Sıfırdan Başlama..

Gezgin

"Duygularını değiştirmiyor...duygularını değiştirmi... duygularını değiş..."

Dayısının bu son cümleleri kulağında durmadan çınlamaya başladı. Haklıydı, zaman bile değiştiremeyecekti. Dayısı onun yüzüne bile bakmıyordu. O ise parlak yeşil gözlerini dayısının yüzüne dikmiş, çekinmeden bakıyordu. İçinde olan fırtıtaları her zamanki gibi nazik bir gülümseme ile örttü.

"Yanılıyorsunuz, herşey değişir. İnsan "isterse" herşeyi değiştirebilir. Değişmeyen tek şey dışında, değişimi." Gözlerini dayısının gözlerinden ayırmayarak; "Değişmeyen tek şey değişimin kendisidir. Alışkanlık, duygular ve en önemlisi sevmekte öyle. Keşke sizde o "isteyen"lerden olsaydınız." dedi ve teyzesine gülümseyerek dönerek; "Benim bir lavaboya gitmem gerek, müsadenizle." dedi ve hızlıca masadan kalktı. Onlara arkasını döndüğü an yüzündeki o sahte gülümseme kayboldu ve yerini solgun, mutsuz bir yüz ifadesi aldı. Lavabonun kapısını hızlıca açtı ve çarparak kapattı. Tuvalet masasına doğru yürüdü ve aynaya doğru döndü. Bu yüz kendisinin miydi? Acınası bembeyaz olmuş bir yüze dönüşmüştü yüzü. Akmayan gözyaşları, gözlerine bir iğne misali batıyordu. Yumruğunu sıktı, az önce nasıl olurda kendinden suçluluk duyardı, nasıl lanetlenmiş olduğunu düşünürdü. Tabikide onun hiçbir suçu yoktu. Asıl suç, suçun onda olduğunu düşünenlerdeydi. Aynaya biraz daha yaklaştı ve kendisine iyice baktı. Evet, tıpkı annesi gibiydi. Annesini azda olsa resimlerden, anlatılanlardan tanıyordu. Annesine benzediği için daha çok sevilmesi daha çok ilgi gösterilmeyi hak ediyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yüzündeki ifadesini bozmak istemiyordu, böyle soğuk ve mesafeli durmak onun içindeki canavarı sakinleştiriyordu, yapması gereken buydu. Kardeşinin anlamsız ve istemsiz bakışlarından konuşmayacağını anlamıştı. Burada konuşacak iki kişi olacaktı anlaşılan oda James ve Arétha olacaktı.

James Arétha sözlerindeki anlamları beyninden topluyor gibiydi, sözlerindeki keskinlik bir başkasının yüzünü veya kalbini bir ustura darbesi almışçasına kesebilirdi. Ama James sözleri umursamaz davranıyordu, içindeki yangını daha da alevlendirmek istemiyordu, sonuçta barın orta yerinde bir aile kavgası James için iyi bir izlenim yaratmazdı. Arétha masadan bir hışım ile kalktığında James dişlerini sıkmakla yetindi Arétha uzaklaştığında masaya doğru eğilerek Atalante’ye “Bunu buraya çağırarak ne yapmaya çalışıyorsun, onu burada öldürsem nasıl olur, sevinir misin?” dişlerini sıkarak konuştuğundan çenesi acımıştı. Kendini bir sinir ile sandalyesinin arkasına geri attı ve barmene baktı “Şu sert içkiden bir tane daha getirsene” dedi çok sert bir şekilde barmen anlamsız bakışından sonra koşturarak içkiyi getirdi masaya koydu ve boş bardağı aldı. James masaya uzandı içkiyi aldım ve biraz içti, aynı sertlik yoktu ama bu boğazının alışkanlığı ile alakalı olabilirdi, elindeki bardağı sıkıyordu biryandan da kardeşine sinirli gözlerle bakıyordu. Ona olan öfkesini unutmamıştı James elbette ama şimdi daha büyük bir sorunu vardı başında masaya Arétha döndüğünde ona iki, üç kelam elbette edecekti. Çünkü bu kalkış saygısızlıktı ağlamayı hak etmişti o gözler, annesini öldürebilecek bir karanlık ruh acaba nasıl ağlayabiliyor diye merak bile ediyordu James derken kardeşi Atalante James’e bakarak konuştu…

