Kayalıklar

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Okulun oldukça eski ve ihtişamlı avlu kapısından dışarı adım attığında havanın bu kadar güneşli olacağını ve dışarıda yer alan kalabalığın buna eşlik edeceğini düşünmemişti. İç çekip ilerlemeye başladı.Uygun yer bulmak zor olacaktı anlaşılan.Adımlarını hızlandırdı.Bakışlarıya etrafı süzüyordu.Kayalıklara giden patika yola saptığında bir grup ravenclaw öğrencisi meşenin altında oturmuşlardı. Vitt in o bölgeye girişi kimsenin ilgisini çekmemişti.Yanlız büyük ağacın sol kesiminde oturan iki ingiliz kız birbirlerine bakıp birşeyler sölediler. Vitt çarpık bir gülümsemeyle ilerlemeye başladı.Okulun ilk günü yaptığı ilk kavga bu iki sarışın kız üzerineydi.Daha ilk günden kendini açıkca belli etmişti.

Bunları düşünürken dik ve birbiri ardına yayılmış kayalıklara yaklaşmıştı. Oturmak için uygun bir yer ararken biraz ileride düz bir kayalık çarptı gözüne. Oraya yöneldi ve ayağının altında ezilen kuru yaprak gürültüsü eşliğinde ilerledi. Güneşli havaya rağmen hafif bir rüzgar hakimdi. Sessiz ve dikkat çekmeyecek kadar uzakta olan bu mekanı sevmişti. Saçlarının yüzünün çevresinde dans etmesine aldırmayıp etrafı izlemeye başladı.

Gezgin

Ayakları bedeni ile paralel bir ritm oluşturuyordu sanki. Dalganan uzun, siyah saçlarını çehresinin önünden çekerken, zarifçe bir hareketle de cüppesinin yakasını düzeltiyordu. Zihnini kurcalayan hala dün ki açılışta yaşanan olaylardı aslında. Tarafsız olmak, gerçekten herhangi bir tarafta yer almaktan çok daha zor geliyordu ona. Amaçsız hissediyordu bazen kendini, boş ve gereksiz.. Yeşil göz bebekleri daha da irileşmişçesine açılmış, manzarayı seyrederken, bahçeye açılan büyük kapıda dikeliyordu sadece. Yürümeyi anlıkta olsa reddetmişti, şimdilik yapmak istediği, sessizce - birkaç saniyeliğine de olsa - huzuru hissetmekti. Hafif de olsa şiddetini artıran rüzgarın kuruttuğu dudaklarını ıslattı. İyi ve Kötü.. Zihninde beliren düşünceler arasında gidip geliyordu. Tüm olay bu muydu acaba? İyi yada kötü olmak.. Bilemiyordu aslında, anlamsız gelen öylesine çok şey vardı ki ona, belki de bu yüzden herhangi bir kavrama kapılmayı yada onun uğrunda ölebilmeyi reddediyordu. Bencillik değildi bu, kararsızlıkta değil aslında. Sadece kafasının içinde cevaplanmayı bekleyen öylesine çok soru vardı ki, bu sorular canlanıp zihnini terk edene kadar, Chris'te kararını veremeyecekti belli ki.. Sonunda, tekrar yürümeye başlarken, tüm düşüncelerinden arındı. On üç yaşında ki bir cadı için fazlasıyla zorluyordu kendini. Biraz olsun rahatlamak, nefes almak en iyisiydi...

