Buluşma

Misafir

Dudaklarından dökülen iki kelime, ortamdaki havayı bir anda değiştirmişti sanki. Romantik bir müzik çalıyormuş gibiydi içinde. Bu müziği dinledikçe, sert imajı gittikçe bozuluyordu. Dışarıdan bakıldığında, sert ve disiplinli bir görüntüsü vardı. Belki de insanlar, onun birini bu kadar çok sevebileceğini hiç aklına getirmemişti. Ama olmuştu işte; kendinden çok düşündüğü, tarif edemeyeceği kadar çok sevdiği bir kişi vardı. Ve o kişinin ellerini tutarken, yıllardır cesaret edemediği sözcükleri söylemiş, aynı şekilde karşılık almıştı. Şaşırdığı tek şey; Genevieve’nin bir anda ağlamaya başlamasıydı. Bu anın sonunda bunun yaşanacağını hiç tahmin etmemişti. Anlam verememiş olsa da asasını hafifçe salladı, sol eline gelen mendili Genevieve’ye uzattı. O gözlerini silmekle meşgulken, Marcus, onunla göz göze geldi ve dudaklarını araladı.

“Ağlamak için uygun bir zamanda değiliz bence.” Yüzünde hafif bir tebessüm belirdi. Onun da gülmesini istiyordu; gülmesini ve mutlu olmasını. Ağladığını görmesi, kendi ruh ve akıl sağlı açısından iyi olmazdı. Sonunda, onun da mutlulukla güldüğünü görünce rahatladı ve masaya doğru yöneldi. Asasıyla bir bilek hareketi yapmasıyla birlikte, az önce boşalan bardaklar yeniden ateş viskisi ile doldu. Bir bardağı sağ, bir bardağı sol eline aldı ve sol elindeki bardı Genevieve’ye uzattı. Onun karşısındaki koltuğa oturdu ve içkisinden büyük bir yudum aldı.

“Hâlâ anlamıyorum. Bunca zaman nasıl beklediğimi…” Konuşabilecekleri bir sürü konu vardı. Geride kalan yılların acısını çıkarabilmek için, özlemlerini gidermek için… Söylediklerinde ciddiydi Marcus. Öğrencilik döneminde, Genevieve’ye nasıl açılamadığını anlamıyordu. Buna nasıl dayandığını çözemiyordu. Ama bu pek önemli değildi. Önemli olan şu andı. Profesöre giden bir buluşma notunun, nasıl sonuçlar doğurduğu…

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözlerinden akan birkaç damla yaşın arkası da geliyor gibiydi, içinden kendini bir yerlere atıp saklanmak geliyordu ancak bu haliyle de zaten ortamın romantik havasını kaçırmıştı. İçindeki fırtınalar kendini, dışarıya göz yaşı olarak bırakıyordu. Elleri asasına yönelirken Marcus ondan hızlı davranıp sol elinde tuttuğu mendili Genevieve'ye vermişti bile. Mendili gözlerine götürdü ve tüm göz çevresini sildi, ıslaklık kalmasını istemiyordu. Ardından Marcus'la göz göze geldi, yemyeşil gözlerini onun derin gözlerine dikti. Sanki içini görebiliyor gibi bakıyordu, sanki gördüğünü sevmişti. O çoktan düşüncelere dalmışken Marcus'un büyüleyici sesi kulaklarında çınladı, karşısındaki adam ağlamak için uygun bir zaman olmadığını belirttikten sonra yüzünü sıcak bir gülümseme kapladı.

Onun gülümsemesi üzerine Genevieve de yüzüne renk vermeye çalıştı, en azından deniyordu. Mutlu olduğunuzda mutlulukla gülümsemek çok zor sayılmazdı, Genevieve de parlak beyaz dişlerini gösterircesine mutlulukla gülümsedi. Onun gülümsediğini gören Marcus, sanki bunu bekliyormuşçasına masaya yöneldi. Tek bir bilek hareketiyle az önce boşalan bardakları tekrar ateş viskisiyle doldurdu ve bir bardağı sağ eline diğerini sol eline alarak sol elindeki bardağı Genevieve'ye uzattı. İkisi de karşılıklı koltuklarda oturdular ve Marcus içkisinden büyük bir yudum alırken Genevieve küçük bir yudum alarak yanında duran masaya bıraktı içkiyi. Marcus'un sohbet etmek ister bir hali vardı, bunca sene nasıl beklediğinden bahsediyordu. Bunca sene her şeyden kaçarak beklemişti işte, Gryffindor binasında olması bazen ilginç bir ikileme düşürüyordu Genevieve'yi. Gryffindorlular cesur olurdu, Marcus ise belki de her konuda o kadar cesur sayılmazdı.

Gözlerini Marcus'a dikti, ateş viskisinden bir yudum aldıktan sonra konuşmak için dudaklarını araladı: '' Bazen sen Gryffindor binasına nasıl seçilmişsin diye sormadan edemiyorum. Seçmen şapkanın yarattığı çılgın durumlardan sadece biri, ayrıca mezuniyeti ve tüm o yıllarımızı çöpe attığın için sana çok kızmam gerekirdi. Ancak bugünün sana kızmak için uygun olduğunu sanmıyorum. '' Ardından ateş viskisini tekrar masaya bıraktı ve Marcus'a gülücüklü bir bakış attı. Tüm yılları sadece bugün için heyecanla beklemişti ve küçük bir not her şeyin başlangıcı olabileceğini kanıtlamıştı.

Misafir

Gryffindor’a nasıl seçilmişti? Bunu kendisi bile bilmiyordu. Bazı zamanlar o kadar korkak oluyordu ki, bir Gryffindor mezunu olduğuna inanmak oldukça güç oluyordu. Korkak bir Gryffindor! Düşüncesi bile komikti. Ve Genevieve, ona kızıyordu. Haklıydı da. Okulun son gününde, kaçacak delik aramıştı adeta. Bir daha sık görüşemeyeceklerini düşünüp, ona daha fazla bağlanmak istememişti. Ama hatırlıyordu da, davranışları son derece gurur kırıcıydı. Aslında, o gün, bunlar hiç aklına gelmemişti. Sadece kaçmak istemişti. Kaçmak, daha fazla sevmeden, daha fazla bağlanmadan…

“Okulun son günü… Onun için özür dilemem gerekiyor galiba. Ama ayrılamamaktan korkmuştum; daha fazla bağlanmaktan.” Gerçekleri rahatlıkla söyleyebildiği için mutluydu. Koskoca yedi yıl boyunca çenesini kapatmayı becerdiği için, şimdi cesur davranmak çok güzel bir his veriyordu; her ne kadar Genevieve’nin yanında olmasından dolayı hissettikleri kadar olmasa da. İçten gelen bir gülümseme yüzünü aydınlatırken, affedilmek istiyordu; her şeyden daha çok affedilmeyi.

İçkisinden büyük bir yudum daha alarak, Genevieve’ye yaklaştı. Şimdi, neredeyse burun burunalardı. Onun ellerini, kendi elleri arasına aldı bir kez daha. Ve usulca bir ses tonuyla konuştu. “Profesör Maurëll…” Sustu ve bir süre kadının yüzüne baktı. Onunla tamamen göz göze gelene kadar sessizliğini korudu, hemen ardından dudaklarını bir kez daha araladı. “Acaba, bu genç adamın sevgilisi olur musunuz?”

Buluşma

Buluşma

Similar topics

Similar topics