Muzip Bir Un Savaşı!

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Bir merdivenden diğerine Hogwarts'ın eğlencesi bir başka. Yer değiştiren merdivenlere atlamak gerçekten hoşuma gidiyordu. Yalın ayak etrafda dolaşırken gecenin ayazından ayaklarım üşümüştü. Birkaç adım geirleyip son sürat yer değiştiren bir merdivene doğru zıpladım. Bacaklarımı öğrendiğim dans hareketlerindekşi gibi kırmadan gerdim ve merdivenin basamaklarına yavaş bir iniş yaptım. Hogwarts'a geldiğimin ilk gününde yere çakılmak istemiyordum. Beauxbatons'da bulunan buz merdiv enlerden kayarak inmek daha zevkli olsada hareket eden merdivenler hoşuma gitmişti. Nereye gittiğimi bilmeden aşağı doğru ilerledim. Ortak salonu geride bıraktığıma sevinmiştim. Daha hiçbir kızla tanışmamıştım ve bunada pek niyetli görünmüyordum. Kızlardna korkmuyordum açıkçası; ama yapabileceklerimden korkuyordum. Hey! Ben eli uzun biriyim. Arada bir şeyler yürütmeden rahat edemem; ama bunu burdakilere nasıl anlatacağımıda bilmiyordum. Eski okulda arkadaşlarım bir şeyleri kaybolunca bana gelirlerdi. Onların kaybettiği şeyleri bularak bu gibi eğlence ihtiyaçlarımı tamamlardım. Hatta birkaç kere hırsızlık yapan bir kızı yakalamıştım. Bu durum oldukça traji komikti; çünkü arkadaşlarımdan çaldığını bende ondan çalıp arkadaşlarıma geri veriyordum. Şimdiyse uzun süre bir şey aşırmadan durmalıydım.

Düşüncelerimi konbturol etmeye çalışken gülerek merdivenlerden aşağı atladım. Çok büyük bir mesafe olmadığından rahatlıkla diğer merdivene geçtim. Portreler merakla beni izliyorlardı. Gülerek bir adama göz kırptım. Adam sevinçle bağırmaya başladı. Neredeyse bütün portreler sergilediğim ufak gösteri yüzünden alkış tutacaktı. Bedenim dansçı olduğumdan çok esnekti. Portrelerin tezahüratlarıyla hızımı arttırdım. Gülüyor, koşuyor, atlıyor ve dans etmeye devam ediyordum. Tam son kata atlayacakken bir ayak sesi duydum. Portreler anlamış gibi anında sustu. Etrafıma bakmaya fırsat bulamadna zümrüt yeşili bir cübbenin ucu göründü. Kimseye görünmemek adına kendimi son merdivenden yere attım. Hızlı bir iniş yapmamak için ayaklarımı düz tutarak döndüm. Sonunda usulca kendimi yere bırkatım. Az bir ses çıkmıştı; ama kimse duymamıştı. Kadının beni görmemesi için ilk bulduğum koridora daldım. Hızla koridorda koştum. Bir sonun vardı elbet ve biraz ielride kapı gördüm. Kapının arkasında bir ışık vardı. Koşarak ilerledim. Kapıdan geçtiğim anda yanımdan geçen bir şeyi farkettim. Gözlerimi kapının önünde yere düşen şeye diktim. Bu bir pasta parçasıydı. Merakla arkamı döndüğümde bir pasta savaşının ortasındaydım. Birkaç kız birbirlerine pasta atıyorlardı. Bu savaştan kaçmaya çalışsamda bir kere yakalanmıştım. Kızlardan birinin attığı pasta Gryffindor cübbemin üstüne denk geldi. Hemen pastayı silkeledim. Kızların cübbelerine baktığımda hepsinde Gryffindor amblemini gördüm. Gülerek köşeye geçtim. Bana pasta gelmemesi adına hareketleniyordum. Ellerimi siper etmeye çalışırken kızlara ' Heey! Dikkat! ' diye bağırdım. Profesörlerden birinin bu manzarayı görmesi tam bir facia olurdu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Belkide hayatımda gördüğüm en güzel rüyayı görüyordum o gün.