Canlanma Zamanı

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kişiler: Adelãine Lorraine A'mour, Nathan Laurance Summers
Zaman: Öğlen bitimi, akşamın ilk saatleri.
Kurgu: Adelã ve Nathan'ın gelecek Hogwarts dönemiyle ilgili plânlar yapmak üzere buluşması.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Tatil zamanları, insan Hogwarts'daki tüm yorgunluğunu, üzerine çöken derslerin ağırlıklarını unutuyordu. Erken kalkıp, bir derslikten diğerine koşuşturma zorunluluğu da bu zamanlarda ortadan kalkıyordu. Ödevleri için, kütüphanede saatler harcamasına yada uygulamalı bir büyüyü becerebilmek için kendine bir eş aramasına gerek yoktu. Tüm bu koşuşturmalardan uzak kalabilmesine yardımcı olduğu için, tatil zamanlarını seviyordu Adelã. Büyük bir çoğunluğun da kendi gibi düşündüğüne emindi.

Roma'ya ilk gelişiydi bu Adelã'nın. Muggle dolu bir yerde, ilgi çekmemek için olağan kıyafetler giyinmeye çalışmıştı. Altında muggle'ların kot dediği bir pantolon türü, üstünde ise beyaza çalan bir t-shirt vardı. Bu hâliyle etrafındakilerden pek farklı göründüğü söylenemezdi. Safkan bir aileden gelmesine rağmen, muggle'lar her daim ilgisini çekmişti. Sihir güçleri olmamasına rağmen, oldukça zeki(!) varlıklardı onlar. En azından bazıları zekiydi. Uzaya gitmek, yeni nesneler icat etmek, sayfalar dolusu kitaplar yazmak... Sihir güçleri olmadığı hâlde bu kadar çok şey başarmalarına şaşırmamak elde değildi. Adelã, muggle'lar ile yolda yürürken, ıssız bir yerler bulmaya çalışıyordu. Laura ile konuşacağı mevzular, burdaki muggle'ları oldukça rahatsız ederdi. *Deli olduğumuzu falan düşünürler herhalde* diye mırıldandı kendi kendine. Bu düşüncenin ardından belli belirsiz bir gülümseme oluştu dudaklarının ucunda. Meydanda yahut bir kafede buluşmaları pek doğru olmazdı. Kalabalık zaten Adelã'yı sıkardı. Konuşacakları konuyu da düşününce en iyisinin ıssız bir sokakta buluşmak olduğuna karar verdi. Böylece, rahat konuşabilecekleri bir alanları olurdu.

Gotik mimarisine sahip, gri taşlarla bezenmiş bir sokağın ucuna geçti Adelã. Laura'yı görmesi buradan kolay olacaktı. Arkadaşıyla oturup uzun uzun konuşması gerekiyordu. Kurduğu düşleri, gerçeğe dönüştürmek için onun yardımlarına ihtiyacı vardı. Yeşil gözleri onu ararken, sokakta yürüyen birkaç muggle'da oldukça dikkatli bakışlar atmaktan kendini alamıyordu Adelã. Ellerindeki makineler, taktıkları çeşitli aksesuarlar dikkatini oldukça çekiciydi. Havada güneşin olduğu söylenemese de, esen rüzgar yanında soğuk değil de ılıman bir hava getiriyordu. Yavaş yavaş akşamın serinliği de yerini alıyordu. Akşamın yerleşmeye başlayan kasveti, etraftaki uğultuyu yavaşça azaltıyordu. Uçuşan saçlarını arkaya doğru atıp, bir sitem cümlesi uzattı kendi kendine Adelã.

"Nerde kaldı bu kız?"

