İki zıt kutup gibi ayrılıyorlardı birbirlerinden, o anın geçmesini istemiyordu. Birkaç saniye sonra arşive kalkacaktı; biliyordu. İnce dudakları, onun çilek tadındaki dudaklarından yavaşça ayrılıyordu, elleri kızın belinden narin bir şekilde uzaklaşırken sert yağmur damlaları iyice şiddetini yumuşatmıştı. Yere sessiz bir şekilde akmaya devam eden yağmurun etkisiyle bir sis oluşmuş, bütün ormanı kaplamaya başlamıştı. Gecenin verdiği ihtişam, içini genişletmişti. Ormanın içinde yankılanmayan kısa birkaç sözcüğün ardından kızın suratına yerleşmiş gülümsemenin ardından kendisini tutamadı, onun büyüleyici etkisine tekrar girerek istemsiz olarak gülümsedi. İnce dudaklarına yerleşen küçük tebessüm, sağ yanağına doğru yayılmaya başlamıştı. Kalbine inen ince bir sızıntı ve sonrasında hissettiği derin bir acı. İçinde ki çocuk, oturup ağlamak istiyordu; duygularını, düşüncelerini dışarıya böyle vurmak istiyordu. Bunu engellemek öylesine zor bir şeydi ki; Asla tahmin edilemeyecek gibiydi.
Onlarınki imkânsız bir aşk değil miydi? Neden öyle olsun ki? Onu arzuluyordu, duyuları her saniye daha da yaklaşıyordu, ona. Her saniye gözüne biraz daha çekici ve güzel görünüyordu. Neden, Norah? Neden başkası değil ki? Kalplerinin arasındaki ince çizgi her zaman belliydi. Bu yüzden sorusunun cevabını fazla düşünmeden alabiliyordu; fakat bunun nasıl gerçekleşeceğini hayal edemiyordu. Yada düşünmek istemiyordu. ‘Aramızda duran engelleri; aşk yıkar geçer’ diye bir şeyler söylemek istiyor; haykırmak istiyordu aşkını. Onsuz geçen her ânını tekrar yeni baştan yaşamak istiyordu. Ve bunu yaparken de Norah’ın her zaman için yanında kalmasını istiyordu.
Düşüncelerindeki karanlığın içerisinden sıyrılıp tekrar gerçek hayata döndüğü zaman; bakışlarını kızın omzunun üzerine çevirdi. Yağmur artık görünmüyor yada duyulmuyordu. Sadece ıslanmış topraktan ayrılan güzel kokuyu soluyordu. Burun deliklerinden içeriye giriyor ve sonra soluk borusuna ulaşıyordu. Bunu yaparken ortalığa bir sessizlik çökmüştü, sanki her şey onun konuşmasını bekliyor; buna saygı duyuyordu. Böylesine bir sessizliğin iyi olabileceğine inanmasa da içinde biriken cümleleri dudaklarının arasına çoktan almış; dışarıya yavaş yavaş aktarmaya başlamıştı, bunu yaparken ise yüzünde ki tebessüm hâlâ devam ediyordu.
‘’-Bende seni seviyorum, tembel teneke.’’
Sözcükleri, karanlığın içerisinde kaybolup giderken biraz daha yaklaştı. İnce parmaklı sağ elini hafiften kaldırarak kızın yüzüne götürdü. Beyaz, yumuşak tenine deydiği anda içindeki rahatlama duygusu öylesine artmıştı ki; hiçbir şey umurunda değilmiş gibi sadece ona konsantre olmuş; ellerini, yanaklarında gezdirmeye devam ediyordu. Derin bir nefes alarak gerginliğini iyice ortadan kaldırdı ve sadece ince bir tebessüm göstermeye başlamıştı. Gözleri, onunkilerden ayrılmıyor sadece onlara bakıyordu. Sarılmamak için kendini öyle zor tutuyordu ki; biraz daha onunla durursa onu, daha fazla arzulamaya başlayacaktı. Bir kaç dakika durduktan sonra karar vererek hızlı adımlarla okula girdiler.
Anasayfa 
