Bir Sona Doğru~

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kendini mahvolmuş derecede kötü hissediyordu bugün. Aniden bayılacak gibiydi. İçindeki acımasız ve ona eziyet eden çığlıklara engel olamıyordu. Başı çok ağrıyor ve acilen dinlenmesi gerektiğini biliyordu. İksir dersindeki o iğrenç denilen iksiri içtiği için olabilir miydi bu? Kendini şaşırılacak derecede zehirlenmiş hissediyor ve bunun bir son olacağını farkedebiliyordu. Neler oluyordu? Midesi bulanıyor, her an bayılacak gibi hissediyor ve bir daha gözlerini açamayacağını düşünüyordu. Yaptığı her iş, aklından bir düzine parşömenin sayfalarını sırasıyla açar gibi geçiyordu. Tüm yaşadıkları beyin hücrelerinin içinde tekrar ve tekrar canlanıyordu. Neler yaşanıyordu? Kendini bilmez ve bitmez bu sıkıntını içerisinde koridordan koridora, merdivenden merdivene adeta sürünüyordu. Birinin onu görüp, koşarak yanına gelmesini ve onu rahatlatacak bir yere götürmesini istiyordu. Fakat şu an için bunun olması bir mucize gibiydi. Çünkü Hogwarts'ın en tenha yerlerinden birinde sıkışıp kalmıştı. Ya da o öyle düşünüyordu.

Kendini salıyordu şimdi. Gözlerini kapatıp açmayı denedi. Uyanıktı şimdi, fakat çok fazla böyle kalamayacağını düşüüyordu. Yere yığıldığı an ellerini serbest buraktı ve elleri başının kenarına doğru süzüldü. Yarı yumulmuştu şimdi elleri. Düzeltmeye bile çaba etmedi. Ayak sesleri dahi duymuyordu, onu olduğu yerden kurtaracak. Sadece gözleri açık, seyrek bir şekilde etrafa bakmayı deniyordu ve onu kurtaracak birinin gelmesini.

Out: Gelmeyin..

Gezgin

Ne zamandır boş boş dolanıyordu? Bir saat? İki saat? Hiçbir fikri yoktu. Ortak salona gidip gitmemekte karasızdı. Münasebetsiz insanlarla uğraşmak istemiyordu, canını sıkamazdı. İçini koyu bir sıkıntı kaplıyor, nedenini anlayamıyordu. Son günlerde kötü şeyler olmamıştı, Diana ile gönüllerince eğleniyorlardı. O neredeydi acaba? Onu iki saat önce görmesine rağmen özlemişti. Neredeyse tek dostuydu. O uğursuz günde yanında olan tek dostuydu. Düşünerek Ravenclaw ortak salonuna doğru ilerlemeye başladı. Kollarının üzerinde KSKS kitabının ağırlığını oldukça iyi hissediyordu; ağrımaya başlamıştı. Buna rağmen koluna komut vermiyor, devam ediyordu. Topuz yaptığı kızıl saçları başını ağrıtmaya başlamıştı. Yürümeyi kesti ve kitabını bacaklarının arasına sıkıştırıp kızıl saçlarını açtı. Mavi gözlerinin üzerine göz kapaklarını çekip başını iki yana salladı. Havada uçan kızıl saçları mat duvarlarla kısaca cilveleştikte sonra utangaçça kızın beyaz boynunda toplandı. Kırılgan görünümlü beyaz eliyle kitabını bir değişiklik yaparak sol eline aldı ve yürümesine devam etti. Birazdan yaşayacı olaylardan habersiz, dudaklarına bir mırıltı yerleştirdi.

