Geçmişte Kalan Şeyler.

Gezgin

Karakterler: Alerath Anachrome, Karoline Angela O'Blad.
Zaman: 2016, 14 Mayıs.
Konu: Alerath'ın eskiden tanıdığı ancak uzun zamandır görmediği birini görmesi, eskiden yaşadıklarını hatırlaması.

Sıcak bir bahar günü. Sıcak olması her ne kadar Alerath'ın hoşuna gitmese de şu anda onu rahatsız eden bir durumun olmaması iyiydi. Evet, sıcağı soğuğu sevdiği kadar sevmiyordu ancak nefret te etmiyordu. Sadece çoğu büyücü gibi bu gibi havalarda bunalıyordu. Neyse ki havayı düşünmeyecek kadar yoğundu. Yoğunluğunun sebebi ise kitapları ile uğraşmasıydı. Büyü ile hepsini çok kısa bir sürede yerleştirebilirdi ama bunu yapmayı hiç sevmiyordu. Kitapların kapaklarını tek tek inceleyerek, onları sanki bir bebekmiş gibi özenle ve kibarca raflara yerleştiriyordu ve bu, Alerath'a derin bir arzu kaynağı oluyordu. Bazen parmaklarını kapakların yüzeyinde gezdiriyor, bazen de kitabın ortasından veya sonundan bir sayfa seçiyor ve bir-iki paragraf okuyordu. Bu yüzden de tüm günü bu rafların arasında geçiyordu.

Bazen kendini gerçekten de asosyal hissediyordu ama bunu umursamıyordu. Arada sırada yanına gelen öğrenciler vardı zaten. Kitaplar dışında zamanını onlarla veya çizimleri ile geçiriyordu. Bir an yorulduğunu hissetti Alerath. Hâlâ gençti, evet ama birkaç yıl önce şu anda olduğundan daha hızlı ve formda hissederdi kendini. Kitap elinden akıp yere düştüğünde, düşüncelerle boğuştuğunu farketti. Onları başından savmak istercesine kafasını salladı ve kitabı yerden kaldırarak meşeden yapılma, kenarları oymalı masanın üstüne kibarca bıraktı. Üstünde gümüşten yapılma ve Alerath Anachrome, Kütüphane Sorumlusu yazan minik tabelanın bulunduğu masaya ulaştığında saatin çoktan öğleyi geçmiş olduğunu farketti. Zarif adımları ile pencereye ulaştığında avludaki öğrencilerden ziyade bir kişi dikkatini çekmişti. Yüzünü tam seçemiyordu ancak bu kadar uzaklıktan da olsa kim olduğunu anlayabilmişti. Kendinden beklenmeyecek kadar ani hareketlerde kütüphaneden çıktı ve yeterince hızlı bir biçimde aşağıya inmeye koyuldu. Merdivenlerden inerken öğrencilere çarpmamak için dikkatli olmaya çalışıyordu. "Merhaba Bay Anachrome, bu ne hız?" Kim olduğunu bile görmediği birine gülümseyerek aşağıya inmeye devam etti. Tabloların kendisi hakkında konuştuğunu duyar gibiydi. Haklılardı, o bir şey hatta biri için bile bu kadar heyecan yapmazdı. Hayır, heyecanlı değildi. Sadece hatırladığı olayları yaşatma amacıyla avludaki kişiyi kaybetmek istemiyordu.

Hogwarts'ın devasa kapısından çıktığında var gücü ile avluya koştu. İçindeki duyguyu tanımlayamıyordu ama bu karışımın içinde mutluluğun olduğunu söyleyebilirdi.. Adımlarını yavaşlattığında cadı ile arasında çok az bir mesafe kalmıştı. Hatırladığı gibiydi. Ona kendini hep hatırlattığı gibi.. Bu kızdan kurtulamamıştı hiçbir zaman. Kurtulmak istiyorsa neden onu görmek için bu kadar hızlı olmuştu ki? Bunu kendi de biliyordu aslında. Cevabı bilmemek mantıksız olurdu ve bu Alerath'a hiç mi hiç uymazdı.

"Karoline O'Blad. Yoksa Angela mı demeliyim? Burada bulunmanızın nedeni nedir? Yoksa bana hiç bir zaman yapamadığınız şeyi yapmaya, acı çektirmeye mi geldiniz?"