Gezgin

Öğlenin kavurucu sıcaklığı yerini ılık bir melteme bırakmıştı. Mugglelar bu havanın keyfini çıkartmak için bir arada toplanmışlardı belliki, sokaklar doluydu, iğne atsan yere düşmezdi belkide. Neredeyse hiç bir kafe boş değildi. Mugglelar... Büyücülere göre değişik olduklarını farketmek hiç de zor değildi. Fazla sıradanlardı belkide, hepsi tek düze görünüyordu. Fakat bu sıradanlığın içinde de farklılıklar görülmüyor değildi. İtalyanlar,İngilizler,Fransızlar... Hepsi bu şehirde kişisel tasalarından arınmış barış içinde yaşıyordu. Değişik diller ve kültürleri kaynaştırmıştı Roma. Tarihinde yüzlerce yıllık dostluklar yatıyordu belkide. Bu pek alışık olunan bir şey olmasa gerek diye düşünmekten de alıkoyamadı kendini Nathan.

Adelã ile buluşmaya giderken etrafı gözlüyordu ve değişik çift göz onu izliyor mu diye bakınıyordu fazla dikkat çekmeden. Tedbirli olmanın iyi olduğunu düşünüyordu, ve biraz gözlem. Eskiden olsa buradan hemen uzaklaşmak isterdi, hızlı adımlarla kaçmak isterdi çünkü ne yaparsa yapsın kendini kamufle edemeyeceğini düşünürdü, halbuki bir muggle gibi görünmekten kolay bir şey yoktu şimdi onun için, bunu gözleme ve biraz da onlara duyduğu hayranlığa bağlıyordu, kendi deyimiyle normal birinin anormal insanlara duyduğu hayranlıktı onunkisi...

Kahverengi saçlarını dağınık bırakmıştı, pelerinini otelde sakladığı bavulunun içine yerleştirmişti. Ne olur ne olmaz diye aldığı kotla tşörtü üstüne geçirmişti sonra büyük bir eksikliği farkedip koyu renk bir hırka geçirdi üstüne, içindeki cebine de asasını koyduktan sonra kendini dışarı attı ve şimdi bir muggledan farksız görünüyordu.
Yavaş yavaş kendini mugglelerin arasından boş bir sokağa yönlendirdi ve sokakta da kimse yoktu şansına, rahattı gerçi Adelã ile beraber konuşabilmek için sessiz sakin bir yer seçmişlerdi pek de kimsenin bulunacağını düşünmemişti zaten.Çevresindeki evler bazıları terkedilmişti, biraz garip görünüyordu açıkçası.

Adelã kuşkusuz kendine en yakın bulduklarından biriydi şimdi onunla görüşeceği için gerçekten mutluydu. Düşünceleri, ilgilendikleri şeyler birbirine çok yakındı. Farklı yerlerde tatil geçiriyor oldukları için tatil boyunca birbirlerini görememişlerdi ve Nathan onu gerçekten özlemişti.

Dar sokağı geçince birden karşısında buldu Adelã'yı, kolay bir yerde bulusacaklarını söylemişti fakat onu böylesine rahatça bulabileceğini de tahmin etmemişti.Gülümseyerek yanına yaklaştı, hafifçe artan rüzgar saçlarını karıştırıyordu, önüne gelen tutamları düzeltti ve oturdu.

" Canım benim, seni çok özledim,nasılsın?
Açıkçası seni böylesine kolay bulabileceğimi de düşünmemiştim.."

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Meltemin etkisiyle uçuşan saçlarını, her defasında geri atmaktan usanmıştı Adelã. Saçını toplamadan geldiği için lanet okudu kendine. Süslenmek yahut ayna karşısında saatler harcamak pek ona göre değildi. Bu hâliyle oldukça sıradandı. Olağandışı olmaktansa, sıradan olmayı yeğlerdi. Gerçi gözlerin üstünde olmasından ve ilgi çekmekten hoşlanırdı ama bulunduğu yerde ilgi çekmek ona göre bile değildi. Şimdilik tek istediği Laura ile buluşup, düşüncelerini ona aktarmaktı. Kadim dostuna, düşüncelerini söylemekten asla çekinmezdi. Çünkü sırlarının,duygularının ve düşüncelerinin Laura'da güvende olduğuna emindi. Gözü kapalı olarak, kendini ona emanet edebilirdi. Bu denli güvenilir bir dostu olması, içinin rahatlamasına ve yalnız olmadığının farkında olmasına neden oluyordu.