Göz bebekleri ile bahçedeki öğrencileri süzüyor, parmaklarını dudaklarına götürüyordu bir yandanda, hafifçe. En uzak köşede, kayalıkların hemen üzerine yerleşmiş bir silüetti dikkatini çeken. Siyah saçları ve ona tezat bembeyaz teni ile her zaman ki asiliği üzerinde gibiydi. Chris'e hep garip gelmiş o dövmesi yüzündeydi yine ama itiraf etmeliydi ki, her ne kadar garip diye baksada, bedenine yayılan bir sıcaklık sağlıyordu. Sahte bir tebessüm oturttuğu yüzünü Vitt'ten tarafa çevirmiş, ağır adımlarla ilerliyordu kızın yanına doğru. Ona huzursuz bakışlar atan birkaç Slytherin öğrencisine aldırmadan devam etmişti. Okul içerisinde birçok dedikodu yayılmıştı onun hakkında. Çoğu yalan olsa da, en dikkat çekeninin ne olduğu belliydi ve bunun doğruluğu ile ilgili konuşmamayı tercih eden Chris, durumdan hoşlanmıyor değildi. Üzerine çevrilmiş yüzlere dalga geçermişçesine bir bakış gönderdikten sonra, sonunda varabilmiş olduğu Vitt'in yanındaki kayalığa yerleştirdi bedenini. Muhteşem üçlüden ikisi buradaydı artık. Zihni garip bir duyguyla Amaranth'ın nerede olduğuna dair tahminler yürütmeye başlarken, geldiğinden beri konuşmadığını fark etti;

'Selam Vitt. Nooldu, etrafında ki tüm insanları lanetledin de bu yüzden mi yalnız oturuyorsun?' Kısa bir kahkaha eşliğinde devam etti; 'Amaranth nerede bu arada? Yanından hiç ayırmazdın?'

Gezgin

‘Çekilin önümden!’ İki Hufflepuff öğrencisini iterek geçmeye çalışırken çocukları sertçe kenara itti. Yüzüne yerleşen bakışlardan gerçekten korkmuş olmalıydılar ki koşup uzaklaşmışlardı. Slytherin olmayı seviyordu, kendinden çekinen çok kimse vardı. Aşağılayıcı tavırlarını çekilmez bulanlarsa onunla kafa tutmaya kalkıyor ama sonunda ağızlarının paylarını da alıyorlardı. Çoğu kimse Amaranthiné ile laf yetiştiremezdi. Kahverengi saçlarını geriye atıp göl kenarına inerken cüppesinin eteklerini çekiştirmeye başlamıştı. Etek ve gömlek giymekten nefret ederdi, genellikle bir bu iki parçanın bütünü olan elbiseyi tercih ederdi giymek için. Rahatsız bir tavırla bahçenin içinden geçerken gözü etrafındakilere takıldı. Hepsi de bakışlarını aynı tarafa çevirmişlerdi. Kayalıklarda oturan Christina ve Vitt olmalıydı ki onların yalnız bulunması dikkat çekiciydi. Kendini unutulmuş hissederken belki de karşılaşmış olabileceklerini düşünüyordu. Kayalıklara doğru ilerlerken dengesinin bozulmamasına gayret etti. Tırmanmak veya kayalıklarda dolaşmak onun için çok zordu. Her zaman rahat, düz alanlarda yürümüş bir kız için taşların arasında yürümek her an dengesinin bozulabilmesi ve düşmesi demekti. Yüzünü buruşturup ilerlerken kızların kendini fark ettiklerini umuyordu.