İlk başta kendimi ahşaptan yapılmış muhteşem bir evin kapısının önünde buldum.Nerede olduğumu hazmetmeye çalışarak etrafı gözlerimle taradım.Karanlıktı,çok karanlıktı.Sadece evin bahçesinin ışıklandırmalarıyla evin kapısını görebiliyordum.Ses konusuna gelincede etrafda benim hızlı soluk alıp vermelerimin dışında herhangi bir ses yoktu.Karanlık içimi karartmaya başlayınca,bir parça ışık uğruna evin açık olan ahşap kapısından içeriye girdim ve kapıyı iyice kapattım.Yukarı kattan gelen müzik sesi evde birisinin olduğu izlemini yarattı bende ve narin ninnimsi piyano notalarını takip etmeye başladım.Müziğinin akışını bozan tek şey ayağımın altında gıcırdayan ahşap merdivenlerdi."Kimse var mı?" diye elimden geldiği kadar yüksek bir sesle bağırdım ama müzik beni duymak istemiyormuşçasına sesini daha da yükseltti.Üst kata vardığımda uzun kolidorun tam ortasında durdum.Evin duvarlarından tavanlarına her yeri koyu renk bir ahşaptan yapılmıştı.Müzik sesi en büyük odadan geliyordu yavaş,tedirgin adımlarla narin ritimlerin geldiği odaya doğru yaklaştım.Odaya adımımı atar atmaz notaların sesi bir anda sona erdi.Odayı pür dikkatle incelemeye başladım ve dikkattimi çeken yine ahşaphan yapılmış çalışma masasına doğru ilerlemeye başladım.Masanın üstünde bir kaç eskimiş parşömen bir tanede koyu kahve vardı.Bu kahvenin kokusu Sawyer amcamın her akşam içtiği acı kahvenin kokusunu hatırlattı bana.Herşeyi dikkatle incelemem arkamda biri olduğunu hissedene kadar sürdü.Arkamı döndüğümde Sawyer amcamla karşı karşıyaydım.

Onun yüzünü gördükten iki saniye sonra tiz bir çığlığın etkisiyle uyandım.Penny'nin tüm kafası beyaz unla kaplanmıştı.Öksürdükçe unlar etrafa saçılıyordu.Ama o bembeyaz unun arasından bile Penny'nin sinirden kıpkırmızı olduğunu görebiliyordum.Penny Lorena'nın ismini haykırıp,onun öleceğine dair yeminlerini savuruyordu.Lorena mutfağa doğru koşmaya başlayınca onun arkasına Penny ve Penny'nin peşindende biz muttfağa doğru koştuk...
Ben mutfağa geldiğimde hepsi bir pastaya dönmüşlerdi bile,herkes bakışlarını bana çevirince "Sakın." dedim gözlerimi açarak ama sanırım herşey için çok geçti yüzlerine en muzip gülümsemeleri yerleşti.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ortak salona sessizlik hakimdi.Etraftaki yegane ses yatakhaneden gelen bazı gülüşmeler ve şöminedeki odunların yanarken çıkardığı çıtırtılarıydı.Yaklaşık otuz dakikadır ortak salona gelen gidende olmamıştı.Bu işleri dahada sıkıcı hale getirmişti.Tanrım, oyalanacak bir şeylerin olmaması ne kadarda kötüydü.Matthew'un bu durumda yapabileceği pek seçenek yoktu.Ya yatakhaneye gidip uyayacaktı ya da birininin gelmesini umarak şöminenin başında bekleyecekti.Matthew, şuanda şöminen başında beklemeyi uyumaya tercih ederdi.Saat onun için çok geç olmasa da ortamın sıkıcı havası onun uykusunu getirmişti.Göz kapaklarının kapanmasına hakim olamıyordu.Bu büyük güce engel olmak gerçektende çok zordu.Kısa sürede Matthew, bu güce daha fazla karşı gelememiş ve uykuya dalmıştı.