Bunu kabul etmiyormuş gibi görünse de onu her gördüğünde, beynine kazınmış olan Carmella'nın suratını görüp acı çekiyordu..

Gezgin

Güneş ışığının gözüne vurmasıyla anca uyanabilen Karoline sersemlemiş bir halde penceresinde onu bekleyen bir baykuşun olduğunu gördü ... Yoğun iş temposu nedeniyle uzun zamandır kimseyle iletişime geçememiş ve kendini toplumdan soyutlamıştı. Bu nedenle de kimseden mektup beklemiyordu.
yatağından kalkarak ayaklarını yumuşak bir şekilde yere değdirdikten sonra hala bulanık gören gözlerini ovuşturdu. Zarif bir şekilde ayağa kalkan Karoline mektubu baykuştan aldıktan sonra baykuşun gökyüzünde süzülüşünü izledi ve ardından merakla mektubu okumaya başladı
Bayan O'Blad
Quidditch takımında gösterdiğiniz başarıdan dolayı okulumuzu ziyaret etmenizi istiyoruz. Öğrencilerimizin yoğun taleplerinden dolayı uçuş dersine katılmanızı beklemekteyiz.
Saygılar ...

Hogwarts Okul Müdürü

Başarı mı ? Bu kelimeyi uzun zamandır duymamıştı. Hoşuna gitmişti fakat bu başarı kelimesine pek fazla ısınmamalıydı. Isındığı an neler olacağı belliydi. Tıpkı muggle'ların dünyasında şöhret dünyasına girmek gibi bir şey çıkacaktı ortaya. Kendini bir şey sanıp antrenmanları ekecek , gece hayatına atılacak ve parlayan yıldız bir anda sönecekti. Gece hayatı fikri aslında hoş bir şeydi. Bunu normalde de yapabilirdi. Tabî yorucu antrenmanlardan fırsat bulabilirse ...
Bunları düşünmeye pek fazla zamanının olmadığını fark eden Karoline hemen hayallerinden kurtulup ne giyeceğine karar vermek için gardolabının karşısına geçti. Hogwarts resmî bir ortamdı sonuçta. Fakat asla resmiyete gelemezdi. Ama öğrenciler onu istediyse kendi tarzıyla gitmeliydi. Karoline genelde eline ne geldiyse onu giyen birisiydi. Güzel fiziği nedeniyle ona ne giyse yakışırdı sonuçta. Bu nedenle de pek fazla önemsemezdi ne giyeceğini. Yine gözlerini kapatıp küçük bir tekerleme mırıldandıktan sonra seçtiği kıyafetleri giydi ve hemen ardından Hogwarts'ın yolunu tuttu. Bugün gayet eğlenceli olabilirdi...

Hogwarts'ın o ihtişamlı büyük kapısı ... Burada okumamasına rağmen burayı çok sık ziyarete gelirdi. Arkadaşı Carmella burada okuyordu. Çok güzel bir arkadaşlığın başlayıp son bulduğu noktaydı Hogwarts ...
"Karoline O'Blad. Yoksa Angela mı demeliyim? Burada bulunmanızın nedeni nedir? Yoksa bana hiç bir zaman yapamadığınız şeyi yapmaya, acı çektirmeye mi geldiniz?"
Bu da kimdi ? Öğrenmenin tek yolu vardı. Karoline arkasını döndüğünde karşısında Alerath'ı buldu. Son derece şaşırmıştı. Bugün kavga ya da tartışma istemiyordu nedensiz bir şekilde. Ama çevresinde Alerath oldu mu tartışmalı bir ortamın olmaması imkansızdı. Öğrenim yıllarından beri ona aşık olmuş fakat o ise en yakın arkadaşı Carmella ile çıkmıtşı. Bunun Karoline'a yarattığı acı çekilemeyecek kadar kötüydü sonuçta. Ve o günden beri bu ikili ezelî düşman haline gelmişti.
"Whoops. Alerath, seni görmek ne güzel bir şey. Bende uzun zamandır stres atamıyordum. Heh bu arada, burada bulunamamın nedeni özel bir nedenden dolayı Hogwarts'a çağırılmamdır. Belki duymuşsundur. Bir Quidditch oyuncusu oldum ve uçuş dersine katılıp çocuklara bir şey öğretebilmem için beni çağırdılar."

