Tartışma Salonu [ Yoldaşlık Toplantısı ]

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Marcus bu teşkilatın başkanı olduğunda karargah olarak kullanılan malikane, şimdilerde Favio'nun başkanlığında Zümrüdüanka Yoldaşlığı'nın karargâhı olarak kullanılmaya devam edilmektir, Scott'a göre bu bir çeşit saygıdır. Malikane, Fidelius büyüsü ile koruma altına alınmıştır. Bu sayede, Yoldaşlık üyeleri dışında evi görebilen yoktur. Yoldaşlık harici eve bakan kişiler, yıkık dökük bir bina ve yanında boş, elverişsiz bir arazi görürler.

Scott, bakanlıktan çıktıktan sonra hızlı bir şekilde buraya cisimlenmiş ve bütün yoldaşlık üyelerine mesaj yollamıştı. Artık yapılanmanın, harekete geçmenin ve büyücü dünyasında kendini kabul ettirme zamanı gelmişti. Zor bir dönemin içine girmeye çok az bir zaman kala, asla savunmasız kalınmaması gerekliydi ve Scott bu yüzden bir toplantı düzenleme kararı aldı. Tartışma salonu üyelerin rahat edebileceği hoş bir tartışma ortamı oluşturmuştu. Biraz içki, yumuşak koltuklar, konuyla ilgili bütün dosyalar. Dışarıda yağmakta olan yağmur sesleri bir senfoni şeklinde devam ederken büyücüler yavaş yavaş içeri dolmaktaydı. Hava olabildiğince karanlıktı, insanın içine kasvet düşürmeye yetiyordu, lord geri dönmüştü, bu durumu düzeltmek ise yoldaşlık üyelerine kalmıştı. Güvenilir kişilerden oluşmuş bu teşkilatlanma, konuşmaya başlamak için tam katılım bekliyordu. Yazmış olduğu notun bütün üyelere ulaşmış olduğundan emin olan Scott, tek başına bu odanın dolmasını beklemekteydi.

Yoldaşlık Üyelerine,

Clayton Malikanesinde hazırlanmış olan toplantı, büyücü aleminin iyiliği için yüksek önem taşımaktadır. Hepinizi bu ortamda görmek, tartışmak ve fikirlerinizi almak üzere bekliyorum.

Sihirli Günler - Scott Rafael Favio

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

'' Hadi tatlım. Artık zamanı geldi. Korkmuyorsun öyle değil mi Lil?''
'' Hayır hala. Merak etme. Korkmuyorum. Sadece… Hazırım evet. Artık gidebilirim.''

Birlikte cisimlendikleri sokak, uzun zamandır gelmediği bir sokaktı. Marcus’un ölümünün ardından, bir daha buna ihtiyaçları olmamasını dilese de, elbette bir gün burada bu sebepten toplanacaklardı. Elindeki asayı ceketinin cebine sıkıştırdığında, kalbi her zamankinden biraz daha hızlı atıyordu. Dostları görmekten ziyade, Paula’nın bu ortamı görecek olması onu heyecanlandırıyordu. Genç cadının gücünden ve yeteneklerinden şüphesiz haberdardı. Ancak onun heyecan ve planlı bir stratejiyle neye dönüşebileceğinden emin değildi. Bu konuyla ilgili bir ara eski dostu Ursula’yı görmesi gerekiyordu.

Düşünceleri bir kenara bırakıp yürümeye başladıkları sokağın sonunda, bir malikane yalnız başına dikiliyordu. Yalnızca Yoldaşlık üyelerinin görebileceği bu görkemli yapı, aslında köhne bir kulübe gibi görünüyordu. Büyülenmiş gözler, kapıdan bir görevli yardımıyla içeri buyur edildiler. Sıcak evin hoş kokusunu içine çeken kadın, yanında biraz çekingen duran yeğenini hafifçe çekiştirdi. ‘’ Hadi ama Lil. Derin bir nefes al. Günün birinde sizler bizim yerimizi alacaksınız.’’ Yeğeninden gelen samimi cevabın karşılığında gülümsemesini engellemedi. Koridoru geçtiklerinde karşısında gördüğü büyücünün selamlamak üzere kalktığını gördü. Kendisinden önce davranıp elini sıktı. Ve yeğenini takdim etti.