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Her ne kadar bazı şeyleri düzeltmeye çalışsak da elimizden bir şey gelmiyor.Baştan başlamak gibi bir imkanımız olsa alında çok şeyi değiştirmek isteriz.Atalante'de ne ablasının ölmesini isterdi ne de abisindeki Arétha'ya olan nefreti isterdi.Ama zamanında olsun şimdi de olsun elinden bir şey gelmemişti.Aslında şimdi de hata ettiğini fark etmişti.Onları yanyana getirmekte hem de büyük bir hata olmuştu.Kavga edeceklerini bilememişti.
Arétha tuvalete gittiğinde peşinden gitmek istemişti ama abisi ile konuşmak daha da cazip gelmişti.Gerçekten de söyleyecek iki çift lafı vardı.''Abi neden böyle yapıyorsun?Artık onu daha fazla üzmesen olmaz mı ki.''Atalante abisini çok sevmesine rağman bazı zamanlarda deli oluyordu onun davranışlarına.Kendi hakkında fazla yorum yapılmasını sevmezdi.Zaman zaman da dediğim dedik biriydi.Sorun çıkarmazdı ama kimi zaman ablasının ölümünden Arétha'yı suçlardı.Olmayacak şeylere sinirlenebilirdi.''Artık şu kızı suçlama.Ablamız onun yüzünden ölmedi.Kaderdi bu sadece kader.''Gerçekten de kaderdi.İlk başlarda kendi de üzülmüştü.Ama ablası Arétha'yı ona emanet etmişti ve Atalante de onu korumak zorundaydı.Zaten sevdiği birini korumak saçma olurdu.Anne yarısı diye boşuna dememişlerdi aslında.Arétha'nın kılına zarar gelmesini istemiyordu.''Artık yeter James.Onu suçlamanın bir anlamı yok.İçindeki üzüntüyü ablanı özlemeni ondan çıkaramazsın.Arétha'ya her baktığında onu görüyorsun biliyorum.Ben de onu özlüyorum ona her baktığımda ben de onu görüyorum ama böyle yapman gerekmiyor.''Atalante ilk defa abisi ile böyle konuşmuştu.Pişman olması gerekiyordu ama artık canına yetmişti.''Ayrıca onun kılına zarar vermeyeceksin abi.Sana karşı böyle davranmak istemiyorum ama lütfen beni zorlama.''Ailesi onun hayatındaki en önemli şeylerden biriydi.Abisi onun en değer verdiği varlıklardan biriydi.Onları kaybetmek istemiyordu ama aralarındaki savaşa da bir son vermek gerekiyordu.Susmanın artık bir manası kalmadığının farkındaydı.Artık aralarındaki buzların erimesini bu kavganın bir an önce son bulmasını istiyordu.Abisinin gözlerine bakarken bir yandan umut dolu bir yandan da sevecen bakıyordu.Garsonu tekrar masaya çağırmıştı.''Bana bir Bloody Mary lütfen'' dedi.Garson içkiyi getirdiğinde abisine tekrar döndü.Bir yandan da gözleri tuvalete bakıyordu.

Gezgin

Arétha kendini toparladı, susuzluktan kurumuş dudaklarını ıslattı ve bembeyaz yüzüne renk gelmesi amacıyla yanaklarını cimcikledi. Yanakları hafifçe kızarmaya başladı. "Evet." dedi onaylarcasına. Gözlerini aynadaki görüntüsünden alamıyordu. Kendisine bakarak gülümsedi. Ne kadarda annesine benziyordu. Annesininki kadar parlak yemyeşil gözler, kusursuz bembeyaz teni, uzun, dümdüz röfle görünümlü sarımsı saçları, masumiyet akan gülüşü, delici bakışları, duruşu, kendinden emin yürüyüşü... Bir insan bir insana özelliklede annesine bu kadar benzeyebilirdi. Sanki annesi ondan ayrılırken kızına armağan olarak kendi güzelliğinden, kendi parçasından bir şeyler bırakmıştı. Kızım beni yaşatacak diyormuş gibiydi. Kendisiyle gurur duydu. Omuzlarını dikleştirdi, pembe dudaklarını tekrar ıslattı ve kendinden emin bir şekilde az önce çarparak çıktığı kapıyı nazikçe açarak dışarı çıktı. Oldukça zinde bir şekilde oturdukları masaya döndü ve teyzesinin yanına tekrar otururken dayısının tam karşı hizasına gelecek biçimde oturmaya özen gösterdi. Kısasa kısas, acıya acıydı. "Madem her baktığında kardeşini görüyordu, al sana kardeşin!" dedi içinden. O anda garson geldi ve teyzesine Bloody Mary getirdi. "Birşey alırmıydınız efendim?" diye nazikçe soran göbekli, palabıyıklı ve kel adama kafasını çeviren Arétha; "Imm, bir kadeh ateş viskisi; en büyük kadehinden olsun." dedi tatlı bir yüz ifadesiyle. Garson hayhay anlamında kafasını salladı ve bara doğru ilerledi. Sonra gözlerini dayısına çevirdi ve rahatsız edici bir şekilde onu süzmeye başladı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Sandalyesinin arkasına yaslanmış ellerini sıkıyor, kafasından bin bir çeşit felaket senaryoları çiziyordu James, zamansız çıkışların vermiş olduğu etkiyi azaltmaya çalışıyordu. Hakarete uğramıştı orası kafasında su götürmez bir gerçekti ve bunu sevmediği birisi tarafından yapılması canını daha da sıkıyordu.