Gezgin

"Whoops. Alerath, seni görmek ne güzel bir şey. Bende uzun zamandır stres atamıyordum. Heh bu arada, burada bulunamamın nedeni özel bir nedenden dolayı Hogwarts'a çağırılmamdır. Belki duymuşsundur. Bir Quidditch oyuncusu oldum ve uçuş dersine katılıp çocuklara bir şey öğretebilmem için beni çağırdılar."

"Açıkcası hayır, duymadım. Zamanımı seninle ilgili haberlerle geçirmiyorum malesef."

Bu lafı ettiği için bir an üzüntü duydu. Karşısındaki kızı kırmak istemiyordu. Aslında kırılıp kırılmayacağını da bilmiyordu. O eski duyguları benliğinde taşıyor olabilirdi hâlâ. İnsanlar pek umrunda değildi Alerath'ın, evet ama bazen insani duyguları kabarıyordu. Gökyüzüne baktı ama zaman geçmeden kafasını indirdi. Güneş, tüm ihtişamı ile maviliği dolduruyordu. Ellerini birbirine kenetleyerek kıza baktı. Hiç değişmemişti. Hâlâ uzun kahverengi saçları, yine aynı şekilde kahverengi gözleri ile karşısında duruyordu ve geçmiş günleri su yüzüne çıkarıyordu. Can acıtarak.

Böyle olmasının nedenini hatırladı. Bir an Carmella'yı yanında hissetti. Kumral, hafif dalgalı saçları güneşte parıldıyordu. Ela gözleri, içinde bir çok anlam taşıyarak etrafını inceliyordu. Vücudu olabildiği en iyi şekilde orantılıydı. Dudakları ne çok dolgun ne de çok inceydi. O nasıl olursa olsun Alerath severdi Carmella'yı. Ama o gittiğinde, bambaşka bir kimliğe bürünmüştü. Etrafındakilere ne kadar zarar vermek isterse istesin bunu yapamıyordu. Bu yüzden kendini kitaplara verdi. Onları kelime atlamadan okudu, her satırını ezberledi..

Carmella gözlerinin önünden yavaşça silinirken, gözünden süzülen bir damla yaşı hızla sildi. Karoline'e böyle görünmek, yıllarca dilinden kurtulamamak demekti. Sesini düzgün tutmaya çalışarak konuştu. "Ee nasıl gidiyor hayatın?"

Gezgin

Açıkcası hayır, duymadım. Zamanımı seninle ilgili haberlerle geçirmiyorum malesef."
Ahh hala aynı ukalalık... Görünüşe göre hiç değişmeyen Alerath Karoline'nın canını acıtmaya devam edecek gibiydi. Tuhaf ... Bunca zamandır kimse onun canını yakamamıştı . Fakat şu anda Karoline'nın karşısında duran bu kişilik bakışlarıyla bile onu öldürebilecek güçteydi. Karoline çektiği bu acıdan mutlu gibiydi. Her şekilde yine gülümseyebiliyordu. Ki o her anında gülümsemeyi başarırdı zaten. Onu ağlarken kimse göremezdi. Herkes onu ilk önce gülümseyişiyle hatırlardı. Pembe ile kırmızı tonunun arasında kalan bir renkten olumuştu dudakları. Ve o dudaklarının gülümseyişi için her araladığında karşısındaki de gülümseyebiliyordu.
"Ee nasıl gidiyor hayatın?" Whoops. İşte yanlış bir soru gelmişti Alerath'tan. Yalan söylemek istemiyordu. Ama doğruyu söylese na acıyacak bir haldeymiş gibi hissettirirdi ...
" Ah . Çok iyi. Quidditch , eğlence vb. şeyler. Gayet iyiyim . "
Yalan söylemiş ve sözlerini bitirdiği gibi dudaklarını kenetlemiş, gözlerini kaçırırcasına davranmaya başlamıştı. Yalan söylediğini onu iyi tanıyanlar gayet iyi anlayabilirdi. Ki Karline'nı iyi tanıyanlar arasında karşısındaki kişilikte olabilirdi. Alerath ... Bir zamanlar Karoline ona gerçek yüzünü göstermekten hiç çekinmezdi. Ya şimdi ? İki büyük düşman ... Ama işin ilginç kısmı ise hala bir kavganın çıkmamasıydı. Bunca zaman sonrası değişen neydi ?
İki kişi de susmuştu. Konuşulacak pek bir şeyleri yok gibi gözüksede konuşulacak çok konu vardı.
"Ya sen ? Senin hayatın nasıl geçti ?" Sıkılmıştı suskunluktan. Sustuğu her dakika, aklını bir şeylerle oyalamadıkça aklına eski günleri geliyordu. Bu yüzden pek mola vermeyi, ara vermeyi sevmiyordu. Her ara verişinde, her duraksayışında geriye dönüp bakıyordu, neler yaptığını görebilmek için. Ama aynı zamanda neleri yapamadığını , içine attığı duyguları da görüyordu...

