Her ne kadar sakin gözükmeye çalışsa da onu sinirlendirdiğinin farkındaydı. Bıraksalar kızın üzerine atlayıp bildiği tüm lanetleri uygulayacaktı. Derin bir nefes aldı ve alaycı bir tebessümle dayısının konuşmalarını dinledi. Katil kanı? Ahahh bu oldukça eğlenceli bir hal almaya başlıyordu. Annesini öldürmek onun suçu değildi. Kendisini artık bu yüzden suçlamıyordu. Sanki dayısının dediği şey çok komik bir şeymişçesine alaylı bir şekilde gülümsedi. Teyzesi “katil” kelimesini duyduğu an öfkeli bakışlarını kardeşine fırlatmıştı. Daha sonra konuşmasına devam eden dayısına gözlerini ayırmadan bakmaya devam etti. “Uvv katillikten şeytanlığa terfi ettim demek.” diyerek dayısının dediklerini hafife aldığını ima ederek küçük bir kahkaha patlattı. Bir de dayıcığım demesine sinirlenmiş ve şimdide küstah bir kız olmakla suçlanmıştı. Dayısı söylediği her cümlede oturduğu yerden Arétha’ya doğru biraz daha yaklaşıyor ve sinirlerine engel olmaya çalışıyordu. Sonra adam gözlerini bardağına dikti ve sonunda o lanet ağzını kapattı. Arétha hafifçe ayağa kalktı, ellerini masanın iki yanına koydu ve dayısının önüne sarktı. “Siz bu “aptalca” sözlerinizin gerçek olduğuna ilk önce kendinizi inandırmaya çalışın sonra da beni çok çok sevgili “dayıcığım!” Adın gibi biliyorsun içimde zerre kadar kötülük olmadığını, annemi tanımasam bile senden daha çok sevdiğimi. Bakma öyle, evet senden daha çok seviyorum ben onu. Onun bıraktığı hediyeye, kendime her gün şükürler ediyorum. Onun armağanına, onun gibi olabilmekle sahip çıkıyorum. Neden? Çünkü onu seviyorum. Eğer sen de sevseydin, gerçekten, doğduğumdan beri beni ezmeye çalışacağın yerde babalık yapıp koruyup kollardın! Sen busun işte dayı, busun! Sen benim içimde kötülük olduğunu söylüyorsun, göremiyor musun o kötülük senin içinde. O kötülük seni yönetiyor! Ahh evet benim gibi hanımefendi bir kıza yakışmayacak konuşmalar bunlar, ama her insanında bir sabrı vardır değil mi? Merak etme bir daha yüzümü görmeyecek, sesimi dahi duymayacaksın. Bakma öyle sevin hadi git kutla bu anı! Annemde sana yukarıdan bakıyor alkış tutuyordur emin ol!” alaylı ve gülümseyen bir ifadeyle başladığı konuşma yerini gözlerinin akamayan gözyaşlarıyla dolmasına, yıllardır biriktirmişliğin ortaya dökülmesinin verdiği acı dolu ses tonuna bırakmıştı. Nefes alış verişleri hızlanmaya başlamıştı: “Kahretsin!...sen benim için ne yaptın ki ben seni hep kazanmaya çalıştım, inan ki anlayamıyorum!” ellerini masadan çekti ve dayısının önünden geriye doğru çekilerek çantasını kaptığı gibi masadan çıktı. Hızlı adımlarla kapıya doğru ilerlemeye başladı. O kadar çok bağırmıştı ki tüm masaların susup onları dinlediğinin farkına varamamıştı bile. Kendini kafeden dışarı attığında dayısının surat ifadesini tahmin edebiliyordu. Mutlaka zafer kazanmış bir ifadeyle gözleri parıl parıl parlıyor, ağzı kulaklarında gülümsüyordu. İşte istediği olmuştu, artık Arétha onun hayatından sonsuza kadar çıkıp gitmişti.
Anasayfa 