Kulaklarında tanıdık bir ses yankılanmıştı Adelã'nın. Kafasını çevirdiğinde, karşısındaki kişinin Laura'dan başka biri olmadığını görmüştü. Ne kızdı ama! Kahverengi dalgalı saçlar ve kahverengi gözler. Elmacık kemiklerinin çevrelediği buğday renkli bir ten. Mükemmel kıvrıma sahip incecik dudaklar... Bu hâliyle, bir meleği andırıyordu karşısındaki cadı. Ona hayran olmamak elde değildi. Laura'nın özel olmasının tek nedeni, fiziki portresi değildi. Karakteristik özellikleri de onun bütünleyiciydi. Hırs, azim ve kararlılık. Arkadaşının gözlerine her baktığında bu üçlüyü görebiliyordu Adelã. Belki de onu kendine bu denli yakın hissetmesinin nedenlerinden biri buydu: Aynı karaktere sahip olmak. Ayrıca karşısındaki cadı tam bir cesaret abidesiydi. Tehlikenin önünde küçülen, kurnaz(!) tiplerden değildi. Tüm bunlar Adelã’nın ona kendini yakın hissetmesine neden oluyordu.

“Çabuk bulman iyi oldu Laura. Zaman kaybetmeden işimize başlamalıyız.”

Cümlesini bitirir bitirmez, gülümsemesini oturttu suratına Adelã. Planları uygulamaya başlamanın zamanı çoktan gelmişti. İlk olarak fikirlerini Laura ile paylaşacak eğer o onaylarsa, binadaşlarına sunacaktı. Böylece gelecek dönem için köklü değişimler başlamış olacaktı. Gökyüzü yavaşça kararıyor ve kasvete bürünüyordu. Bu hâliyle hava tanrısının ağladığı bile söylenebilirdi. Az önceki ılıman iklim yok olmuştu. Sanki gökyüzü bile ikilinin konuşmasına mâni olmaya çalışıyordu. Ama Adelã kararlıydı ve onu kararlarından vazgeçirmek neredeyse imkansızdı. Vakit kaybetmeden konuşmaya başladı.

“Biliyorsun Laura. Öncelikle Slytherin sorununa çözüm bulmalıyız”

Slyherin. Burnu büyük, bir grup kan takıntılı büyücü. Her daim Gryffindor’lulara karşı *aşağılık* muamelesi uyguluyorlardı. Buna engel olunmalıydı ki özellikle I. Sınıflar bundan etkilenebilirdi. Mecburen barış felsefesinin yerine *dişe diş* felsefesi alacaktı. İpleri dizginlemenin zamanı gelmiş de geçiyordu. Adelã, Laura'dan gelecek olan cevabı beklemeye başladı.

Gezgin

Buluşma yerleri Laura’yı oldukça etkilemişti. Çevresinde grinin tonlarından oluşan etkileyici evler vardı. Bazıları oldukça bakımsızdı fakat her biri birer şato görünümündeydi. Siyah, uzun ve sivri çitleri o şatoları koruyan askerler gibi dizilmişti ve her birinde neredeyse aynıydı. Açık pencerelerden rüzgarla belirli belirsiz süzülen perdelerle gizemli portresini pekiştiriyordu. İçindeki merak duygusu kabarmıştı bir an, gidip bakmak istedi fakat konuşmaları gereken daha önemli konular vardı.

Adelã büyük bir ciddiyetle sıkıntıları ve yapılması gerekenleri anlatıyordu. Olayı ele alışı, hızlı karar vermesi ve düşünceleri. Adelãdaki lider sıfatını hafife almamak gerektiğini düşündü , gerçekten kriz anında iyi bir lider olabilirdi, bunu da çalışmalarıyla kanıtlamıştı zaten, bu konuda ona fazlasıyla güveniyordu Laura. Burda olmasının sebeplerinden biri de buydu elbette konuşmalarının eninde sonunda bir sonuca varacağından adı gibi emindi.

