Kanlı dostluk

VI. Sınıf

Zaman: Öğlen vakti 12-13 suları
Mekân: Çok kalabalık koridorlar.
Kurgu: Elini kesen bir kız bir vampirle karşılaşırsa ne olur? Vampir kendine engel olmaya çalışır çünkü etraf çok kalabalıktır ve eli kanayan kız onun en yakın arkadaşlarından dır.
Kişiler: Bella Sementa MAinley, Olivia Scarlett Isis

***

Her yer ısınmaya başlamıştı. Erken saatlerden beri bu koridorlarda dolanıyordum. Tek istediğim şey bir arkadaştı elbette. Yapmam gereken hiçbir şey yoktu ve bu can sıkıcıydı. Saatinilerleyen her dakikasına karşılık ortamdaki insanlar artıyor ama herkes kendi dalgasına bakıyordu. Etrafta sohbeti güzel kimse yoktu. Sinirli olmasamda biraz hayal kırıklığına uğramıştım. Garipti doğrusu, o kadar beklememe ramen tanıdık kimse yoktu ortada. Yavaş adımlarla karşıdaki duvara yürüdüm. Sırtımı duvara yaslayarak gözlerimi kapattım. Kolumdaki saatın ince ve tiz sesini duyduğumda gözlerimi açmadım bile. Biliyordum ki saatim 11:00'a kurulmuştu. O zaman anladığım kadarıyla saatim doğruydu ve her dakika öğlene yaklaşıyorduk. Kafamı duvara yasladım ve biraz düşündüm... hayatımı. Ölmeden bir film şeridi yaratmak için kendimi zorluyordum. Hafızamın en derinlerine inerken güçlükle hatırladığım bazı şeyleri gözümün önünde canlandırıyordum. Hatırladığım tek şey aslında hiçbir şeydi. Ailem hakkında hiçbir fikrim yoktu. Sadece babamın solgun yüzü ve üvey kardeşim Tristan'nın yüzü geliyordu aklıma. Başka hiçbirşey... Tabi çektiğim acılarda var. Gözlerimden akan bir kaç damla yaşa aldırış etmeden dahada fazla düşündüm. Bir beyin egzersizi gibi. Hatırlama yollarını tek tek kontrol ettim. Kalabalıklaşan koridordaki rahatsız uğultuyu kenara çekmek istercesine yüzümü gerginleştirip kaşlarımı çattım. Kulaklarım bir süre sonra yükselen uğultudan rahatsız olmamaya başladı. Alışılmış bir biçimde çatık kaşlarımı gevşelttim ve biraz daha düşünmeye ihtiyacımın olmadığı kanısına vardım. Gözlerimi aralamadan gelen ses beni irkitti ve hemen gözlerimi açtım. Karşımda Olivia vardı. Gülüyordu. Elinde yine birkaç kitap vardı ama gözleri mutlulukla bakıyordu. Baştan ne olduğunu anlamasamda onun mutlulukla bakan gözlerine baktıkça gülümsememi durduramadım. Ne olduğunu ve neden Olivia'nın güldüğünü merak etmiştim. Onun gülmesi beni mutlu etmişti ama her şeyin bir nedeni olmak zorundaydı. Şaşkın ifademi takındım ve onun ne demek istediğimi anlayan gözlerine baktım. Açıklaması için hazırlanıyordu.