Karanlıklar içinde gezerken bir çığlık onu yerinden hoplatmaya yemişti.Uykulu gözlerini çığlığın geldiği tarafa doğru çevirdi.Aniden uyandığı için fazla net göremiyordu.Tek gördüğü bir kaç kişinin koşarak ortak salondan çıktığıydı.Kendine gelmek için kafasını sağa sola doğru hızlıca salladı.Sıcaktan yanakları kızarmış, avuçları terlemişti.Sol elini cüppesine sildikten sonra, elini gözüne götürerek ovuşturdu.Yanaklarıda ateş gibi olmuştu.Bu sıcak ortamdan uyuşturucu etkisinden kurtulmalıydı.Üstelik çığlık atanda kimdi ? Hem ortak salondan çıkanlar nereye gidiyordu ? Bunu öğrenmeliydi.Koltuktan destek alarak ayağa kalktı.Ayağa kalktığında ilk olarak yerdeki unlar dikkatini çekmişti.İçinden *Sanırım biri büyük bir şaka hazırlamış* diyerek kendi kendine güldü ve izleri takip etmeye başladı.

İzler Mutfağa kadar gelmişti.İçerden gülüşmeler geliyordu.Matthew ise kapıda durmuş tereddütlü bakışlarla kapıya bakıyordu.İçeride başına ne geleceğini tahmin edemiyordu.Kapının önünde bir kaç saniye durduktan sonra içeri girme arzuna kapılarak kapıyı açmıştı.İçeride bir curcuna vardı herkes birbirine bir şeyler fırlatıyordu.Matthew bu manzarayı görür görmez hemen bir köşeye atlamıştı.O sırada üzerine birkaç parça pasta gelmişti.Kendini köşede emniyete aldıktan sonra etrafı süzmeye başlamıştı.İşte o sırada onu farketmişti.Bu Çatlak Kazan'da onun cüzdanını çalan sonrada onu öpüp kaçan kız değil miydi? Aha! Şimdi intikam zamanı gelmiş olabilirdi.Yanındaki masaya ayağa kalkmadan elini götürdü eline bir avuç pasta almıştı.Kızıl saçlı kızın onu görmediğinden emindi.Tamamen hazır olduğunda birden ayağa kalkarak ona doğru koşmaya başladı.Tıpkı Çatlak Kazan'da ki gibiydi.Bu sefer kazanan farklı olacaktı.Kızla arasında bir iki adım mesefa kalmışken ona doğru seslendi. "Al bakalım seni gidi kaçak" ardından elindeki pastayı ona doğru fırlattı.Kız elini yüzünden çekmeye fırsat bulmadan pasta ona çarpmıştı.Elleriyle oluşturduğu siper bir nebzede olsun işe yaramıştı.Matthew ise hızını kontrol edemeyerek kızın yanındaki duvara hızlıca çarpmıştı.Bu sefer iyiydi.Gülerek ayağa kalktı.Mutfakta ki savaş son hızıyla devam ediyordu.Matthew'un bulunduğu yer ise fazla korunaklı değildi.Üzerine sürekli birşeyler geliyordu.Kafasını kaldırıp olup bitene bakamıyordu artık.Oda eliyle yüzünü siper etmişti.Yanındaki kıza bir adım daha yaklaşmış ve tekrar ona seslenmişti."Hadi şunlara günlerini gösterelim!" Ondan intikam almanın verdiği mutluluk ses tonundan belli oluyordu.Tabii intikam herşeyin sonu değil, başlangıcıydı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kafama yediğim pastayla beraber ne olduğumu şaşırdım. Bu kadar çocuksu bir şeyi burda hayal edemiyordum. Beauxbatons'dan atılmamı sağlayan şeyler burada o kadar garip gelmeyecekti. Bu yüzden sevinerek saçımdaki pastayı çektim. Yanımda duvara yapışan çocuğa baktım. Çocuk Çatlak Kazan'da hakladığım çocuktu. Şoka girerek bir adım geriledim. Onu öptüğümde bir daha karşılaşacağımızı düşünmüyordum. Bunu bilseydim asla onu öpmezdim. Hiçbir şeye aldırmadan bana yaklaştı ve göz ucuyla bakarak bir laf etti. Saçımdan bütün pastaları ayıkladıktan sonra çocuğa döndüm. Sarı saçlarına çikolatalı pasta gelmiş olmalıydı. Böylece kahverengi olmaya çalan yerlerine bakarak gülümsedim. Çocuk elini saçına götürdü. Bir tutam krema aldı. Parmağıyla burnumun tam ortasına sürdü. Başımı öne eğip kaçmaya çalıştım; ama pek başarılı olamamıştım. Köşede