‘’ Merhaba Scott. Uzun zaman oldu sayılır ha…Bu yeğenim Lil. Ah, Paula Lilith. Hogwarts’ta son sınıf. Bizimle savaşacak.’’

Savaştan bahsettiğinde cadının yüzünde oluşan tedirginliği es geçmedi. İçinden geldiği gibi tepki vermesi, poker yüzünü takınmaması Paula’nın da burada rahat hissediyor olmasındandı. Ancak konuşmalar başladığında kızın içinden gelenler aynı kalabilecek miydi bilmiyordu. Hazırlıklara minnettar kalarak kendine ve yeğenine içecek bir şeyler aldı. Scott’ın hazır olduğu dik duruşundan belliydi. Ortada görünmeyen Adela’nın nerelerde olduğunu sordu. Zarif cadı bir şeyler hazırlıyor olmalıydı.

‘’ Adela nerelerde Scott? Ona da selam vermek istiyorum.’’

Uluslararası Büyücüler Konfederasyonu Lideri

Birlikte cisimlendikleri sokağı daha önce de gördüğünü hatırlıyordu Paula. Ancak Yoldaşlık’a katılmalarının ardından beklemediği gelişmeler birbiri ardına gelmeye başlamıştı. Yarım dönem sonra bir yetişkin olacak ve yerini meslek sahibi olarak büyücü dünyasında alacaktı. Yapacağı işe hala karar vermiş olmasa da, elinde gelenin en iyisini yapacağını biliyordu. Bu yüzden daha hızlı karar vermesinin daha doğru olacağını düşünüyordu. Şimdilik düşünmesi gereken sadece dersleri ve yıl sonu sınavlarıydı. Sorunsuz patronus büyüsü yapıyor olmasına artık şaşırmıyordu. Halasının ona ne kadar güvendiğini bildiğinden gururlu hissetse de, heyecanını ve tedirginliğini saklayamıyordu. Tecrübeleri sınıfla sınırlıydı. Karşısındakiler ya cansız denekler ya da sınıf arkadaşlarıydı. Kendisine gerçekten kin duyacak bir düşmanla karşı karşıya gelmemişti. Bu yüzden gerginliği olması muhtemel savaşı düşündükçe artıyordu. Gittikleri yerde sonu mutlu biten masallar anlatılmayacaktı.

Kapıdan girecekleri zaman beklentilerinin çok üstünde bir manzarayla karşılaşacağını anlamıştı. İçeriden gelen çiçek kokusu içini rahatlatmış, yüzündeki kırışıklıkların sayısını azaltmıştı. Yavaş yavaş nefesi düzelirken halasının gelecekle ilgili kaygısına cevap verdi. ‘’ Biliyorum Nymph. Sizin kadar iyi olacağız. ‘’

İçeri girdiğinde kendisine daha önceden halasının bahsettiği seherbaz Scott Favio ile tanıştı. Takdimi sırasında halasına bakıyordu. Adamın kendisine vereceği selamı beklemeden kendisini yeniden tanıttı. ‘’ Ben Paula Lilith Silimauré bay Favio. Nasılsınız? ‘’

Klişe birkaç konuşmanın ardından halasıyla birlikte bir köşeye çekildi. Yeni gelenleri karşılamak için kendileriyle konuşmayı bırakan seherbazı izledi bir süre. Eline tutuşturulan bardağın ardından halasının bay Favio’ya olan sorusuna kulak kabarttı. Büyük olasılık adamın eşi olmalıydı. İç çekerken düşünceleri birbirine karıştı. Omuz omuza savaşacağı insanların hepsini henüz tanıyacaktı.