VII. Sınıf

Sıkıcı derslere anlam katan tek kişi, dünyam olmayı başarmış bir beden ve yarı vampir bir ruh. Tristan, seni görmesem derslerin ne anlamı kalır ki? Sadece onu görerek çekilebilir hal alan dersler artık ara vermişti. Bir saate yakın bir süre kafamı toparlamaya vaktim vardı. Hava oldukça güzeldi. Avluya gidip yine bir konser veresim geliyordu fakat bugün ceza almak istemiyordum. Sıkı sıkıya tuttuğum kitaplarımın üzerine yansıyan gölgem onlara değişik renkler bezendiriyordu. Hogwarts ders bitimi ile beraber öğrenci akınına uğradı, o son saniyede ki gürültü hiç bir yerde duyamayacağım kadar cırtlak ve içler acısıydı. Tristan'a gülümseyerek sınıftan ayrıldıktan sonra koridorda ilerlemeye başladım. Yanımda arkadaşlarımdan biri bile yoktu. Anlaşılan bugün yalnızlık hakimdi. Gözlerim tanıdık sima arayışı içerisine girdiği sıralarda aklım yeni aldığım romandaydı. Git gide daha da bağlandığım bu romanı tam yirminci kez okuyordum. Işıl ışıl olan koridorlardaki tablolardan fısıltılar yükseliyordu. Ne dediklerini tam olarak duyamasamda anladığım kadarıyla Hufflepuff-Ravenclaw karşılaşmasıydı konuları. Yavaş adımlarla ilerlerken karşımda gördüğüm o tanıdık siluet durmamı sağlamıştı. Yüzümde oluşan o anlamsız gülümseme karşısında şaşkın kalan Bella, işte o siluetti.

Onunla Üç Süpürge'deki tanışmamız oldukça harikaydı. Her zaman yanımda olabilecek bir zamanlama perisi diyebilirdim ona. Gözlerinden sıkıntısı anlaşılıyordu, o da tekti anlaşılan. Yalnızlık bir yara gibi sarmıştı bedenini. İçinde yanan ateş yüzüne yansımıştı. Oldukça güzel yüzüne asılmak hiç mi hiç yakışmamıştı. Gözlerim ona bakarken yüzünde oluşan şaşkınlık bana mutluluğumun sebebini soruyordu sanırım. Bugün heryerde bir melodi yapmıştım ve derslerin hepsinde aynı parşömene bir çok söz yazmıştım. Mutluluk değilde ne sebebiydi bu? Direk konuya giremezdim tabi ama kendimi tutamamıştım.

'' Hey Bella, nasılsın? Biliyor musun bugün tam beş yeni beste yaptım... Harika değil mi? ''

Yüzümdeki sevinç sesimi de artırmıştı. Köpeğim Queen yanımda ilerlerken Bella'nın ayağının dibinde durmuştu. En sadık dostum olan Queen, Bella'nın kokusunu almaya çalışıyordu. Bella ne olduğunu anlamak amacıyla Queen'e baktığı sırada söze giriştim.

'' Korkma, sadece sevdiklerini koklar o... '' diyerek sözü ona yönelttim.

VI. Sınıf

'' Hey Bella, nasılsın? Biliyor musun bugün tam beş yeni beste yaptım... Harika değil mi? ''

Ah evet güzel bir haberdi. Olivia'nın gözlerindeki mutluluğu görünce bende sevinmiştim. Bu habere karşılık samimi bir şekilde gülümsemiştim. Olivia'nın köpeği Queen ayaklarıma dolanıyordu. Ona baktığımda çok şeker olduğunu gördüm. Beyaz ve şirindi. Güzel köpek sahibine yakışıyordu doğrusu. Ama neden bana yakınlaştığını anlayamamıştım. Sevecen gözlerim yerini şaşkınlığa bıraktı. Gözlerimi ayırmadan bakıyordum Queen isimli köpeğe. Olivia bunu anlamış olsa ki hemen bir açıklamada bulundu. Köpeğin beni sevmesine bir anlam veremesemde hoşuma gitti çünkü herhangi bir varlık tarafından sevilmek haşuma gitmişti. Hayvanlar bile iyi insan ve kötü insan ayrımını rahatlıkla yapabiliyordu ama ne yazık ki bazı insanlar kötülüğün ve iyiliğin ayrımını yapamayacak kadar zavallı ve acınası durumdaydı. Sanki Olivia'yı uzun zamandır görmemişim gibi geliyordu. Onunla vakit geçirmekten çok hoşlanıyordum. Tek sorunum beni tanımamasıydı. O sadece normalleri görüyordu, farklılıkları ayırt edememişti daha. Belkide bunun sebebi yanında farklı davranmamamdı. Geçen gün küçük kızın kolundaki kanlı yarayı gördüğümde yanımda olsaydı belkide şimdi yanımda olmazdı. Hem tiksinir hemde büyük ihtimalle bana karşı olan dostluk bağlarını koparırdı. Olivia'nın Tristan hakkında ne hissettiğini ve neler bildiğini biliyordum. Tristan'nın tam olmasa da bir vampir olduğunu duyduğunda ona karşı hislerini değiştirmemişti. Bu garipti ancak belkide... Belkide bunlara önem vermiyordur?