Atalante’in sinirlenmiş bir şekilde çemkirişini izledi yüzündeki bazı hatların kırıştığını görmek James’e kardeşinin büyüdüğünü anlatmıştı, sözlerindeki derin anlamlar yoktu belki ama yeteri kadar vurgulama yapıyordu. “Ablamız onun yüzünden ölmedi” “Kızın bir suçu yok” “Onun kılına zarar vermeyeceksin” sözler kafasına hücum ediyor, beynindeki sinir hücrelerini ele geçiriyordu.Onun yüzündendi, o doğmamış olsaydı ablası hayatta olacak onu görmek için nerede olsa gelecek, James'i dinleyecekti ama şimdi yoktu sebebide sadece şu küçük küstah kız çocuğuydu ama kim zarar verebilirdi ki küçük bir kıza nasıl bir cani? O sadece ablasını özleyen biriydi ve bunun bir sorumlusu vardı ondan uzak durması gerekiyordu sadece, James’ten olabildiğince uzak. Düşüncelerinin ve sinirlerinin gerildiği her saniye gözlerinin sinirden kısıldığını hissedebiliyordu. Atalante’ye bir şeyler söylemek için öne doğru eğiliyorken karşıdan Arétha’nin geldiğini gördü ve sustu, gözlerinde anlamsız bir zafer pırıltısı vardı, sanki bir şey olmamışçasına masaya geldi ve oturdu. James sesiz bir şekilde “Hıh nasıl bir yüzsüzlüktür bu, kesin baba tarafına çekti” dedi sesi duyulamayacak kadar derindi ama anlaşılan Atalante anlamıştı ve dik bakışları abisinin üzerinde durdu. Arétha içkisini barmene tarif ettikten sonra James’in suratına bakmaya başlamıştı meydan okurcasına, aslında James böyle durumlara alışıktı, meydanı boş bırakmaz kısasa kısas kanunu sever ve uygulardı. Tabiî ki de yüzüne bakabilseydi onun yüzüne bakıp nasıl kızgın olabileceğini düşünemiyordu bile, en iyisi masada duran bardağa bakarak Arétha hitap etmekti öylede yaptı ve tek düze bir sesle “Size böylemi öğretiyorlar genç bayan bir hışımla masadan kalmalar” Arétha ağzını açmak üzereydi ki James elini kaldırdı ve susmasını belli etti. “Buraya ben kardeşimle buluşmaya geldim sizinle buluşmak için kılımı bile kıpırdatmam bilmelisiniz, bu yüzünden bana saygısızlık yapmayın sizin karşınızda ne bir arkadaşınız, nede bir akra…” tıkanmıştı akrabanızı söyleyememişti. Nedenini bilmiyordu ama söyleyemedi yutkundu elini masada duran içkisine götürdü tekrardan yudumladı ve masada bardağın iz bıraktığı yere tekrar koydu. Sandalyesine iyice gömüldü ve boş gözlerle masaya bakmaya başladı…