‘Gizlenecek başka yer bulamadınız mı? Tabanlarım delindi neredeyse.’ Yüzüne yerleşen sırıtmayla kızların yanlarına varmıştı artık. Okula başladıkları ilk gün tanıştığı Christina’yı Vitt’e göre daha iyi tanısa da ikisiyle de çok iyi anlaşırdı. Üçünün de zıt görünüşleri vardı ama harika bir grup olmuşlardı. Christina yumuşak yüz hatları, açık kahverengi saçları ve yeşil gözleriyle Vitt ve kendinden farklı olduğunu belli ediyordu. Vittoria ise siyah saçlarının ucuna attığı mor gölgeyle değişik duruyordu. Amaranthiné’nin teni diğerlerinden daha beyazdı ve onun ölü gibi göründüğünü söyleyenler vardı. Sert yüz hatlarının ardındaki derin bakışları gerçekten de bir hayaletinkini andırıyordu. Yüzünden az önce silinmiş olan ifade armasının kendini rahatsız etmesi üzerine yeniden belirmişti. Bir önceki gün ortak salonda koltuktan düşüp armasını da koltuğun kenarına takınca arma sökülmüştü. İki-üç kız dikmeye uğraşıp düzgünce yeniden yerine yerleştirdikten sonra iyice sağlam olsun diye iğne takmışlardı. Buna hiç alışkın olmayan Niña şimdi iğnenin yerinden çıkmasıyla huzursuz olmuştu. En küçük çizikte bile olayı abartarak sanki büyük bir kaza geçirmiş gibi davrandığından bu iğneden de çekiniyordu. Herkesten daha değerli gördüğü bedenine bir iğne saplanmasını istemezdi. Gözlerini devirerek yere bakarken ince bir parlama görüp hafifçe eğildi. İğne yere düşmüştü. İğnenin yanında bulunan şeyi fark ettiğindeyse kendine hakim olamadan bağırdı. ‘Aman tanrım bir Kyanit Kristali! ’ Taşlara fazla meraklı yapısıyla tanımadığı kristal kalmamıştı. Değerli bir taş olmasa da Kyanit taşından çok güzel kolyeler yapılabiliyordu. Heyecanla yerden aldığı taşı çocuksu bir sevinçle arkadaşlarına gösterirken anlaşılmış olduğunu umuyordu. Bu taş takıntısı yüzünden ona psikolojin cidden bozulmuş diyen annesinin haklı olduğunu savunan çoktu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözleri kısık bir biçimde etrafını izliyor her şeyi,herkesi inceden inceye sorguluyordu. Çok fazla detaya kapılıyordu.Şu an arkasında yer alan biçimsizce uzanmış kayalara bile şikayetçi bir biçimde bakıyordu.Düzen,mükkemmeliyetçilik ve huysuzluk... Sıkıntının getirisi olmalıydı tüm bu sergilediği davranışlar.Geldiği patikadaki grup yerini slytherin öğrencilerine bırakmıştı.Bakışlarını o yöne çevirdi.Gözlerinden başlayan ve yüzünün bir bölümünü kapsayan ince bir çizgi halindeki dövmesi bakışlarının getirdiği huzursuzlukla bütünleşiyordu.Gözlerinini devirerek Niye ordu halinde dolaşıyorlardı ki? diye geçirdi içinden.Hafif ve kuru rüzgarın esintisiyle dalgalanan saçlarını geriye attırdı ve slytherin grubunun baktığı yöne baktı. Yüzüne yayılan sinsi ve zafer nidasını farketmemek imkansızdı. Karşıdan gelen son derece asil duruşuyla ve Vitt in yüzünde yer alan gülümsemenin bir benzerini yansıtan ifadesiyle Christina idi.

Chris yanına gelmesini aynı ifadesiyle izledi.Açık kahverengi saçları ve yeşil derin gözleri ile dikkat çekmeyi başarıyordu.Yanına geldiğinde sinsi ve çarpık gülümsemesiyle hafifçe başını eğdi.Okulda çok iyi anlaştığı iki kişiden biriydi Chris. Tanışmaları çok farklı gerçekleşsede o güne minnet duyuyordu.Bir diğer iyi anlaştığı kişi Amaranthiné'dı. Onuda Chris sayesinde tanımıştı.Çok farklı ve harika bir grup olmuşlardı.Vitt kendini şimdi daha özgüven dolu ve rahat hissediyordu.Bu düşüncelerle boğuşurken Chris in sesi ani bir biçimde düşüncelerinden sıyrılmasına sebep oldu.

'Selam Vitt. Nooldu, etrafında ki tüm insanları lanetledin de bu yüzden mi yalnız oturuyorsun?'

Chris in attığı kahkahaya eşlik etti ve yüzünün aldığı gülümseme ile sol yanağında beliren gamzesi neşesinin yerine geldiğinin kanıtıydı. Chris tekrar konuşmaya başlayınca onu dinlemeye başladı.

'Amaranth nerede bu arada? Yanından hiç ayırmazdın?'

Sağ elini kayanın üzerinden çekerek tekdüze ve garip ses tonuyla konuşmaya başladı.