Gezgin

"Ah, çok iyi. Quidditch, eğlence vb. şeyler. Gayet iyiyim."

Yalan söylüyordu. En azından Alerath'a göre Karoline'in 5 sn önce ağzından dökülmeye başlayan kelimeler birer yalandı. Onu yeterince tanıyordu. Zaman; anılarının, bilgilerinin üstüne kalın bir toz tabakası sermiş olsa da şu anda geçen her saniye onu rüzgarı ile yavaşça süpürüyordu. İnsanları tanırdı. Bunca yılını kitaplarla, insanlardan uzak geçirmiş olsa da her kitabın ana karakterine bürünmekte ve onlar gibi düşünüp hissetmekte uzmanlaşmıştı. Bu sayede de karşısında geveleyen kişilerin ne hissettiğini az çok anlıyordu. Karoline için bu bile gerekli değildi aslında. Bir zamanlar Alerath'a her türlü özelliğini bahşetmişti.

Konuşacak konu bulmakta zorlandıkları iyice belirginleşiyordu. İkisinin de aklında belki de bir çok soru vardı ancak bunları dile getirecek istek ve cesaret ikisinde de yoktu. Birinin konuşması gerekiyordu. En azından gitmek için yöneleceğinde bile bir şeyler demeliydi aralarından biri. Alerath birden kütüphaneye dönmeyi düşündü. Ancak eğer şimdi oraya dönerse bir daha Karoline'e istediği şeyleri sormak mümkün olmayacaktı. Tabii önce nereden başlaması gerektiğini bulmalıydı. Ne soracaktı ki? Carmella gitmişti, geri de dönmeyecekti. Bunu ikisi de artık kabullenmişti ama bir umut ışığının yanması için bir cümle bile yeterdi. "Yaşıyor."

"Ya sen? Senin hayatın nasıl geçti?" Birinin konuşmuş olmasına mı sevinmeliydi yoksa ne cevap vereceğini bilmediğine mi üzülecekti? Bundan kolay ne vardı aslında.. Hâlâ karşısındaki insanı üzmemeye çalışıyordu. Neden bunu yapıyordu ki? Tek taraflı kalmış olan şey, şu anda yoktu. Belki de vardı.. "Her zamanki gibi kitaplarım ve ben. A tabii yanıma gelen öğrenciler de buna ek. Beni yalnız bırakmıyorlar.." Gülüşü, etrafta dolaşan bir kedinin ilgisini çekmiş olacak ki kulaklarını oynatıp, Alerath'a bakmaya engel olamamıştı kendisini. Ufak çaplı kahkahasından kalan gülücükle siyah renkli kediye baktı ve Karoline'e döndü. Yine mi susacaklardı? Gitmenin iyi olacağını düşündü birden. Kişiliğine tezatlık oluşturacak şekilde gergindi şu an. Ellerini birbirinine kenetledi ve o küçücük umudun da kaybolacağı cümle, ağzından dökülmeye başladı. "Sanırım gitsem iyi olacak. Seni de meşgul ettim Karoline. İyi günler.."

