Sıfırdan Başlama..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Zaman: Günüş batmak üzere Londra'nın en güzel zamanı.
Kurgu: Sebepsiz aile tartışmaları.Ama bunlar sadece başlangıç
Karakterler: Atalante Vigoureux&James Lyer vigoureux&Arétha Eudemoisélle Vogué

Dünyanın güzelliklerinin farkına varmak için tam zamanı olduğunu düşündüğü bir zamanda kendini yollara vurmuştu.Yollar onu bazen aç susuz bırakmıştı.Yorulduğunu hissettiği bir anda bırakmak istemişti ama o denizi aşamamıştı olduğu yerde de kalmamıştı ama geri de gitmemişti.Farkına varmıştı çoğu şeyin.Kendisinin,aşkının ve ailesinin.Onlardan ayrı kalmanın korkusunu ilk defa dönmeye karar verdiği gün hissetmişti.Sevmişti ve sevilmişti belki de.Yeni insanlar tanımamıştı.Çevresindeki muggleların amaçsız bakışlarına aldırmadan yoluna devam etmişti.Bazen üşümüştü bazen tedirgin olmuştu belki de.
Aslına bakarsa anlamsızca yaptığını fark etmişti.Neden herkesi ardında bırakıp çıkmıştı yola.Neden bıkmıştı sanki bu hayattan.Yaptığı yanlışın farkına varmıştı.Bulutsuz bir gökyüzüne bakarken yıldızların varlığından söz edilmezken onu düşünenlerin varlığına ancak varabilmişti.Son durağı Londra olacaktı.Bütün dünyayı gezdiği yetmişti ve artık sonuna gelmişti.Yeni bir hayata başlamaya hazırdı.Abisini görmesi gerektiğini hissetti.Onu görmek zorunda hissetti kendini aslında.Söyleyecek çok sözü vardı ona.Ama nereden başlayacağını bilemiyordu.Abisinin hayatında çok değişiklikler olmuştu kesinlike.Belki de yeni insanlar girmişti hayatına.
Kafasındaki bütün düşünceleri bir kenara bırakıp kapıya baktı.Londra'ya her geldiğinde uğradığı bir yerdi burası.Casa Fuoco Bar bazı zamanlarda onun ilklerini yaşadığı bir yerdi.İlk kez burada içmişti ilk içkisini ve ilk kez abisi onu buraya getirmişti.Şimdi ise o abisini bekliyordu.Kapının aralanıp açılması çok sürmemişti içeriye girenin abisi olduğuna emindi.Abisinin gözleri onu çok aramış gibi gelecekti ki Atalante ayağa kalkmıştı.Aslında ayağa kalkması işe yaramıştı ve abisi onu görmüştü.Şöyle bir baktığında biraz huzursuz görmüştü onu.Biraz dalgın ve zayıflamış.Çok uzun zamandır görmemenin etkileri idi bunlar ama sonuçta abisini kendisini tanıdığı kadar tanıyordu ve ondaki değişimi de hemen anlamıştı.Yanına geldiğinde sıkıca sarılmıştı ona.Yanağından öpüpgeri çekilmişti.''Abicim.Nasılsın'' James ile Atalante birbirinden çok farklı idiler.İkisinin çizdiği yol bambaşkaydı aslında.James bakanlık çalışanı olmuştu ve işinde de çok başarılı biriydi.Atalante ise kendi seçimini yapmıştı.Bundan pişmanlık duymamıştı hiçbir zaman ve duymayacaktı da.Abisini görmek biraz olsun içini rahatlatmıştı.Konuşacak çok şeyleri vardı ama onu sıkmak istemiyordu sonuçta daha uzun bir süre burada olacaktı.''Evet abicim sana ne ısmarlayabilirim?''Atalante James'e uzun zamandır özlem duyduğu birşeye bakar gibi bakıyordu.Özlem duymuştu ve abisini görmek içini rahatlatmıştı.Garsonun gelmesini beklerken gene dayanamadı ve konuşmaya daldı.''Evet abicim hayatın nasıl gidiyor?Gene iş ve ev arasında mekik mi dokuyorsun yoksa yeni değişiklikler var mı?''Emin değildi ama abisindeki soğukluğu seziyordu.Sanki içinde patlamaya hazır bir bomba vardı.Anlatmak isteyip de anlatamadığı çok şey vardı sanki içinde.O zaman Atalante burada olması gerektiğini bir kez daha anladı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Zamansız gidişlerin ve gelişlerin üzerindeki etkiyi atlatmanın zorluklarını her zaman çekmişti James, insanlar onu sadece gelip,geçtikleri bir bar gibi görmüştü. Uzun molalar vermezler içkileri bitene kadar barda kalırlar bittikten sonrada hesabı öder çıkarlardı. Onun aşkını bir şaraba benzetiyorlardı sadece bir şaraba bittiğinde de yola çıkmak için küçük bahaneler uydurarak masadan kalkıyorlardı. Belli bir zaman sonra alışıyordu elbette ki James’te alışmıştı. Ama bu onun sohbetlerindeki derinliğine,neşesine ve gülümsemesine etki etmişti.