‘Biliyorsun Laura. Öncelikle Slytherin sorununa çözüm bulmalıyız ‘

Sanki düşüncelerine ışık tutmuştu. Slytherinler kadar haz etmediği bir şey yoktu Laura'nın. Hiç bir zaman onların iyilik tarafında olabileceğini düşünmemişti. Çevresine kindar bakışlar atarak yürüyen, küçük dağları ben yarattım havasında gezinen yaratıklardı ona göre. Bu saçmalık I. Sınıftan başlıyordu. Okula geldikleri gibi tek dertleri Gryffindor öğrencileri olmuştu. Koridorda edilen kavgalar, ortak derslerdeki atışmalar bunlar o kadar çok tekrarlanmıştı ki olağan şeyler gibiydi fakat bahsetmekte yarar vardı.

“Haklısın, kendilerine yaptıkları zarar yetmiyormuş gibi sürekli bir uğraş içindeler. Ortalığı kızıştırmamak adına pek de karşılık vermememiz bence onlara her istediğini yapma hakkı verdi. Tabiiki böyle değil ama onlar küçük beyinleriyle anca bu kadarını düşünebilirler, haksız mıyım?”

Düşüncesinin onaylandığını görmek için Adelã’ya baktı kısa bir süre. Saniyenin onda biri kadar kısaydı belkide, sadece bakış fırlattı ve gülümsedi. Böyle düşünen çok kişi olduğuna emindi ortak salonda, yatakhanede bu tarz konuşmalara neredeyse her gün rastlamak mümkündü ama nedendir bilinmez bir türlü dile getirilememişti. Konuşmasına sakince devam etti.

“Evet öncelikle yeni gelen Gryffindorları uyarmalıyız ki onlar da benim başta yaptığım hatayı yapmasınlar, Slytherinle Gryffindor’un dost olabilmesi imkansız ve istisna olacağını da sanmıyorum. Nerede görülmüş değil mi?”

Baştan beri söylemek istediği buydu belkide, güvenmek. Şimdiki aklı olsaydı asla yapmayacağı bir şeydi tabiiki de ama ilk geldiğinde kendini yalnız hissediyordu ve ona yaklaşan ilk kişiyi dost sanmıştı fakat değildi, garip fikirlerle cezbetmeye, kendi taraflarına çekmeye çalışmıştı onu, işte bu yüzden 1. Sınıflara her zaman yakın davranmaya çalışırdı ne kadar yapabilirse tabii...

Laurayla Adelã bunları konuşurken çevrede bir hareketlenme hissetti. Ne olursa olsun burası pek de tekin bir yer sayılmazdı. Eli birden asasına gitti, fakat onu tedirgin eden şeyin sadece küçük bir muggle kızı olduğunu gördü. Sıkıca örülmüş sarı saçları vardı,sevimliydi. Onlara garip bir bakış fırlatarak hızlı adımlarla Laura’nın ilgisini çeken şatomsu eve yöneldi ve hızla kapıyı kapattı. Laura da meraklı gözlerini arkadaşına çevirdi ve onu dinliyordu, söyleyecekleri merak konusuydu onun için.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

" Haklısın Laura I. sınıfları korumalıyız. Slytherin'lilerden dost olmayacağını anlamaları gerek!

Slytherin öğrencileri... Onlardan ve onların burnu büyük tavırlarından nefret ediyordu. Kan statülerinin, hayattaki herşeyden önce geldiğine inanan bir avuç zavallıydı onlar Adelã'ya göre. Büyük sınıflardaki birkaç *dişli* Slytherin öğrencisinin, küçük sınıflardaki öğrencilerin üzerinde gideceğine adı gibi emindi. Neden bu kadar asiydi bu bina öğrencileri? Hemen hemen bütün bina öğrencilerine sataşmaktaydılar. Bir insan hem kurnaz, hem zeki olabilirdi yada hem cesur, hem adalet meleği... Slytherin'lilerin kendilerini üstün görmeleri için hiçbir nedenleri yoktu. Adelã'da onlarla dalaşmaktan asla çekinmeyecekti.