Bunun fazlada önemi yoktu. Neye önem verip vermediğinin. Sonuçta öğrenmesi gereken bir kavramdı ama öğrenmesi gereken yerin burası olduğuna ve öğrenmesi gereken zamanın şuan olduğuna emin değildim. Sonuçta öğrenecekse geç veya erken olmasının da bir önemi yoktu zaten. İçimde garip bir cesaret hissettim. Ona bu gün döylemeliydim ve söyleyecektim. Doğru yada yanlış... Kötü ama gerçek! Söylemeliydim ama bunu damdan düşer gibi yapamazdım. Önce gözlerimi yavaşça kapattım ve sonra tekrar açtım. Kendime güvenim gelmişti. Gözlerimi kıstım ve garip bir gülümsemeyle Olivia'ya baktım. Konuşmak amaçlı konuya devam ettim. Uygun bir zamanda ona herşeyi açıklayacaktım.

"Ahh evet beste yapman çok güzel. Ee daha daha nasılsın. Bu arada sana söylemem gereken birşey var ama doğru olur mu bilemiyorum?"

VII. Sınıf

"Ahh evet beste yapman çok güzel. Ee daha daha nasılsın. Bu arada sana söylemem gereken birşey var ama doğru olur mu bilemiyorum?"

Bella bu sözlerden önce gözlerini zorlanır gibi kapatıp açmıştı. Anlaşılan söylemek istediği şeyler kolay dile gelir şeyler değildi. Belkide bir hata yapmıştım ona karşı ve o bunu söylemekten çekiniyordu. Bella oldukça iyi biriydi ve bunu binasından da belli ediyordu fakat o güçlü kızın altında da bir kedi gibi narin bir kız olduğundan yüzden doksan dokuz nokta dokuz emindim. Yüzündeki saflık, karşısındaki kişinin içini aydınlatmaya yetiyordu. Kanatsız bir melek görünümü veren o beyaz teni, ağladığınız zamanlarda size iyi gelecek en süper ilaç oluyordu.

O sırada Queen'in giysimi çekiştirmesiyle beraber kitaplarımı düşürüyordum. Bu nedenle hızlıca ve dikkatlice kitaplarımı havada yakaladım. Sivri kısımlarından biri karmağımı kesmişti. Parmağıma baktığımda kan damlası gözyaşı gibi süzülerek kitabın üzerine düşmüştü. İyi ki Tristan'ın burada olmadığını düşündüm ve hiç bir şey olmamışcasına Bella'ya baktım. Gözlerinde bir değişim vardı, sanırım kan tutuyordu. Onun için endişelenmiştim.

'' Hey Bella, iyi misin? '' diyerek elimi omzuna koydum. Kanayan parmağım sağ elimdeydi ve onunla hala kitapları tutuyordum. Adeta Tristan'ın kendinden geçtiğinde yaptıklarını hatırlatıyordu bana ama Bella'nın ki sadece kan tutmasıydı bana göre. Başka bir şey aklımın ucundan bile geçmemişti. Bella üzerime doğru gelmeye başladığında ellerini yumruk şeklinde sıkıyordu. Başını elime deydirerek kanın kokusunu içine çekti. Neler oluyordu?

'' Bella beni korkutuyorsun... '' diyebilmiştim titreyen sesimle.

