Hayatının sonuna kadar bu hayatı mı yaşacaktı?Bu sırlara daha ne kadar dayanabilecekti?Babasının sağ olup olmadığını bile bilmiyordu.Hayatta ise nerdeydi?Neden çocuklarını görmeye gelmiyordu?

Vanessa,yanağını cama dayamış,Ortak Salon'da Kate ve Summer ile oturuyordu.Yanağını soğuk camdan ayırıp,biraz ileride Kitap okuyan kardeşi İsabella'ya baktı.İyi ki,Vanessa'nın kafasından geçenleri bilmiyordu.Acaba o da düşünüyor muydu böyle şeyler?Buna daha fazla dayanamayacaktı.Bu düşüncelerle,daha fazla başbaşa kalamazdı.Oturduğu koltuktan hızla ayağa kalktı.Kate ve Summer'ın ona soru soran gözlerle baktığını görünce,kafasını "ne var?"dercesine salladı.Peşinden gelmelerini istemediği için bir bahane bulmalıydı.

"Tuvalete gidiyorum.Bir sakıncası yoktur herhalde,değil mi?"

Cevaplarını beklemeden Ortak Salon'dan çıkıp,kendini koridora attı.Hareketli merdivenlerin onu nereye götürdüğüne aldırmadan yürüdü.Sonunda sessiz sakin bir koridor buldu.Neden buraya geldiğini bilmeden,amaçsızca koridorda ilerledi.Koridorun sonuna doğru,sırtını duvara yaslayıp,olduğu yere oturdu.Düşüncelerden kurtulmak isterken,onların cirit atabileceği yere gelmişti.Sessiz sakin bir ortama...Keşfe çıkarken kaybolmuştu.Belki de birileriyle konuşmaya ihtiyacı vardı.İçini dökebileceği,kafa dengi birine...

Rp Out:Anlaşmalı değildir.İsteyen BİR kişi yazabilir

Merdivenleri yavaş yavaş çıktı, birilerine rastlamak istemiyordu. Zaten pek konuşkan olduğu söylenemezdi. Aslında asıl sorunu konuşmamak değil, yabancılar karşısında konuşamamaktı ama insanlar, kendisinin onlara aldırmadığı izlenimine kapılıyorlardı,Sally de onların düşüncelerini değiştirmeye uğraşmak için fazla yorgun hissediyordu kendini hep. Kahverengi saçlarını önüne aldı,soluk yüzünü gizlemeleri hoşuna gidiyordu. İnsanlarla arasındaki bir çeşit duvar gibiydi.

Aslında bir kaç arkadaş edinse fena olmazdı, yalnızlığı seviyordu ama yalnız kalmaktan başka seçeneği olmadığı için, bazen acı veriyordu bu. Bir kaç kez denemişti, ama arkadaşları neşe içinde konuşur ve gülerlerken sadece orada dikiliyor ve susuyordu. Sürekli bir şeyler düşünüyor olmasına rağmen,söyleyecek tek kelime bulamazdı.

Yavaşça içini çekti ve başını kaldırdığında ilginç sayılabilecek bir yabancı gözlerine takıldı.

Eski rengine,kahverengiye döndürdüğü saçlarını kurcaladı bir süre.Sağ taraftakilerin dalgalı,soldakilerin biçimsiz olmasına dayanamıyordu.Birgün kısacık kesecekti saçlarını.Bıkmıştı onlarla uğraşmaktan.

Saçlarından sonra sıra el tırnaklarına glmişti.Babasını düşünmemeye kararlıydı.Bunun için oyalanmalıydı.Babasını düşünmemeye çalışırken bile onu düşündüğünün farkında olmadan,öylece orada oturdu bir süre.

Bir ses mi duymuştu yoksa ona mı öyle gelmişti?Bir nefes alış verişi yada dertli veya sinirli bir iç çekiş...Başını kaldırıp,saçlarını yüzünden attığında,daha önce görmediği bir kız gördü,ağlamamak için direnen gözleri.

Daha önce neden görmemişti bu gizemli kızı?Küçük sınıflardan olmadığı,uzun boyundan belli oluyordu.Büyüklerden olsa,havalı grubunda olacak kadar güzeldi ki o grupta olsa onu kesin tanırdı.Orada birbirlerine,gözlerini dikmiş bakıyorlardı.Sırf sessizlik bozulsun diye konuştu Ness.

"Merhaba"

"M-Merhaba," dedi Sally bi' tutam saçı aceleyle kulağının arkasına atarak. Sesinin bi' sıçan yavrusunun ki gibi çıktığına emindi. Oysa uzun boyu,uzun kahve saçları ve soluk teniyle istediği kadar kendinden emin görünebilirdi.

Ama,yapamıyordu.

"Ben,Sally." dedi. Bu sefer sesi gayet net çıkmıştı. Kızın dost canlısı bir yüzü vardı, birden onu yargılamadığını hissetti ve rahatladı. Bi' kez insanlara alıştığı zaman,asla çekinmiyordu.

"Seninle daha önce karşılaştık mı?"

"Pek sosyal bi' insan olduğum söylenemez." dedi Sally gülerek, aslına acı bi' gülüştü bu. Yine de kızı sevmişti. Yapmacık değildi,içten davranıyordu. Yüzünü yavaşça ona döndü ve mat kahverengi gözlerini kıza dikti. "Seninle tanıştığıma memnun oldum.. Nessa." dedi hafif bir tebessümle.

Belki kendine uygun bi' arkadaş edinmesi sandığı kadar imkansız değildi.. Düşünmeyi bırakıp o ana yoğunlaşmaya çalıştı.. Böyle zamanlarda kendini biraz yüzeysel hissediyordu ama en azından,mutluydu.

Nessa'nın da kendini süzdüğünün farkındaydı, ama bu onu rahatsız etmemişti. Sally'nin bi' ucube olduğunu düşünse tereddüt etmeden bunu ona söyleyeceği izlenimine kapılmıştı,açık sözlü birine benziyordu. Arkadaş adayına tekrar gülümsedi..

Sally ilgi ve şaşkınlıkla kıza baktı,bir kaç dakikadır ne demesi gerektiğini düşünüyordu,duymayı beklediği şeyse bu değildi. Ne hissediyordu?Biraz kendi olabilmenin verdiği huzur,yine de onu hiçbir zaman rahat bırakmayan melankolisi. Melankolikliğini seviyordu. Nerdeyse kötü hissetmenin kendisini iyi hissettirdiğini söyleyebilirdi. Bu yanını hep biraz çocuksu bulmuştu ama ondan kurtulmaya çalışmıyordu.

"Sanırım iyiyim." dedi kızın sevimli suratına gülümseyerek. "İnsana iyi hissettiriyorsun. Normalde çok somurtkanımdır."

Elleriyle yanaklarını aşağı çekerek kendinin başarısız bi' taklidini yaptı. Nessa kıkırdadı.

"Sen nasıl hissediyorsun?" dedi ilgiliyle. Birazcık düşünceli görünüyordu kız,ama Sally birinin düşünceli durduğunu yüzüne vurucak son kişiydi. O her zaman düşünceli görünürdü ve genelde çevresi bunu "cool" takılmak olarak algılardı,hiç tanımıyorlardı onu.. Anlaşılmamak onu en çok rahatsız eden şeylerden biriydi..