakarken içimdeki çatışmanın durulduğunu, beyaz bayrakların çekildiğini hissedebiliyordum. Hangi tarafın yenildiği, hangisinin kazandığı ise hala meçhuldü. Bilinçsizce bir kahkaha kaçtı dudaklarımdan. Acılarla savaşan tarafım atmıştı o yüksek perdeden kahkahayı. "Beni sevdiğini söylemen için uzun süre ayrı kalmalıymışız demek ki. " Başımı iki yana sallayıp kendime çeki düzen verirken "Özür dilerim. Artık senden kaçmaktan yoruldum. Üzülmekten, yanıma yaklaşan hayatımda olmak isteyen erkeklerden korkmaktan da. Sana hala inanmıyorum. Ortada birşeyler vardı mutlaka. Geri dönmem inandığım herşeye ihanet demek olsa da son şansını veriyorum. Kaldığımız yerden değildi en baştan başlamak için. Hiçbir şey olmamış gibi yapmak istediğimden değil. Sadece, tekrar güvenimi kazanman için baştan başlıyoruz." Öne doğru eğilirken sağ elimi O'nun elinden kurtarmış ve gözyaşlarıyla ıslanmış yüzüne koymuştum. Dudaklarım dudaklarına değdiğinde özlem dalga dalga büyüyüp içime sığmaz olmuştu. "Özledim..."

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Sözlerimi ? Şu anda bunun benim için gerçekten hiç bir önemi kalmamıştı. Baştan başlıyoruz, dedikten sonra, yıl sonra dudaklarını dudaklarımda ve tenini tenimde hissediyordum. Öpüşürken aynı zamanda gülümsemiştim. Yüzümde duran elinin üzerine elimi koyduğumda özlediğini dile getiriyordu. Beni soracak olursanız, pek farkım yoktu. Sadece daha fazla özlediğime emindim. Oturduğum yerden dizlerimin üstüne kalkıp hala akmakta olan gözyaşlarını sildim karşımdaki güzelliğin. Hiç bir şey böylesine yakmamıştı içimi daha önce, gözyaşları beni paramparça ediyordu her seferinde, delip geçiyorlardı sanki yüreğimi. Her şeyiyle tekrardan benim olmasını dilediğim kız benimdi yeniden. İstemsizce hafifçe yukarı kıvrılan dudaklarıma izin verdim. Artık gülme vaktiydi. Sonunda içten bir şekilde gülümsüyordum. Uzun bir zaman olmuştu sanki böylesine huzur bulmayalı. Tarifsiz bir şeydi yaşadığım aslında. Anlatılamayacak kadar farklıydı her şeyden. Kafamı hafifçe eğerken ellerimin arasındaki yüzünü yukarı doğru kaldırdım. Göz göze geldiğimiz an da "En başından başlayalım. Sen benim için çok başkasın. " deyiverdim.

Gerçekten öyleydi, değil mi ? Hayatıma girmiş olan herkesten ayrıydı o. Neden mi ? Çünkü diğerleri hep tek gecelik ya da eğlenmek içindi. Ama Lomadriethiel, sadece sevilmek içindi. Seviyordum, deli gibi, bitmeyecekmiş gibi. Ellerim yavaşça ellerini tutarken tekrar bir elini kalbimin üzerine bastırıp bir kaç kelime daha söyledim. " Sadece senin için atıyor. " Hayatım boyunca belki bir daha kuramayacağım cümlelerdi bunlar. Belki bir daha asla yanyana koymayacağım bir kaç derin kelime. Gerçekten sevdiğimi bu kadar belli edememiştim daha önce. Ama artık her şey daha güzel, daha da güzel olacaktı.

Gezgin

Tutku, özlem ya da her ne derseniz söyleyin ama artık tekrar birlikteydik. Zordu ama geçen yılların açtığı yaraları kapayabilecek kadar güçlüydü. Özlediğim kokusunu derin derin içime çekerken elimin üzerine kapanan eliyle, cümlelerden çok daha fazla şey anlatıyordu. Yanlış anlamış olabilirdim ama artık ona eskisi gibi güvenmem fazlasıyla zordu. Ama denemeyecek değildim...

"En başından başlayalım. Sen benim için çok başkasın. " dediğinde baştan başlamaktan korktuğumu fark etmem hiç de geç olmadı. Ama dile getirmekten çok onun masmavi gözlerine bakıyordum. Tanrı aşkına, ne zaman ona dalmak dışında konuşabilecektim ki? Tanıştığımız ilk günde gözlerine hayran hayran bakmaktan konuşamamıştım. Uzun süre, adımı bilmeden bana seslenmek zorunda kalmasını hatırlamak, dudaklarımın yukarı kıvrılmasına neden oluyordu. Anılara dalmış öylece otururken hiç beklemediğim bir şekilde elimi kalbine koydu. Sadece senin için atıyor. " Ona bakarak tekrar gülümseyebilmek o kadar güzeldi ki. "Ah, görüşmeyeli epey romantikleşmişsin." Gülümsememin onda yansıma bulmasını beklerken aradan geçen o kadar günü onsuz nasıl geçirebildiğime hayret ediyordum. Bu bizim gibi, aşk sözcükleri fısıldamamalarına rağmen ayrı durmaktan hoşlanmayan bir çift için o kadar zordu ki...