VI. Sınıf

O an hiçbir şey duymuyordum. olivia'nın söylediklerini beynim algılayamayacak kadar meşguldü ama yinede söylediklerini tahmin etmek çokta zor değildi. Muhtemelen neler olduğunu merak ediyor yada tepkim onu şaşırtıyordu. Yumruk yaptığım elim zangır zangır titriyordu. Bir kitabın yapacağı en son şey şimdi benim başıma gelmişti. Elimde olmadan Olivia'nın üzerine yürüdüm ve elini elime aldım. Parmağına baktığımda bir damla kanın süzüldüğünü gördüm. Derin bir nefes aldım ve sağ elimle kanı sildim. Yüzümde dehşet verici bir ifade vardı. Bir an sendeledim ve bir adım geriye çekildim. Gözlerimi hapattım ve titreyen sağ elimi burnuma götürdüm. Kokusunu içime çektiğimde elimi hemen benden uzaklaştırarak yere indirdim. Sol elimle burnumu kapattım ve titrememin geçmesini bekledim. Benim için çok zordu. Olivia'ya baktığımda çok ürkmüştü. Ona bakmaya cesaret edemiyordum gözlerimi açtım ve başımı yere eydim. Kanlı elime bakmamaya özen gösteriyordum ama elimde olmadan sağ elim bir yukarı bir aşağıya oynuyordu. Gözlerimi Olivia'ya çevirdim ve bir adım attım. Sol elim hala burnumu kapatıyordu. Elimi biraz gevşelttim ve nefes aldım. Sonrasına ağzımdan çıkan kelimlerin durumumu ifade etmesini düşündüm.

"Olivia... Tristan benim kardeşim"

Bunu söylediğime hala inanamıyordum. Koridor iyice kalabalıklaşıyor ve ben kendimi tutamıyordum.

VII. Sınıf

Birden burnunu kapatarak benden uzaklaşan Bella oldukça kafamı karıştırmıştı. Ürkek bir ceylan gibi kandan kaçıyordu oysa onun damarlarında da başka bir şey gezmiyordu. Bu kırmızı sıvı hepimizin vücudunu oluşturmaktaydı. Yapı taşlarımızdan biri olan bu sıvıyı tüketenlerde vardı elbet, Bella'nın dudakları kımıldamaya başlamıştı. Dudaklarından dökülen o sesler kafamı oldukça karıştırmış ve karşımda ki kişinin her an her şey olabileceğini düşünmemi sağlamıştı. Herkesin bir sırrı ortaya çıkıyordu oysa benim kimseden gizlim yoktu.

"Olivia... Tristan benim kardeşim"

Olduğum yerde donup kalmıştım. Tristan bana bundan neden hiç bahsetmemişti? Al sana bir sır daha. Onun bile benden sakladıkları vardı. Ve bu demek oluyordu ki o da bir vampirdi. Kanımdan irkilmesinin sebebiyde buydu. Ama şuanda aklımda sadece Tristan'a olan kırık güvenim vardı. Bunu bana söylemeliydi öyle değil mi? Ya da kardeşi hakkında bir şeyler... Ve ben bu kardeşle kaç aydır kanka gibiydim.

'' Tristan'ın kardeşi mi?... Peki bunu bana neden o söylemedi. Demek bu kadar önemsiz olduk... '' diyerek yüzümü astım.

'' Bu kadar önemsizim, gerçe neyim ki ... '' Kalbime saplanan bıçakları hissedebilyiordum. Ailesi ile ilgili herşeyi söylediği halde kardeşten bahsetmemişti.

VI. Sınıf

Kan kendimi kaybetmeme sebep olmuştu. Olivia'nın saçmalıklarını bile duymuyordum neredeyse. Sadece duyduklarım Tristan'a olan güveniyle ilgili sorunlardı. Bu kızı hiç anlayamamıştım. Ben burda neredeyse onu.... O neler düşünüyordu. Hemen bir adım daha attım. Elimi burnumdan çektim ve olivia'nın saçlarını geriye doğru attım. Bir adım daha attım ve gözlerimi kıstım. Zorlukla ağzımdan dökülen kelimeler benim ne kadar sinirli ve acı çektiğimim kanıtı gibiydi sanki.

"Olivia... Ben burda neyden bahsediyorum sen bana ne söylüyorsun! Ayrıca söylemesini ben istemedim."

Sözlerim karşısında irkildi ve elinde olmadan titredi. Elimi boğazına götürdüm ve konuşmaya devam etmek için sözlerimi bir yapboz parçası gibi birleştirdim. Bu film göründüğünden dahada zor oynanacak ve senaristin planlamadığı şeyler olacaktı. Karşı konulamaz bir kan ihtiyacı ve bir dost... Ne söylesem ne yapsam kendime engel olabilirdim ki? Gözlerimi kapattım ve sessizliğe büründüm. Fakat bu sessizlik fazla uzun sürmeyecekti. Nefesi gittikçe artıyordu. Korktuğu çok belliydi.