Gezgin

Çatlak Kazan’ın izbe ötesi odalarından birinde aceleyle ceketini giyiyordu. Son bir kez küçük ve uyduruk duvar aynasında ki aksine baktı ne kadar iyi olabilirse o kadar iyi görünüyordu. Eski dostları görecek olmak tuhaf bir histi. Geçmişten gelen hayaletler her yanını sarmıştı Londra’da ama bu onu korkutmaktan çok mutlu ediyordu. Aslında tuhaftı. Hayatı boyunca kimseye ihtiyaç duymamış o bencil, küstah Arch mıydı bu sahiden? Aslında karakterinde değişen bir şey yoktu. Hala eskisi kadar bencildi, umursamazdı, sorumsuzdu ve küstahtı. Değişen şey çevresiydi. Eskiden gerçekten güvendiği dostları vardı, tamam çok değillerdi ama güvendiği birkaç kişi vardı en azından. Ve onu seven bir ailesi. Kaybettiği şeyler bunlardı hiç şüphesiz, deli eden yalnızlığıydı değişim. Eskiden yalnız değildi, tüm o abukluklarına rağmen en azından belli bir kesim tarafından sevilen biriydi, onu sevenlerin ve sevdiği insanların olduğunu bilen biriydi. Ama şimdi güvendiği ve sevdiği kimsesi yoktu. Hiç kimsesi. Ne acınası bir durumdu öyle değil mi? Ama o aptal gururu elbette bu yalnızlığı kimseye sezdirmeyecek kadar mükemmel bir şekilde çalışıyordu. Kimsenin ona acımasına ihtiyacı yoktu. Ve kimsenin bunu bilmesine izin vermeyecekti. Aslında bir kişiye çoktan gerçekten ne halde olduğunu göstermeye cesaret etmişti… Adela. Onu düşünce suratında çarpık bir gülümseme belirmişti. Onun o saf ve ikiyüzlülükten arınmış büyüleyici gözlerine bakmak bile her şeyi şakımasına neden olmuştu. Ve o zamandan beri o kadını kendine gerçekten yakın hissediyordu. Hogwarts’ta uzun yıllar süren beraberliklerinde bile bu kadar yakın hissetmemişti kendisine. Ama ilk kez tüm maskelerini düşürüp gerçek Arch’ı gösterdiği birisi olmuştu ve bu ender rastlanır durum karşısında profesyonelce davranmayı beceremiyordu. Tüm bu düşüncelerden kendisini bile şaşırtacak kadar büyük bir hızla sıyrılırken sevgili Scottie’den gelen pusulayı tekrar gözden geçirdi ve asasını çıkartıp Godric's Hollow’a cisimlenmek için hazırlandı.

Clayton Malikanesinin görkemli kapısında beklerken karanlık hava ruhuna işliyordu adeta. Yağmur damlaları yavaş ama isyankâr bir halde toprağa doğru süzülürken o melankolik ruh hali tüm benliğini sarmıştı yine. Aradan üç ya da dört saniyelik bir zaman geçtikten sonra malikânenin kapısı hafif bir gıcırtıyla ardına dek açıldı ve Archles ağır adımlarla içeri girdi. Gelen hafif mırıltılara ulaşmak için hiç aceleci davranmadı. Önce üzerindeki siyah paltoyu çıkarttı ve hemen yanında bekleyen adama uzattı, silik bir tipti yanında ki. Muhtemelen kofti filandı ama büyücü olmasına imkân yoktu, bir büyücü başka bir büyücüye hiçbir kuvvetle hizmet etmezdi. Saçından aşağı süzülen birkaç damlacığa aldırış etmeksizin yine olabildiğince yavaş adımlarla mırıltıları takip etti. Sonunda kulak kesildiği sesler onu tanıdık yüzlerin olduğu geniş salona ulaştırmıştı. İçeri girmesiyle ona çevrilen gözlere parlak ve kesinlikle etkileyici bir tebessümle karşılık verdi “ Uzun bir aradan sonra tekrar birlikteyiz ha?” dedi ve Scott’a baş selamı vermekle yetinirken salonun diğer bir köşesinde duran güzel kadına kayarcasına, asil ve özgüven dolu adımlarla ilerledi ve “ Bakın burada kimler varmış. Nymphetia. Hafızamda ki son görüntünün üstünden onca zaman geçmiş olmasına rağmen hiç değişmediğini görüyorum. Hala büyüleyicisin. “ Dedi ve yine o lanet-olsun-çok-çekiciyim ifadesi ile gülümsedi. Ardından yanındaki genç cadıya döndü ve elini uzatarak “ Seninle tanışmıyoruz. İsmim Archles. “ Dedi ve cadının uzanan elini nazik bir tavırla sıktı, kızıl saçları omuzlarına dökülen cadının kendini tanıtmasının ardından “ Harika… Bu yoldaşlığa biraz taze kan gerekiyordu doğrusu. “ Dedi ve kendisine içki ikramı yapılmasını beklemeden içkilerle dolu büfeye seğirtip bir cincüce şarabı aldı. Bu sırada istem dışı da olsa gözleri sürekli kapıya gidiyordu, beklediği kişinin gelmesini sabırsızlıkla bekliyordu.