Kuşkusuz en eğlenceli yıllarından birini geçiriyordu Lélia ile. İki kız birlikte ortalığı kaynatıyor, kimseyi umursamıyordu. Birlikte profesörler hakkında bile dedikodu yapıyorlardı. Lorraine neden dört senesini onsuz geçirdiğini anlamıyordu. Ama herşeyin bir sırası vardı. Kabul edemesede biliyordu. Biran önce kızı bulmak istemeseyle boş ve soğuk koridorda adımlarını hızlandırdı. Uzaktan yavaşça beliren karaltıyı anlayamıyordu. Merak duygusu son safhadaydı, ne olduğunu öğrenmek için yanıp tutuşmaya başlamıştı. Nereden çıkmıştı şimdi bu merak? Buna bağlı olarak kitabı daha hızlı kavradı ve koşmaya başladı. Hızıyla kızıl saçları savruluyor, cilvesine devam ediyordu. İnce, saçlarıyla uyum içinde olan kaşları çatılmıştı. Yaklaştıkça yerde birinin yattığını anlamıştı. Üzerinde siyah cüppesi vardı ama bina armasını göremiyordu. Sarı saçlarla karışık kahve gözüne çarpınca düşündüğü kişinin olmaması için yalvarmaya başladı. Ama kader ona ihanet edecekti. Anne ve babasından sonra en yakın dostundaydı sıra. ''Lélia!'' Mavi gözleri kocaman açılmıştı, kitabı elinden kaymış ve boş koridorda yankı yaparak yere düşmüştü. Nefes nefeseydi, yüreği korkuyla atıyordu Hayır, hayır diye mırıldanarak, kızın başına çöktü. Ellerinin titremesine engel olamıyordu ama umursamayarak dostunun yüzünü ellerinin arasına aldı. Ne yapacağını bilemiyordu. ''Lélia, Lélia.. Ne oldu! Ne oldu sana! Yalvarırım konuş, Lélia lütfen!'' Gözlerinden sicim gibi yaşları akmaya başlarken kızın ellerine elleriyle sarıldı sımsıkı. Onun görüntüsünü hiçbir zaman unutamayacağını biliyordu. İçini kaplayan koyu sıkıntı kendini göstermişti.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Elleri başının yanında, yerlerde sürünürcesine hareket ediyordu. İçindeki çığlıkları bastırmak istercesine bağırmak istiyor fakat kimse onu duymuyordu. Gözlerinden teker teker inen yaşları onun rahatlamasından daha fazla ve daha başka, ona eziyet etmek istiyordu. Sıkıntısına vücudunda bir yer veremiyor, oraya buraya hareket etmekten başka bir şey yapamıyordu. Kimsenin dikkatini çekmiyor muydu? Kaderine büzülmüştü şimdi, sıkışıp kalmıştı ve fazla bir şey yapamıyordu -ki aynı zamanda bunun farkındaydı.

Ayak sesleri hissetti olduğu yerde. Bir mucize olabilir miydi bu? Zorla gözlerini açmaya çalışıyordu şimdi. Bulanık görünüyordu her taraf. Aniden kenarları ve arması kırmızı olan bir kızla göz göze gelmişti. Çok fazla göremiyordu onu, beş on saniyeye kadar. Bunun Mae olduğunu anlayınca yüzünde bir tebessüm oluşturmak istiyor, fakat yapamıyordu.

Ne olmuş, ne bitmişti bu kısacık yaşamında. Bir büyücüye layık değildi bu; olamazdı da! Kendini toparlayıp kalkmak istiyordu her seferinde ama beceremiyordu hiçbir seferinde. Mae'nin kollarına atlamak, onunla ilk anlaştıkları zamanlardaki gibi olmak istiyor, lâkin hiçbir zaman yapamıyordu bunu. Kuşkusuzdu ve sonuna dek emindi en iyi arkadaşı olduğuna. Onun çığlıklarını duyabiliyordu. Adını haykırışını ve tüm kitaplarının elinden kayarak yakın koridorlarda yankı oluşturduğunu duyabiliyordu. Mae'nin yumuşak ve incecik ellerini hissedebildiği kadar yüzünde hissedebiliyordu şimdi. Konuşmak için her şeyi yapıyor, dudaklarıyla mırıldanmaya çalışıyordu:

*B-Ben... Mae... Ben-n bilmi- y- yorum.*

Gezgin

-Tamam, tamam tatlım. Yorma kendini. Ah, ne yapacağım? Düşün Lorraine düşün!