duran büyük bir pasta vardı. Ondan bir avuç krema alıp çocuğa fırlattım. Çocuğun yüzünün büyük bir kısmı krema olmuştu. Gülerek ' Sen başta beni yakala kolaysa beyfendi! ' diye bağırdıktan sonra koşmaya başladım. Yerler kremadan kaymasaydı daha kolay olacaktı; ama çocuğun beni yakalayamayacağını biliyordum. Ona bakmak için başımı çevirmemle beraber esmer kıza çarptım. Krema olan yere bastığımız için ikimizde yere yapıştık. Gülerek kızın siyah saçlarından bir tutam pasta aldım. Başımı geriye atıp kremalı elimi uzattıp ' Daphné! ' diye adımı haykırdım. Kız gülerek yüzüme bakıyordu. Ondan cevap beklerken oğlanın yaklaştığını hissediyordum.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Herkes kendi savaşına odaklanmıştı sanki.Kafama yediğim çilekli kremanın kokusu burnuma geliyor ve kaşınmama sebep oluyordu.Yapılan yemek savaşında mutfağın keşfedilmemiş bir köşesine gidip saçımdaki pasta parçalarını ayıklama çabasına girmiştim.Saçımın uzun ve sık olması pasta parçalarını bulmamı zorlaştırıyordu.Yapılan savaş sayesinde,mutfağın tabanı kremadan yapılmış havası veriyordu.Yaptığımız daha doğrusu izlediğim bu savaş iştahmın kabarmasına yol açmıştı.Akşam ziyafetinde de birşeyler yiyememiştim.Pastalara gözümü kestirmiştim ama sağolsun arkadaşlar dokunulmadık pasta bırakmamışlardı.Huysuzca kollarımı bağdaştırdım ve küçük bir çocuk gibi dudağımı büküp olanları izlemeye başladım.Herhangi bir bakış bana çevrildiğinde arkama bakmadan kaçmaya hazırdım.Herkes yapış yapış ama bir o kadar da lezzetli gözüküyordu.Hatta bir ara Carlie'nin kafasında kocaman kremalı bir çilek olduğuna yemin edebilirdim.Bir yandanda profesörlerden biri bizi yakalarsa oluşacak katliamı hayal etmeye çalışıyordum.Ama sanırım artık iş işten geçmişti.Herkes kremalı bir havuzdan çıkmış gibiydi,mutfak ise kremadan yapılmış gibi...
Kimseye zarar gelmemesi için yine içimdeki korumacı ruh bedenimi ele geçirmişti.Herkese dikkatli olmalarıyla ilgili sözcükler savuruyordum.Karşıdaki dokunulmamış ve akla zarar bir şekilde lezzatli gözüken pastayı görünce ellerimi kendime sper edip "Bana dokunmayın." diyerek pastaya doğru koştum ve hızla bir dilim alıp köşeme doğru koşmaya başladım.Yerlerin yarısı yapışkan yarısı kaygandı.Mutfağın altını üstünü getirmiştik.Pastanın lezzetiyle çevreye olan ilgimi kapatmışken koluma doğru tiz bir acı hissettim.Sonra bu acıyı daha şiddetli olarak belimde hissettim.Sanırım yerdeydim.Üstümde kızıl saçlarının çerçevelediği yüzünde mavi ve iri gözleri bulunan hoş bir kız vardı.Özür dilercesine bir bakış attı.Ayağa kalktı ve kremalı elini bana doğru uzattı. "Daphné" Bu kızı tanıyordum bi kaç kere ortak salonda rastlaşmıştık."Lydia" dedim tatlı bir tebessümle ve bana uzattığı elden destek alarak ayağa kalktım."Sıkı bir banyoya ihtiyacımız var Daphné" ufak bir kahkaha attım.Olanlar daha eğlenceli bir hal almaya başlamıştı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Sözleri işe yaramış gibiydi. Anlaşılan görevini başarıyla yerine getirmişti. Ama elbette her şey daha yeni başlıyordu. Pen tam ona karşılık verecekken Lorena'sı kurtarma operasyonuna gelmişti. Tam zamanında Pen'in kafasından aşağı reçel boca etmişti. İkilemek için tam sırasıydı. Pen arkasını döner dönmez mutfağın bir ucuna kaçtı. Ama anlaşılan Pen intikam almakta kararlıydı. Tezgahın üstünden kaptığı iki domatesi zıpırlık ikizlerine geçirmişti. Patlayan domatesin ıslaklığını hissedebiliyordu.