Özel Sektör

Yavaş yavaş yürüdüğü yolu sonuna geldiğinde ufak bir pop sesiyle cisimlendi. Londra’nın büyüden uzak sokaklarındaki gezisini tamamlamıştı. Biraz uzun sürse de alışverişini tamamlamış, ardından Çatlak Kazan’a uğramış ve henüz temizlenmiş odasına kıyafetlerini bırakmıştı. Gelişigüzel temizlenmiş dar odaya tiksintiyle baktı. Oradan taşınması için bir işe ihtiyacı vardı. Yakın zamanda başvurularını yapacaktı. Bu yüzden elinden geldiğince hızlı davranmalıydı. Bakanlıkta çalışan arkadaşlarından aldığı haberlere göre kendisiyle bağlantıya geçilecekti. Başıboş geçirdiği vakitlerini boşa harcamadığı bakanlığa ulaşmış olmalıydı. Yeni bakan hiç vakit kaybetmiyordu. Elinden geleni yapacağından şüphesi yoktu. Şüphesi olmayan başkaları da vardı elbette. Onu bu yüzden bekletiyorlardı.

Yavaş yavaş topuklarının sesi sokakta çınlamaya başlamıştı. Kafasında sorulara yer yoktu. Yapacağı şeyler ve yapması gerekecekler belliydi. Elindeki asayı hafifçe salladı. Kapıya ulaşan tıklama sesinin ardından merdivenleri tırmandı. Kapıyı kendisine açan adama teşekkür etti. İçeri girdiğinde paltosunu çıkardı ve girişteki askıya astı. Asasını her ihtimale karşı beline sıkıştırdı. Asasına ihtiyacı olacağı son yerde olsa da, tedbiri elden bırakmayan bir paranoyaktı o. Bu yüzden kendisine kızmıyordu. Hayatı boyunca sevdiği insanlar tarafından sürekli ihanete uğraması onun planladığı bir durum değildi.

Görür görmez yüz ifadesini değiştirdiği seherbaz, karşısında hazır bekliyordu. Scott, Marcus’tan sonra yoldaşlık için en güvenilir ve öngörü sahibi büyücüydü. Onunla hepsinin gurur duyuyor olduğu bir gerçekti. Huzurlu bir merhaba bu toplantıdan önce söylenebilecek son sözdü.

‘’ Merhaba Scott. Yeniden başlıyoruz demek. ‘’

Aldığı cevabın ardından dostlarını özlemiş olduğunu düşündü. Eşini de görebilmek umuduyla içeri doğru yürüdü. Ancak odaya girer girmez gördüğü Paula’nın yüzü oldu. Halasının yanında tedirgin bir ifadeyle kendisine bakan cadıya gülümsedi. Yaklaşıp elini omzuna koydu cadının. Artık eski meseleleri geride bırakma zamanı gelmişti. Mazi, mazide kalmıştı.

‘’ İnsanlar değişiyor Paula. Burada olmana sevindim.’’ Nymphetia’nın önyargı dolu bakışına aldırmadan selam verdi. Yanlarında duran adamı bir yerlerden gözü ısırıyor olsa da, çıkaramadı. Elini uzatırken tek düşündüğü, bu insanlarla aynı şeye sadık olduğuydu.

‘’ Ben Aislin. Memnun oldum.’’

Uluslararası Büyücüler Konfederasyonu Lideri

Yavaş yavaş içmeye çalıştığı şey alt tarafı balkabağı suyuydu. Son zamanlarda kendisine dikkat etmiyordu genç cadı. Elindeki bardak masaya giderken kendilerine yaklaşan iyi görünümlü büyücüye takıldı gözleri. Halasına yaptığı komplimanla az çok kendini belli eden adamın gözlerinden okunan parlaklığa anlam veremedi. Eski dostların aralarında geçen konuşmanın ardından, Paula’ya dönen büyücü, kendini tanıttı. Genç adamın koyu kahverengi gözlerinden dökülen enerjinin etkisiyle biraz da bağırarak kendini tanıttı.