Bitkindi. Kilometrelerce yük taşımış gibiydi vücudu. Çaresizlikten napacağını şaşırmıştı. N'olmuştu durup dururken? Neden böyleydi Lélia? Salakça oturup düşünemezdi. Mavi gözlerini karşısında ki yarı baygın gözlere kenetledi. +Dayan birtanem dayan..+ Onun çektiği acıyı oda çekiyor gibiydi. Ellerini tutan buğday tenli el soğuktu. Hiç olmadığı kadar soğuktu. Anormal bir durumdu şüphesiz. Normalde sıcacık olan eller.. Birilerine haber verme düşüncesi geçti hızla aklından. Evet, bunu neden daha önce düşünememişti. Aptallığydı. Dostunun soğuk ellerini bıraktı ve hızla cüppesini çıkardı. Yer buz gibiydi. Zaten yeterince üşümüştü. Cüppesini yanına koydu ve kızın başını hafifçe kaldırdı. İç tarafına lacivert kumaş eklenmiş cüppesinin şapkasını hızla onun başına geçirdi. Sayıklamalarını duymuyordu. Gözyaşları soğuk soğuk iniyordu yüzünden. Kızın başını yavaşça yere bıraktı ve okul formalarının üzerinden kaymış cüppesini üzerine getirdi. Hızla kendi cüppesini üzerine örttü. Mavinin ve kırmızının zıtlığı ortayadaydı ancak hiçte önemli değildi. Yavaşça Lélia'ya eğildi ve ağlamasının izin verdiği kadar konuşmaya çalıştı.

-Güzelim ben profesör aramaya gidiyorum. Hemen döneceğim tamam mı? Dayan Lélia yalvarırım. Seni çok seviyorum.

Kızın alnını soğuk dudaklarıyla öptü ve başından çekildi. Son bir kez ona baktıktan sonra hızla koşmaya başladı. Üzerinde formaları vardı ve nereye gideceğini biliyordu. Eski yazılar profesörü bayan Reese'ye gidiyordu. O ne yapacağını bilirdi. Kızıl saçları rüzgarıyla havanırken soğuğu bütün iliklerinde hissediyordu.

Gezgin

Lorraine odasına aniden girdiğinde şaşırmış ve heyecanlanmıştı Reese. Lorraine ağlıyor gibiydi, üzgündü, resmen iki ayağı bir pabuca girmişti. Reese yapabileceği tek şeyi yaptı onu kollarına aldı, ona sıkıca sarıldı ve konuştu;
''Lorranie'ciğim neler oldu? Lütfen anlat bana!''
Anlaşılan Lorraine'in heyecandan dili tutulmuştu, korkmuştu. Reese'e vampir görmüş gibi bakıyordu. Lorraine Reese'e beni takip et demeye çalışıyordu anlaşılan, başka çare yoktu.Lorraine ok gibi odadan fırladığında Reese mecburen Lorraine'nin arkasından koşmak zorunda kaldı. Anlayabiliyordu ciddi birşey vardı. Yoksa ölesiye asla koşmazdı. Lorraine yavaşlıyordu, Reese'in gördüğü şey....

Aman Tanrım! Bu Lélia'ydı. Bu şüphesiz Lélia'ydı. Reese ne yapacağını hızlıca düşündükten sonra. Çareyi hızlıca topuklu ayakkabılarını çıkarıp gelişigüzel fırlatmakta ve Lélia'ya bir panzehir hazırlamakta buldu. Reese tedbirli bir kadındı, yanında her zaman malzeme bulunurdu ve tesadüfe bak ki bu sefer yanında panzehir bile vardı. Panzehiri Lorraine'in eline tutuşturdu:
''Bir parça saçını ekle, bir parça arkadaş saçı gerek!''
Bu sırada çevreleri öğrencilerle çoktan sarılmıştı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yüzü Mae'nin ellerindeydi şimdi. Öylece yerde, neredeyse baygın bir halde yatıyordu. Bu yolun bir sonu yok gibiydi. Ya da var mıydı? Kendini bırakmamak için sayısız derecede çaba sarfediyor, fakat acımasız endişeler ve işkenceler onun peşini bırakmıyordu. Mae'nin sayıklamalarının başladığı an gözlerini onun gözlerini dikmişti. Birbirlerine bakınıyorlardı şimdi. Çok acınası bir durumdu bu. Mae'nin bu hallere düşeceği aklının ucundan bile geçmezdi. Bu hoş değildi, hem de hiç! Arkadaşının kendini yiyip bitirmesine gözü kapalı gitmek istemezdi. Her şeyden çok sevdiği arkadaşını bırakıp gitmek istemezdi. Yalvarışları artık sayıklamalara dönmüştü Mae'nin.