Eskisi kadar sık gülmüyor, sohbetleri artık çekilmez bir hal alıyordu. Ama sonradan çıkan bir ışık James’i ele geçirmişti artık yeni bir sevgilisi vardı ve kardeşi geri gelmişti. Kardeşi aradığında James’in kalbi yerinden çıkacakmış gibi olmuştu, onu her zaman korumanın ve üzerine titremenin vermiş olduğu hislerle ve acabalarla dolu bir sürü soru kafasında evden çıktı.Barın önüne geldiğinde her zamanki hareketlerini yapıyormuş gibi geldi, abi psikolojisi ile sinirli bir ruh halindeydi. Ona gerekenleri soracaktı elbette kafasında birkaç soru hazırlamıştı en okkalısından, barın kapısını iterek açtı, gözleri ile aramaya gerek kalmadan kardeşi heyecanlı bir şekilde ayağa fırlamıştı bile,bu haline bayılırdı Atalante’in James, heyecanlı olduğunda yüzündeki gülümse ve gözlerindeki parlaklıkla çok güzel görünürdü. Ama şimdi ona kızgın olması gerekiyordu, bunca zaman ortadan kaybolmanın nedenini öğrenmesi gerekiyordu.Uzun adımlarla masaya yaklaştığında Atalante boynuna sarılmıştı bile daha ağzından hiçbir söz çıkmadan, sıkıca sarılıyordu. Özlediği kesindi ama bu onun suçlarını affettirmezdi elbette birbirlerinden ayrıldıklarında James’in ağzından Atalante’nin sorusuna sadece “İyiyim” çıkmıştı. Masaya oturdular Atalante yine heyecandan hızlı davranıyordu konuşmaları birbiri arkasına bağlıyordu içki istemeden önce biraz sohbet iyi olur diye düşünürken James ne içmek istediğini sorduğunda barmende yanlarına gelmişti. James barmene hitaben “Ben viski alıyım şöyle sert bir şeyler olursa daha iyi olur” dedi serti vurgularken de Atalante’ye kaçamak bir bakış attı.Barmen içkileri almak için gittiğinde James bakışlarını kardeşine cevirdi. Kardeşine uzun, uzun baktı saçları değişmemişti,gözlerindeki o yaramaz çocuk gitmemişti, küçükken arkasında koşan Atalante’den tek farkı boyu uzamıştı. Atalante James’in konuşmasına bile fırsat vermek istemiyordu anlaşılan tekrar soru yağmuruna başladığında James ellerini birleştirdi ve sandalyesine yaslandı soruduğu sorular manidardı. Hayatındaki değişiklikleri öğrenmek istiyor gibiydi, James bekledi sakin bir ses tonu ile “Hayatım tamda benim istediğim gibi gidiyor kardeşim, iş benim için her zamanki gibi en önemli olgu, eh birde Reine’yi de önemli bir gelişme olarak görürsen hayatımın tamda istediğim gibi olduğunu anlarsın” dedi. Sakinliğini koruyarak ve kardeşinin gözlerindeki heyecanı görerek biraz daha gerildi sırıtmak istemiyordu ama elinde değildi, yüzünü toparladı ve Atalante’ye bakmayı sürdürdü…

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Onun gözlerinin içine bakarken bu kadar zaman içerisinde ne kadar çok şeyin değiştiğinin farkına varmak biraz burukluk biraz umutsuzluk getirmişti.Sevgisini elinde tutulamayacak kadar güçlü kılmıştı ama bunu her daim gösterememişti.İnsanların ona dışarıdan gördükleri gibi olmasını istemişti.Masum,sessiz,canayakın.Ama o tahmin edildiği gibi olmamıştı.Belki birilerinin canını istemediği kadar yakmıştı.Masum görüntüsünün altında yatan şeytan yüzlü meleği hiçbir zaman göstermemişti.