‘’ Adım Paula Lilith Silimauré. Ben de tanıştığıma memnun oldum. ‘’

Her şey şimdilik güzeldi. Yoldaşlık için taze kan oluşu, Hogwarts’ta son senesi oluşu, herkes tarafından bu denli kolay kabullenilir olması… Günün birinde bu bütünlüğü bozacak bir sebep olursa, ona şiddetle karşı koyacağını biliyordu. Düzen zor kuruluyordu o günlerde. Herkesin elinde oyuncak olan nefreti, sokaklara yayılan dehşetin boyutunu arttırıyor ve hepsini etkiliyordu. Ne var ki Paula ve çevresindeki aklı başında her büyücü ve cadı, bu konuyla ilgili MRRI araştırmalarının sonuçlarını bekliyor ve bir şekilde yeni bakana güveniyorlardı. Adamın eninde sonunda her türlü düzeni kurabileceğine dair kulisler yapıldığını öğrenmişti halasından. Yerli yersiz pek çok dedikodu dolaşıyor olsa da, Paula umutlu olanları tercih ediyordu. Ve mantıklı…

Yavaş yavaş kendisine yaklaşan ve ona gülümsüyor olan uzun zamandır görmediği ve Hogwarts’tan onunla kavga ederek ayrılan Aislin’den başkası değildi. Gözlerine inanmakta zorlanan genç cadı, huzursuz bir nefes aldı eski dostu konuşmadan önce. Onun karanlık tarafa olan eğilimini biliyordu. Edward ile yakınlıklarının sebebinin bu olduğunu sanıyordu. Belli ki yanılmıştı. Kendisine verdiği selam dostça ve sıcaktı. Paula sadece şaşkın bir gülümsemeyle yetindi. En azından konuşmak için ağzını açamadan, Aislin Archles’a dönmüştü. İkisinin selamlaşmalarının ardından halasına baktı. Cadının kendisine göz kırptığını gördüğünde rahatladı. Nymphetia Aislin’in burada olacağından haberdardı. İster istemez halasına somurttu. Bunun için kendini hazırlayacak vakti bulamamıştı. Kısa sohbetinin ardından kendilerine yaklaşan Aislin’e baktı. Cadı, Paula’dan gelecek cevabı bekliyor gibiydi.

‘’ Aislin… Değişmene sevindim dostum.’’

Gezgin

Genç kız odaya yayılan müzikle beraber dans ederek ayaklarını ve bedenini açıyordu. Bugünlerdeki karmaşa giderek muggle dünyasını da içine hapsetmişti. Patronunu ve en yakın dostlarından birini binada kilitli bırakması da cabası olmuştu. Gülümseyerek cama doğru ilerledi, o günden beri fellik fellik bu ikiliden kaçıyordu çünkü her ikisinden biri onu yakalarsa yapabileceklerini düşünmek bile midesine sancıların girmesine sebep oluyordu. Beline kadar uzanan saçlarını tepesinde gelişi güzel toplamıştı. Camın yanında bulunan dolaba doğru ilerleyerek içinden sütü çıkardı ve ablasının hiç sevmediği çamur kapları diye nitelendirdiği toprak kaplardan birini sütle doldurdu. Bir iki yudum aldı ve gerisin geri dönerek ayağına havaya doğru kaldırdı ve ileri doğru zıpladı ama onu engelleyen yastığa da bir tekme atmaktan geri kalmadı. Aslında ev denemeyecek bir yerdi burası, kocaman bir salondan oluşuyordu her şey… Banyosu hemen ilerde ki küvetiydi, onun çaprazında yatağı bulunuyordu, komik bir evi vardı ama Stella burayı çok seviyordu.

Kapıda duyduğu tıkırtıya göz atmak için müziği kapadı ve oraya doğru ilerledi. Ah aptal baykuş diye söylenerek ona gönderilen notu boş gözlerle okudu. İçinde birden peyda olan sıkıntıya derin bir nefes alarak hapsetmeye çalıştı. Üç dört gecedir gördüğü sıkıntı dolu rüyalar buna işaretti demek ki… Zamanı gelmişti, midesindeki heyecan onu kasıyordu, ablası kesinlikle ZAY birliğinden uzak durmasını söylemişti ama o bunu yapamazdı. Üstüne giydiği rahat kıyafetlerle, bir zamanlar Marcus yaşarken çok zaman geçirdiği mekana gitmeye hazırdı. Gözlerini kapadı ve en yakın dostlarının toplandığı yere cisimlendi.