Şimdi intikam sırası onlardaydı. Lorena'nın gözlerinde, bir beş dakika sonra mutfağın görüntüsünü hayal bile edemeyeceğini anlatan bir bakış görmüştü. Aynı bakışlar şimdi yeni silahlarını işaret ediyordu. Tezgahın üzerindeki, tek suçu aşırı kızarmak olan, domatesler... "Gardınızı alıın!! Yeppaa!" Savaş narası mutfakta yankılanmıştı. En kırmızısından bir domatesi kaptığı gibi orada kim olduğuna bile dikkat etmeden tam karşısına fırlattı. Birden kendini kaybetmişti. Eline geçen ne varsa etrafa fırlatıyordu şimdi. Tam bir pırasayı karşısında ne olduğunu şaşırmış yeni kıza fırlatmak üzereydiki eli havada kaldı. Bir profesör gelirse başları fena derde girerdi. Yine sevgili tilkileri geri gelmişlerdi. Kafasında 5 volta attıktan sonra görevlerini başarıyla tamamlayıp tüydüler. Planını hemen Lorena'ya anlatmalıydı. Pen ve Carlie'nin arasından, kendini kaybetmiş Lorena'yı kolundan tuttuğu gibi mutfağın en güvenli yerine çekti. "Profesörlere yakalanmadan önce kimseye farkettirmeden tüyelim derim. Lydia'dan 5 dakika sonra herkese bizim kaçtığımızı söylemesini isteriz. Böylece hem tamamen bir pastaya dönüşmüş olurlar, hem de yakalanmadan onlarda kaçarlar. Evcinlerini ben kafaya alırım. Sen de Lydia'yı hallet. Eğer hayır derse bu işi yapacak başka birini bulmasını ama bir şekilde birinin haber vermesi gerektiğini söylersin. 2 dakika sonra kapıda bulaşalım." Ve ikisi de ayağa kalkıp görev yerlerine doğru hareket ettiler.

Cecil sevimli görünen bir evcininin yanına yaklaşıp kulağına fısıldadı: "Yaptıklarımız için özür dileriz. Ama yapmamız gerekiyordu, gerçekten." bu sırada parmağıyla Pen'i göstermişti. "Bak. Onu görüyor musun? -sesini iyice kısıp dramatik bir tona sokmuştu- İşte o çok hasta. D-doktorlar yakında onun... -Onun öleceğini söylediler. Ama o bunu bilmiyor. Biz de son günlerini iyi geçirsin dedik. Ne olur kimseye söylemeyin. Ne isterseniz yaparız. Lütfen bu zavallı kızın mutlu olmasına engel olmayın." sesini iyice kısarak son heceyi duyulamayacak kadar sessiz söylemişti. Ağzını cinin kıllı kulağından çekip yüzünü gözlerinden yaşlar boşalan cine çevirmişti. Yüzünde öylesine acı dolu bir ifade yerleştirmişti ki Pen'i bile inandırabilirdi hasta olduğuna. Görevini başarıyla tamamladığını anlamıştı. Cinin yüzünden ikna olmuş bir ifade vardı. Bu seferde minnet dolu bir ifade oturttu yüzüne "Arkadaşlarına da söyle olur mu? Bu olayı kimse bilmemeli." Cin itaatkar bir şekilde kafasını yukarı aşağı salladı. Kulaklarının çıkardığı ses nerdeyse onu güldürecek ve kendini ele verecekti. "Teşekkürler. Gerçekten." diye fısıldadı ve son kez gözlerinden yaşlar boşalan evcininin yüzünü acıyla süzdükten sonra kimsenin farketmemesine dikkat ederek mutfağın kapısının önüne oturup Lorena'yı beklemeye koyuldu. Lorena'nın da gelmesiyle banyoya doğru yola koyuldular. 5 dakikadan kısa bir sürede tamamen temizlenmiş şekilde banyodan çıkmışlardı. Az sonra geleceklerini tahmin ettikleri pastaların yüz ifadelerini merak etmeden duramıyorlardı. Ama Cecil yine de içinden geçirmeden edemedi:'Ya birine yakalanırlarsa?'