Dedikodulara inandığım için kendimi suçlu hissederek "Söylentilere inanmamalıydım." derken bakışlarımı ondan kaçırmak zorunda kalmıştım. Bunca şeyin sorumlusu ben ve o lanet kıskançlığımdı. April ve Braden'ın hep dosttan öte bir şey oluşlarını kıskanmıştım. Ve bu, sonunda çıkan bütün söylentilere inanmamı sağlamış, O'na olan güvenimi yerle bir etmişti. Tekrar o sevecen bakışlara inanmak için herşeyimi verebilirdim ama hayat, istediğimizi istediğimiz zaman vermeyerek terbiye ediyordu bizi...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

"Ah, görüşmeyeli epey romantikleşmişsin."

Ufakça bir kahkaha attım. Romantiklik yerine epey bir özlemişsin demeliydi bence. Çünkü tüm söylediklerim romantikliğimden değil, özlediğimdendi. Hiç bir şeyin kolayca eskisi gibi olmayacağını bilmeme rağmen, kendimi yoracaktım. Her şey güzel olsun diye uğraşacaktım. Aslında sabırlı biriydim fakat, zaten uzun zamandır sabrediyordum ben, tekrardan barışmak için, tekrardan bana aşık olması için. Bu, bu günlerin en büyük fırsatıydı elime geçen. O, bakışlarını benden kaçırırken bir yandan da konuşmuştu. "Söylentilere inanmamalıydım." Umursamayarak ayağa kalktım ve onu da ellerinden sıkıca tutarak kaldırdım. Dizlerimiz, tamamen toz olmuştu. Şuan hiç bir şey konuşmasak bile olurdu. Sadece gözlerine uzun uzun bakabilmek bile yeterdi bana. O kadar zamandan sonra, ilk kez birlikteydik. Hala inanamıyordum. Yüzüne dokunurken birden kaybolacakmış gibi hissediyordum. Yumuşak teninde, boynuna doğru kayıyordu elim ve O hala karşımdaydı. Aramızdaki bir adımlık mesafeyi de kapayarak gözlerine iyice baktım. Kokusu hala aynıydı. Aynı, büyüleyicilik ve aynı etki... Başım yine ilk günlerdeymişiz gibi dönüyordu, sevgiden belki de. Bir Slytherin olmadığıma dua ediyordum tam şu dakikalarda. Onlar karşılıksız sevmeyi bilmiyorlardı çünkü. Aramızdaki tek fark bu ve bizim daha zeki olmamızdı. Boynunda kalmış olan elimi hafifçe arkaya götürerek ensesinde durdurdum ve dudaklarına yavaşça yaklaştım. Bir belki iki santim kala durdum. Tek istediğim bana tekrar beni sevdiğini, istediğini söylemesiydi. O, bunu yaptıktan sonra bir daha hiç bir şey sorun olmayacaktı, biliyordum. Çünkü ben zaten onu uzun zamandır istiyordum. Sesim oldukça sevecen çıkıyordu.

" Birilerine inanmış olmana, başta kızdım. Ama şimdi buradayız ve umrumda değil. Söyle, ne istiyorsun ? "

Gezgin

Ayağa kalktığımızda, dizlerimdeki beyaz toz tanelerini silmeme engel olacak şekilde tutuyordu ellerimi. Dokunuşları, hala ilk gün gibi ürpermeme sebep olurken tekrar beraber olmanın verdiği mutlulukla gülümsüyordum. İlk kez aşık olan küçük kızlar gibiydim... Etrafıma gülücük saçarken neşe içinde kıkırdayabilirdim ve bunu yapmamak için zor tutuyordum kendimi. Bizimkisi küçük bir kız çocuğunun annesinden gizli giydiği topuklu ayakkabılar gibi; eğlenceli, güzel ama yasak ve yorucu...

Dudaklarının hareketini hissedebiliyordum sevecen sesiyle " Birilerine inanmış olmana, başta kızdım. Ama şimdi buradayız ve umrumda değil. Söyle, ne istiyorsun ? " dediğinde. Anlamam için birkaç dakika yüzüne bakmam gerekmişti. Yeni çıkmış sakallarını seyrek seyrek bırakmış, yüzündeki o uçarı ifadeyi tamamlamıştı. Ona tekrar inanmam için isteyeceğim birşey yoktu. Bu, zamana bırakma meselesiydi ki uzun süren işlerden nefret ederdim. Yinede dudaklarına bakarak, "Zamana bırakmalıyız. Güven, zor birşey..." diyebildim. Benim durumumda olan hiçbir kız tekrar körü körüne güvenemezdi. Her ne kadar aşkın herşeyi aşacağına inansak da önüne engel çıkınca zorlaşıyordu. Ve bazılarında, o kadar büyük engeller oluyordu ki ne kadar çabalarsak çabalayalım olmuyordu. Sessizce bu durumu aşmak için dua gönderirken "Neler yaptın ben yokken onları anlat bakalım." dedikten sonra, dudaklarına ufak bir öpücük kondurup geri kaçtım. Daha fazla o kadar yakında durmamız, suçlu hissetmeme neden oluyordu. Sanki yalan söylüyormuş, asla güvenemeyecekmişim gibi hissediyordum.

Bir adım geriledikten sonra tekrar ellerimi ellerinin arasına bırakırken anlatacaklarına odaklanmıştım tamamen. Ağladığından dolayı hafif pembeleşmiş dudağından dökülecek sözler, ara verdiğimiz bir yıl boyunca geçen zamanı telafi edecek türden olmalıydı. Yoksa aramızda duran o günler, kara delik gibi içine düşmekten korkacağımız boşluklarla dolu olacaktı... Tamamlaması zor ve bizi birbirimizden bir kez daha uzaklaştıracak boşluklar...

Gerçekler

Gerçekler

Similar topics

Similar topics