Gezgin

"Sanırım gitsem iyi olacak. Seni de meşgul ettim Karoline. İyi günler.."
Ne ? Gidemezdi ... Şimdi bunu yapmamalıydı, nereye gidiyordu, niye gidiyordu ? Ve Karoline neden gitmesini istemiyordu. Nefret etmeliydi ondan, geri dönüşü olmayan kin duygusunun kollarına bırakmalıydı kendisini. Ama yapamamıştı. Carmella ... Carmella'nın kimseye haber vermeden ortalıktan bir anda kaybolmasının ardından ona ait geride bıraktığı tel şeydi Alerath. Karoline'sa Carmella'nın bıraktığı bu hatırayı istemezcesine geri tepmiş ve ona kötü davranmıştı. Onu istiyordu, güzel bir hatıra olurdu. Fakat bu sadece hayallerindeki güzel bir süs niteliğindeydi şu anda. Ulaşılması imkansız, güzel bir düşünceydi sadece. Hayallerde hep böyle değil midir ? Ulaşılması zor olan şeylerin üzerine kurulan düşüncelerden oluşmuştur onlarda. Bu düşü gerçekleştirebilenler için artık idealler ortaya çıkarken, Karoline gibileri asla ulaşamaz, kalbinin derinliklerine atar ve oradan çıkmaması için her türlü vazifeyi yapar. Ve bir süre sonra o duygudan uzak kalan kalp körelir, kimseyi sevmez sadece kendisini düşünmeye başlar. Taa ki o ana kadar! O kalbin derinliklerinde saklı olan kişi karşılarını çıkana kadar ...

"Bekle" dedi bir bahane uydurmak istercesine . Ama ne uydurabilir , ne konuşabilirdi ki ? Onun peşinden koştuğunu sanması sebebiyle yıllarca dilinden düşmezdi, Alerath ona sürekli bunu hatırlatırdı.

"Bir hikaye, ya da bir masal. Aslında gerçektan alıntı bir hikaye ve bir masalın birleşimi tarzında bir roman ... Ulaşamayan ruh, karanlığa gömülen bir kız ve kilit noktaları ... " Bunlar dökülmüştü dudaklarından. Başı yere doğru eğikti. Ne demişti böyle o da farkında değildi. Bu sözleri o mu söylüyordu ? Bun o da şaşkındı... Alerath kitapları sever ve neredeyse hepsini okumuştu. Bu roman Karoline'a aitti. Daha önce hiç bir yerde okuyamazdı, buna imkân yoktu. Ama dinlemek ister miydi ki ? Ya da Karoline bunu anlatıp, tamamen hayattan çekip gitmek mi zorunda kalırdı ? Bunların cevaplarını kimse bilemezdi. Kader ... İnsanın elinde olanbir şeydir. Kişi önüne sunulan seçenekler doğrultusund değiştirir kaderini. Şimdi de bir değişim kapısının önündeydi Karoline. Acaba şimdiki yolu neresi olacaktı ?

Gezgin

"Bekle"

İstediği şey tam da buydu. Ama yine de her şeyi zorlaştırıyordu. Buradan gitmeye, kendi dünyasında kitapları ile vakit geçirmeye ve kafasındaki soruları bir bir silmeye kendini o kadar ikna etmişti ki, Karoline'in şu anda yaptığı ona hiç te yaramamıştı. Carmella karşısında tekrar bir vücuda bürünüyor, ona o güzel gözleri ile bakıyordu. Bunu istemedi bir an. Carmella'nın gitmesini, içindeki ateşin sönmesini istedi. Karoline'e kızgınlıkla karışık bir minnet duyuyordu aslında. İçinde kalan şeyleri tekrar ona gösterdiği ancak artık onlardan kurtulmayı daha da zor kıldığı için. Kıza, tekrar dönüp ona şaşkınlığını gizlemeyerek baktı. Tam bir şey söyleyecekti ki Karoline konuşmaya devam etti.

"Bir hikaye, ya da bir masal. Aslında gerçektan alıntı bir hikaye ve bir masalın birleşimi tarzında bir roman.. Ulaşamayan ruh, karanlığa gömülen bir kız ve kilit noktaları.."