'' Henüz bu sessiz ortamı yaratacak kadar kişi lanetledim.Gerisi sizin'' dedi çarpık ve alay dolu gülümsemesiyle.Yüz hatları eski ciddiyetine döndü ve endişeli ses tonu ile:

'' Amaranth'ı bu gün hiç görmedim. Seninledir diye düşünmüştüm.'' dedi. Sanki soru sormuşcasına bakıyordu.Ama sorusunun cevabını karşıdan beliren bir silüet cevaplamıştı. Gelen Amaranthtı. Huzursuz bir hali vardı. Vitt şimdi daha iyi hissetmeye başlamıştı. Okulda sevdiği kişiler yanındaydı şimdi. Amaranth ın solgun teni güneşin etkisiyle daha belirginleşmişti.Buna eşlik eden sert yüz hatları hayranlık uyandıracak şekilde uyumluydu. Amaranth ın şikayetiyle tekrar sırıtmıştı. Haksız sayılmazdı.Ama sessiz ve renksiz kalabileceği tek yer burasıydı. Amaranth ın yere dikkatli bakışıyla Chris ve oda aynı yöne baktı.Ve olayı kavranması fazla zaman almadı. Amaranth ı çok iyi tanıyordu artık. Taşlara olan merakı bir insanı deli etmeye yeterdi. Ama Vitt onun bu huyunu seviyordu. Onun eline aldığı ve ismini anlamadığı taşı merakla incelemesi ikisinin yüzünde hafif bir gülümseme oluşturmuştu. Vitt taşı daha yakından görmek için biraz başını kaldırdı ve Amaranth a bakıp:

'' Ah Amaranth Yeterince taşın yok mu? '' dedi sırıtarak. O kadar fazla değerli taş koleksiyonu vardı ki! Vitt onları nasıl bulduğunu merak ediyordu. Amaranth yanlız takılan bir insandı oysa o kadar taşı bir düzine insanla birlikte anca bulabilirdi. Bu özelliği Amaranth a olan sevgisini arttırıyordu. Chris e bir bakış attı. Onunda bunu onayladığını biliyordu. Ona bakıp:

''Kayalıklar yanlış bir karardı sanırım '' dedi gülerek. Çünkü Amaranth etrafta daha farklı taşlar olup olmadığını kontrol etmek istediğini söylüyordu.

Gezgin

Vitt sorusunu yeni cevaplamıştı ki, onlara doğru yönelen alımlı silüeti fark ettiler. Etrafına yaydığı o ürkütücü ama ihtişamlı hava, Chris'e kadar ulaşmıştı. Bembeyaz teni ve muhteşem vücudu ile salınıyor, delici bakışlar atıyordu ona bakanlara. Chris, çehresine yayılan tatminkar bir mimikle gülümserken, bedeninde kabarmaya başlayan o duyguyu hissetti. Nedenini biliyordu, Hogwarts'ta onun hakkında yayılan ve nadiren doğru olan söylentilerden biriydi hissettikleri. Ritmini arttırmaya başlayan kalbi delicesine çarparken, yanlarına varmıştı bile Amaranth.. Bir yandan Vitt'e cevap vermeye çabalıyor, diğer yandansa bir türlü söyleyeceklerine odaklanamadığı için lanetler yağdırıyordu kendine. Titrek bir tebessüm ile kurumuş dudaklarını ıslatırken, saçlarını da savurmuştu hafifçe. Başıyla küçük bir selam verdikten sonra tekrar kayaya yerleştirdiği bedeni az öncekinin aksine oldukça soğuktu. Normalde başından aşağı kaynar sular dökülmüşçesine terlemesi ve kızarması gerekiyordu fakat bazı durumlar için metabolizmasının ters çalıştığına tanık olmanın verdiği rahatlık ile, normal karşılıyordu buz kesmesini. Parmaklarını nazikçe cüppesinin etek kısımlarına sürterek ısıtmaya çabalarken, kulaklarını delip geçen o huzur verici ses eşliğinde kaldırmıştı başını.