Kapıdan içeri girdiğinde sevgili dostu Scott’tı karşısında buldu, uzun zaman olmuştu.

“Hey, geç mi kaldım yoksa…” Cümlesini tamamlayamadan Nymphetia’nın çakmak çakmak olmuş gözleriyle karşılaştı tüm sevimliliğini geçirdiği yüzüne neşeli bir gülümseyiş koyarak;
“Sevgili dostum senle daha sonra konuşsak iyi olacak önce bana kaçabileceğim bir delik göster.” diyerek yan yan odadan sıvışmaya çalıştı ama ablasının öğrencilerinden ve Nymphetia’nın yeğeni olan Paula yolunu tıkıyordu. Toplantı bir kabusla sirkin neşesini andırıyordu. Uzun anlardan ve zamandan sonra tekrar bir arada ama çok yıkıcı bir gücü durdurmak adına…

V. Sınıf

Kafasını usulca kapıdan uzattı, aynı hızla da geri çekti. Yaptığı işin doğruluğundan emindi, lakin bu işin içindekilerden kimin doğru kimin yanlış olduğu... İşte ondan emin değildi. Gözünün önüne gelen perçemini dudaklarından çıkan okkalı bir küfür eşliğinde geriye doğru ittirdi. Kulağına gelen sesler tanıdıktı, kulağını dayayıp bir kaç saniye dinledi. Biraz heyecan biraz da korkaklık karışımı gözlerini kapattı ve gürültülü bir şekilde kapıyı sonuna kadar ittirdi. Bu kapı ne ağırdı böyle? Okulda daha çok yemek yemesi gerektiğini aklının bir köşesine yazmayı da ihmal etmedi. Bir nefeslim zamanda içeriye adımını atacakken, aynı hızla kapı yeniden, tamda yüzüne kapanıverdi. Neydi bu, şaka mı? Yanında biten evcinine çaktırmadan bir tekme atarak kendisine bakıp sırıtan şarlatana iyi bir ders verdiğini düşünüyordu ki, kapı kendiliğinden usulca yeniden açıldı. Ne saçma bir evdi bu böyle! Caprice, ikinci tekmeyi savurmak için hareketlenmiş ayağı havada asılı kalmıştı, şöyle hızlıca bir tekme savursa ne olurdu, diye düşündü. “Salak mısın sen bücürük? Bak bana bir da...” sözü yarıda kaldı. Açılan kapıdan herkes ona bakıyordu. Ne yani bu evcininin yaptıkları yanına kâr mı kalacaktı? İçinden şimdilik, derken sinirinden dudağının sol kısmını ısırdı. Kan tadı hiç de hoş değildi. Ayağını yere indirerek hemen kendine çeki düzen verdi. “Merhaba” Yüzüne kondurduğu tatlı tebessümle ne de sevimli gözüküyordu. Elinin tersiyle dudağından akan kanı sildi. İçeridekilere eliyle selam verirken istifini hiç bozmadı. Sanki az önce şaklabanlığı yapan kendisi değildi. Kapı tam arkasından kapınırken aniden arkasını dönerek kendisine sırıtan evcinine dil çıkardı. Çok eğlenmese de çıkışta eğlencenin tadına varacak o evcinini duvara mıhlayacaktı. Yeniden önüne dönerken yüz ifadesi masum ve sorgulayıcıydı. İlk bakışta göremediği Paula’nın kendisini görmekten şaşırmış ifadesi normal de onu çok eğlendirirdi lakin şuan kendine bir yandaş bulmanın sevinciyle eğlenceyi evcinine ve çıkıştaki hesaplaşmaya bırakmayı daha akıllıca buldu ve doğruca arkadaşının yanına gitti.

“Sen ha! Hiç şaşırmadım kuzum. Ee... asalarımız hazırlayalım mı?"

Tartışma Salonu [ Yoldaşlık Toplantısı ]

Tartışma Salonu [ Yoldaşlık Toplantısı ]

Similar topics

Similar topics