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ah, kız yine kaçıyordu.Kaçmaktan ne zaman vazgeçecekti ki bu? Matthew, onu bu sefer yakalamak için uğraşmayacaktı.Matthew kızın kaçışını çaresizce izlerken sanki bir mucize olmuştu ve kız Lydia'ya çarpıp yere yuvarlanmıştı.İşte şimdi avantaj Matthew'a geçmiş olabilirdi.Bunu gören Matthew'un yüzünde muzip bir gülümseme belirmişti.Gülümseyerek kıza doğru yaklaşmaya başladı.O sırada gözlerini ondan ayırmıyordu.Yinede dikkatli bir şekilde onların yanına gitmeliydi.Etraftan bir sürü yiyecek üzerine geliyordu.Bu sırada Matthew, yere düşen kızın Lydia'ya elini uzattığını görmüştü.Bu sefer Matthew kahkaha atmıştı.Ve kendi kendine "Şimdi seni yakaladım " demişti.Ardından çevik bir hareketle onların bulunduğu kısma doğru hareketlenmişti ki onunda ayağı kaymıştı ve onların bulunduğu kısma kadar kaymaya devam etmişti.Sonunda masaya çarparak durmayı başarmıştı.Yerde sırtüst yatıyordu.Gözlerine açtığında karşısında o kız ve Lydia duruyordu.Gülümseyerek bakışlarını Lydia'ya çevirdi. "Merhaba Lydia." demişti.Ardından kaşlarını çattı ve bakışlarına diğer kıza doğru çevirdi."Bak, beni ne hale soktun!" Aslında numara yapıyordu.Kızın ona karşı tepkisinin ne olacağını merak etmişti.Bu öğrenmeside çok uzun sürmeyecekti.

VII. Sınıf

Üzerime yollanan kremalar, şekerlemeler, unlar, şekerler... Üstüm başım ne hala gelmişti! Saçlarım karışmış, giysilerim tamamen yapış yapış olmuştu. Olduğum yerde inledim. Eğlencenin tadı ne kadar güzel olsada herşeyin bitmesi gerekecekti ve bu durumu kimsede görmemeliydi. Ah Lorena, çılgınsın! Tam anlamıyla farklı birisin kardeşim! Gözlerimle etrafı taradığımda Cecil ve onun etrafta görünmediklerinin farkındaydım. Cinlerde biz bu kargaşayı yaratmamışız gibi sıcak bir tavırla Pen'e bakıp, bakıp gülümsüyorlardı. "Vay canına, sanırım seni yemeği düşünüyorlar." dedim. Pen'in omzuna vururken, bir yandanda sırıtıyordum. Elimdeki kremayı Pen'in kirlenmemiş tek yanı olan burnunun üzerine sürüp gülmeye devam ettim. Kendimi çocukluğuma dönmüş gibi hissediyordum. Sanki on beş yaşında bir genç kız değilde, beş yaşında bir çocuktum. Yinede bu durumdan şikayetçi değildim ve iç bir zaman ruhumun bu kadar genç kalmasından şikayet etmeyecektim. "Penny, birazdan gitmemiz gerekecek, sanırım Arwy birşeyler planladı. Normalde cinler bu kadar sakin olamazlardı. Gidip bir ispiyonculuk oyunu oynarlardı Profesörler ve bizim aramızda." Ciddiyetle Pen'i kolundan çekiştirip Lydia'nın yanına doğru çekiştirmeye başladım. "Üzgünüm, eğlencenizi bölüyorum ama gitmeliyiz." dedim en yakın arkadaşıma ve yanında duran Matt ve Daphné'ye doğru dönerek. Lydia kararlılıkla başını sallayarak diğerlerine söylerken, bende Pen ile birlikte birkaç kıza söyleyip, yatakhanemdeki sıcak banyoya doğru ilerledim. Duşun altında durduğum sürece sadece rahatlığımı düşünüyordum ve ipek gibi saçlarımın yeniden yapışıklıktan arınıp eski haline dönmesine seviniyordum.