Abisinin yanında her zaman çekingen olmuştu.Dışa vuruk yanını onun yanında göstermemişti.Ama bu sefer değişen birşeyler de olmuştu.Sevgilisi vardı abisinin ve bu durum Atalante'nin içini biraz olsun rahatlatmıştı.Mutlu olabileceği biriyle olması onun da mutluluğu olacaktı.Aslında abisi göründüğü gibi değildi.Biraz sessiz sakin,içine kapanık ve duygusaldı.Onu etkileyebilen biri de demek ki anlayışlı,alımlı,çekici ve zeki biriydi.Ama abisinin gözlerindeki durgunluk soğukluk atalante'yi huzursuz etse de belli etmemeye çalıştı.Onun her zaman mutlu olmasını istiyordu ve her ne olursa olsun hayatında ona karışamazdı.Belki de abisinin ona olan kızgınlığından kaynaklanıyordu.Sabahın köründe çantasını alıp evden çıkıp da uzun süre haber vermeden ortalardan kaybolan bir kardeş kimsenin memnun olacağı bir şey değildi.Daha sonra da Lonra'nın bir cafesinde onu telefonla arayıp beklediğini söylemek de hoş Bir şey değildi.''Evet abicim umarım bana olan kızgınlığın geçmiştir.''Atalante bunu söylerken kendi bile inanmıyordu.Eğer onun yerinde abisi olsaydı ve evi onun gibi terkedip gitseydi herhalde Atalante kıyametleri koparırdı.Zaman zaman bu konu üzerinde düşünse de haklı olduğunu abisinin farkındaydı.''Eee abicim sevgili yengemle aran nasıl?Güzel gidiyor mu?Tabi ben yokken sen çok sevgili değiştirmişsindir ama.''Atalante bunları söylerken içinden her ne kadar gülse de abisine belli etmek istemiyordu.Abisinin sevgilisine yenge demek pek hoş bir kelime değildi ama birden ağzından çıktığı için geri de alamamıştı.Zaten abisinin yanında bir kere de olsun rahat olmak istiyordu.Şöyle bir bakan onların arkadaş olduklarını düşünebilirdi.birbirlerine benzemiyorlardı görünüş açısından.Atalante'nın uzun beline kadar uzanan sarı saçları vardı James'in ise saçları koyu kahveydi.Uyuşsa uyuşsa bir tek göz renkleri uyuşuyordu.İkisi de zaten öğrencilik döneminde kardeş olduklarını inandırmak için çok uğraşmışlardı.Ama her zaman için birbirini koruyan iki kardeş olmuşlardı.Çoğu zaman James'in Atalante'den 2 dakika sonra doğması evlerinde alay konusu bile olmuştu.James küçükken hep abilik yapardı ve bu iki dakikayı kullanırdı.Atalante'nın zaten bir kardeşi bir abisi olduğunu bilmesi bile herşey için yeterliydi.''Abi ben çok konuştum hadi anlat bakalım nasıl gidiyor Reiné ile''.Atalante abisinin sevgilisinin ismini söylerken bir an için duraksamıştı.James'in gözlerindeki parıltı onu duraksatmıştı.İçkisinden yudumlarken abisinin sözlerine dikkatle kulak vermeye baktı.