'Bende yeni rastladım aslında Vitt'e. Nerede olduğunu soruyordum ki, sen geldin.' Son söylediği kelimelere verdiği o iştahlı ton, belki de kızların bir şeyleri fark etmesine sebep olmuştu fakat şu an için bu duruma aldırmayan Chris, daha sonra üzülebilir ve lanet edebilirdi kendine, şimdi değil.. Düşünceleri arasında gidip gelirken, Amaranth'ın ani tepkisine ve yere eğilerek eline aldığı bir taşı incelemesine dalmıştı. Kız anlamadığı dilde birkaç şey söylermişçesine aç gözlerle elindeki taşa bakarken, o da kendine gelerek doğruldu ve dudaklarını oynattı; 'Taşlara olan merakın hiç bitmeyecek değil mi?' Yüzüne yayılan sıcak bir tebessüm eşliğinde Amaranth'ın elinde ki taşı almaya hamle ederken, kızın masmavi gözleri ile buluşmuştu göz bebekleri. Öylesine delici fakat aynı zamanda insanı kendine çeken bakışları vardı ki.. Kolay kolay afallamayan Chris, saniyelerdir ona baktığını fark ederek silkindi ve dikkatini taşa vermeye çalıştı. Fazlasıyla bir ilgisi vardı Amaranth'ın taşlara. Vitt ve Chris onun bu huyunu anlayışla karşılasa da, konu hakkında hiçbir şey bilmiyor olmanın verdiği sıkkınla dinliyorlardı bazen söylediklerini ama ne olursa olsun, anlattığı saçma bir şey de olsa, Amaranth'ın o yumuşak ve huzur dolu sesi her defasında bedenine işliyordu Chris'in. Taşı tekrar ona uzatırken bu sefer de Vitt'e dönerek konuştu;

'Canın bir şeye sıkkın değil, değil mi? Yoksa dün ki olaylarla bir ilgisi mi var?'

Gezgin

'' Ah Amaranth Yeterince taşın yok mu? '' Vittoria’nın bu söylediklerine gülümsemekle birlikte yeniden yere bakmaya başlamıştı. Dünyadaki bütün taşlar bile elinde olsa aç gözlülüğü onun daha fazlasını istemesine yol açardı. Arkadaşlarına olan ilgisini bile başka yöne çeken taşlar onun birkaç dakika daha kayalıkların arasında gezinmesine yol açmıştı. Kızları arkasında bırakıp seslerine kulak asmadan ilerlerken gördüğü ikinci taş karşısında bir çığlık daha attı. Ama bu seferki gerçekten değerli bir taştı. Lapis taşını eline aldığında gördükleri karşısında şaşırdı. Taş işlenmişti ve kırılmış bir kolyeyi andırıyordu. Hogwarts’ta kimde olabilirdi bu pahalı takı? Şaşkınlıkla işlenmiş, yuvarlak, zincirli taşı incelerken gözü başka hiçbir şey görmez olmuştu. Bir profesör? Mugglelarla ilişkisi olan bir profesörü hatırlamıyordu; zira taş büyücü yapımı değildi, özel el işlemeliydi. Hafif çatılmış kaşları ne düşündüğünü belli edercesine kıpırdanırken kızların yanına geri dönmüştü. Taşın üstündeki pırlanta süslemeyi de yeni fark etmişti. ‘Kızlar okulda mugglelarla ilişkisi olan bir zengin tanıyor musunuz?’ Taşı gösterdiğinde arkadaşları pek bilgili olmasalar da ne demek istediğini anlamış olmalıydılar. Sonra ani bir hareketle taşı cebine atıp Vitt’e bakan Chris’e döndü. ‘ Bir şey mi oldu?’ Bakışlarındaki merakı gizlemeye gerek duymadan arkadaşlarını süzüyordu şimdi. Az önce bir konuşma kaçırmış olmalıydı. Taş sevgisini bir kenara atıp arkadaşlarıyla ilgilense daha iyi olurdu ama Amaranthiné için bu çok zordu. Yüzünü ifadesizleştirip bir cevap beklerken cüppesinin cebindeki eliyle de taşla oynuyordu. Sahibini gerçekten merak etmişti. Sahibi bulunmazsa elbette ki taş kendinin olacaktı.