Mae, bir ona ve bir de etrafına bakıp düşünüyordu. Son defa bakışları kararlılığını dışa vurdu. Ama bu kararlılık büyük bir hüzne dönüşecekti yaklaşık bir iki saat sonra. Mae'nin cüppesi şimdi Lélia'nın üzerindeydi. Üşüyordu Lélia, elindeki titremeler, yüzünün oldukça beyazlaşması bu sıcacık koridorların arasında imkansız olmasına rağmen, üşüyordu. Mae, bir profesör arayacağını söylemişti ona. Sesini duyabiliyordu az da olsa. Ama gözleri çok bulanıktı. Fazla göremiyordu onu, ama parlak mavi gözleri belli ediyordu Mae'yi. Son kez onun alnından öpüp, bir kez daha baktı. Yüzünü sola doğru çevirmiş olan Lélia, kızın gittiğini ayak seslerinden hissedebiliyordu. Belki de şimdi soluksuz koşuyordu.

Birkaç dakika sonra, koşturarak ve oldukça gürültülü ayak seslerini işitebiliyordu. Aradaki fısıltılar bunların içine karıştıkça Lélia daha fazla heyecanlanıyor ve derin derin nefes almaya zorluyordu kendini. Profesörün şaşkın bakışları ve Mae'nin gözyaşları onu inanılmaz derecede kötü duruma düşürüyordu. İstediği tek şey biraz dışarı çıkıp soluklanmakken, şimdi yerde kıvranıp, ayağa kalkmaya çalışırken nefesi her defasında biraz daha tükeniyordu.

Takırtılar duyuyordu şimdi. Bir çift ayakkabı tıkırtıları ve başkalarının zedelenmemesi için durdurulan çığlıklar duyuyordu. Şüphesiz Bayan Garcia topuklu ayakkabılarını fırlatmış, her zaman yanında bulundurduğu iksirlerle bir panzehir hazırlamakla meşguldü. Panzehir hazırlanması bitince, hızlı bir şekilde onu Mae'nin eline vermişti. Mae, tedirgin bakışların altında, profesörün istediği şeyi yapmaktaydı. Onlar bunları yaparken Lélia gözleri yarı açık bir şekilde etrafına bakmaya çalışıyordu. Başını onlara doğru çevirdiğinde arkalarında olan bir çok kişinin oraya koşturarak gelmelerini izliyordu. Herkes şaşkın bir şekilde bakıyor ve merak ediyordu. Lélia ise olaydan oldukça etkilenmiş, tıkanmış ve nefes almanın yollarını bulmaya çalışıyordu.

Gezgin

Kadının şefkatli ve sıcak kollarını teninde belirgince hissedebiliyordu. İçini hiçte uygun olmayan bir sıcaklık kaplamıştı. Sıcak nefes soğuk alnını bir battaniye gibi örtüyordu. Onu bırakıp giden annesini düşününce, güzeldi onun kollarında olmak ancak onu bekleyen biri vardı. Kurtarılmayı bekleyen. Düşününce hızla uzaklaştı kadından. Sıcak örtü kaybolmuş, sıcak nefesiyle başbaşa kalmıştı. Şaşkın mavi gözlerdeki merakı görebiliyordu. Konuşmak istemedi canı. Nasıl olsa peşinden gelecekti bayan Reese. Hızla çıktı odadan. Arkasında kadının topuk seslerini duyuyordu. Gözlerinden tekrar yaşlar boşanmaya başladı. Merdivenleri hızla çıkarken düşündüğü şeyin olmaması için yalvarıyordu. Onu kaybedemezdi. Yo, bu olamazdı. Son basamağı hızla çıktı ve dostuna doğru tekrar koşmaya başladı. Lanet ettiği eteğin izin verdiği kadar. Kızcağız hala orada yatıyordu ve etrafına meraklı bir kalabalık toplanmıştı. Lorraine'nin içinden hepsine lanet yapmak geçiyordu. Tam bağıracağı sırasında eline tutuşturulan soğuk bir şişe hissetti. Ve ardından da bayan Resee'nin sesini duydu.

-Bir parça saçını ekle, bir parça arkadaş saçı gerek!
-Tamam!

Yolar gibi çekti kızıl saçını. Kendine ve yaptığına inanamıyordu. Asla yapmayacağı şeylerdi. Sevgi için neler yapılıyordu. Eline gelen birkaç kızıl saç telini hızla şişenin içine soktu. Şişeyi profesör aldı ve birşeyler mırıldanmaya başladı. Lorraine etrafına dönerek bastırmaya çalıştığı öfkesini kustu.

-Defolun buradan! Eğlencemi var?!