Gezgin

Avuçlarıyla tutamayacak kadar küçük, elleinde dayanamayacak, eriyecek kadar narin kar tanecikleri yağmaya yeni başlamıştı. Hepsini tutup avuçlamak ne mümkün... Hayatı her geçen saniye her geçen dakika esir almaya devam ediyorlardı. Attığı her adım, yarı yarıya gerisin geri kayıyordu. Biriken karı yarmak bir yandan, daha fazla ıslanmak ve gelen rüzgara muhatap kalmak öte yandan sıkıştırıyordu. Adımlar küçüldükçe yavaşlıyor, geriliyor ve söz olup, buza dönüyor ve fırtına dondurarak kulaklara çarpıyordu. Arétha'nın kulaklarında ise parçalanarak yere düşüyordu... Duymak istemiyor, duymamazlıktan geliyor fırtına ıslıklamaları arasında, iki adım daha geriden yürüyerek, karların arasında kaybolmak istercesine… Birkaç Hogwarts macerası hariç yıllar olmuştu böyle kar görmeyeli ve saatlerce süren yolculuklar yapmayalı… Botlar ıslandıkça ağırlaşıyor.. Arétha yürüdükçe yüz kiloya çıkmış gibi hissediyordu... Hala önünde yürüyen yaşlı adamın açılan çığırı toz ederek yürümesine kızıyordu… Bastırılmış karı tekrar dağıtarak, toz haline getirerek yürüyordu… Çığır, çığır olmaktan çıkmıştı… Ama buna rağmen attığı her adım açılan çığırın yakınlarından bile geçemiyordu. Yürümek zorlaşıyordu iyice… Bir önceki adımı takip etmekten, hep aynı tekrarlanan görüntüyü izlemekten sıkılmıştı iyice.. Arada başını kaldırıp baksa da, yürümenin zorluğu tekrar mecbur kılıyor ve başı öne eğiliyordu…

Soğuktan donmuş ellerini kabanının geniş ceplerine geçirdi ve hızlı adımlarla Casa Fuoco Bar'a doğru ilerledi. Gözlerini iki kere kapayıp tekrar açtı ve kirpiklerinin üzerinde biriken birkaç damla kar tanesinden böylece kurtulmuş oldu. Aslında en sevdiği mevsim kıştı ve karı çok severdi. Ama bugün nedense bu hava ona çok ağır gelmişti. Ayakkabısının karda çıkardığı sesler kulağına her zaman hoş gelirken bugün sinirini bozuyordu. Bar’a yaklaştığında adımlarını daha da sıklaştırdı ve içeriye hızlıca girdi. İçerisi ateş gibi sıcacıktı. Kapıyı örttü ve etrafı kolaçan etmeye başladı. Teyzesiyle kurguladığı planda Arétha'nın buraya geleceğini dayısı henüz bilmiyordu. Bu bir barış planıydı. Arétha kendini bildi bileli dayısıyla hiç iyi anlaşamazdı. Çünkü dayısı onu annesini öldürmekle suçluyordu içten içe. Ve dayısına annesini hatırlattığını biliyordu. Çünkü Arétha annesinin bir bir kopyasıydı. Gözüne cam kenarında bulunan küçük bir masanın etrafına oturmuş teyzesi ve dayısı ilişti. Yüzünde içten bir gülümsemeyle onlara doğru ağır adımlarla ilerledi ve soğuktan donmuş ellerini ceplerinden çıkarıp Tayzesine sıkıca sarıldı. Dayısının yüz ifadesini tahmin edebiliyordu. Gözlerini dayısının gözlerinin içine dikti ve elini dayısına uzattı. Kızın eli dayısının elinin yanında ateş gibiydi.

“Merhaba.” dedi gülümseyerek Arétha.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Abisini gördüğü andan itibaren kafasındaki herşey gitmişti.Arétha'yı da buraya çağırdığını unutmuştu.Herşeye ilk geldiği günden itibaren başlamak istiyordu.Belki biraz aceleci belki biraz sabırsızmışcasına ama aldırış etmiyordu.Aralarındaki huzursuzluğu biraz olun azaltmak istiyordu.Başarılı olabileceği konusunda tereddüte düşüyordu.James aslında yeğeninden nefret etmiyordu sadece kardeşinin ölümünden onu suçluyordu.Zaman içerisinde bunun geçeceğini düşünmüştü ama yanılmıştı.Atalante'nin çıktığı uzun tatil aralarındaki buzulların eriyeceğini düşünmüştü.Sonuçta sadece ikisi kalmıştı ve birbirlerine arka çıkarlar gibi gelmişti.Ama Atalante yanılmıştı ve yanıldığını biraz geç fark etmişti.