Bu da neydi? Bu cümleler neredendi ve bunları niçin söylemişti? Bir anlam verebilse, ona söyleyecek bir şeyi de olurdu ancak şu anda bu üç cümlenin nereye ait olduğunu bulmaya çalışıyordu. Beynini zorlayarak okuduğu kitapları düşündü. Her satırı, her paragrafı, her sayfayı. Hepsi tabii ki de aklında kalmazdı ancak bir kitabı bir çok kere okuduğundan aklından su gibi akıp geçiyordu bilgiler. Yine de kendini sormaktan alamadı. "Bu da nedir? Ben.. ben anlamıyorum. Daha doğrusu hatırlayamıyorum nedir bu?" Bir an kekelediğini hissetti. Ardından boğazını temizleyerek sesine çeki düzen verdi. Ama tekrar konuşmaya korkuyordu çünkü hayatında böyle bir şey yaşamamıştı. Hiçbir zaman kitapları, okuduğu şeyleri unutmazdı ancak şimdi boşlukta gibiydi. Başarısızlık onu dibe çekiyordu sanki. *Nedir bu?* Belki durmadan yüzlerce kere sormuştu bunu kendine. Anlamadığı bir şeyin karşısında paniklemekten kendini alamamıştı. Bir insanın kişiliği bu kadar çabuk değişebilir miydi?

Gezgin

"Bu da nedir? Ben.. ben anlamıyorum. Daha doğrusu hatırlayamıyorum nedir bu?"

Utanmıştı nedense narin, pembe dudaklarının arasından öıkan sözleri söylerken. Neden utanmıştı ki ? O her zaman fırlama, arsız birisi değil miydi ? Ama değişmişti Karline. Ne arsızlık ne de fırlamalık. Geçmişinden hiç bir iz kalmamıştı. Bir tanesi dışında. Ama Carmella mı ? Yoksa Alerath mı bu izin sahibi hiç bilmiyordu. Nefret sevgiye dönüşebilir miydi ki ? Kafası karışmıştı. Bu çok belliydi. Şu anda düşündüklerinden bile belli olabiliyordu.
Derin bir sessizlik... İkiside duruldu, ikiside sustu. Sadece etrafta dolaşan öğrencilerden gelen sesler vardı ortalıkta. Ama bunlar bile anlamsızdı o an için. Hani filmlerde olur ya ... Oyuncu bir topluluk arasından ilerler, ama şöyle bir şey vardır ki topluluk çok hızlı hareket ederken bu oyuncu hayatın bir anda durduğunu hisseder. Çünkü diğerlerinden daha yavaştır. Karoline da bunun bir değişik versiyonuna şahit oluyordu sanki. Bir büyü değildi. Ya da geçmişte kalan en büyük büyünün etkisini şimdi anlıyordu. Sadece onlar susuyor ve herkes ilerliyrdu. Onlarsa birbirlerine bakmakla yetiniyorlardı. Dudakları kitlenmişti. Ne diyebilirlerdi ki ? Karoline şimdi e yapabilirdi ki.
Birden Alerath'ın sözleri geldi aklına. O kadar yoğun düşünüyordu ki bu sözleri unutmuştu sanki."Bu da nedir? Ben.. ben anlamıyorum. Daha doğrusu hatırlayamıyorum nedir bu?" Demişti panikleyerek. Şaşırmıştı.Ve belkide hayatı boyunca ilk defa paniklemişti. Ama bu hikayeyi kitaplarda bulamazdı. Bu sadece Karoline'nın yazdığı kitaplardan biriydi. Ve kimseye göstermez hatta anlatmazdı bunları.
"Bunu ben.. ben yazdım. Ve yazdığım kitaplardan sadece biri bu." anlatmalı mıyım ? diye düşünedururken Karoline utandığın dolayı gözlerini ovuşturmaya devam etti. Ama kendisini toparlamalıydı. İçindeki duyguları saklama ihtiyacı duyuyordu. Ama bir hikayeyi anlatırken etkileyici olması için o anı yaşayarak ve duygulu olarak okumak gerekirdi. Peki Karoline buna hazır mıydı ? Bu kitabı gerçek hayatından esinlenerek yazıması ... Bu duyguları bir daha yaşayacağı anlamına mı geliyordu anatırken ? Herzaman iyi bir anlatıcı olmak şimdi bu kadar kötü bir duruma düşürmüştü Karoline'ı. Ama bunu yapmalıydı.
"Hikayenin baş kahramanları 3 kişi. Kilit noktası olan bir çocuk, hiç bir zaman sevdiğine ulaşamayan bir ruh ve karanlığa gölümüp giden bir kız ...
Hazır mısın ? Hiç bir kütüphane de, hiç bir kitapçıda göremeyeceğin ya da duyamayacağın bir masal & hikaye ye ... "

Geçmişte Kalan Şeyler.

Geçmişte Kalan Şeyler.

Similar topics

Similar topics