Roma. Hayaller diyarı. Etraftaki sesli yapı, kararan havayla birlikte bir uğultu niteliğine dönüşüyordu. Anlaşılan yarım saate kadar buraya tamamen bir sessizlik hakim olacaktı. Ne ilginç varlıklardı bu muggle'lar. Havanın aydınlanmasıyla buralara gelip karınca yuvası hâline getiriyorlar, kararan havayla çil yavrusu gibi dağılıyorlardı. Her seferinde şaşkınlıkla ve büyük bir keyifle izliyordu onları Adelã. Onları, kendi dünyalarında yaşam çabalarını içerisinde izlemek, nitelikli bir eğlence bile sayılabilirdi.

Yeni başlangıçlar, değişimin ilk evresi olarak adlandırılabilinir. Zaman adım adım akarken, değişimlerin yaşanmaması içten bile değil. Yaşamdan zevk almak için, değişimlere telakki göstermekten başka yapılacak birşey yoktu. Böyle anlayışlı bir hayat felsefesi olmadan, yaşamı devam ettirebilmek hem acı verici, hem de zorlayıcı olabilirdi. Bu tip durumlarla karşılaşmamak için gereken kavram; olayları farklı gözlerle inceyebilmekten geçiyordu. Bu yönteme bağlı kalan izlenimler verimli ve olumlu olurdu. Bu şekilde bir yaşam, herkes dileği olsa da, bu noktada iradesini ortaya çıkaranlar başarılı oluyordu. Adelã'da başarılı olan kesime girmek istiyordu. Bu yüzden karşısındaki kişi, ne denli burnu büyük olursa olsun sabırlı olacaktı.

" Onlar ne derse desin sessiz kalırsak, bir süre sonra vazgeçeceklerdir. Bu noktada sabır devreye giriyor tabi"

Cümlesinin hemen ardından dudaklarını büzdü Adelã. Sabır... Tezcanlılığın kol gezdiği bir binada sabır ne arardı ki. Başka bir çözüm bulmaları gerekliydi. Bu öyle bir şey olacaktı ki, Slytherin'liler kendilerine bulaşmaktan vazgeçmeliydi. Onların pek cesur olmadığı bir gerçekti. O zaman onları korkutacak, en azından göz dolduracak bir çözüme ihtiyaçları vardı. Böylece küçük sınıfları koruma altına alabilecekleri gibi, kendileri de güvende olacaktı. Diğer binalarla iş birliği bile yapabilirlerdi. Hufflepuff'lular oldukça sıcakkanlıydı. Rosalie'den yardım alabilirdi bu konuda. Ravenclaw'lıların tümü olmasa bile, büyük bir çoğunuluğu iyimser tiplerdi. Onların da yardımı söz konusu olabilirdi.

Kafasında düşünceler çakışırken Adelã'nın dikkatini Laura çekti. Bir kızı inceliyor gibiydi. Ne acayip bir cadıydı bu kız. Kahverengi gözlerini iyice açmış, kızın her hareketini inceliyordu adeta. Bir an kafasındaki tüm sis bulutları dağıldı Adelã'nın. Laura'yı , böyle meraklı bakışlarla etrafı seyrederken izlemek oldukça komikti. Yüz ifadesi belli belirsiz kasılmıştı. Hayret vericiliğin, puslu kollarına bırakmış gibiydi kendini. Adelã, yeşil gözlerini ona dikip, koca bir gülümseme yerleştirdi suratına.Zaman hızla akıp gitmekteyken, Adelã roma'nın bu saatlerde pek tekin olmayacağı kararına vardı. Ardından Nathan ile oradan ayrıldı.

Canlanma Zamanı

Canlanma Zamanı

Similar topics

Similar topics