Arétha masaya geldiğinde James'in surat ifadesi herşeyin aynen devam ettiğini açık bir belgesi gibi ortadaydı.Arétha'nın sıcacık yaklaşımının aynısını James'e uygulamasını ilk başlarda beklese de hiçbirşeyin umduğu gibi olmadığını fark etti.İkisinin de gözlerinde aynı ifade vardı.İkisi de birbirlerinin burada olmasını istemiyordu.Ama Atalante geldiği gibi herşeyi yoluna koymak istemişti.Sanki tekrardan gidecekcesine.Arétha'yı her gördüğünde kardeşi aklına geliyordu.Zamansız bir gidiş olsa da hiçbir zaman onu suçlamamıştı.Kader diyip geçmişti her zaman.
''Merhaba sevgili yeğenim.Nasılsın bakalım.''Atalante'ye tatilin yaradığını herkes fark ediyordu.Daha da konuşuyor daha da canlanıyordu,enerji depolamıştı.Sahra çölünden Londra'ya geçmek ona kumun mis gibi rahatlatıcı etkisinden ayaklarına değen ince kum taneleri onu rahatlatmıştı.Arétha'yı görünce kardeşini görüyordu gözleri doluyordu ama belli etmiyordu.Bir de James onu bu halde görürse daha da sinirlenebilirdi.''Eee tatlım ne içersin bakalım.''Atalante'nin ya bonkörlüğü tutmuştu ya da içtiği içkilerden kaynaklarınıyordu.Gözleri bir James'e bir de Arétha'ya kayıyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözlerindeki kuşkunun ve telaş enin belirdiğini görebiliyordu James ama aldırış etmeden sırtını dayadığı sandalyesinde ellerini bağlamış Atalante’nin sözlerinden etkilenişini izledi. İstediği etkiyi yaratmanın vermiş olduğu rahatlama ile elini masasına gelmiş olan içkisine attı ve bir yudum aldı. Tadındaki burukluk ve sertlik boğazını yakmaya yetmişti, barmen sertlik konusunda iyi iş çıkarmış diye düşündü.

Bardağı masanın üzerine bırakıyorken Atalante yeni sorularıyla sıkıştırmaya başlamıştı. Onun bu ani sorularından sıkılmaya başlayan James huzursuz hareketler göstermeye başlamıştı. Sık yaptığı hareket masanın altında ayağını sallamaktı böyle anlarda ayağını duramazdı. Cevap vermekten sıkıldığından değil ama Atalante’ye olan öfkesini kafasında topladığı birkaç cümle ile dile getireceği sırada soruların gelmesinden rahatsız olmuştu sadece ona gidişini sormak istiyordu ya da neden döndüğünü ama sorular hep kendisi ile ilgiliydi. Atalante affedilecek kadar küçük hatalar yapmayı sevmezdi habersiz ve sebepsiz gitmeler onun küçük gördüğü hatalardı James sakin bir ses tonu ile “Sana olan kızgınlığım geçmedi Atalante ve uzun bir süre geçmeyecek” son söylediğine kendiside inanamıyordu. Atalante’ye kızgın kalmayı hiçbir zaman becerememişti, ellerini birbirine bağla oturduğu sandalyesinden ona doğru uzanıp onu sarmak istiyordu ama içinden bir ses tekrar gideceğini söylüyordu. Kızgınlığının geçmediğini duyan Atalante’nin yüzündeki tek gözlerinde beliren değişiklikti, bakışları istemeden de olsa soğuk bakmıştı biran için ama kendini her zaman çabuk toplardı Atalante. Cevabın etkisini azaltmak için uğraşıyor gibiydi ve abisine hiç sevmediği bir yakıştırma ile misilleme yapmıştı. James’e çapkın damgası vurulduğunda bundan rahatsız olduğunu Atalante’ye söylemekle hata yaptığını şimdi anlıyordu, kızgınlığı ince kardeş kinayeleri ile biraz geçmişti James’in istemsizde olsa dudakları tebessüm ederek cevap verdi. “Evet, bir sürü kadın hayatıma girip, çıkıyor sayısını ve isimlerini