Vitt cevap verirken ayakta beklemek istemeyip oturduğu kayada bir tuhaflık hissetmeye başlamıştı. Ya da gerçekten bu aralar sinirleri bozulmuştu. Savaştaki yaralanmasından sonra revire uğramak aklına gelmediğinden arada sırada tuhaf şeyler hissetmeye başlamıştı. Kulaklarının uğultusu da tam olarak geçmemişti. Gözlerini kırpıştırıp kızlara bakarken ‘Vitt sen savaş sırasında neredeydin?’ dedi aniden. İkisini de görmemişti, gerçi kalabalık ve karışıktı büyük salon ama masada bile gözüne çarpmamışlardı. Tarafını bilmediği Christina herhalde önceden büyük salondan çıkmanın bir yolunu bulmuştu ama Vittoria ölümyiyenlere yardım etmiş olmalıydı. Kendi de Mstislava sayesinde büyük boyutta yaralanmadan çıkabilmişti savaş alanından.

Kızlar kusura bakmayın bugün gidiyorum biraz kısa oldu (: Ongün beklemek uzun sürer derseniz beni NPC olarak da oynatabilirsiniz.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Amaranth ın taşları incelemesi devam ediyordu. Büyük bir şevkle inceliyordu taşları. Vitt onun bu ilgisine hayran kalmıştı.Çünkü Vitt hayatında bu kadar ilgi duyduğu herhangi bir durumla karşılaşmamıştı. Chris de Vitt gibi Amaranth ın eline aldığı taşlara bakıyor ve onun tepkilerini izliyordu.Amaranth geldiğinden beri sessizleşmişti. Vitt de elinde olmadan ifadesiz bakışlarıyla seyirci kalıyordu duruma.Durgun rüzgar ve beraberindeki fersiz güneş ışığının oluşturduğu paradoks ortama biraz daha sessizlik getirmişti. Taşları eline alınca çoğu şeyi unutan Amaranth a ve onu izleten Chris e bakıyordu.Onları izlesede düşünceleri tamamen farklı yerdeydi.Karmaşık düşüncelerinden sıyrılamıyordu. Chris in taşlar hakkında bir şeyler söylediğini farketti ve dikkatini onlara vermeye çalıştı.

Amaranth ın sorusuna sadece gülümseyerek baş salladı.Okulda tek tanıdığı kişiler yanındaydı şu an.Taşlar konusunda hiç bir bilgisi yoktu. En önemli taşı bile bir mugglemış gibi yok sayabilirdi. Amaranth ın gösterdiği taşa bir göz attı. Sanki önemini anlamışcasına başını salladı ve Chris e kaçamak bir bakış attı. Oda aynı konumdaydı. Bilgisizce Amaranth ın dediklerini onaylıyorlardı. Ama Amaranth ın bu ilgisi hoşuna gidiyordu. Onun için sessiz kalıyorlardı.

'Canın bir şeye sıkkın değil, değil mi? Yoksa dün ki olaylarla bir ilgisi mi var?'

Bunu söyleyen Chris'ti. Dikkatli bir şekilde Vitt e bakıyordu.Vitt önce bakışlarını kaçırdı ve sonra başını öne eğdi.O gece olanları düşünüyordu.Her şey çok ani ve karışıktı. Önce olanları duyuyor ve büyük salona geldiğinde beklediği kişiyle karşılaşıyordu.Kukuleta içindeki kişiden emin olmasada bu onun zihnini fazlasıyla meşgul ediyordu. Bunları düşünürken Amaranth ın sesiyle irkildi. Onlara baktığında şimdi ikisinin bakışlarının doğrudan üzerinde olduğunu gördü. Derin bir soluk alarak anlatmaya başladı. Anlatabileceği tek kişiler onlardı zaten.

'' Savaş sırasında büyük şölendeydim. Ama orada fazla bulunmadım.Yoktumda sayılabilir.Koridorlardaydım... Savaşta kukuletalı birini gördüm..Onu arıyordum.Tanıdığım birine o kadar çok benziyordu ki. Kukuletası olduğu için emin olamıyorum. Ama... Ah her neyse.. Belki sadece benzetmişimdir.'' dedi. Kesik kesik konuşuyordu.Anlatırken bir yandan o geceyi düşünüyordu. Son cümleleri daha çok kendini ikna etmeye çalışıyor gibiydi. Cümlesini bitirdi ve diğer ikisinin yüzüne baktı.

' Peki ya siz?'