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yüzündeki gerilme ifadeleri sabrını taşıran bakışlar kinayeli konuşmalar.Abisinin akıl almaz tavırları.Atalante gitgide çılgına dönüyordu.İçtiği içkinin haddi hesebı yoktu.Her seferinde garsondan bir tane daha istemekten bıkmış sonunda şişeyi istemişti.Dayanma noktasını çoktan aşmıştı.Artık dağın zirvesine ulaşmasına az kalmıştı.Sessiz kalmak istemiyordu.
Arérha masaya döndüğünde James ile aralarında olan konuşma insanı deli edecek türdendü.Habersiz bir iş yapmaktan nefret etse de ilk defa böyle bir şey olmuştu.Belki yolun verdiği yorgunluktandı.Ama Atalante de iyi biliyordu ki ikisini yan yana getirmek gerçek anlamda güçtü.Ablası öldüğünden beri belki de çok az yanyana gelmişlerdi.O yanyana gelmeler de zaten mecburiyetten kaynaklanıyordu.''Tartışmanıza bir son verin.İkiniz de küçük çocuklar gibisiniz.Daha büyümemiş bebekler.''Çocukluktan kalma anıların gözünün önünde canlanamsını istemiyordu.Günümüze dönmek asıl amacıydı.Sefalet içinde geçen sevgiye ve aile bağlarına sadık o günlere geri dönmek gibi bir amacı yoktu.Ama onlardaki sefalet sevgi eksikliğinden kaynaklanmıştı.''Bu gece buradan aranızı düzeltmeden kalkmayacaksınız.Eğer kalkarsanız,şayet kalkarsanız bir daha gelmem.İkinizi de görmem bir daha.''Tehdit etmek Atalante'nin tarzı değildi ama mecbur bırakırmışlardı.İkisinden de uzak kalmak istemiyordu ama bu gidişle bu duruma mecbur bırakacaklardı onu.''Ben buraya döndüğümde sizin barıştığınızı düşünmüştüm.Ama yanılmışım.Siz hala kedi köpek gibi kavga ediyorsunuz.Unutmayın ki damarlarınızdan aynı kan geçiyor.''Aynı kan aynı inat aynı değişmeyen kavgalar.İkisine bakarken bir yandan içkisini dikiyordu bir yandan da kızgınlığından kızarmaya başlamıştı.''Anladınız mı?Yeter artık.Sizin bu tartışmalarınızdan usandım.Aranızda kalmaktan yoruldum.''

Gezgin

Dayısının son sözlerine kadarki tüm cümleleri alttan alabilirdi fakat o son söz... Kız, parıl parıl parlayan yemyeşil gözlerini kocaman kocaman açmış, dayısına hayretle bakıyordu.

“Ü-üzgünüm ama arkadaşlarımızı, sevgililerimizi, dostlarımızı kendimiz seçebiliriz ama maalesef ki akrabalarımızı biz seçemiyoruz. Ki keşke biz seçebilseydik, en azından ilgisiz, sevgiden ve şefkatten yoksun bir dayı yerine; nazik, ilgili, sevgi dolu, sıcakkanlı ve anlayışlı bir dayı seçerdim.”

Küstahça sözleriyle skoru 1-1’e çıkartan kız haince gülümsedi. İçi ağlarken gözleri gülüyordu. Hogwarts’tan mezun olunca kesinlikle oyuncu olmalıydı. Kesinlikle iyi para kazanırdı. Gözlerini dayısına dikti ve: “Kim olursa olsun, ister “akraba”, ister “sıradan” bir kişi, isterse de “sevmediğiniz” birisi olsun bir kişiyle konuşurken o insanın yüzüne bakılır. Tabi bakılmamasının başka bir sebebi yoksa. Lütfen benimle konuşurken bana bakar mısınız, çok sevgili dayıcığım. Yani bana veremediğiniz, aslında vermediğiniz ya da vermeyi istemediğiniz bazı duyguların yanında bu isteğim çok gelmesin size.” diyerek skoru 2-1 yapan Arétha’nın keyfi oldukça yerinde gözüküyordu. İçi her ne kadar kan ağlıyor olsa da bunu anlayabilmek için medyum olunması gerekiyordu. Daha fazla devam etmek, onunla laf dalaşına girmek ve her zamanki gibi kırılan taraf olmak istemiyordu. Keşke gelmeseydi. Zaten biliyordu olayın her zamanki gibi bu noktaya geleceğini. Onu düşüncelerinden sıyıran teyzesinin isyankâr sesi oldu. Teyzesi çıldırmış bir vaziyette ikisini de bir güzel haşladı. Arétha gülse mi üzülse mi karar veremiyordu. Gözlerini teyzesinden ayırdı ve dayısının gözlerinin içine dikti.