Kalabalık öfkeyle dağılırken kız arkadaşının yanına çöktü. Buz gibi elleri kendininkine kenetlenmişken hayata ve yaşadığı şeylere lanet ediyordu. Tek umudu profesörün yaptığı panzehirdi. Neden böyle olduğu bilmeden panzehir vermek doğru muydu? Bekleyip, görecekti.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ne olursa olsun ve ne gerçekleşirse gerçekleşsin, hayattan zevk almayı biliyordu. Hiçbir zaman değişmeyeceğini bilerek ayrılacaktı tüm sevdiklerinden ve bazen kızdığı, bazense her şeyden ve herkesten çok sevdiği hayatından. Doğduğundan itibaren tüm yaşadıkları, tüm heyecan verici şakaları ve tüm sevinçleri kimsenin göremediği kalbindeydi şimdi. Kalbi gözleri olmuş, okunmayan parçalar okunmuş bir şekilde sergileniyordu. Yaşadıkları ve yaşamadıkları bir anlam ifade etmeye başlıyordu artık. Bunu böyle yaşayacağı aklına bile gelmezken, daha gençliğine yeni başlamış ve bir çok serüveni tatmamış olmasına rağmen, şimdi tüm hayattan ince bir kalemin kağıda dokundurulduktan sonra silinmesi gibi siliniyordu. Belki bir kaç hafta sonra, ya da bir kaç ay sonra, bunların hiçbiri yaşanmayacak, o anılmayacak ve hatırlanmayacaktı. Sadece kitabın kapağı kapatılmış ve konuşmalarda arada geçerse hatırlanacaktı. O zaman gökyüzüne verdiği canının anlamını bilecekti. Yükselecekti ve herkesi ve tüm bilinmeyenleri ardı ardına izleyebilecekti belki de. Bunları bilerek mutlu oluyor, kısılan sesi kalbinde çığlıklara dönüşüyor ve belirgin olmayan yüz ifadesi içinde minnettarlığını sergiliyordu.

Kalabalığa karışan ve çoktan karışarak ortalığı bir savaş haline getiren çocuklara aldanmadan onu kurtarmaya çalışan Mae ve profesör Garcia tüm çabalarını gösteriyorlardı Lélia'ya karşı. Ama ne yaparlarsa yapsınlar hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağına inanmıyorlardı. Lélia'ya verdiği tüm desteklerin onu kurtarmaya hiçbir etkisi olmayacağına rağmen, çabalıyorlar ve bir yandan da Lélia'ya sinsice yaklaşan öğrencilere bağrıyorlardı. Bu kadar kalabalıkta Lélia'yı tanımayan birçok kişi olduğuna emindi ama umursamıyordu. Bazılarını sima olarak tanıyor, bazılarını ise hiç tanımıyordu. Fakat bazılarını çok yakından tanıyordu ve dostlarıydı. Bu acı verici olayın acı verici sonunu izlemelerini istemiyordu. O yüzden kendini sıkabildiği kadar sıkıyor ve hayatla bir yaşam mücadelesi veriyordu. Mae'nin bağrışmaları ve profesör Garcia'nın kendinden geçişi daha çok dikkatini çekiyordu ve daha fazla zorlanmalarını istemiyordu. Mae'nin yavaş yavaş akan gözyaşlarından Lélia'nın kurtarılmayacağına artık emindi. Ortalıkta çocuklardan başka kimsenin orada olmaması ise Hogwarts'ta bir hayal kırıklığıydı.

Mae'nin çocukların gitmesi için tüm bağrışları artık bir anlam ifade etmiyordu ve bu göz yaşları ise bir kaç saniye sonra sellerle boğulacaktı. Lélia'nın yavaşça kapanan gözleri hayata karşı gelemiyordu. İstiyordu, fakat yapamıyordu. Her şeye rağmen ve ne olursa olsun, hayattan kötü ayrılmak istememeksizin yoluna devam ediyordu. Belki başka bir alemde, belki de gökyüzünde, hiç bir zaman dünyadaki büyücü yaşamında unutmayacağı anılar vardı. Bunları gülerek ve mutlulukla karşılayacaktı. Dünya'ya gözlerini kapamadan önce zorlukla fakat yüzündeki tebessümü belli etmek istercesine, öksürüklü ve boğuk sesinden son kelimeleri çıkartmayı başardı:

`´Mutlu ol!`´