hatırlamıyorum” dedi muzip bir tavır ile elini masadaki içkisine attı içkiyi alırken “Ayrıca yenge demeyi de kes” dedi gözlerinin içine bakarak. Onun bu çıkışlarını özlemişti James, ona kızgın kalamıyordu, soruları hep kız arkadaşının üzerinde olması James’i rahatsız etmiyordu ama onu sormak yerine tanıması daha iyi olacağı kanaatindeydi sadece, tam sözlerine başlayacakken barın kapısının açıldığını gördü ama aldırış etmedi. Ama Atalante’nin bakışları masaya doğru gelene bakınca James’te kafasını çevirip bakmıştı. Unutamadığı ve unutamayacağı ve ellerinin titremesine sebep olan yüz. Ablasının eşsiz güzellikteki yüzü James ablasına hayrandı, onu çok severdi taaki evlenip bir kız çocuğu doğurana kadar, doğmaması gereken kız onun hayatından etmişti, bu James’e doğan kıza öfke ile bakmasına yetmiyormuş gibi kız aynı ablasına benziyordu. Gülümsemesi bakışları ile aynı ablasıydı, yüzündeki masumiyet, mimikleri ile James’in en değerli varlı olarak kalacak ablasına benziyordu. Yanlarına geldiğinde Atalante’ye sarıldı kucaklaşmalarını seyrederken James’in vücudundaki kanın çekildiğini hissetti, sıcak bir barda ellerinin neden bu kadar soğuduğunun ve yüzündeki rengin neden çekildiğini ortadaydı. Böyle anlamsız süprizleride sevmiyordu, bakışlarını yeni gelen kızdan alarak içkisini masaya koydu. Aslında barı terk etmekti amacı ama kardeşi bu duruma üzülebilir diye sandalyesinin arkasına yaslandı ve ellerini sıkmaya başladı. Arétha elini uzatıp gülümsediğinde gözlerine bakmadan James elini sıktı ve “Merhaba” dedi tek düze bir sesle, elini tekrar masanın altında birleştirdi ve sinirlerini ellerinden çıkarmaya başladı. Kafasından geçen bütün kötü düşünceleri itmek istiyordu, Arétha doğduğunda ona büyü bile yapmak istemişti ama yapamamıştı. Şimdi de aynı şeyleri hissediyordu bu güzel yüzün ve bedenin içinde kötü bir ruh vardı James’in görebildiği ve bu güzelliği haketmiyordu. Ceketinin iç cebindeki asayı hemen çıkarabilir ağzından çıkabilecek uğursuzluk büyüsü ile bu güzel bendenden bu karanlık ruhu çıkarabilirdi ama asayı ona doğrultamazdı, ablası gözünün önündeydi, hem de ablasından bir parça vardı bu dünyada bıraktığı onu yok edemezdi. Ne içmek istediğini sorduğunda Atalante’ James bakışlarını karşısında oturan kardeşine cevirdi bu onun başının altından çıkmış bir şeydi belliydi. James bekledi konuşmanın bir anlamı yoktu içindeki öfke konuşmalarına yansıyabilir onu ele geçirebilir diye bekledi…

Gezgin

Arétha teyzesinin yanına yavaşça oturdu. Titriyordu. Boşunaydı, bu barışma süprizide boşunaydı. Üstelik bu kaçıncıydı. Olmayacaktı, sevmeyecekti onu. Gözlerini masaya devirdi ve üzüntülü bir şekilde yutkundu. Keşke annesi yerine kendisi ölmüş olsaydı, herkes daha mutlu olurdu diye düşünmeye başladı. Böylece dayısı içine kapanık bir hale gelmez, kardeşiyle mutlu mesut yaşıyor olurdu. Babasıda, karısının ölümünden cinnet geçirip alkolik olmazdı. Biricik abisi Andrew, annesiz kalmazdı. Babası alkolün etkisiyle kuzeninin abisini öldürmüş olmazdı. Herşey onun suçuydu. Dudağını ıssırdı. Dayanamıyordu. Lanetli, uğursuz bir kızdı o. Dişlerini dudaklarından geri çekti ve kendini hızlıca toparladı. Yüzüne küçük bir gülümseme yerleştirdi ve teyzesine baktı.