“Ahh evet teyzecim, birileri her ne kadar mutlaka buna lanet ediyor olsa da damarlarımızdan aynı kan akmakta.” dedi dayısının gözlerinin içine küstahça bakarak. Arétha artık saygılı olmayacaktı. Küçüklüğünden beri dayısı tarafından küçümsenmek ve azarlanmaktan yorulmuştu artık. Ama hiç ona olan saygısızlığını bozmamış, her zaman alttan almaya çalışmış, ara sıra patladığı olmuştu. Ama şimdi o eski, suskun Arétha yoktu. Dayısı bunu görmeliydi, ki gösterecekti de. Onu asla affetmeyecekti. Buraya teyzesinin ısrarıyla gelmesine rağmen barışmayı istiyordu ama barışsalar bile hiçbir şeyin aslında çokta değişmeyeceğini adı gibi biliyordu. Zaten kendisinin olmayan birisini kaybetme kaygısı olmazdı. Arétha dayısını, hayata gözlerini açtığı anda kaybetmişti zaten…

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Sıradan olmayan konuşmalardandı ve birbirilerini köprü başında karşılamış iki inatçı keçi gibi yol verme kavgasına tutuşmuşlardı. İçine işlemeye çalışan sinir damarlarından beynine giden uyuşturucu gibi benliğini almaya başlamıştı. Kafasının içindeki bir sürü görüntü sandalyesinin yanında oturan şu tiz sesiyle kulaklarını delercesine küstahça konuşmalar yapan kızın hiç masum olamayacak kadar şeytani olduğunu gösteriyordu. Hırçın konuşmaya çalışıyordu Arétha sanki James’e bir şeyler anlatmaya çalışırcasına, ama umursamamak konusunda kendine doktora unvanı verilmesini bile isteyebilecek birisi için anlamsız birinin, anlamsız sözlerini duymaması gereken bir ses gibi algılıyordu. Sinirlerine hâkim olmak konusunda iyi değildi, sinirleri onu her zaman ele geçirebilir anlamsız birine bile sinirlerinin ne kadar sert ve ne kadar keskin hatlardan oluştuğunu gösterebilirdi.

Sakinleşmek için sıktığı parmakları isyan etmeye başlamıştı, dişleri ise çenelerindeki sızının kaynağıydı sözlerini bitiren Arétha’ya kafasını çevirmek ona bakmak istemiyordu eğer bir sinir harbine girdiyse ablasının güzel yüzüne sahip birinle değil, ruhunun karanlık olduğunu bildiği biriyle bu ipte oynamayı istiyordu. Sözlerine sakin bir şekilde başladı “Önce akrabalarımızı seçemediğimiz konusunda hem fikiriz, zira bende annesinin ölümünden sorumlu olmayan bir yeğenim olmasını bütün kalbimle isterdim ama gel gör ki ailemize katil kanı bulaştı ”sözleri keskinleşmişti kendiside bunu hissediyordu ama bir savaş varsa oda şimdi gereğini yapmak zorundaydı. Atalante ‘Katil’ kelimesini duyunca abisinin üstüne atlayacakmış gibi baktı ama James kardeşinin gözlerine bakarak onun şimdi susması gerektiğini anlatırcasına bakışlarını netleştirdi. Sözlerine devam etti sonra sakinliği birazda olsa kaybolmuş bir ses tonu ile “ Senin suratınla benim bir alıp veremediğim yok, benim derdim senin içindeki kötülükle ve ona hitap ederken de bir meleğin suratına bakmak yerine aynı kötülüğe sahip bir şeye bakmayı tercih ediyorum” dedi. Gözleri ile yerleri göstererek, yerler temizlikten bihaberdi, toz ayaklarına yapışıyor bastıkları yerlerde ayakkabılarının izleri kalıyordu. Bakışlarını kirli yerden kaldırdı, bu safer Arétha gözlerine baktı “Ayrıca bana küstah bir kız çocuğu gibi dayıcım terimi de kullanma, hele ben seninle aynı kana sahip olmaktan bu kadar çok tiksinirken küstah çocuk” dedi dişlerinin arasından, artık bir anlamı yoktu yüzündeki melekliğin ona bakarken de kızgın olabileceğini anlamıştı James, artık içindeki kötülüğü ya da karanlığı o güzel gözlerden de görebiliyordu. Bakışlarını gözlerinden almadan Arétha`ya “Ve evet seninle aynı kana sahip olduğuma her gün ve her sabah ve her dakika lanet ediyorum” dedi ellerini sandalyesinin yanlarından sıkıca kavrayarak. Sözlerindeki vurgular sanki içindeki şeytandan geliyormuşçasına çıkıvermişti ağzından, sesinin tonunu ayarlayabildiğini zannetmiyordu ayrıca sandalyesinden öne doğru gelmişti sanki kızın üstüne atlayacakmış gibi duruşuna hayret etti, kendini sandalyesine geri çekti ve ellerini yine sıkarak bağladı, bakışlarını boşalan bardağına çevirdi ve bekledi…