"Olivia kendimi tutamaya bilirim. Çok güçlü biri olduğum söylenemez!"

Kesilen elini sıkıca kavradım ve kendime doğru çektim. Baktığımda kurumuş kan kesiği kapatıyordu. Benim için karşı konulamaz bir manzaraydı. Elini bıraktım ve duvara yaslandım. Gözlerimi kapattım ve düşüncelerimle başbaşa kaldım. Etrafın kalabalığı beni ürkütsede çok istediğim bu kana karşı koymaya çalışıyordum. Olivia'ya bunu yapmayı istemiyordum. Sanki şuan ben ben değildim. Gözü dönmüş bir başkası benim görünümümdeydi ve bana zarar vermeye çalışıyordu. Ve bu kişi bana nasıl zarar vereceğini iyi biliyordu. Sevdiklerime verilen zarar bana verilen zarardan daha fazla canımı yakardı. Artık bir karar vermeliydim. Ya istediğimi yapmaya izin verir kendimi bırakırım ya da kendimi tutarım. Çok karışıktı. Kafamda yüzlerce hatta milyonlarca küçük 'Bella' vardı. Her Bella dan farklı bir ses farklı bir düşünce çıkıyordu. Karma karışık bir çorbaya dönen beynim buna artık bir son verdi. Gözlerim kapalı olsada Olivia'nın burada olduğunu hissedebiliyordum. Gözlerimi açtığımda olivia bana çok farklı bakıyordu. Gerçi ne bekleyebilirdim ki? Islık çalıp dans etmesini mi? İçimdeki istekle boğuşurken bir taraftan da Olivia'yı süzüyordum. Dışarıdan bizi inceleyen biri Olivia'yı yememem için aramıza girebilirdi.

VII. Sınıf

"Olivia... Ben burda neyden bahsediyorum sen bana ne söylüyorsun! Ayrıca söylemesini ben istemedim."

Bu sözlerin karşısında elimde olmadan bedenim titremeye, içim korku dolmaya başlamıştı. Artık durum ciddiydi, gerçekten de hayatım tehlikedeydi. Bana doğru adımlarını sıklaştırmış olan arkadaşım benim kanımı istiyordu. İçimdeki tedirginlik git gide tavan yaparken oradan kaçma isteğim çok yerli bir düşünceydi. Ama oradan kaçarsamda ne fark edecekti ki? Sanki yerimi bulamayacaktı. Yavaş yavaş topuklasam iyi olacaktı ama kaçamıyordum da. Ona değer veriyorken bu durumda olmamız onun da benimde suçum değildi.

"Olivia kendimi tutamaya bilirim. Çok güçlü biri olduğum söylenemez!"

Bu sözlerin üzerine korkudan gözlerim kocaman olmuştu. Onun beni ısırması belkide ölümsüz bir hayat demek olacaktı. Bunu istedim tabi ki de ama ya Tris ve Bella bir gün olmazsa ne yapacaktım? Ona bakarak yüzümde oluşan titrek tebessümle karışık sesimi çıkarmaya çalıştım.

''Pe...peki . Şey... Be..ben gideyim, sonra görüşürüz ...'' dedim ve gitmek için sırtımı döndüğüm sırada ellerimi Bella'nın yüzüne götürdüm. ''Sen bir canavar değilsin Bella, iradeni kullanabilirsin. Sana güveniyorum.'' diyerek onun tepkisini beklemeye başladım. Hala boğazından hırlamalar yükseliyordu. Ama bir anda kesilip tekrar devam ediyordu bu hırlamalar. Bella içinde kendisiyle savaş veriyordu ama bu savaşı bir tek kendini o canavardan koruyarak kazanabilirdi ve onun bir hayvandan bir çok farkı olduğuna inanıyordum.

Kanlı dostluk

Kanlı dostluk

Similar topics

Similar topics