"Sen ne içiyorsan ondan teyze." dedi az önceki duygularını belli etmemeyi ustalıkla başararak. Etrafı sinek uçsa duyulacak bir sessizlik kaplamıştı. Dayısının o geldi diye kalkıp gitmesinden kuşkulanıyordu. Yapardı. Herkese karşı olan kibarlığe ve nezaketi Arétha'ya karşı zerre kadar yoktu nasıl olsa. Kendisi konuşmasa dayısının onunla konuşmayacağını bildiğinden bir adım atmak istedi. "D-dayı, hala her akşam yemeğinden sonra çalışnma odanıza geçip kitap okumaya devam ediyor musunuz? Geçmiş yıllar geldide aklıma, ben kitapları sizin sayenizde sevmiştim. Hergün düzenli olarak kitap okurdunuz, tam da büyükleri taklit etme çağımda." dedi gülümseyerek. Küçükken dayısı kitap okurken yanına geçip vır vır vır konuşarak onu çileden çıkardığı günleri hatırladı. İçindeki burukluğa rağmen istemsiz bir şekilde hafifçe gülümsedi gözlerini duvara dikerek.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Masum bir gülümseme yâda masum bir bakışın insanın içini acıttığı anların dolduğu barda ellerini birbirine bağlamış, sandalyesinin arkasına yaslanmış hissiz gözlerle bir kardeşine birde masasında duran içkiye bakıyordu. Zamanın ne kadarda hızlı aktığından şikâyet eden bir insanın şimdi zamanın bir kaplumbağanın yavaşlığı ile yarışacağını görmesi kadar garip bir olay yoktu.

Sıkmış olduğu ellerinin kollarına uyguladığı baskıdan dolayı yavaş, yavaş uyuşmaya başlamıştı, ellerini yavaşça serbest bıraktı. Üzerindeki baskı birazda olsa kalkmış gibiydi, oturduğu sandalyesinde rahatsız hareketler yapmıyordu şimdi, ellerini masadaki içkisine götürdüğü sırada yanında oturduğu Arétha gözü kaydı, ne kadarda masum duruyordu. Bakışları masadaydı onunda bu masum duruşun sebebi James’ti bunu biliyordu aslında birazda huzursuz oluyordu nede olsa bir çocuktu karşısındaki ve ablasına benzeyen ve onun kanından birisi, ama kalbi Arétha vereceği sevgiyi kafese almış anahtarını da saklamıştı. Ablasının öldüğündeki soğuk bakışları biranda gözünün önüne gelmişti, işte dedi kalbinin derinliklerinden gelen bir ses senin en sevdiğinin son bakışı ve bunun sorumlusu da sevmeye çalıştığın şu kız. Bardağı hızlıca aldı ve sertliğini yerinde bulduğu içkisini bir yudumda içti, gözlerinden yaş gelecek kadar yakmıştı boğazını ama ihtiyacı olan şey şimdi buydu. Boş bardağı masaya koyarken Arétha eski günleri anmaya başlamıştı, James arkasına yaslandı ve dinledi sözlerindeki mesafe her şeyi ile belli oluyordu. James sesini içkisinden dolayı bir çatlaklık olmasın diye bekledi ve konuştu soğuklu her halinden belli bir şekilde “Evet, yemekten sonra kitaplarımı okumak için odama çıkıyorum, zaman insanlarda bazı değişiklikler yapabilir ama alışkanlıklar ve duyguları değiştiremiyor” dedi duygu kelimesini vurgulayarak, durdu. “Taklit etmen için daha güzel örnekler vardı etrafında bence onlardan da bir şeyler almalıydın” dedi manidar bir şekilde, son cümlesini söylerken bakışlarını kardeşine çevirmişti. İçinden keşke sende onun gibi olsan ve uzaklarda yaşamaya karar versen James’ten olabildiği kadar uzakta, böylelikle sürpriz barıştırmalarla zaman kaybetmem diye düşündü. James bakışlarını kardeşi ile buluşturdu ve birşeyler söylemesi gerektiğini hatırlatmaya çalıştı, Arétha ile konuşmayı sevmiyordu sesinin tınısı bile onu rahatsız etmeye yetebilirdi, şimdi ona birşeyler sormak anlamsız geliyordu.